Waar baseer je dat op? Dat is haar mening (die ik overigens niet deel) maar jij bent ondertussen van mening dat financiën scheiden armoedig is. Dat is jouw mening en dat is prima. Maar dit is wel een beetje pot verwijt de ketel.
Dat gedoe altijd heen en weer. Doe gewoon lekker waar je gelukkig van wordt. Werken, thuisblijven. I dont care. Ik kan me ook echt niet aangesproken voelen door dames op een forum hoor. Trek het je niet aan, verleid je niet tot een dergelijke discussie. Als je blij bent dat je werkt je financiën gescheiden hebt, je alles op een hoop gooit of thuis blijft is het prima toch. Zoveel mensen zoveel meningen. Denk aan jullie hart dames
Nee hoor dat heb ik niet gezegd, ik zeg niet dat financiën scheiden armoedig is, ik heb gezegd dat ik het armoedig vind als je als partners zijnde samen met een rekenmachine de rekening gaat splitsen als je uit eten bent geweest. Dat vind ik armoedig.
Dat stellen naast een gezamenlijke rekening ook nog allebei een eigen rekening hebben wil niet zeggen dat zij alle financiën gescheiden houden en praten over “mijn geld” en “zijn geld”. Of dat ze met een rekenmachine uit eten gaan. Dat er moeders of vaders zijn die besluiten om (tijdelijk) niet te werken om de zorg voor de kinderen op zich te nemen, betekent toch niet dat ze hun hand ophouden. Waarom wordt alles meteen zo in het extreme getrokken?
Tja, jij vind het armoedig om een rekening te splitsen. Zij is van mening dat niet werken voor haar voelt als haar hand ophouden. Jullie hebben allebei een mening. En dat mag. Ook als die mening niet aansluit bij die van jezelf.
En al zouden ze het wel doen, wie ben ik om daar iets van te vinden? Lekker boeiend of iemand zijn patatje doorberekend aan de ander of dat de een misschien wel wekelijks zakgeld krijgt. Als dat werkt voor dat paar is het ok.
Ik vind eigenlijk 12 jaar te weinig. Als je er samen voor kiest dat 1 van de twee thuis blijft voor de kinderen, blijf je er mijn inziens allebei je leven lang verantwoordelijk voor dat 1 van de 2 een pensioengat heeft, geen inkomensgroei heeft gehad en niet is blijven leren. Dat zou dus eigenlijk berekend moeten worden en dan continu voor de helft door de werkende partner betaald moeten worden. Dat gezegd hebbende is dat een reden waarom het mijn voorkeur heeft om allebei een redelijke baan te hebben en zowel de financiële als de andere lasten gezamenlijk te delen. Dat is bij ons ook niet, ik werk en verdien meer dan mijn man, maar dat was niet zo gepland. Partneralimentatie is allemaal leuk en aardig, maar ik ken teveel situaties waarbij die prima man tijdens een scheiding opeens vond dat het toch echt zijn geld was. Daarnaast moest mijn moeder regelmatig verantwoording geven over haar uitgaven toen mijn ouders nog getrouwd waren, daarom hecht ik aan eigen inkomsten. Maar dat staat los van gescheiden of gezamenlijke rekeningen. Ik vind gescheiden rekeningen en 1 gezamenlijke waar alle gezamenlijke kosten af gaan gewoon overzichtelijk en prettig. Daarom gewoon nooit anders gedaan. Ik snap een grote hoop ook prima, maar dat voelt voor mij niet handig. Geld is altijd onromantisch, een gezamenlijke rekening vind ik niet opeens romantischer of liefdevol
Klopt maar dat zouden dan gewoon de consequenties van je eigen keuzes zijn. Verder is er natuurlijk ook gewoon recht op de partnerpensioen die tot de scheiding door ex is opgebouwd. Maar ben het met je eens, dit is ook voor mij een reden om aan het werk te blijven, naast het feit dat ik het gewoon leuk vind. Ik ben altijd onafhankelijk geweest en dat wil ik graag zo houden. Wij zijn 'onafhankelijk afhankelijk' van elkaar en dat vind ik fijn.
Ik heb het woord profiteur niet gebruikt. Ik heb aangegeven dat ik het zeer onverstandig vind om afhankelijk te zijn van een ander. Dat ik het belangrijk vind om alle taken (inkomen/zorg/huishouden) zoveel mogelijk samen te delen (indien mogelijk). Staat trouwens los van de omstandigheid of je nu als vrouw afhankelijk bent van je man of andersom. Het is nooit verstandig en dat voorbeeld wil ik mijn kinderen geven. En je kunt nog van die mooie afspraken maken. De realiteit is anders. Heel veel stellen krijgen gedoe over partneralimentatie. Zeker als er nieuwe relaties komen. En ook dan ben je dus nog steeds afhankelijk van iemand waar je niet voor niets van gescheiden bent. De overheid deelt overigens dezelfde mening. Die moedigen vrouwen ook aan te blijven werken en geven oa belastingvoordeel.
