1-15 mei 2018 sterretjesgroep

Ik hoop echt dat het snel raak is! Facebooktest of niet!

 

Ik ga me vandaag weer op andere dingen richten. Heb gisteren genoeg energie gelekt naar aanleiding van het doktersbezoek, was helemaal gaar aan het eind van de dag.

Ik ben 11+3, echo over 5 dagen. Vooruit met de geit!

 

Onze kat Qadirah had een paar jaar geleden zo iets.
Onze (binnen)katten kregen vlooien via de overburen (en bedankt...). Die hadden zwerfkatten binnen gebracht zonder ze goed te behandelen tegen parasieten en de vlooien waren over het tapijt in de gemeenschappelijke gang naar ons appartement gehuppeld. Eén van de katten. Qadirah, likte zichzelf tot ze kale plekken kreeg. Dat was nog voordat we de vlooien ontdekten. Eenmaal ontdekt, waren de vlooien zelf gauw verdwenen na behandeling van katten en omgeving (en de overburen waren inmiddels verhuisd). Maar het likprobleem bleef. Van de majestueuze vacht van Qadirah was niets meer over, het zag er heel zielig uit. Ze verging van de jeuk en had ook korsten waar ze zichzelf had opengekrabt- of gelikt. Uiteindelijk waren er een paar spuiten voor nodig om de cyclus van jeuk-likken-krabben-open wond-korstjes -jeuk etc te doorbreken. Ik weet niet meer precies wat ze haar gaven, maar volgens mij was het prednison. Het heeft wel geholpen, want de prachtige blauwgrijze vacht (zie foto) is al lang weer in ere hersteld!

 

Vuilnisbakkie . Maar wel een heel mooie. Qadirah was al 4 toen we haar leerden kennen. Ze woonde toen al jaren op het hoofdkwartier van de cat rescue waar we toen net begonnen als vrijwilligers. Haar prachtige vacht en grote, verward kijkende ogen brachten zowel mijn man als mijzelf meteen op de knieën. Onderweg naar huis vertelde ik hem dat ik een mep van een kat had gekregen omdat ik haar probeerde te aaien. Hij ook, zei hij. Het bleek om dezelfde kat te gaan: Qadirah!
Mijn man kocht een goede fotocamera en besloot om eens iets te gaan doen aan de erg wisselende kwaliteit profielfoto's op de website van de cat rescue. Hij werd er nog goed in ook: het aantal adopties ging omhoog en er is zelfs iemand die ieder jaar $10,000 aan de cat rescue doneert omdat hij de foto's zo mooi vindt. Je begrijpt dat mijn man populair is daar. Ik was zijn assistent em ben vrij goed in het in de camera laten kijken van katten.
Intussen liep Qadirah ons steeds achterna en bleef op een afstandje kijken wat we aan het doen waren. Nog nooit had iemand haar kunnen aaien en ook bij andere katten bleef ze uit de buurt. Ook miauwen deed ze nooit.
We begonnen speelgoedjes voor haar mee te nemen. Haar favoriet bleek een laserlampje. Mijn man ontdekte dat hij haar kon aaien als ze afgeleid was door het lampje. Op een dag ging ze aan zijn voeten liggen. Mijn man deed het laserlampje uit en Qadirah bleef liggen terwijl hij haar aaide. De eigenaresse vsn de cat rescue stond met open mond in de deuropening. Die dag besloten we met zijn drieën dat Qadirah een tijdje bij ons zou komen wonen.
In onze badkamer vond ze het niks en in de woonkamer verstopte ze zich steeds. We besloten tot een grote kooi in de woonkamer en intensieve "therapie". Heel langzaam, met meerdere sessies per dag die een heel voorspelbaar karakter hadden, wende Qadirah aan ons en geleidelijk aan ook aan aanraking. Het was best een beetje eng want soms voelde het alsof we een tijger in huis hadden gehaald. We zijn allebei ook best regelmatig gemept, al gebruikte ze bijna nooit haar nageltjes.
Op een dag stapte Qadirah de kooi uit voor een wandeling. De wandelingen werden langer en een paar weken later wilde ze de kooi niet meer in. Die hebben we toen opgeborgen.
Mijn Nederlandse kat Zefke was onweerstaanbaar voor haar, waarschijnlijk omdat hij zich weinig van haar aantrok en dat voor haar veilig en voorspelbaar was. Het is nu alweer 6 jaar geleden dat Qadirah bij ons in huis kwam. Nog steeds kunnen we haar alleen maar aaien als de omstandigheden voorspelbaar zijn. Het vermoeden is dat dit geen gewone verwilderde kat is, maar meer een soort kattenversie van autisme. Het is ok, ze mag bij ons zijn wie ze is. Toen Zefke in 2013 overleed hebben we Qadirah geadopteerd, op dierendag. Ze is deel van ons gezin en ze is erg gelukkig bij ons.

