En de andere ni hier ook 100% van overtuigd en hun echtgenotes ook. En ook zij bespreken dat in de familie, omdat ze het op zo’n moment waarschijnlijk heel moeilijk vinden om een beslissing te nemen. Ze hebben gevraagd hun visie hierop dan nogmaals te benadrukken. Dat omdat ze wr later anders spijt van krijgen, dat weten ze zeker...
Ik ben zelf al vanaf mijn 12e geregistreerd als donor. Toen ik dat, als 12 jarige, tegen mijn ouders zei was met name mijn moeder woedend. Ze was fel tegen deze registratie, want ze wilde niet dat een van haar kinderen opengesneden zou worden als ik zou overlijden. De verbijstering was wederzijds, dus dat was geen aangenaam gesprek. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar dat mijn moeder tegen mijn wil in zou gaan, als ik zou komen te overlijden. Ze zou in dat geval mijn laatste wil, het donorschap, naast zich neer leggen en het de artsen verbieden. Nu ben ik nog altijd geregistreerd als donor, net als mijn man, en kan mijn moeder het gelukkig niet meer tegenhouden. En ja, ook als mijn kinderen *ik hoop het nooit* zouden overlijden en ze kunnen hun organen gebruiken, zou ik daar 100% achterstaan ondanks alle verdriet die bij ieder overlijden komt kijken. Ik heb later als volwassene van dichtbij meegemaakt waarom donororganen zo belangrijk zijn, dat ik geen moment twijfel aan donorschap en helemaal achter deze wet sta. Vaak wordt hier de vergelijking gemaakt met bloeddonor of stamceldonor. Ja, ik ben ook stamceldonor, al vond ik die keuze lastiger dan orgaandonor zijn. Ik kijk er niet naar uit dat ik mogelijk ooit opgeroepen wordt, want je kan daar als donor best ziek van worden en je doet het voor iemand die je niet kent, maar tegelijkertijd weet je wel zeker dat je alleen doneert als je echt iemands leven kan redden. Dat is voor mij toch doorslaggevend geweest om me als stamceldonor te registreren. Ik hoop dat als ik of iemand in mijn directe omgeving het nodig zou hebben, dat er dan ook andere mensen zijn die hetzelfde doen.
Die vraag kan ik niet beantwoorden want ik zit niet in die situatie. Maar ik denk dat ik wel voor orgaandonatie zou kiezen, omdat ik daar heel erg in geloof. Net zoals ik geloof dat hersendood al dood is. Maar zeker weten wat je in die situatie zou doen, zonder daar in te zitten kan helemaal niemand.
Niemand geeft aan dat iedereen dit maar moeten kunnen. Zolang jouw kind minderjarig is beslis jij, en voor jou weegt je aanwezigheid bij het moment wanneer het hart werkelijk stopt het zwaarst. Alleen maar respect en begrip daarvoor. Echter vanaf zijn 18de zal je kind zelf die beslissing nemen, en zijn volwassen leven duurt gelukkig en hopelijk veel langer dan zijn minderjarig leven. Wat ze dan beslissen moeten we gewoon accepteren. Ik kan uiteraard nooit zeker weten hoe ik me als ouder in zo'n verschrikkelijke situatie zou voelen. Maar voor mij zou denk ik het gevoel dat het hart van mijn kind mag blijven kloppen, en een ander kind heeft kunnen redden, juist troost bieden. Want het alternatief is dat niks meer overblijft.
Waarom is dat flauw? Ik denk dat je er pas echt wat over kan zeggen als je in zo'n situatie zit en dat geldt voor beide kanten.
Het is flauw om iets wat ik over een delicaat onderwerp vanuit mijn hart probeer te verwoorden en het dan letterlijk kopieeren. Het is niet alleen vreselijk flauw maar ik vind het eerlijk gezegd ook erg onbeschoft. Ga er verder ook niet meer op reageren.
Dat vind ik oprecht een hele goede vraag! Als het mijn minderjarige kind betreft, zou ik hem echt niet kunnen beantwoorden op dit moment. En alleen maar hopen (understatement of the year) dat ik het nooit hoef uit te gaan vogelen. Betreft het mijn meerderjarige kind (hypothetisch gezien dus, want dat zijn ze nu nog niet), en zijn ze overtuigd donor, ja dan zal hun wil geschieden. Daar gaat mijn verdriet geen traan meer of minder om zijn.
Dat is al vaker in dit topic gesteld, maar ik weet het verschil wel tussen coma en hersendood (heb overigens het ook nergens over coma gehad) Ik krijg wel steeds de nare bijsmaak van degene die groot voorstander zijn van doneren dat ze wel zouden willen dat wij de termen door elkaar heen halen.....
Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar ik wil helemaal niet dat de termen door elkaar gehaald worden. Vandaar dat ik iedere keer dat hersendoodprotocol (wat echt geen pretje is) er steeds bij haal. We zijn het misschien niet altijd met elkaar eens maar ik heb niet het idee dat jij de dingen door elkaar haalt. We verschillen alleen van mening. Maar dat is prima toch?
Stel....je krijgt een ongeluk en je komt in het ziekenhuis. Wanneer gaan ze kijken of je wel of niet een donor bent? Is dat pas als je hersendood bent verklaard? Of doen ze dat al eerder... terwijl ze met je bezig zijn?
Het is me teveel om dit hele topic te lezen. Maar heb een vraag aan degenen die ervoor kiezen om geen donor te zijn. Neem jij dan wel een orgaan aan van een ander als jij die nodig hebt?