Heb je absoluut gelijk in, ze vermeld er alleen ook nog bij dat ze geschreeuw hoort. Is denk ook een puntje waar ze het moeilijk mee heeft. Wat je zegt. Het is goed om alert te zijn alleen de vraag is wat je doet als puntje bij paaltje komt. Wat zou volgens jou een goede oplossing zijn? Puur uit nieuwsgierigheid! Ik weet namelijk even niet meer of je zelf ook een huilbaby hebt gehad of niet. Overheen gelezen denk ik.
Ja heb ik gehad en daarom juist denk ik dat het geen goed idee is. Ik zou het echt niet erg vinden als iemand mij op straat aan zou spreken "jeetje, die van jou kan er wat van", maar als je bij mij aan de deur zou komen en je komt een heel interview houden, ja, dan zou ik echt wel goed pissig worden. Zeker als het buren zouden zijn die je normaal nooit spreekt.
Dit vraag ik mij ook af. Of het überhaupt mensen zijn die ze wel eens spreekt. Dan lijkt het mij ook niet echt gewenst dat je daar even op de koffie gaat. Daarnaast heeft ze het over een tijdje in de openingspost, maar is dat dagen of al maanden lang? Kan mij voorstellen dat een aantal dagen voor een buitenstaander meteen een stuk langer lijkt, vooral als het snachts is.
Bedankt voor al jullie reacties. Ik heb dit topic inderdaad geopend omdat ik juist alle opties open hou. Het zou een huilbaby kunnen zijn...en daarom dus fijn voor mij om hier ervaringen van moeders te lezen die een huilbaby hebben of hebben gehad. Juist omdat ik hier zelf geen ervaring mee heb! Ik heb niet gezegd dat ik ze meteen als kindermishandelaren neerzet. Maar als je met beide geen ervaring hebt gaan er meerdere opties en ideeën door je hoofd. Mede door het schreeuwen. En ik heb liever dat ik onterecht er wat aan gedaan heb/hulp gezocht of gegeven. Dan dat ik het stil hou en spijt zou krijgen mocht er wel wat mis zijn. Dat je in dit soort situaties tactisch en begripvol moet zijn snap ik helemaal en zou hun ook nooit aanspreken voor een half interview over hoe of wat. Het zijn geen buren waar ik over de vloer kom nee omdat ze zelf erg gesloten zijn. Af en toe een klein praatje maar dat was het. Heb er begrip voor dat niet iedereen op de buren zit te wachten. Maar dat maakt het contact dus ook iets lastiger. Daarnaast zit mij dit niet dwars omdat ik last zou hebben van het gehuil. Heb zelf ook een zoontje en kleine kindjes huilen nou eenmaal! Het ging mij om de manier van huilen en de dingen er omheen.
Ik heb getwijfeld of ik zou reageren, maar ik wilde toch even het volgende zeggen... Wij hebben ook een huilbaby gehad en hebben nog steeds (de andere) een moeilijke slaper... je voelt je echt verschrikkelijk als je baby of kind zo moet huilen. Als dan ook nog de buurvrouw een opmerking maakt dat je baby zoveel huilt, voel je je de volgende keer niet alleen verschrikkelijk door het gehuil, maar ook nog bezwaard tegenover je buurvrouw. Dus ik zou niks zeggen, maar indien je inderdaad een hele serieuze reden van het huilen vermoed, gewoon even goed naar het kindje kijken de volgende keer dat je het ziet. Heel vervelend dat je in zo’n situatie zit, inderdaad omdat je nooit weet wat er achter de deur speelt. Succes met de beslissing.
Superlastige situatie zeg. Als het een huilbaby is dan wil je de ouders niet nog meer stress bezorgen door vragen te stellen maar als het kindje mishandeld wordt dan wil je niet niks hebben gedaan. Ik denk dat ik zou proberen een praatje te maken als ik de ouders tegenkwam. Iets in de trant van hou het met hun is en met de baby. En desnoods dat je hem wel eens hoort en of slapen lastig is zoiets. Langs de deur gaan kan misschien verkeerd opgevat worden en ik kan eigenlijk niet veel anders bedenken dat je zou kunnen doen. Ik vroeg me trouwens af of het kindje vanaf de geboorte al zoveel huilt of pas later?
Hier zelfde soort situatie gehad. Buren hebben een zoontje van ondertussen bijna 4. Wij hebben nachten gehad dat wij wakker werden omdat hun zoontje lag krijsen in de avond/ nacht. Dat terwijl wij in een kamer slapen die grenst aan de andere buren. Gelukkig zijn onze kinderen er nooit wakker van geworden. Hebben weinig contact met de buren. Maar toen we eens in de zomer stonden te kletsen heb ik toch gevraagd of ze problemen hebben met het slaappatroon van hun zoon. Bleek inderdaad zo zijn. Vanaf een maand of 7 ging hij gillen en deed dat dan enkele uren. Ook al gingen ze er mee rondlopen ofzo. Hun sliepen dus uiteindelijk met oordoppen in zodat ze er niet zo snel meer wakker van werden. Want wat ze ook deden, hij gilde toch wel. Daarna kregen we regelmatig een update als we ze spraken over hoe het slapen ging. Sinds een aantal maanden gaat het pas beter. Ik zou er dus eens naar informeren als de situatie zich voordoet.
Mijn zoon huilde 24/7. wilde niet getroost worden. Huilde echt hysterisch. Zelfs snachts elk half uur. Dit was erg vermoeiend icm dreumes en partime baan maar heb het overleefd. Zeker tot 2, 5 jaar huilde hij veel naar eerste jaar echt extreem. Een keer na de zoveelste nacht belde de buurvrouw aan Of ik me kind onderhand is stil kon houden want dag er pp moest ze werken. nou kon der wel wat doen. Sta zelf voor de lol elke nacht naast zijn bedje, hopeloos soms huilend niet meer meer wetend wat te doen en dan smorgens 9 fris en fruitig op me werk verschijnen zonder slaap en werkende tot 1 uur om weer vol energie dag te overleven. Met 4 jaar kreeg zoon diagnose si. Sensorische problemen en prikkelstoornis. Aanrakingen voelen voor hem zeer intens etc. Daarnaast diagnose klassieke autisme met 5 jaar.
Een hele dikke knuffel voor alle mama’s met huilbaby’s. Wat hebben jullie veel moeten doorstaan en jullie kids ook. Heftig.
Hier ook een huilbaby en een extreem moeilijke slaper, driftaanvallen tot weet ik hoe laat. Nu een vermoeden op autisme, wat een hele hoop zou verklaren. Maar o wat heb ik mij machteloos gevoeld. En dan heb ik ook nog een buurvrouw die super vaak na een driftaanval een dag later een "verklaring" kwam vragen, ik vond het verschrikkelijk. Nu kan ik het een stukje meer loslaten, maar ik voelde mij behoorlijk aangevallen. En ja ik heb ook wel eens teruggeschreeuwd naar mijn kind uit pure machteloosheid. Aan de andere kant, het is altijd goed om met mishandeling rekening te houden. Ik zou het wel echt met heel veel tact en zonder verwijten doen, anders beschadig je echt veel meer. Geen enkele ouder gaat namelijk toegeven dat ze hun kind mishandelen.