Is snap werkelijk niet dat jullie nog aan het discussiëren zijn hierover. Respecteer elkaars standpunt en laat elkaar in de waarde. Jullie worden het toch niet eens met elkaar
Zou je toe willen lichten wat je met je laatste zin bedoeld? Ik heb het meerdere malen gelezen maar begrijp het echt niet. Er wordt toch niemand gedood om het leven van een ander te redden? Deze persoon zou sowieso komen te overlijden. Deze mensen, jong/oud, overlijden allemaal na het loskoppelen van de machine.
uiteraard overlijden deze mensen wanneer ze losgekoppeld worden van de machines, maar: ik wil niet dat door mijn wens om mijn kind of mezelf te redden iemand door het verwijderen van de organen sterft, op de operatietafel dus, zelfs niet wanneer deze persoon toch al zou sterven bij het afkoppelen.
Mijn nichtje is geboren met een ernstige hartafwijking. Het zou in de toekomst mogelijk zijn, dat ze afhankelijk gaat zijn van een donorhart. Toch is helemaal nog niet zeker of ze dat echt aan gaat nemen. Er is een grote kans op afstoting en de kwaliteit van leven is misschien zo waardeloos dat de voordelen niet op gaan wegen tegen de nadelen. Dat heeft niks te maken met: laat mijn kind maar doodgaan.
Eigenlijk geen quote om te ‘liken’, maar toch blij dat iemand dit (dat er ook mensen zijn die afzien van transplantatie) bevestigt.
Dat is toch iets compleet anders dan de keuze niet eens krijgen, want dat is nl waar ik op reageerde. En niet zeker zijn of ze een donorhart wil omdat je alles tegen elkaar wil afwegen waaronder de kwaliteit van leven door mensen zoals jouw familie die daadwerkelijk in de situatie zitten is ook weer totaal wat anders dan vooraf roepen: ik en mijn kinderen nemen geen donororganen aan. Je moet mijn opmerking wel in het juiste perspectief plaatsen, maar dat heb ik dus nu even voor je gedaan.
Sorry Tuc, maar jij beweerde zelf dat het onmogelijk was dat ouders hun kind een transplantatie zouden onthouden. Daar reageerde Lies op (neem ik aan).
Wat een onzin zeg! Sommige dingen weet je gewoon van jezelf toch? Ik loop al wat langer op deze aardbol dan, laten we zeggen, een jaar of 10 Ik weet écht wel dat ik dat niet aan zal nemen. Het is appelen met peren vergelijken natuurlijk, maar het is net zo zeker voor mij dat ik geen donorhart zou accepteren als dat ik nooit (vrijwillig) dood zal gaan aan een overdosis cocaïne, sommige dingen in het leven weet je zeker van dat je die nooit zult gaan doen. Die gaan mijn grens over. Ik kan me niet voorstellen dat jij die grenzen niet hebt.
Weet je, ergens ben ik blij dat je (en anderen) het niet snapt/wilt geloven. Dat betekent dat je de hel en onzekerheid van deze mensen nog niet zo vaak van dichtbij hebt gezien. En dat is uiteindelijk wat je allemaal hoopt in het leven.
Je leest niet hoor. Maar daar ben ik ook wel klaar mee. Ik geloof niet dat mensen die van te voren glashard roepen dat ze dat niet zouden accepteren dat ook daadwerkelijk altijd doorzetten. Juist omdat je niet weet hoe je in zo'n situatie reageert. Ik oordeel nergens over mensen die daadwerkelijk in die situatie zitten en na alles afwegen alsnog besluiten geen donororgaan aan te nemen. Maar dit is de laatste keer dat ik het uitgelegd heb.
Maar wat bedoel je dan met ‘nu’? Dat is toch geen moment ver voor dat de transplantatie nodig is? In mijn beleving zeg je hier dat als puntje bij paaltje komt een ouder ‘in geen enkel geval’ een kind zal laten overlijden.
Ik zie dat als donor zijnde anders. Bij hersendood ben ik dus al dood. Ik sterf niet als ik losgekoppeld wordt. Ik zou het juist ontzettend fijn vinden als een ander kan blijven leven door mijn organen. Ik zou niet willen dat iemand zou denken dat ik voor hun gestorven ben ofzo. Daarom zou ik trouwens mijn JA nooit in een NEE kunnen veranderen ookal zou ik het niet eens zijn met de wet. Ik geef mijn lichaam namelijk niet in handen van de staat maar aan een ander persoon die wil leven.
Dat is ook een manier van er tegenaan kijken. Ik kijk er zelf anders naar (voor mezelf), maar vind het wel heel knap dat de artsen het kunnen.
Zo heeft iedereen ook zijn eigen visie. Mijn man werkt op de IC en ik moet zeggen dat hij dus een vrij emotieloze (klinkt harder dan het is) man is. Je moet er tegen kunnen. Er is wel een keer een vriend van hem binnen gereden na een auto ongeluk en op zijn afdeling gestorven. Dat zijn wel moeilijke dingen. Hij heeft zelf nooit iets vastgelegd trouwens wat ik betreur. Hij zegt dat het hem niks uitmaakt en wij mogen beslissen. Dat is nog veel lastiger!
uiteraard! Artsen en verplegend personeel zijn óók maar gewoon mensen, dat wordt weleens vergeten. Het lijkt mij vreselijk om mee te maken, mensen die zomaar onder je handen kunnen sterven... En helemaal als je je werk moet doen en het is je vriend die je probeert te helpen, dat zijn vreselijke dingen. Eigenlijk zou niemand dat mee moeten maken.
Dat weet ik niet, ik ben daar nooit bij geweest. Wie weet wat een hersendode toch nog meekrijgt? En misschien niet meer kan bewegen/aangeven? Het menselijk brein is nog steeds een mysterie hoor, wát medici ook zeggen.