Zo herkenbaar en zo moeilijk. Misschien iets waar je nu minder bij stil staat, maar wat vindt je papa er zelf van? Mijn papa heeft op een bepaald moment zelf heel duidelijk aangegeven dat het genoeg was. Hij kon niet meer praten, maar z'n mimiek en handgebaren zeiden genoeg. Gelukkig wilden ze tijdens het familiegesprek ook naar hem luisteren. Hij is naar een afdeling palliatieve zorgen gegaan. In het begin was ik boos dat hij niet wou vechten, maar nu begrijp ik hem en ben ik hem oneindig dankbaar, al mis ik hem iedere dag. Sterkte
Zeker moeilijk. Vanmiddag hebben een een familiegesprek, mn vader is niet zo’n prater. Zondag gaf hij wel aan dat indien nodig er wel gereanimeerd moet worden dat hij dat wil, maar er is al bekend dat ze dat niet meer kunnen doen ivm z’n longen zoals dat er ook geen andere beademing (tube) gegeven gaat worden. Hij zal zelf aan moeten geven wat z’n grens is dat willen we dan vanmiddag ook gaan vragen tijdens dat gesprek want wij kunnen daar geen beslissing over nemen daar moet hij er een arts en m’n moeder over praten. (Knikken of schudden want echt praten gaat moeilijk) Erg lastig hoor Hoop alleen maar dat een vanmiddag iets meer duidelijkheid komt wat hem te wachten staat Dank je voor je bericht!
Ik wil je heel veel kracht en sterkte wensen in deze zware tijd. Ik heb het meegemaakt met zowel mijn echte vader als met mijn stiefvader, dus weet in wat voor rollercoaster jullie zitten. Heb je het ene nog niet verwerkt, komt de volgende tegenslag alweer. Heel veel succes met het gesprek vanmiddag en hopelijk krijgen jullie wat meer duidelijkheid.
Erg lastig! Mijn schoonmoeder zit momenteel (op eigen verzoek) in een revalidatie centrum, ook copd, veel buiten datum als ze al 3 mtr moet lopen. Ze doet er ook niets voor zeg maar (dus niet elke dag lopen en trainen), nu moet ze wel. Tijdens de intake heeft ze zelf ook aangegeven dat ze niet gereanimeerd wilde worden, dat was wel even slikken voordat omdat ze na haar laatste herseninfact er goed uitgekomen is (weliswaar wat geheugenverlies en minder stabiel) maar ze kan eigenlijk alles nog, al vindt ze zelf van niet en vindt ze zichzelf zwaargehandicapt. Veel sterkte!
Dank je wel! Jeetje dat was ook heel pittig voor jullie zeg. Idd je gaat nu van het een naar het ander. Je wordt geleefd en emoties vliegen alle kanten op. Hopen dat we vanmiddag wat meer weten.
Dank je. Jij ook veel sterkte met je schoonmoeder. Ook herseninfarct gehad lees ik, zelfde combi als hier. Dat werkt niet mee. Mijn vader doet/deed de laatste tijd ook niks meer, geen onwil maar hij heeft er de energie niet voor gehad. Bij hem is de combi 3 herseninfarcten in een half jaar (3jaar geleden) en zijn copd4 gewoon te veel. Hij wou wel(soms ook niet) naar het lukt gewoon niet. We wachten vanmiddag maar even af
Hier is het precies andersom, ze wil niet meer maar ze moet gewoon. Ze heeft de energie nog wel maar de spieren zijn niet getraind. Ze is in de 70 en als ze net zo lang leeft als haar ouders dan moet ze nog even...
Wat moet dit een moeilijke periode voor jullie zijn. Het is afschuwelijk om je vader of moeder te zien happen naar lucht. Mijn moeder had longfibrose en was ook lange tijd heel erg benauwd, totdat het niet meer ging. Dat je vader nog wel gereanimeerd zou willen worden (al is die mogelijkheid er dan niet, begrijp ik), laat wel zien hoe graag hij er nog is, ondanks alles. Ik zou je heel veel kunnen vertellen over hoe het bij ons is gegaan, maar ieder verhaal is anders. Ik hoop dat jullie elkaar kunnen steunen in deze periode en dat jullie op één lijn zitten. Heel veel sterkte!
Ja dat is ook heel moeilijk als ze zelf niet meer wil. Hopelijk kan ze ergens nog de motivatie opbrengen.