Ik zou dus niet snel in zo'n situatie komen omdat ik op die leeftijd altijd een draagdoek mee had (we hebben geen buggy, dus anders was dat ook een optie) , maar het zou mij nu ook kunnen overkomen Maar wat hier werkt: dochter de verantwoordelijkheid over een paar boodschappen geven (iets wat niet kapot gaat als het valt). Ik maak er bovendien een spelletje van (wat zij kan, kan ik ook). We gaan grote of kleine passen maken, ik daag haar uit wie het snelst bij de lantaarnpaal, rode auto of iets anders wat verder weg is zal zijn. Een wandeling is bij ons altijd 1 groot feest. Mijn dochter rent op het moment wel eens achteruit met de melding 'ik waai weg!'. Dat krijg je als je dat soort dingen zelf inzet. Dat de buurt mij dan raar aankijkt omdat ik weer eens hinkelend of springend over straat ga, zal mij een zorg zijn. Ik krijg mijn peuter wel mee zonder al te veel problemen. En tijdsdruk doe ik niet aan op zo'n moment. Dan maar later. Als ze blijft staan zijn we ook te laat
Mijn ervaring is ook dat wanneer je zelf rustig blijft, niet bozig gaat doen maar er een grapje of spelletje van maakt de kans groter is dat ze met je mee lopen. Ik maakte er altijd een gezellig iets van inderdaad.
Zelf slaan wij niet, het is mij wel eens uit schrik gebeurt, als ik opeens mijn kind zie klimmen richting fornuis dat aan staat terwijl ik dacht dat het traphekje dicht zat, niet omdat ik boos was op hem maar omdat ik zo geschrokken was en zijn hand weg wou tikken bij de pannen. Wij zijn meer van het zelf laten ondervinden, de oudsten zijn 8 en 9, willen hun bijv na het eten even skeeleren en ik ga akkoord dan vraag ik hen “ kunnen jullie mij helpen ? Van jou zou ik het fijn vinden als jij de tafel afruimt en van jou zou ik fijn vinden als je een paar pakjes drinken in een tas wil doen dan verschoon ik de luier en ruim de vaat in en dan doen we allemaal de jassen aan en gaan we En tja er zijn dagen geweest dat ze dus werkelijk niets deden, ik ze 10 keer moest vragen om iets te doen en ze het gewoon niet deden, nou prima ! Dan doe ik zonder mopperen alles alleen ( man is vaak werken in de avond ) dan gaan we skeeleren en houd ik mij aan de tijden die ik de kinderen heb aangegeven. En dan roepen ze aah mam maar we zijn er nog maar een half uurtje, ja maar lieverd ik heb je gezegd half 7 gaan we weer naar huis, als jullie beiden even geholpen hadden was ik sneller klaar geweest en hadden we meer tijd gehad. Zo ook met niet uit bad willen, wil je er niet uit ? Prima, ik haal de stop er uit en dan blijf je lekker zitten in bad, je krijgt het vanzelf koud en dan wil je er wel uit Wil je niet mee over steken ? Pech voor jou want ik wil naar huis, ik ga niet tillen maar ik pak wel je hand of je bovenarm en je gaat gewoon mee en als je dan nog zo gek gaat doen neem ik de volgende een buggy mee en ga je daar maar in zitten als je niet kunt luisteren.
Ik en mijn zus wilde een keer niet gaan slapen. Er was visite dus veel te gezellig. We werden toen beide op een kruk in de keuken gezet en mochten niet praten en ook niet in slaap vallen. En pas naar bed als papa en mama gaan. Visite werkte ook mee want die bleven even extra lang. Zus en ik zijn daarna nooit meer gaan zeuren over niet slapen.