Je hebt het woord Profiteur ook niet in je mond genomen nee maar zo komen jouw berichten wel over. Wij willen gewoon niet denken in het '' Wat als we uit elkaar gaan '' vind dat gewoon geen fijn gevoel geven, geeft voor ons juist weer een negatieve lading aan een relatie. En natuurlijk zijn we ons bewust van dat het fout kan gaan, niemand kan 100% zeker zeggen altijd bij elkaar te blijven maar goed, wij zien het dan wel weer, wij gaan niet continue in onze beslissingen mee nemen dat we ooit misschien wel eens uit elkaar kunnen gaan.
Ik bedoel dat zeker niet zo. En begrijp ook wel dat je er niet vanuit gaat uit elkaar te gaan. Maar er kunnen ook andere dingen gebeuren behalve dat zoals werkeloosheid, langdurige ziekte, overlijden of minder werk (zzp). Ik heb ook in die (zeer treurige gevallen) gezien dat dit heel veel extra ellende kan geven als er maar 1 inkomen is in een gezin.
Maar die keuze heb je samen gemaakt, dus samen verantwoordelijk. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder heeft alleen recht op een deel van zijn pensioen zolang ze alleenstaand blijft. Als ze een nieuwe relatie krijgt raakt ze het kwijt. Terwijl ze dus wel heeft meegezorgd voor dat pensioen door alles thuis te regelen.
Wij doen alles op de grote hoop (behalve dat wat mijn partner voordat wij samen waren al had, dat is contractueel vastgelegd).
Laat ik het anders uitleggen. Wanneer je lang samen bent geweest, en dan heb ik het over een huwelijk van laten we zeggen 15 jaar+, dan vind ik 12 jaar recht op partneralimentatie al een stuk redelijker dan wanneer je nog geen 5 jaar getrouwd bent geweest. Neem als voorbeeld mijn man en zijn ex. Ze zijn 2 jaar getrouwd geweest maar omdat ze 2 kinderen hebben heeft zij recht op 12 jaar partneralimentatie. Terwijl zij ZELF ooit de keus heeft gemaakt om niet te gaan werken want ze had daar geen zin in ondanks dat mijn man haar regelmatig stimuleerde om een baantje voor zichzelf te zoeken. Dan gaat ze er op een gegeven moment vandoor met een andere (en uiteraard staat dat nergens geregistreerd) dus is ze volgens de wet alleenstaand met 2 kinderen en heeft ze recht op 12 jaar partneralimentatie. Mooi trap na voor mijn man. Ik persoonlijk ben voor partneralimentatie voor zolang het huwelijk duurde, of je nou samen kinderen hebt of niet.
Ja, want iedereen blijft leren, en iedereen heeft inkomensgroei (Sorry, kon het niet laten.) De keuze die je maakt, is natuurlijk altijd jouw keuze, daar kan je een partner niet voor verantwoordelijk stellen. Lijkt me vreselijk, alimentatie van iemand waar je niet meer mee wil samenleven. Wij zijn dan ook niet getrouwd. Ik ben wel gestopt met werken, omdat ik dat wil. Mijn pensioengat vul ik tzt op met de verkoop van het veel te dure huis dat wij gekocht hebben. Wij hebben wel allebei nog een eigen rekening.
Wij hebben 1 gezamenlijke rekening en spaarrekening (en spaarrekeningen voor de kinderen) alles op de grote hoop. Vanaf het moment van samenwonen al. Voor ons werkt dit prima. Man eigen zaak en ik werk maar een paar uurtjes per week. Bewust samen voor gekozen
Waarom meteen een mening over iemands keuze? Overal is wat voor te zeggen. Ik kan het waarderen dat er vrouwen zijn die een ambitieuze carrière nastreven, zodat de management teams/ directies niet alleen bestaat uit mannen, maar dat er ook diversiteit is van vrouwen (ook met kinderen) is een heel relevante aanvulling en dat kan niet met 3 dagen werken. Tegelijkertijd kan ik het waarderen dat er vrouwen zijn die in overleg met man thuis blijven. Helemaal als zij daarnaast voor school/ vrijwilligerswerk/ mantelzorg ook nog hun steentje kunnen bijdragen. Als ik op mijn werk zit dan ‘droom’ ik ervan om mij full time daarop te kunnen storten, ben ik thuis, dan droom ik ervan om thuisblijfmoeder te worden. Gelukkig zijn er vrouwen die wel een keuze maken, ik probeer nu beide half na te streven en dat werkt niet echt .