Lief klein mannetje van me, als iemand me ooit uit probeerde te leggen hoe het was om mama te zijn, kon ik me daar slechts een kleine voorstelling van maken. Maar niemand kon écht onder woorden brengen hoe prachtig het eigenlijk is. Het moment dat jij voor het eerst op mijn buik werd gelegd is met stip het allermooiste moment van mijn hele leven. En op dat moment begon mijn reis als moeder. Een reis die me nu al zachter heeft gemaakt, die me heeft laten voelen dat ik elke dag weer een beetje meer van jou kan houden en die me heeft laten inzien dat ik zal vechten als een leeuwin om jou te beschermen. Jouw ogen zijn donker als de nacht en de manier waarop je me aan kan kijken zorgt er voor dat er een boel vlinders in mijn buik fladderen. Je lach is zó mooi dat je me kunt laten stralen als het even te donker in mijn hoofd was. Soms zit ik gewoon even naar je te kijken. Hoe je een speeltje vastpakt, hoe je zachtjes snurkt of hoe je de kat ligt te bewonderen. En wat je ook doet, je maakt me zo trots als een pauw. Je wordt zo snel groot. Weet dat ik er altijd voor je zal zijn, dat ik voor je zal zorgen en we samen, hand in hand, ons zullen gaan verwonderen over de kleinste dingen. De wereld door jouw ogen bekijken lijkt me het allermooiste wat er is. Mama