Ik vind het knap en mooi ook dat je dit aandurft. Ik zou wel zoveel mogelijk hulp proberen te krijgen, netwerk opbouwen etcetera.
Bedankt voor de lieve reacties. Het klopt dat stress funest is. Maar ik ben wel blij dat we het nu weten want het werd jaren op de drugs gegooid en nu weten we de echte oorzaak. Nu kunnen ze hem wel gericht behandelen. Eerder toen het goed mis ging werd hij gewoon op de geslotenafdeling geplaatst en volgespoten met kalmeringsmiddelen en zodra hij gekalmeerd is gaat alles weer verder zoals daarvoor zonder ook maar enige behandeling. Zo bizar. We hebben met zijn ouders afgesproken dat wanneer het even niet gaat en hij rust wil hij dan thuis gaat slapen. Ook gaat zijn moeder oppassen op onze kleine man wanneer ik naar school ga. De psychiater raadde aan om hem voorlopig niet alleen op te laten passen omdat het gewoon te veel stress kan geven. Ik hou heel veel van hem en daarom wil ik er ook voor vechten want hij doet zijn best en is dol op onze zoon. Maar toch blijft er een soort van donkere wolk boven hangen want ik heb altijd ergens die angst dat hij ineens om zou slaan en alles overhoop gaat gooien. Stel dat dat gebeurd, kan jeugdzorg dan onze zoon afpakken ookal zorg ik er wel heel goed voor? Dat is echt een grootte angst van mij.
Ik kan je geen tips geven, behalve dan denk alsjeblieft heel af en toe ook een beetje aan jezelf. Als jij niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor een ander zorgen. Ik wilde eigenlijk alleen even aangeven dat ik bewondering voor je heb. Petje af!
Nee hoor als het goed met je kindje gaat en jij kan er gewoon zijn en er is hulp dan staat jeugdzorg echt niet op de stoep. Ik ben al een paar keer opgenomen geweest ivm suïcidale gedachten bij een depressie. We zijn hier altijd open over geweest en zo staan er genoeg mensen in het netwerk voor ons klaar. Heb nog nooit het gevoel gehad dat we ons moesten bewijzen. Jullie staan open voor hulp , netwerk is ingezet en het wijkteam. Je doet het hartstikke goed!!
Wat dapper dat je het hier ook plaatst! Even wat tips die je misschien nog niet weet en misschien ook wel. Schizofrenie heeft gelukkig heel veel degradaties en is vaak niet te vergelijken voorspellen. Wat wel heel erg helpt is als degene enig inzicht en besef heeft van de ziekte en daardoor ook trouw zn medicatie slikt en verlagingen dan wel verhogingen altijd netjes overlegt met zn behandelaar. Wat verder goed kan helpen is met zijn behandelaren en naasten een zogenaamd signaleringsplan/crisisplan opstellen. Hierin benoem je allerlei fases in hoe het met je gaat en wat je mogelijk nodig hebt van jezelf of andere om een zogenaamde decompensatie/opname te voorkomen. Als je dit goed maakt kan het heel veel inzicht geven en kan je vaak al bij vroege symptomen het aanpakken om erger te voorkomen. Voor je kindje is het misschien handig om te onthouden als het wat ouder is dat er zogenaamde kopp groepen bestaan. Dit is voor kinderen met ouders die een psychiatrische diagnose hebben en deze begeleiden en steunen hen hierin. Uit Mn hoofd kan dit al vanaf 4 jaar. En als jij het gewoon goed doet als moeder hoef je je echt geen zorgen te maken voor jeugdzorg etc! Je mag me altijd een pb sturen als je vragen hebt.
Nee, als je kind goed verzorgd wordt dan blijft het lekker bij jou. Er groeien tig kinderen op met psychiatrische ouders. Het zou wat zijn als die allemaal uit huis geplaatst zouden worden. Je klinkt heel verstandig. En jullie regelen het goed.
