Hallo allemaal, Ik ben erg benieuwd naar ervaringen van en/of over kinderen wiens ouder in het leger zit. Mijn man zit zelf in het leger, al een aantal jaar, maar nu dat we een kind hebben vind ik het toch nog een stuk moeilijker. Benieuwd of er hier meerdere zijn in deze situatie en ook hoe dit aangepakt wordt.
hier een veteraan in huis! Nog geen kids. Wel connecties waar je eventueel mee kan kletsen. Bij het veteraneninstituut kan je bv als thuisfronter ook terecht.
Mijn man zit al ruim 15 jaar in t leger. Dus toen ik hem leerde kennen deed hij dit werk al. Inmiddels hebben we 2 dochters van 9 en 6. Hij is een binnenslaper dus alleen de weekenden thuis, de kazerne is te ver rijden van ons huis om dagelijks naar huis te rijden. Onze kinderen zijn eraan gewend dat papa alleen de weekenden thuis is. Op dit moment is hij voor 1 maand in Duitsland. Vorig jaar was hij voor 4 maanden in Litouwen. Dat zijn wel de moeilijke momenten voor de kinderen omdat hij zo lang weg is. Ook voor mijzelf is het soms zwaar. Je staat toch overal alleen voor. Werken, kinderen ophalen, kinderen sporten, eten koken, huishouden etc. Eind van de dag ben ik wel moe, helemaal nu hij 1 maand weg is en ik in de weekenden ook minder rust heb. Maar goed, hij heeft het naar zijn zin op t werk. En als hij thuis is, is hij ook echt thuis en betrokken bij ons gezin.
Bedankt voor je reactie. Heb inderdaad ook folders hier thuis van instanties waar ik terecht kan met bepaalde dingen. Gelukkig is het niet zo erg dat ik ook echt hulp nodig heb. Ben gewoon benieuwd naar ervaringen van andere ouders.
Bedankt voor het delen van jou ervaring. Mijn man zat ook al jaren in het leger toen ik hem leerde kennen 10 jaar terug. Dat was natuurlijk wennen maar dat lukte na een tijd ook wel. Ook mijn man is een binnenslaper, van donderdag tot zondag is hij thuis. Me man is sinds januari weer aan het werk en gaat eind van deze maand ook voor een langere tijd van huis. Ik heb het huishouden, werken, zoontje verzorgen en fitness nu wel onder controle gelukkig. Maar toch merk ik wel dat er vraagtekens beginnen te komen. Dan vooral als ik nadenk over ons zoontje en hoe hij het zal ervaren. Hadden jou kinderen moeite met de “afwezigheid” van hun vader? Of zagen zij het als iets normaals (gezien zij niet anders gewend zijn neem ik aan).
Mijn vader was beroepsmilitair. Dus van mij het perspectief van het kind. Toen ik klein was, was hij ook regelmatig een paar weken van huis. Veel op oefening in Duitsland. Ik was toen nog jong en kan me niet herinneren dat ik hem veel miste, maar herinner me juist de momenten dat hij weer thuiskwam. Uiteindelijk zijn we ook naar Duitsland verhuisd. Toen was mijn vader opeens veel, thuis (zelfs met de lunch), maar ik vond het heel erg wennen daar en was blij toen we weer naar Nederland verhuisden. Daarna weer een functie waardoor hij regelmatig in het buitenland zat. Ik heb daar nooit problemen mee gehad. Ik denk omdat mijn moeder het goed opving als hij weg was en mijn vader er wel echt was als hij thuis was.