Heb ik ook een keer gedaan bij het oppassen. Kind wilde perse op blijven en film kijken. Ik de ouders gebeld en ze vonden het prima. Dus film opgezet en gezegd dat we die dan ook helemaal afkeken. Halverwege kon ik haar alsnog naar boven dragen. Ze heeft nooit meer moeilijk over bedtijd gedaan bij mij
Ik lees hier best goeie tips die ik eens ga proberen toe te passen. Ik benadruk het woord proberen want ik ben nogal een hittepetit met een kort lontje dus zoals het voorbeeld van @Hippo89 was het van mijn kant waarschijnlijk geresulteerd in "oké, dan gaan we helemaal niet meer". De wandelingen met een peuter die opeens besluit er klaar mee te zijn, zijn ook herkenbaar. De ene keer krijg ik dat met humor en spel opgelost. Maar ben ik al gehaast en/of geïrriteerd, heb ik daar het geduld niet voor. Dan pak ik hem bij zijn arm beet of in extremere gevallen bij kop en kont onder mijn armen en draag hem mee. Dit zijn overigens geen situaties die ze een tik opleveren. De momenten dat er een tik valt, is omdat ze elkaar aan het afslachten zijn of in hun frustratie mij of hun vader een tik/trap geven. Is geen dagelijkse kost, wees maar gerust maar dan krijgen ze er dus echt wel 1 terug. Zijn er betere manieren? Ongetwijfeld! Ben ik trots op mezelf, als ik een tik gegeven heb? Verre van! Maar ik vind wel dat er ook zoiets bestaat als zelfreflectie. En als je als ouder reflecteert op je gedrag van dat moment en dat ook bespreekbaar maakt met je kind, ben ik van mening ze daar echt niet voor het leven van getekend zullen zijn. Voor de duidelijkheid (nog steeds niet goed te praten, weet ik) heb ik het over "incidenteel" en "een tik". Niet je kind van de voorkamer, via de bijkeuken naar de zolder zwiepen, smijten en weet ik wat nog meer. Dus... Ik neem me oprecht voor na z'on incidentele tik, het de volgende keer anders aan te pakken, maar het zou in MIJN geval schijnheilig zijn om nu hier te beweren dat ze er absoluut nooit of te nimmer meer 1 krijgen. Want ik weet al dat ik dat niet waar ga kunnen maken.
Ik heb ooit van mijn vader 1 klap gehad. Vast wel eens vaker, maar dit is de enige die ik onthouden heb. Die zal ik mij blijven heugen, zelfs al word ik zo dement als de voordeur. Had me de hele dag met een vriendinnetje schuil gehouden onder een bruggetje en het geroep van mijn ouders genegeerd. Toen ik 's avonds binnen stapte met de vraag wat we aten (spaghetti, zelfs dat wéét ik nog ), was mijn vader zo boos en opgelucht tegelijk, dat hij me een klap verkocht. Ze stonden op het punt de politie te bellen omdat ze ons niet vinden konden. Ik kan niet anders dan toegeven dat ik die klap méér dan verdient had.
Ik loop dan weg. Ik ben ook een heethoofd af en toe en soms is het beter als een peuter de boel afbreekt, dan dat ik het doe. Schreeuwen ben ik ook niet voor, maar ze krijgt van mij echt wel eens een uitbrander
Ook daar maak ik me wel eens schuldig aan. Ik probeer te leren van elke situatie en het de volgende keer anders aan te pakken. Ten slotte ben ik de volwassene, en mijn kind het kind. Dus ik zou beter moeten weten. Is absoluut waar. Maar ik ben ook geen heilige jammer genoeg. Ik vind het echt oprecht knap dat er moeders en vaders zijn, die er in geslaagd zijn nog nooit een tik gegeven te hebben. Dat is niet sarcastisch bedoeld.
