Hier dus ook veel te zwaar en ik vind het ook supermoeilijk. Ik weet echt wel hoe het moet, heb ruim 2 jaar voeding en dietetiek gestudeerd, maar het ook doen is een heel ander verhaal. Wat mij ook altijd tegenstaat is dat wanneer ik 1 kilo eraf heb, ik blij ben voor korte duur, tot ik mij realiseer hoeveel ik nog moet en dan zakt de moed mij alweer in de schoenen
Ik snap dat veel mensen het wel min of meer weten, ondanks dat trappen veel mensen nog in light producten, koken toch vaak nog met saus en jus, eten speklappen ipv wat kipfilet of vegetarisch.... Het klinkt onaardig, maar zo bedoel ik het niet, maar ieder pondje gaat door het mondje.... Je zult het écht zelf moeten doen. Van een glas water en een tomaat wordt iemand niet dik. En hoe onaardig het misschien klinkt, het is écht een knop omzetten en ipv koekjes en snoepjes gezonde dingen in huis halen en die opeten. Desnoods een lijstje maken en een ander de boodschappen laten doen, zodat je zelf niet in verleiding komt.
Als ik zo je andere post lees, denk ik ook dat het meer komt door eenzaamheid dan door stress. Ik merk ook dat als ik veel alleen ben, geen leuke dingen te doen heb, enz... denk; ‘boeiend allemaal, ik maak het zelf wel gezellig (en dat kan dus alleen met lekker eten ). Als ik dingen te doen heb, een bakkie doen bij een vriendin ofzo, kan ik zo heel de avond zonder snacks, geen behoefte dan ook aan, want ik heb afleiding. Maar als ik dan weer alleen thuis zit, pak ik die zak chips weer. Heb je geen vrienden in de buurt wonen? Familie? Iig iets waar je afleiding mee kunt hebben ipv elke dag/avond alleen op de bank hangen...
Heb je er zelf ervaring mee? Tuurlijk, elk pondje gaat door het mondje, denk dat we dat allemaal wel weten. Maar de achterliggende reden is een stuk lastiger te achterhalen.
Het klinkt allemaal erg ‘makkelijk’ idd, maar het is echt verrot moeilijk. Komkommer, tomaatjes en al die andere gezonde snacks vind ik dus al echt niet lekker. Die zou ik dus allemaal al niet in huis halen. Twee weken is het best vol te houden, maar daarna val je vaak weer in het oude patroon.
Op mijn gewicht na ben ik verder best gelukkig met mijn leven. Geweldig kind. Geweldige vent. Goed huus. Geweldige familie en vrienden. Ik ben alleen heel gevoelig voor stress. Ik heb een conversiestoornis. Dat betekent dat ik in mijn hersenen te weinig serotonine aanmaak. Ook wel het gelukshormoon genoemd. Daardoor kan ik heel moeilijk stress filteren en verwerken. Dus alles komt binnen. Een voorbeeld: het stress niveau van een pan verbrand eten kan net zo hoog zijn als het stress niveau als je met je auto boven een ravein hangt. Heb vanaf mijn 11e in en uit gelopen bij een psycholoog. Nu net weer 2 maanden weg bij de psycholoog. Kreeg er vroeger ook echt aanvallen van. Om de stress te verwerken nam mijn lijf het heft in eigen hand en krijg ik spierspasmen. Soms zo erg dat ik echt niet kan lopen of dat mensen echt niet in mijn buurt kunnen komen omdat ik ze letterlijk weg sla en schop en ik kan daar nijs an doen. Kan ook in mijn ademhaling schieten. Dan kan ik wel in ademen als een soort hik. Maar bijna niet uitademen. Heb die aanvallen nu al zeker 4 jaar niet meer gehad. Maar wel tics. Kleine bewegingen met mijn hoofd of soort hikjes in mij ademhaling. Maar verwaarloosbaar met vroeger. Dus ja.. de relatie met stress en eten is heel duidelijk aanwezig. Ik ben dus ook elke dag continue bezig met achterhalen waar de stress vandaag komt en hoe ik dat op kan lossen of kan verminderen. Ik heb angst voor stress omdat dat zulke aanvallen kan veroorzaken en die angst veroorzaakt dus weer spanning. En zo is de cirkel rond. En eten oordeelt niet. Eten veroorzaakt geen stress. En dat is zo gegroeid dat eten dus troost gaat bieden en ik ga eten om stress te voorkomen of verminderen.. zelfde als baby's.. als die gestressed zijn of onrustig willen ze ook drinken.. Het is alleen zwaar zwaar uit de hand gelopen.. ik ben gewoon echt verslaafd geworden aan eten.. aan suiker..
je hoort mij ook niet zeggen dat het makkelijk is, ik kom zelf vanuit een suikerverslaving (denk maar aan mijn theetopic van pasgeleden) Dus ja, ik kan heel volmondig zeggen dat ik er ervaring mee heb. Verschil is wel dat ik het geluk heb daar niet heel dik van te worden (ik woog 70/72 kg, en nu 65,5) Maar dan nog: suiker en vetten zijn funest voor je lichaam. Dus ook al zie je het niet aan de buitenkant, het wordt van binnen wel opgeslagen. Maar verslaving is verslaving. Je moet zelf die knop omzetten. En ja, ik denk ook dat het misschien eenzaamheid is, of een andere onderliggende reden. TS heb je zelf enig idee waar het vandaan komt?
