Ik zoek dames met ervaring/tips? Ik heb twee lieve dochters, een van 2,5 en een van 8 weken. Al in de eerste maanden van mijn zwangerschap contract niet verlengd gekregen, waardoor ik al bijna een jaar thuis zit. Ik heb het gevoel dat ik gek word. Ik probeer een eigen bedrijf te beginnen, en dat helpt met afleiding. Maar het brengt ook veel stress met zich mee. Ik kan niet meer genieten (zoals vroeger) van mijn oudste en ik merk dat mijn gezin ook niet meer van mij kan genieten. Teveel aan mijn hoofd, ik wil alles tegelijk en goed doen, ik kan niet stoppen als ik eenmaal begin, maar aan de andere kant ben ik een hoopje chaos en verdriet wat niks voor elkaar krijgt en elke dag met moeite begint en eindigt. Ik hoop dat iemand dit herkent?
Hoi Chai, Wat rot dat je je zo voelt. Hier gaat het ook allemaal niet vanzelf. Ik ben ook tbm. Het belangrijkst is denk ik dat je (evt met hulp) probeert te achterhalen wat nu de grootste oorzaak is van je nare gevoelens en gedachten. Wat hier erg meespeelde was het gevoel niet goed genoeg te zijn/ niet mee te tellen omdat ik geen "echte" carrière had. Ik jaagde mezelf constant op om maar meer te doen en had last van negatieve gedachten. (Over falen en meer moeten en niks bij te dragen hebben). Misschien herken je je hierin? Ik worstel er nog wel mee maar sinds ik het meer los heb gelaten heb ik wel meer rust gevonden. (En er spelen hier meer dingen binnen het gezin mee maar dat is voor PB mocht je meer info willen). Sterkte!
Herkenbaar, ik ben 4.5 jaar tbm en heb 3 jongens. Bij mij speelt perfectionisme een rol en daarbij altijd over mijn eigen grenzen gaan. Ik heb nog geen tips voor je, maar ik ben naar de huisarts gegaan en start nu bij een psycholoog. Misschien kan je ook zoiets doen?
Heb je opvang voor je kinderen terwijl je aan je bedrijf werkt? Of doe je dat gewoon als ze thuis zijn? Als het het tweede is: opvang zoeken. Niet moeilijk dat je doodop bent als je alles tegelijk combineert, dat is gewoon niet logisch.
Zodra ik officieel kan beginnen ga ik idd wel opvang zoeken, maar dit duurt helaas nog even. Ik overweeg ook hiermee naar een psycholoog te gaan inderdaad, maar ik voel me dan zo schuldig omdat ik niet vind dat het zó serieus is en ik me aanstel... Dit is inderdaad precies waar ik veel last van heb, zo moeilijk! Ik hoor mezelf ook soms uit het niks nadenken over de naarste dingen zonder enkele reden. Niet alleen onnodig maar het maakt alles tien keer erger.
Je stelt je echt niet aan hoor. Als je je zo voelt dan voel je dat zo. Ik vraag me wel af of het een burn-out is. Het klinkt ook wel naar een depressie. Juist goed om met een psycholoog te praten om te laten uitzoeken wat er aan de hand is en wat je eraan kunt doen.
Je geeft aan dat je jongste 8 weken is. Heb je deze gevoelens al langer of worden ze de laatste weken erger? Ik wil je niks aanpraten maar mogelijk spelen hormonen wat mee (pnd).
Waarom ga je wachten tot je start met je bedrijf voor opvang? Je hebt het nú lastig, dus waarom nu niet?
Het zijn herkenbare dingen voor mij. Ik weet niet ik dit een burnout zou noemen. Het klinkt meer naar tekenen van depressie. Je hebt natuurlijk ook nog een kleine. Maar ik zou het zeker gaan aankaarten bij je ha/psycholoog! Die kan je een diagnose vertellen en handvatten geven. Echt doen hoor! Dat is niks om je schuldig over te voelen. En dan heb je waarschijnlijk ook een betere basis om je eigen bedrijf te starten. Het klinkt alsof daar nu niet de juiste tijd voor is voor jou.
