Mijn dochter sloeg mij vorig jaar zo hard op mijn neus dat ik sterretjes zag.. Uit reflex gaf ik een tik op der handen terug Wat heb ik mij schuldig gevoeld en wat ben ik geschrokken ik laat haar nu dus ook naar de gang gaan als ze eens een kleuter(puber) bui heeft en ze uit haar plaat gaat Iemand had het over vroeger met haar vader Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren als mijn vader boos werd(en die werd niet heel vaak boos).. dan kon ik bij weze van spreken gaan rennen Ik wist dan ook echt wel dat ik het te bont had gemaakt Ik kreeg dan ook echt een schop onder mijn kont
Ik geef al niet eens een tik daarvoor hoor. Dus geen idee of ze daarop zal reageren. En ik snap dat er verschil in zit tussen slaan en een tik, ik vind beide niet nodig, en je leert er het verkeerde mee.
Ik vind het zeker wel kunnen. Alleen dan wel een tik op de billen of op een hand, maar niet slaan tegen het hoofd ofzo. Vind het ook niet per definitie een teken van onmacht (kan wel, maar hoeft niet altijd zo te zijn). Als mijn kind echt niet wil luisteren en de gang al meerdere keren met een bezoek heeft mogen vereren en praten ook niet helpt, dan zie ik niet in waarom een tik dan niet zou mogen en waarom dat dan onmacht is. Er is op dat moment toch gewoon geen andere oplossing? Als je kind echt nergens anders mee te corrigeren is? Dat vind ik dan geen onmacht. Onmacht is het in mijn ogen als er een andere oplossing voorhanden is, maar dat jij dat als ouder dus op dat moment niet ziet. Ik heb mijn kinderen best wel eens een tik op de hand gegeven en daar voelde ik me niet schuldig over. Een kind mishandelen of zomaar slaan of schoppen kan natuurlijk echt niet. Maar ik vind dat we hier in Nederland een beetje ons gezond verstand zijn kwijt geraakt als het hierom gaat.
Wat haalt de tik uit dan? Dat je je kind pijn doet, daar los je toch niks mee op? Als je het als laatste redmiddel gebruikt dan is het dus wel onmacht omdat je niet meer weet hoe je het wel kan oplossen. Slaan is, in mijn mening nooit de oplossing. Daar geef je echt het verkeerde voorbeeld mee, hoe kan je onderbouwen dat je kind niet mag slaan als je het zelf wel doet?
Mijn schoonfamilie komt niet uit Nederland, ik denk dat daar een cultuurverschil zit. Vriend heeft haar er overigens wel op aangesproken.
Nope geen tikken hier. Al snap ik die van de open haard, kaars etc. wel. Houd mn hart vast als de box voor de gelhaard weggaat.
Dat geef ik dus duidelijk aan, dat het geen onmacht is, als er geen andere oplossing meer voorhanden IS. Is er wel een andere oplossing, maar zie jij die als ouder niet, dan is het onmacht. Voorbeeld: Ik loop met mijn kind van 2,5 buiten. We hebben haast, want we moeten op een bepaalde tijd thuis zijn. Mijn kind wil ineens niet meer met mee meelopen en blijft stilstaan (want: ik ben 2 en alles is nee ). Ik vertel haar dat we snel naar huis moeten en dat ze dus niet stil moet blijven staan. Antwoord: nee, ik blijf staan. Ik vraag haar waarom ze stil blijft staan. Antwoord: zeg ik niet. Ik zeg weer dat we door moeten lopen. Antwoord: nee. Als ik dan zelf gewoon doorloop en haar laat staan (met de gedachte dat ze dan vanzelf wel naar me toekomt), dat werkt dus niet (al wel eens geprobeerd, maar dat interesseert haar geen zier en gaat prinsheerlijk zonder mij haar omgeving verkennen). Haar optillen en haar dragen gaat ook niet, want ik heb ook nog een zware boodschappentas te dragen. Haar thuis alsnog straf geven gaat ook niet, want dat werkt op deze leeftijd nog niet. Haar vanalles beloven wat voor leuks we thuis gaan doen, werkt ook niet (want ze is 2...). Ze moet dus op dat moment gecorrigeerd worden. En mijn enige optie is dan nog een tik op haar vingers geven. Ja, dat doe ik dan dus gewoon op straat. Ik zie echt niet in waarom dat onmacht zou zijn. Dat is gewoon een opvoedkundig middel op dat moment. Je kunt je kind zeker wel bijbrengen dat slaan niet mag, terwijl je af en toe zelf wel een tik geeft. Ik laat me echt niet slaan door mijn peuter van 2,5. Als ze dat doet, sla ik niet terug uiteraard, maar ik zeg steeds: slaan mag niet, dan doe je me pijn. Gaat ze door, dan gaat ze naar de gang. Bij mijn zoon van 6 heb ik dat ook zo gedaan en hij heeft me nog nooit gevraagd waarom ik dan wel een tik mag geven (overigens hoef ik hem nooit meer een tik te geven). Kinderen voelen dat echt wel aan. Bovendien slaan kinderen vaak uit boosheid of frustratie, terwijl ze hun emoties beter op een andere manier zouden kunnen uiten. Daar moet je dus met ze over praten, dat slaan in zo'n geval niet helpt. Maar een tik uit opvoedkundig oogpunt is heel wat anders dan het slaan wat kinderen uit boosheid/frustratie doen. En nogmaals: dat voelen kinderen echt wel aan.
