Voor de laatste keer,er staat: WAT NU NIET PER SE MET DIT VOORBEELD TE MAKEN HEEFT. En leg mij aub niet uit wat het betekend als je een ontwikkelingsstoornis hebt. Maar goed je vindt het idioot als iemand dat niet kan dus wij zijn wel uitgepraat denk ik.
Wij zijn inderdaad uitgepraat met zo reactie. Doe eens normaal. Ik ben het niet met je eens. Vreselijk zeg.
Ik denk dat het in jouw voorbeeld te maken heeft met ergens niet fysiek of psychisch toe in staat zijn, maar dat men hier over het algemeen ageert tegen een soort verzorgende rol op je nemen terwijl dat helemaal niet nodig is. Ik snap dat onderscheid prima hoor, ik denk dat de meeste mensen dat onderscheid wel begrijpen, gezien de reacties. En dit is misschien een handige tool voor je bij het koken: https://www.berekenen.nl/eenheden/cl-naar-dl-omrekenen
Tnx! Ik gebruik mijn man als omrekentool, maar dit is misschien wel handiger. Wat betreft de verzorgende rol, dat iemand dat zelf niet wil is prima, dat zei ik eerder al. Maar de vergelijkingen met iemands moeder zijn begrijp ik niet. Wij vinden het sowieso fijn om elkaar te helpen, daar hoef je toch niet iemands moeder voor te zijn?
Dat moet iedereen inderdaad zelf weten, als je jezelf en elkaar lekker in een warme deken van afhankelijkheid wil wikkelen dat staat je dat uiteraard vrij. Maar als ik zeg dat ik daar absoluut geen sjoege in heb omdat ik me dan mijn mans verzorger (of moeder, of hoe je het noemen wil) zou voelen, dan mag toch toch zeker ook? Het is een veelgebruikte uitdrukking hoor, ik zag op mijn werk laatst zelfs zo'n briefje hangen met: "Zet zelf je afwas in de machine, ik ben je moeder niet". Ik vind het echt zwaar overtrokken om dat meteen ongezonde uitspraken te noemen. We hebben allemaal andere waarden die we belangrijk vinden en ik vind gelijkheid en zelfstandigheid een groot goed en ja, dan verzet ik mij tegen dat bemoederende (ook een heel gewoon woord) van kleding uitzoeken voor mijn man als hij dat heel prima zelf kan. Daar hoef je helemaal niet zo heftig op te reageren.
En daarbij is het een heel logische uitspraak "ik ben zijn moeder niet". Je neemt het namelijk precies daar over waar zijn moeder hem op dat punt beter had kunnen opvoeden. Bijv in mijn geval de was niet in de mand gooien. Dat kun je prima vinden maar veel vrouwen vinden dat niet prima en bij hun voelt het alsof ze er nog een kind bij hebben op dat punt. Dat wordt dan niet geaccepteerd en dan is het logisch om te zeggen dat je niet zijn moeder bent. Voor iedereen ligt de grens anders tot waar je het prima vind om dingen voor elkaar te doen en waar je voor je gevoel aan het bemoederen bent en dit niet wilt.
mijn man heeft een goede smaak maar ik ook dus ik koop wel eens wat als ik wat leuks zie maar hij gaat ook zelf de stad in alleen heeft ie het erg druk ik snap het probleem niet
Ik vind het altijd bijzonder om te lezen dat er soms zo raar wordt gedaan over moeders die voor hun kinderen bepalen wat ze aan hebben, want de kinderen hebben immers een eigen smaak/mening etc. maar als het om onze mannen gaat is het opeens compleet normaal
Zelfs bij psychische of fysieke beperkingen is mijn uitgangspunt, dat het daar waar mogelijk zelfstandig te doen. Er worden naar mijn mening te veel mensen afhankelijk gemaakt door zich te laten bemoederen of bemoedert worden. Vaak is er zoveel mogelijk met extra oefening, uitleg, hulpmiddelen etc. Te vaak wordt er gezegd, ‘pietje’ kan dat niet, want hij heeft bladiebla. Ik krijg daar de kriebels van. Voor mij zijn gelijkwaardigheid en zelfstandigheid inderdaad ook belangrijke waarden en ik probeer anderen ook zo te benaderen. Ik hoop zo zelf ook aangesproken te worden. Uiteraard binnen de grenzen wat iemand kan, maar deze grenzen liggen soms verder dan we denken.
Ik had een heel verhaal getypt totdat ik dacht laat ik het eens aan mijn man vragen wat hij er van vind. Ik citeer even : " kleding klaar leggen?" Het blijft even stil... " Ik vind het een beetje kinderlijk, dat getuigd niet echt van zelfstandigheid." Ik heb mij heel stilletjes omgedraaid omdat ik stiekem zo moest lachen van opluchting, ik klapte nog net niet in mijn handen.
Mijn man lachend;’Oooh dat lijkt me heerlijk! Dan ligt er gewoon iedere dag een gestreken pakket klaar? Help je me dan ook met sokken aan doen en veters strikken?’
Zou ik hem wel een slabbetje om doen met eten anders kan je hem weer helemaal omkleden als hij knoeit.
Maar zonder gekheid, het is toch zo dat onder de persoonlijkheidstypes of hoe je dat ook noemt, je onderscheid kan maken tussen mensen die graag verzorgt willen worden en mensen die graag zorgen. Zal wel niet zo zwart wit liggen, maar als ik zo rondkijk in mijn omgeving klopt het wel een beetje. Ik zorg graag, en mijn man wordt graag verzorgt. Toch hebben we wel grenzen wat betreft kleding en huishoudelijke taken.
Dat geloof ik graag, en als ik het super leuk vond kleding uit te zoeken voor mijn man én hou zou dat ook fijn vinden, dan deed ik dat Maar ik vind het gruwelijk, dus ik doe het niet
Wauw, gelukkig getuigen jullie reacties wel heel erg van volwassenheid. Lekker respectvol ook naar diegene toe die in dit topic wel op een normale manier aangaven dat ze kleding voor hun man klaar leggen om wat voor reden dan ook. Het stukje respectvol reageren en respectvol omgaan met andermans keuzes is jullie vast ontgaan op jullie weg naar 'volwassen en zelfstandig' zijn.