Omdat ik het niet mag doneren. Ik mag geen bloeddonor zijn vanwege een eerdere bloed transfusie die ik heb gehad en ik mag geen stamceldonor zijn omdat ik een hoge bloeddruk en hartritme stoornis heb en hiervoor medicijnen krijg. Mocht ik het wel mogen geven dan had ik dat allang gedaan. Ik heb dus geen keus.
Ah ja zoals ik al zei: ik ken haar niet echt was een vriendin van mijn beste vriendin. Sowieso bleef ze wel strijden voor de nieuwe wet dus haar familie is blij dat hij erdoor is
Ik denk dat ik de keuze om überhaupt de machines uit te zetten het allermoeilijkst zou vinden. Want dat betekent dat je moet gaan beseffen dat je kind niet meer beter wordt en alleen in leven wordt gehouden door die apparaten. Dat lijkt me een onmogelijke keuze... Maar als dat besef er inderdaad zou zijn en we zouden dat besluit moeten nemen, weet ik vrij zeker dat we tot orgaandonatie over zouden gaan. Of iig hoop ik dat we dat zouden kunnen. Ik denk namelijk dat het ook troost kan geven dat je er anderen mee kan redden. Maar zeker weten doe ik dit niet, want het is ook nogal onmogelijk om me voor te stellen dat we in zo’n situatie zouden zitten. Ik word al misselijk van het idee...
Ja, naast orgaandonor ben ik ook stamceldonor. Bloed mag ik helaas niet doneren. En dat vind ik echt heel jammer, aangezien het ontvangen van bloed mij heel erg heeft geholpen. Ik heb na de bevalling van mijn oudste dochter een bloedtransfusie gehad. Maar toen ik een pasgeboren baby was, van zowel een onbekende donor als van mijn moeder. (En dat heeft mijn leven letterlijk gered). Ik had dit graag teruggedaan.
In de wetenschap dat mijn kind echt niet meer zou kunnen leven dan denk ik ( met nadruk op denk want je weet nooit hoe je echt in die situatie zou reageren ) dat ik inderdaad over zou gaan tot doneren. Zal het een makkelijke keuze zijn? Nee natuurlijk niet maar het idee dat mijn kind andere kindjes nog zou kunnen helpen zou mij alleen maar een goed gevoel geven. Ik zou in mijn optiek iemand anders de pijn willen wegnemen die ik op dat moment ervaar tijdens het overlijden van mijn kind. Niemand wilt zijn/haar kind begraven dus als ik 100% zeker weet dat mijn kind geen levens kansen meer heeft maar met zijn organen de kans tot langer leven wel kan geven aan een ander kind, ja dan zou ik dat denk ik wel doen.
Ik bedenk me eigenlijk nu dat het wel verstandig is om het met mijn oudste dochters te gaan bespreken. Ik vind dat ze daar zelf ook hun mening over mogen hebben.
Mijn 10 jarige kwam er zelf mee, die had het ergens gehoord. Hij vond het wel een heel raar idee, maar staat wel achter donatie.
Wat goed van hem! Ik heb mijn dochters er nog niet over gehoord. Maar door deze hele discussie (ook op fb en in het nieuws) herinnerde ik me opeens dat ik als puber al een donorcodicil in mijn portemonnee rond liep. Ik denk dat ik liever ook weet hoe mijn kinderen er zelf over denken.
Ik sta daar absoluut positief over in, maar ik zie een wereld van verschil eerlijk gezegd. Om te beginnen bij het doorgeven van je genetische code bij het leven tov het doorgeven van een lichaamsdeel (dus geen genen!) als ik al dood ben en voordat de rest van mijn lichaam wordt verbrand. Waar zie jij overeenkomsten vraag ik me eerder af?
Ja vind ik ook heel belangrijk. Wat mij betreft mogen ze daar ook zelf over meedenken zodra ze die leeftijd hebben.
Dit heb ik ook gedaan met de oudste naar aanleiding van de nieuwe wet. Op school werd het ook al besproken en toen heeft mijn zoon zijn mening gegeven. Hij vind het een eng idee, hij weet ook niet zeker of hij het zou willen doen, ik respecteer dat en als hij besluit dat hij het niet wilt dan zal ik het als nabestaande ook niet doen. Het is ook best een moeilijk onderwerp om uit te leggen, of althans dat vind ik. Ik ben een grote voorstander van doneren maar hij twijfelt, dat is zijn goed recht.