Een kind een tik geven omdat het niet meer wil lopen en je geen andere oplossing weet, vind ik wel klinken als onmacht. Ik heb ook een koppige peuter, maar het is echt nog nooit in me opgekomen haar een tik te geven als ze niet meer mee wilde lopen.
Ik ook niet hoor, ik heb die behoefte echt nog nooit gehad eigenlijk. En ik ben het ook absoluut niet eens met dat je een kind kunt uitleggen dat het zelf niet mag slaan maar mama doet het wel. Hoe verwarrend moet dat zijn!
Ik zou dus mijn kind oppakken en meenemen, ookal heb ik een zware boodschappen tas. Een tik op de vingers voor niet meekomen kan ik zelf niet aan elkaar linken. De enige reden wat ik kan bedenken waarom je kind de volgende keer wel gaat luisteren is omdat het weet dat je het pijn gaat doen door een tik te geven. Ik vraag me oprecht af hoe je kinderen wel kan leren om niet te slaan door ze te leren hun emoties beter te uiten terwijl jij, als volwassene, een kind wel een tik geeft en dat rechtvaardigd door het opvoedkundig te noemen. Daar is niets opvoedkundigs aan, een kind leert er niks van, de tik staat niet in verband met de situatie die op dat moment zich voordoet.
Draagdoek/draagzak. Ik heb mijn, toen 2 jarige, echt wel eens onder protest op mijn rug geslingerd. Niet lopen kwam/komt bij haar trouwens vrijwel altijd voort uit vermoeidheid en/of zere voeten. Overigens heb ik nu niet altijd een draagdoek/draagzak mee. Gister heb ik met 5 tassen gelopen dus dat kan zeker . Als je weet dat je een kind hebt dat zo in de rem schiet, zou ik een buggy of draagdoek meenemen. Voordeel van een buggy is meteen dat je je zware tassen eraan kunt hangen
Wat ik zeg, mijn kind oppakken meenemen. Het ligt wel aan de situatie, ben ik lopend? Dan neem ik een buggy oid mee en gaat hij daar in. Met de auto? Gewoon in de auto. Ik kan me eigenlijk geen situatie voorstellen waarbij ik mijn kind een tik over de vingers zou geven. Ik kan me het alleen indenken dat het zou zijn omdat hij met zijn vingers ergens aan zit waar het niet mag. Ik zie gewoon niet in hoe een tik op de vingers een consequentie kan zijn van iets wat niet met de vingers te maken heeft.
Maar ik heb geen draagdoek, nooit gehad overigens. En de buggy had ik niet bij me. Dus dan nogmaals de vraag: hoe had jij het opgelost dan? Dus niet: wat kan ik de volgende keer anders doen, maar hoe had ik het tijdens die situatie anders moeten doen? Overigens: die tas was echt heel zwaar en heb wel eens geprobeerd om haar samen met een zware tas te dragen, maar dat lukte echt niet. Bij jou wel, maar bij mij dus echt niet.
Hier is ze met niet willen lopen vaak gewoon moe, dan kan ik haar wel erbij houden door er bv een avontuur van te maken ipv een saaie wandeling. Hier zoeken we al heel lang babydraakjes, die voeren we dan besjes of blaadjes en we nemen ze mee naar huis. Zo leggen we ongemerkt heel wat (kilo)meters af. Of we worden ridders en klimmen op onze paarden - hoewel ik vaak een lui ezeltje heb, zij een renpaard - etc etc. Zo gallopeert ze dus ineens naar huis. Als dat ook niet werkt, dan moet ik haar toch oppakken als we haast hebben...
Dan had ik bij haar geknield of zelfs gaan zitten, haar afgeleid en het daarna nog een keer geprobeerd. Ik neem aan dat je niet midden op de weg stond?
Als je weet dat je je kind niet kan dragen met zo'n zware tas erbij en je weet hoe ze kan gaan doen dan hou je daar van te voren rekening mee denk ik?