Mijn gedachten is waarom geniet je niet even gewoon onbekommerd van je kinderen. Je kleinste is 8 weken! Je hebt het dan al druk genoeg en dan nog een bedrijf erbij starten.. wauw sta niet graag in jouw schoenen. Mss is het beter om eerst je gezin goed te laten lopen en daarna het opstarten van je bedrijf toe te voegen. Mi minder chaos en je gezin kan wennen aan de nieuwe samenstelling. Ps nog gefeliciteerd met de geboorte van je kindje.
Ik was 1.5 jaar terug overspannen met een depressie erachteraan als tbm. Dat was ontzettend heftig, je kunt je immers niet ziekmelden ofzo.. Ik ben onder behandeling geweest bij een psycholoog en psychiater en slik ad. Het kan bij jou ook pnd zijn misschien? Hoe dan ook, dít kun je niet zonder hulp. En je eigen bedrijf... Ik ben ook zzp-er maar wel pas sinds kort. Ik ben het pas op gaan starten toen ik hersteld was. Gun jezelf een beetje rust!
Je jongste is 8 weken; als je dan fit bent en weer aan de slag wil, tuurlijk! Maar jij neemt nu teveel hooi op je vork, icm met zo’n jong babytje zou ik dan alles nog even uitstellen en je richten op je kindjes
Klopt. Dit kostte mij ook tonnen energie. Perfectionisme speelt een grote rol. Ik ben ook bij iemand geweest om uit te zoeken waar mijn prioriteiten echt liggen zodat ik me daarop kan richten. En diegene heeft me veel handvatten gegeven over het omgaan met die gedachten en te zorgen dat ik het goed genoeg vind wat ik nu doe. Me richten op de belangrijkste zaken (momenteel dus geen carrière maar mijn gezin). Het frustreert heus nog wel, de situatie waarin ik zit, maar minder omdat ik minder hoge eisen aan mezelf stel.
Dat je niet naar de huisarts/psycholoog wilt omdat je vindt dat je je aanstelt is heeel herkenbaar! Is misschien ook een deel van het probleem . Bel gewoon naar de huisarts hoor! Het zou toch heel fijn zijn als je weer lekker in je vel komt te zitten? Voor mij was het ook echt een drempel, heb uiteindelijk gebeld en gezegd dat ik niet lekker in mijn vel zit, toen kreeg ik meteen een afspraak en de ha verwees me naar de praktijkondersteuner, die me weer door verwees naar de psycholoog.
We hebben geen recht op toeslag, en uit eigen zak helemaal betalen gaat echt bij lange na niet lukken. Ze gaat nu twee keer per week naar de voorschool, maar ik heb maar 2 uur voor ik haar weer mag ophalen
Ik snap waar het vandaan komt dat iedereen zegt dat ik me eerst moet focussen op mijn gezin en niet nu mijn bedrijf moet opstarten, maar zou dat echt zo’n slecht idee zijn? Ik vind het juist zo fijn om ergens eindelijk weer mee bezig te zijn. Het voelt echt alsof het helpt, ook al lees ik overal dat je met een burnout juist zo bezig wilt zijn de hele tijd en moeilijk kan stoppen. Ik denk dat ik toch een keertje met de ha ga praten, kijken of een psycholoog me echt adviseert nu niet nog meer op mijn vork te nemen.
Ik kan je uit ervaring vertellen dat dit klopt. Juist door alsmaar bezig te zijn hoef je niet te piekeren en krijg je adrenaline van het ‘druk hebben’. Dat is een enorme valkuil. Zeker als je een gedreven persoonlijkheid hebt, en je snel verveeld. Je komt dan in een soort adrenaline rush, totdat het teveel word en de boel klapt. Ik zou echt even pas op de plaats maken en eerst gaan uitzoeken waar die onrust vandaan komt. Als het mentale verveling is (waar ik uitgebreid bekend mee ben, dus ik snap het), dan zijn er heel veel andere mogelijkheden om dat op te lossen. Zonder meteen zo een enorm project en verantwoordelijkheid aan te gaan. En ga ook eens kijken naar dingen waar je juist ontspanning vandaan kan halen. Als je niet goed kunt ontspannen is dat ook een factor in dit alles.