Ze zijn inmiddels niet anders meer gewend. Ze hebben er geen problemen meer mee als hij er door de week er niet is. Als hij er 1 weekend niet is gaat ook nog wel, maar vanaf het 2de weekend beginnen ze hem echt te missen. Gelukkig is videobellen echt een uitkomst. Kinderen zijn flexibel hoor, vergis je daar niet in, ze weten immers niet beter. Tuurlijk zien ze wel dat klasgenoten hun vader wel elke dag thuis is...maar inmiddels snappen ze een beetje wat de baan van papa inhoud en dat hij dit werk doet om o.a. andere mensen te helpen. En toen net de spreekbeurt van onze dochter, over het leger, papa er ook was met allemaal leger spullen en een leger voertuig....dat maakt ze ook wel trots. Waar ik zelf meer tegenaanloop is dat ik weinig tijd heb voor mijzelf. Sporten zit er gewoon niet in, kan alleen in t weekend....maar weekend is bij ons echt family time.
Mijn man zat ook 13 jaar in dienst. Ook toen we kinderen. Hij is een aantal keren uitgezonden geweest en ontelbare keren op oefening geweest. Maar hij is nu overgestapt naar een burgerfunctie. Zelf zit ik ook nog steeds in dienst. Al bijna 10 jaar. Ik sta open voor vragen of als je ergens anders mee zit
Ik ben zelf kind van een militair. Nu is mijn vader in mijn jeugd nooit uitgezonden geweest, dat scheelt. Zou jouw partner wel uitgezonden kunnen worden? Toen ik volwassen was is hij wel een paar keer in Afghanistan geweest, langste keer een half jaar (tussendoor 1x naar huis). Hij had geen functie waarbij hij echt voor missies van de basis af moest, dat is heel anders dan wanneer je weet dat je partner of vader regelmatig op patrouille gaat. Het was dus voor ons niet zo spannend als voor vele andere thuisblijvers. Toch is het wel anders dan een gewone oefening. Ik had als kind een vriendinnetje waarvan de vader wel werd uitgezonden. Wat ik me daar vooral van herinnerde, was dat de jongste dochter hun vader niet herkende toen hij terugkwam. Zij was toen een kleuter, denk ik. En had haar vader maanden niet gezien. Hij kwam flink gebruind terug en had ineens een baard. (Ook niet handig, natuurlijk) Ik weet nog dat dat toen wel veel indruk op me maakte. Maar ik denk dat je dat tegenwoordig ook makkelijker kunt voorkomen. Vaak is er toch wel wat contact mogelijk via Skype of FaceTime ofzo. En anders zou ik toch regelmatig nieuwe foto’s laten sturen. Als kind vond ik het niet zo bijzonder dat mijn vader militair was. Hij had wel een ander ritme dan de meeste vaders. Ik wist wel dat veel vaders ‘s ochtends weg gingen en dan rond het avondeten thuis waren. Mijn vader draaide zowel dag- als nachtdiensten. (Wat natuurlijk ook niet uniek is, maar de vaders van mijn vriendinnen hadden toch meer 8-5 banen.) Het nadeel van die nachtdiensten, was dat ik niet altijd vriendinnetjes mee naar huis mocht nemen omdat mijn vader dan lag te slapen. Maar een voordeel was wel weer dat hij ook door de week regelmatig tegelijk met ons vrij was. Dat is toch weer anders dan de fulltime-werkende ‘weekend-vaders’. Soms was hij wat langer weg, bijvoorbeeld vanwege een oefening. Er zijn ook periodes geweest dat hij een deel van de week intern verbleef, omdat hij weer overgeplaatst was en de reistijd dan te ver was. Dat vond ik allemaal niet zo bijzonder. Dat was gewoon zo. Mijn moeder werkte het grootste deel van mijn jeugd niet of heel weinig. Dus wat dat betreft maakte het niet zoveel uit of mijn vader thuis was of niet, alles liep gewoon door. Sommige dagen en weken was hij er meer dan gemiddeld. Maar op andere momenten juist meer. Het grootste nadeel dat ik als kind had van het werk van mijn vader, waren de vele overplaatsingen en verhuizingen. Dat vond ik wel vervelend.