Dit is het verhaal van 1 van onze katten. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen!

 

Nee hoor, dat was vooral voor de bevalling even spannend (Zou een kat als Qadirah een schreeuwende baby accepteren?) maar daarna groeiden we er zo in. Qadirah weet precies hoe ver ze van Raketje af moet gaan zitten om snel weg te kunnen komen indien mogelijk, en Raketje weet al vanaf jonge leeftijd dat Qadirah niet van knuffelen houdt. Raketje kan bij haar en de andere katten ook wel een potje breken; misstappen worden makkelijker door de vingers gezien omdat de katten lijken te begrijpen dat ze nog maar een "mensenkitten" is. Ze is opgegroeid met katten die een verleden hebben, zowel bij ons thuis ("pleeg"katten) als op het hoofdkwartier van de cat rescue, waar we regelmatig komen. Raketje speelt daar vooral met de kittens en puberkatten en zo raken die gewend aan kinderen. Ze is dus echt al een soort functionele vrijwilligster.
Ik zou een boek kunnen schrijven over alle katten die bij ons hebben gewoond en de katten die bij ons gezin horen. We zijn vrijwilligers sinds 2011.
In 2016 hebben we een wel heel bijzonder jaar gehad qua katten. Er zat een kolonie zwerfkatten bij ons in de buurt waar het niet goed mee ging; uithongering, bloedarmoede, kou, parasieten. Het heeft ons behoorlijk bezig gehouden en we hebben veel katten de revue zien passeren. Dat was ook het jaar dat onze grote vriend Ali op dramatische wijze in ons leven kwam, het jaar dat we leerden dat een volwassen wilde huiskat wel degelijk tam kan worden zolang je engelengeduld hebt, het jaar dat we door noodzaak leerden om infuusvloeistoffen toe te dienen, het jaar dat er een kitten dood ging onder onze handen en het jaar dat er een kat beviel in ons huis. Na 2016 hebben we besloten een pauze in te lassen; even geen nieuwe pleegkatten meer. Het was een mooi, maar vermoeiend en krankzinnig jaar. En ook Raketje heeft dat jaar veel waardevols geleerd!

 

Volgens mij moet progesteron vlak na de eisprong worden geprikt; dan gaat het ertoe doen hoeveel je hebt. Tekenen van te laag progesteron kunnen onder andere zijn een grillige cyclus en een korte lf. Omdat progesteron het baarmoederslijmvlies in stand houdt en bij een zwangerschap dikker maakt, is het voldoende hebben ervan belangrijk bij het zwanger worden en blijven.

Bij mij is progesteron wel ter sprake gekomen, bij de midwife en daardoor ook kort bij de arts, maar het werd al gauw duidelijk dat ik alle tekenen vertoon van het hebben van ruim progesteron, dus dat hebben we losgelaten. Bij een miskraam laat het lichaam het progesteron dalen waardoor de bloeding begint. Het is een natuurlijk proces dat erbij hoort. Dus lang niet ieder laag progesterongehalte in zwangerschap is teken van een algemeen progesterontekort. Vaak is het een teken dat de zwangerschap niet levensvatbaar is en dat het lichaam dat beseft. Bij mij was de daling in progesteron inderdaad een gevolg van de miskraam, niet de oorzaak.
Maar ik zou het wel eens laten prikken. Volgens mij doen ze dat 3 DPO of zo.

 

4 dagen tot de echo. Aaaaah!