Dit topic gaat niet alleen over orgaandonatie, maar ook stamcel en bloeddonor, voor mij staat het donorschap voor alles wat met donatie te maken heeft en dit valt voor mij ook onder het donorschap. Ik begrijp het verschil met het doorgeven van genetisch materiaal, maar dat houd mij niet tegen. Waarom dan alleen doneren na je dood, terwijl je ook bij leven al zoveel kunt doen Ik ben absoluut ook tegen deze nieuwe wet, lees dingen over dat het eenkleine moeite is om te reageren op brief enz, maar ik ben van mening dat het net zon kleine moeite is om ja te zeggen
Nee, ik word al misselijk bij de gedachte dat er naalden in mij worden gestoken. Ik heb geen zeldzame bloedgroep, maar ook geen bloedgroep die door iedereen gebruikt wordt. Als er een ramp plaats zou vinden waarbij er per direct mensen met A positief nodig zijn, zou ik wel geven, ook al zal ik er waarschijnlijk bij flauwvallen. De noodzaak is dan hoger dan het ongemak. Ik heb wel serieus overwogen om de stamcellen uit de navelstreng van mijn dochter te doneren, maar aangezien er ruim voldoende 'voorraad' is, heb ik het uiteindelijk niet gedaan. Ik hoop dat mensen mij ook zullen helpen als het ooit nodig is en ik vind het een prettig idee dat ik iemand kan helpen als ik de organen toch niet meer nodig heb. Vraag aan de moslims hier: Op Facebook werd specifiek verkondigd over Moslims dat ze geen orgaandonor mogen zijn, maar wel mogen ontvangen. Ik vind dat maar vreemd en voor zover mij bekend is, is dit ook niet waar. Ik heb helaas geen Moslims in mijn directe omgeving op het moment die ik het kan vragen.
Hier ook orgaandonor. Kort maar krachtig: ze mogen alles hebben, en de rest gaat de kachel in Stamceldonor ben ik ook, bloeddonor niet ivm een transfusie. Anders zeker wel gedaan. Met mijn man heb ik gisteren nog een 'discussie' gehad. Hij heeft als optie dat de nabestaanden mogen beslissen. Voor mij is dat best een dingetje. Stel.. hij krijgt een auto ongeluk oid en naast dat ik plots mijn man kwijt ben, uitvaart moet regelen en al die dingen, moet je ook nog een zo'n beslissing gaan maken. Daarnaast kan het zijn dat wanneer onze kinderen er anders over denken, er ook nog eens een hele discussie plaats moet vinden. Ik vindt het erg moeilijk om dan als nabestaande hierin een keuze te moeten maken. Zo is het vraagstuk begraven/cremeren ook nog iets waarin hij niet weet wat hij zou willen. 'Dan kun je het nooit fout doen' zegt ie dan... tja. Gelukkig heeft hij uiteindelijk wel gezegd dat hij wel donor zou willen zijn, mits hij nog 'fatsoenlijk' in de kist kan liggen. dus huid, ogen, haren etc niet. Hopelijk worden we samen zo oud dat onze organen niet meer gewild zijn maar voor alle andere plotselinge gebeurtenissen vindt ik het wel zo fijn te weten van elkaar wat we zouden willen. Voor de mensen die geen orgaandonor willen zijn, ben ik misschien heel erg hard.. maar dan zou je ook meteen moeten registreren dat je zelf geen organen van een ander zou willen krijgen.. uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
Ik zou mss eiceldonatie nog wel overwegen als ons gezin compleet is, maar ik weet sowieso dat mijn man daar absoluut op tegen zou zijn. Ik moet zeggen naar aanleiding van dit topic loop ik wel met de gedachte om bloed te gaan doneren.
Uit ervaring kan ik zeggen dat er inderdaad respectvol met nabestaanden wordt omgegaan. Toch zal dit niet altijd zo ervaren worden en kan de procedure natuurlijk wel als heel traumatisch worden ervaren door de nabestaanden ( zie filmpje Damay).
Ik ben zelf heen moslima, maar volgens deze http://www.icimleiden.nl/nieuws/blog/doneren-orgaan-halal/ uitleg gaan doneren en ontvangen hand in hand en zijn dus allebei toegstaan.