Ik denk dat het een beetje afhankelijk is van het soort werk. Maar ik zou er absoluut niet voor kiezen om iedere keer maar te moeten verhuizen voor het werk van je man. Dat is geen leven en zorgt voor veel te veel onrust voor jouw en je kinderen. In mijn omgeving ook iemand met een man in het leger. Maar die gaf eerlijk toe dat het bijna vergelijkbaar was met leven als een alleenstaande ouder. Haar man was bijna altijd weg. Regelmatig op uitzending en ook door de week vaak intern. Zijn werk ging altijd voor. En zij stond er met de kinderen en het huishouden volledig alleen voor. Daarnaast ook nog een baan. Tijd voor een sociaal leven was er minder omdat er altijd oppas gezicht Moest worden. Moest overal alleen heen. Ouderavonden, schoolactiviteiten, verjaardagen of feestdagen. Haar man en papa was er dus nooit. Beslissingen nam ze ook grotendeels zelf. Ook gaf ze aan dat zij en de kinderen echt weer moesten wennen als hij weer thuis was. En soms moeite hadden als hij zich met zaken ging bemoeien. Is ook logisch aangezien hij dat anders ook niet kon. Verder brachten de uitzendingen ook veel spanning met zich mee bij de kinderen.
Ja videobellen doe ik nu zelf inderdaad ook veel. Zou dus ook kunnen wanneer de kleine iets groter is. Vraag me idd wel echt af hoe ons zoontje het zal vinden als hij ziet dat de vader van zijn vriendjes wel betrokken is bij bijvoorbeeld activiteiten op school. Of het ophalen van school, leuke dingen doen na school etc. Ben natuurlijk wel van plan om goed en duidelijk erover te praten met hem. Maar zal dat voldoende zijn vraag ik me dan af. Denk dat het met meerdere kinderen ook toch behoorlijk zwaarder is dan met 1.
Bedankt voor het reageren. Gelukkig zijn wij tot heden maar 1 keer verhuisd en als het goed is gebeurd dat niet meer. Hij kan ook uitgezonden worden ja. Wel een goed punt dat je aangeeft dat je moeder weinig werkte, heb daar nog nauwelijks over nagedacht. Heb nu een contract van 32 uur, dus daar ook even meer over na gaan denken. Wel fijn om te lezen dat je door deze situatie niet “beschadigd” (als ik het even zo mag noemen) bent. Ieder kind is natuurlijk anders en uniek, maar het stelt me toch wat gerust.
Hier zijn het sowieso vaker de moeders die er zijn bij activiteiten op school. Mijn man heeft een hele tijd ouderschaps verlof opgenomen. Hierdoor was hij de vrijdag vrij. Het was erg fijn dat hij dat niet meteen heeft opgenomen toen de kinderen erg jong waren....maar juist toen ze op de basisschool zaten. Hij bracht ze elke vrijdag naar school en haalde ze weer op. Ook heeft hij op die vrijdagen wel eens geholpen met de koningsspelen, sportdag en nog een paar activiteiten. Helaas loopt zijn ouderschapsverlof in maart af. Dus wellicht dat je man dit ook zou kunnen doen. Persoonlijk vonden wij het erg prettig het pas bij deze leeftijd te doen.
En betreft verhuizen....wij verhuizen niet voor zijn werk. Waar wij wonen is onze thuis. Hij wisselt om de zoveel jaar van kazerne, daar valt niet tegenop te verhuizen. Een vaste thuis basis vind ik voor de kinderen erg belangrijk. Daarnaast woont mijn familie hier en is het makkelijker om even oppas in te schakelen.
De afwezigheid van me man was in het begin van de relatie moeilijk. Voelde me af en toe ook alleen in de relatie. Dat is gelukkig totaal weg, ook voordat wij een kind kregen. Denk dat het voornamelijk kwam omdat wij wel het optimale eruit haalde als hij er wel was. Denk ook dat hij met ons zoontje bepaalde mijlpalen zou kunnen missen, daarom loop ik ook vaak genoeg met een camera rond. Voor zowel me man als voor me zoontje later.