Dank je . Ik heb mijn temperament goed onder controle (meestal) en ben ook niet te beroerd om mijn tekortkomingen te zeggen. Ik geef ook aan bij mijn dochter dat ik wegloop omdat het mij teveel wordt. Dat ik teveel heb gezien of meegemaakt heb op die dag, dat ik moe of hongerig ben (dan word ik sneller chagrijnig) en dat ik dan juist even wegloop, omdat het dan niet eerlijk is als ik dat op haar afreageer. Ik denk juist dat het goed is dat ze dat ook ziet. Dat we niet perfect zijn, maar wel een oplossing in die situatie zoeken. Ik hoop dat ze dan op school straks ook even wegloopt, gewoon naar het toilet bijvoorbeeld, als ze het overzicht in een situatie kwijtraakt en zo tot rust kan komen. We zijn er als ouder niet om het perfect te doen. We zijn er om onze kinderen te leren hoe ze moeten meedraaien in de maatschappij en dat betekent ook om leren gaan met je tekortkomingen. Als dat is door tegen een boksbal te slaan om het kwijt te raken of om een potje te janken, is dat niet slecht
Het valt me op dat vele denken dat een tik pijn doet. Ik geef af en toe een tik en die doet echt niet pijn hoor. Ik denk dat ze meer pijn zouden voelen aan stevig vast pakken aan de arm. Dus als je zo anti bent zou je dat ook niet moeten doen. Want waarom is een tik geven onmacht en stevig vast pakken niet? Ik kan mijn jongste ook prima op de gang zetten hoor, als ik zin heb om daarna alles schoon te moeten maken omdat ze in de wcpot heeft lopen roeren. Bij een huilbui mag de oudste op de trap en de jongste in de bijkeuken tot ze klaar zijn. Bij stout en vervelend gedrag krijgen ze na meerdere waarschuwingen een tik, veegje, bijna aai op de billen.
mijn kinderen krijgen echt wel eens een tik. Wanneer ik 5x iets vraag en het wordt niet gedaan, ze voor straf op de trap moeten en daar lopen te stieren en te gillen en krijsen krijgen ze een heel enkele keer wel een tik op hun billen hoor. Heb niet het idee dat ze een trauma er aan over houden of zo. Mijn moeder sloeg mijn broers vroeger met een houten pollepel (mij nooit ik was vast heel lief ) en mijn schoonmoeder sloeg haar kinderen met een slipper. Dat vind ik dat wel weer wat ver gaan (al heeft mijn oudste ooit van mij wel eens 1x een tik met de pollepel gehad, omdat hij met geen mogelijkheid wilde luisteren. Sindsdien hoefde ik maar te dreigen dat ik de pollepel zou pakken als hij niet luisterde) Ik vind incidenteel een keer slaan op de billen of een flinke tik op de vingers geen probleem, maar niet in het gezicht en ook zeker niet regelmatig.
Nee hard vastpakken bij de arm ofzo, doe ik inderdaad ook niet. Het gaat ook niet perse om pijn maar om de boodschap die je er mee uitdraagt naar je kind: slaan is wél ok, behalve wanneer JIJ het doet. Ik wil die boodschap niet uitdragen naar mijn kinderen, ik wil dat ze het met woorden leren oplossen. En nogmaals, ik weet niet of er overheen gelezen wordt, een corrigerende tik is bij wet verboden in Nederland. Mag dus gewoon niet. Dat zal niet voor niets zijn, denk ik?
Misschien is het inmiddels mosterd, maar ik schrik wel een beetje van je bericht. Waarom schreeuwt een dreumes zo hard en zo lang in zijn bed? Is het geen verlatingsangst? Pijn,verdriet,geen slaap, bij mama willen zijn ed? En ik snap best dat ie nu niet meer huilt gezien het gevolg. Kunnen jullie de oorzaak achterhalen en aan toe komen?
1 ding wat ik hier snel even uithaal, je geeft je kinderen een tik als ze jou slaan. Dus je leert ze dat ze niet mogen slaan, door zelf te slaan? Ontbreekt in mijn ogen alle logica.
En heb je het wel eens op een zachtere manier geprobeerd? Proberen uit te vinden wat er is? Hier slapen ze doorgaans binnen 10 minuten als ik er even bij ga zitten. Kleine moeite toch. Ik weet niet hoe oud je kindje is, maar vind dit toch niet helemaal gezond overkomen.
Wij slaan niet en delen geen tikken uit en nee (voor mij hetzelfde), met name de jongste is niet de makkelijkste. Maar slaan is nooit een oplossing.