Precies! Als er iets moeilijk is, is het wel de interne strijd voeren, de zelfhaat weglachen en het leven met mensen die je van alle kanten zeggen dat je meest zichtbare probleem (het dik zijn) je eigen schuld is en makkelijk op te lossen. Weet je hoe moeilijk het is om in 5 jaar tijd ruim 100 kilo aan te komen en weer af te vallen? Daar heb je een dagtaak aan! En mensen die het niet afvallen, maar alleen aankomen, die zijn er ook druk mee hoor. Ik denk dat men er wel vanuit mag gaan dat er maar weinig mensen zijn die hier geen strijd mee leveren die hun leven beheerst. En dan zie je nog niet eens de onzichtbare pijn eronder. Ik schrijf het heel dramatisch op, dat weet ik, maar zo dramatisch is het voor mij in ieder geval wel. En woorden als: ieder pondje gaat door het mondje snijden me echt door mijn ziel. Ik reageer tegenwoordig maar met OHJAJOH??
Ik herken het helaas ook. Voor de kinderen kwamen woog ik 67kg bij een lengte van 1.72, dus in principe keurig, maar heb wel altijd brede heupen gehad en smallere taille (perenfiguur) waardoor ik m'n gevoel wel altijd wat steviger was, maar zat misschien ook tussen m'n oren. Inmiddels 2 kinderen verder en na elke zwangerschap is er 10kg blijven hangen, na de zomervakantie (toen de jongste 6 weken was) heel enthousiast begonnen met afvallen en was binnen een paar weken 8kg kwijt, helaas in het najaar de motivatie verloren en nog steeds niet terug gevonden, er zitten er alweer 5 bij. En ik weet het ook allemaal prima hoor, maar de motivatie en discipline daar ontbreekt het steeds aan. Ik houd een paar weken vol en dan val ik weer terug. En daarbij komt ook dat ik heel veel gezonde alternatieven echt niet door m'n keel krijg. Ergens ook een stukje opvoeding denk ik, want al die dingen kreeg ik vroeger dus ook niet. Maar ik zal echt nooit een handje tomaatjes als tussendoortje gaan eten bijv. Sla e.d. lust ik ook echt niet en zo kan ik nog wel een hoop opnoemen. Verder herken ik ook heel erg het eten uit verveling, emotie en 'gewoonte'. Hoop dat we elkaar in dit topic misschien weer wat kunnen motiveren. Ik ga in elk geval even wat fruit uit de vriezer halen voor een smoothie morgenochtend. Je moet ergens beginnen...
Tja sorry, maar ik blijf erbij dat je geen idee hebt als je dit soort dingen zegt. En als het zo makkelijk zou zijn, waarom hebben zoveel mensen dan eigenlijk overgewicht?
Jep. Een dagelijkse strijd, dag in, dag uit en dat de gehele dag lang. Om die vervolgens weer te verliezen. Hopeloos is het.
omdat suikerinname een verslaving is, net zo goed als sigaretten roken om maar wat te noemen. Wanneer je dat kunt doorbreken ben je een heel eind op weg.
Het is ook zeker verveling en eenzaamheid. Heb zat vrienden in de buurt! Hier in de straat. En 2 stellen 2 straten achter me. En mijn moeder 2 straten achter me.. Maar heb ook een kind dat s avonds naar bed moet. En zij ook allemaal. Naja. Mijn moeder niet. Maar zij heeft het ook stik druk met werk en sport en de honden. Meestal zitten we met de vrienden ij het weekend altijd bij elkaar. Maar ook dan komen de zakken schips en de minisnacks op tafel. 2 van de 4 dames zijn super slank. 2 van de 4 mannen ook. Goddelijk lijf. Ik ben dan veel te zwaar en de andere vriendin is ook dik. Maar zij is nu zwanger en heeft een 'vrijbrief' om alles te eten wat los en vast zit.. de war stevigere kerels geven er niks om (inclusief mijn man) dus ik ben de enige in onze groep die er echt moeite mee heeft..
Oh ja.. roken.. daar ben ik 3 jaar geleden mee begonnen en de hoop wat minder trek in eten te hebben.. Lompe lompe donder....
Dat heb ik gedaan en dat heeft geresulteerd in +30 kilo in 3 jaar tijd.. en nu begin ik er fysiek last van te krijgen en dus moet ik wel.
Merk dat ik sommige reacties wel moeilijk vind. Voel me er ergens toch door aangesproken. "Gewoon tomaten/komkommer eten en water drinken" "Elk pondje gaat door het mondje" Tja was het maar zo simpel. Weet niet of "we" (lees ik) nou echt iets hebben aan deze tips. Denk dan niet dat je snapt hoe het is.
Heel herkenbaar, hier een vicieuze cirkel van eenzaamheid, onzekerheid en eten (troost). Soms een week super streng voor mezelf en dan val ik zo een paar kilo af, maar ik houd het gewoon niet vol.! Ik kan je dus geen tips geven, maar wel een virtuele knuffel..