Ik heb een man met meervoudige psychische problemen. Geen schizofrenie, maar wel andere zware aandoeningen. We hebben samen 3 kinderen. Het is niet makkelijk. Ik kan soms echt niet meer doordringen tot mijn man en dan gedraagt hij zich heel erg rot naar mij toe. We hebben al zware momenten gehad en ook echt punten dat ik vreesde dat ik weg moest gaan omdat ik er zelf aan onder doorging. Gelukkig tot nu toe steeds eruit gekomen. Hij is wel altijd een heel goede vader voor de kinderen. Hij beseft alleen niet altijd dat als hij zich destructief opstelt naar mij toe, de kinderen hier onrechtstreeks ook het slachtoffer van zijn. Mijn man slikt medicatie en krijgt intense therapie. Momenteel gaat het weer, maar we zijn door een hele zware tijd gegaan. De littekens hiervan zijn bij mij nog vers en het vertrouwen is nog niet volledig terug, maar we doen onze best. De enige tip die ik kan geven is zorg dat je zelf ook psychologische begeleiding hebt. Zorg voor een achterwacht wat betreft je kindje (ik heb dit niet en dat maakt het extra zwaar). Maak goede afspraken en wees hier consequent in. Als het weer fout gaat, wijs dan hem niet af, maar wel zijn acties/gedrag. Wees heel duidelijk in wat je wel en niet aankan. En het allerbelangrijkste: wees lief voor jezelf. Ik ben dit te weinig en eis te veel van mezelf waardoor ik te vaak het gevoel heb te verdrinken en daardoor niet de moeder kan zijn die ik zou willen zijn. Heel veel succes!
En misschien is het al voorbij gekomen maar is dat samenwonen besproken met zn psychiater? Ik vindt het namelijk nog al wat als hij blijkbaar nog niet bepaald stabiel is en geen stress mag hebben, om dan al samen te gaan wonen.... Ik vind het persoonlijk nog al wat en lijkt me echt vragen om problemen. Voor beide. Jij twijfelt nu al een beetje en zegt dat je moe bent. En dan woon je nog niet eens samen. Er moet worden geklust in het nieuwe huis, neem ik tenminste aan, verhuizing enz. Meestal Heeeeel veel stress. Je vriend kan de nachtfles niet doen, dat wil jij doen. Maar hij kan alsnog wakker worden van je kindje de huilt. En dat misschien dagelijks. Wat gaat dat doen met hem en de stress? En waarschijnlijk werkt hij niet. Heeft hij hobbys? Wat doet hij nu op een dag? Wat gaat bij thuis doen? Ga jij het hele huishouden doen of wordt dat verdeeld? Kan me zomaar voorstellen dat de irritaties dan op den duur wel op gaan lopen omdat jij alles moet doen en hij zit te niksen. Als ik in die situatie had gezeten dan had ik het gecanceld totdat hij helemaal stabiel was met medicatie. Lijkt me alles bij elkaar niet echt een stabiele situatie en zeker niet voor je kindje. En als je het toch door gaat zetten dan zou ik het samenwonen gaan opbouwen en niet ineens 24/7 bij elkaar. Dat lijkt mee echt een flinke stressvolle overgang. Voor jou maar ook voor je vriend.
Ideaal is het niet nee maar het kan nou eenmaal niet anders alles is al geregeld en getekend en het is gewoon te druk voor mij ouders om thuis te blijven wonen. De psychiater weet er van en is niet blij ermee maarja. We hebben afgesproken dat hij gewoon thuis kan slapen wanneer nodig dus dat zal komende tijd nog wel vaak gebeuren. En het huishouden kan en wil hij gewoon doen alleen de boodschappen niet omdat openbaar hem veel stress oplevert. Hij werkt inderdaad niet, is bezig met een Wajong aanvragen. Als hij toch aan het werk moet dan is er pas echt reden voor paniek want dat gaat hij 100% niet trekken. Dus ik duim dat alles rond gaat komen met de Wajong.. Het is niet ideaal en ja ik ben doodop maar weet zeker dat het wel weer beter gaat worden als hij eenmaal gewend is aan zijn nieuwe leven.
@Irisje24 ik weet niet of je er iets aan hebt maar kijk eens of je naast of met het wijkteam begeleiding kan krijgen vanuit MEE. Zij zijn er ook juist voor het gezin, dus ook voor jou en jullie kindje.