Ben inderdaad ook niet van plan om te verhuizen. Voelt toch oud vertrouwd aan voor ons allemaal. En inderdaad ook familie en schoonfamilie om ons heen (vandaar onze vorige verhuizing). Is inderdaad handig dat me man ouderschapsverlof gaat bespreken op zijn werk. Bedankt voor de tip. Hij komt meestal vrijdagochtend hier thuis aan. Dus zoals het nu is (zonder ouderschapsverlof) zou hij ons zoontje wanneer hij naar school/de crèche gaat wel op kunnen halen. Heb je zelf nog andere punten wat je minder vind aan deze situatie of is weinig tijd voor jezelf het enige?
Weinig tijd voor mijzelf Altijd oppas nodig hebben voor de oudergesprekken op school of voor als ik s'avonds een keer iets heb van t werk. Sporten voor mijzelf zit er dus niet in. Vriendinnen moeten s'avonds bij mij komen. In het weekend ga je minder snel even met vriendinnen weg, want je man is eindelijk weer thuis. En ook gaan we samen niet zo vaak een weekendje weg...want hij ziet de kinderen al weinig. Maar ik vind er ook echt voordelen aan! Doordat hij minder vaak thuis is...is onze relatie ook anders. Het is minder gewoon dat hij er is...dus ik ben altijd blij als hij thuis komt. De sleur in een relatie komt er minder snel in.
Mijn man zit niet in het leger maar ik lees wel veel herkenbare dingen. Hij is ook een "weekendvader" vanwege werk. In principe zien we elkaar elk weekend, in de afgelopen 2 jaar is het 1x gebeurd dat we het weekend moesten overslaan. Hoe het dus is als hij op uitzending is weet ik niet. Beeldbellen kan je al heel vroeg mee beginnen Onze jongste is net 1 en als hij nu mijn telefoon te pakken heeft is het al "papa papa papa" totdat hij papa ziet en hoort. Zomaar een paar seconden en dan is het weer goed. Ook de oudere kinderen (8, 6 en 3) mogen bellen wanneer ze willen en het natuurlijk uit komt de ene week vragen ze het bijna elke dag en dan gerust weer een paar weken niet. Het is voor hun helemaal normaal dat papa er niet is doordeweeks. Wil me verder niet te veel bemoeien hier omdat ik niet in hetzelfde schuitje zit, maar als je vragen heb over het "samen maar toch alleen zijn" mag je ze wel stellen Wilde gewoon even laten weten dat beeldbellen al heel jong kan
Ons leek het niks. Mijn man is daarom het leger uit gegaan voordat de oudste geboren is. Wij hebben destijds wel een huis in de buurt van de kazerne gekocht omdat ik hem zelf ook wel vaker wilde zien dan alleen in het weekend. De oefeningen die over het algemeen een paar weken duurde die leken me voor kinderen nog wel te doen, maar de uitzendingen niet. Hij is 3 keer uitgezonden geweest, totaal dus 1.5 jaar weg. Ten eerste leek me dat te lang en ten tweede kon ik bij sommige uitzendingen sowieso niet met zekerheid zeggen dat hij nog terug zou komen. Blijft toch een risico, mijn man heeft meerdere collega 's gehad die er helaas niet meer zijn.
Onze kinderen hebben ook een millitair papa hij zit er nu 21 jaar in. Kinderen weten dus niet beter die zijn nu 11 en 8 jaar. Ook een weekendpapa, wel een flexwerker nu. Na ee ouderschapsverlof tijd is hij dat gaan doen. Scheelt toch veel zon dag thuis. De oudste heeft 4 uitzendingen meegemaakt, bij de eerste herkende ze hem niet meer ( was 1.5 jaar oud) . ik heb geen vergelijk hoe het zou zij. Als hij een gewone baan zou hebben. Maar dit lukt ons best . Ik sluit mij aan bij de voor en nadelen van consider. Wat ook vaak jammer was en is. Hij mist veel belangrijke momenten op bijv school. Optredens ed zijn vaak doordeweeks en dan lukt het niet altijd om daarvoor naar huis te komen. Maar ook dit is voor de kinders zoals het is. Ze weten niet beter.