Uit reflex bij gevaar vind ik dan wel ietsje anders en dat is dan ook geen corrigerende tik. Maar dan pákte ik hun handje, ik gaf er geen pets op ofzo.
Er zijn zo veel dingen waar je niks aan over houd wat vroeger wel gebeurt is, maar dat maakt het in mijn ogen niet goed. En de beredenering dat je het wel verdiend zult hebben, wie verdiend nou om een tik te krijgen? Er zijn zó veel andere methodes om een kind 'aan te pakken'.
Dan denk ik dat je niet helemaal snapt wat een corrigerende tik is. Het is het inzetten van een tik als opvoedmiddel (als gedragsCORRECTIE). Niet de incidentele schrikreactie bij gevaar.
Ik ben eigenlijk nog nooit in die situatie gekomen. Open haard bij mijn ouders staat afgeschermd voor kinderen. Bbq wordt altijd opgezet op een plek waar geen kinderen komen. Oven is bewust buiten bereik van kinderhanden geplaatst, en we hebben bewust inductie gekozen om gevaarlijke situaties te vermijden.
Maar dit vind ik anders, dit is beschermend, dit zou ik ook kunnen doen. Bij een hete oven/barbecue/heet water is wie niet wil horen, moet maar voelen natuurlijk met gevaar voor eigen lichaam. Daarbij staat deze tik in direct verband met de situatie.
Ik herhaal het 10 keer en desnoods 100 keer. Komen ze echt te dicht bij til ik ze eventueel weg. Maar dat laatste was alleen bij de jongste nodig. Maar bbq-en doen ze erg graag en als ze herhaardelijk in de buurt komen, stoppen we. En ik vind dit ook anders dan een tik omdat je kind niet snel genoeg een boekje uitzoekt. Veiligheid voor alles, dus als het de keuze is tussen verbranden of een tik. Dan is het duidelijk.
Als je het consequent zou doen als dat handje ook maar richting kachel gaat wel ja, als het een keer voorkomt wanneer het handje al bijna verbrandt niet. Ik dacht dat je dat laatste bedoelde, maar in dat eerste geval is het wel een corrigerende tik en nee, dat doe ik dus ook pertinent niet.
Vraagje aan de moeders die wél de corrigerende tik toepassen. Wat vinden jullie er van dat de corrigerende tik verboden is, eigenlijk? Er wordt hier niet of nauwelijks op gereageerd, maar wat jullie doen mág dus gewoon bij wet niet. Ik bedoel dit in de minst aanvallende manier die er is, ik snap dat dat wel zo overkomt, maar zo bedoel ik het dus niet. Ik ben er gewoon oprecht benieuwd naar.
Ik vind dit een zeer moeilijk onderwerp. Ik werk zelf dagdagelijks met jonge mensen en weet uit ervaring dat wat bij de ene werkt bij een ander geen effect heeft. Kinderen zijn op dat vlak hetzelfde. Zeggen bij mij werkt dit steeds goed,dus ik zou nooit dat doen. Vind ik persoonlijk een dooddoener. Ik heb een aantal jaren geleden met een burn out thuis gezeten. Op dat moment had ik echt een kort lontje en kon ik weinig van mn kinderen verdragen. Ik geef eerlijk toe dat ze toen wel eens een tik gekregen hebben. Wees maar zeker dat het een tik uit onmacht was. Was het de oplossing? Neen,zeker niet. Gelukkig heb ik er altijd heel open over kunnen praten met mn kinderen. Uitleggen waarom ik fout was,wat de aanleiding was...praat ik het daarmee goed? Absoluut niet. Wat ik hen wel meegaf en nog steeds. Is dat we mensen zijn. We maken fouten,en vaak beseffen we achteraf dat het anders kon. Hoe moeilijk is het niet om op te groeien in een maatschappij waar alles perfect moet zijn. Geen tik geven,steeds geduldig moeten zijn,steeds prachtig zittende kleding aanhebben,ten alle tijden het juist doen als ouder. Als ouder maak ik fouten,soms wijze leerlessen,soms fouten waar ik niet trots op ben. Maar ik wil aan mijn kinderen wel de levensles meegeven dat ik verre van perfect ben,dat ik ook fouten maak en nog zal maken in de toekomst. Maar dat het hoort bij het mens zijn,dat het met vallen en opstaan zal zijn. Wil ik hiermee zeggen dat een tik steeds mag?! Zeker niet,maar ik probeer het menselijk aspect niet te vergeten,en soms ben ik nu eenmaal niet perfect.
Ik verdiende die tik in die situatie Hoe zou jij het aanpakken als je in die (hopelijk blijvend) hypothetische situatie terecht komt? Dus je kind komt een dag lang niet thuis en geeft als antwoord op de vraag (wanneer het eindelijk wel binnenstapt) waarom het niet reageerde op het geroep van zijn ouders, "omdat ik daar geen zin in had". Ik heb mijn ouders doodsangsten uit laten staan die dag. En kan me, zeker nu ik zelf kinderen heb, zo goed het gevoel voorstellen van je kind van pure opluchting tegelijkertijd "dood" te willen knuffelen en "dood" te willen slaan. En dat bedoel ik dus echt niet in letterlijke zin hè, voor de duidelijkheid.
Tja ik vind het een beetje onzin. Er is een groot verschil tussen corrigerende tik op de vingers of een kind echt mishandelen.( en ja ik weet dat er mensen zijn die een tik over de vingers al mishandeling vinden ) Mijn zoontje heeft wel eens een tik over zijn vingers gehad omdat hij ergens aanzat , ik waarschuw altijd 3 keer. Ik vind juist het hele pedagogische gedoe van tegenwoordig niks, kinderen worden bijna met fluwelen handschoenen aangepakt. Dat merk je ook op de scholen, kinderen denken dat ze alles mogen en ouders staan dan al klaar met : mijn kind doet dat niet. Vroeger zelf ook wel eens een tik over men vingers gehad ( staat zelfs op video ) en ook wel eens een tik voor men kont , Maar haalde dan ook echt het bloed onder de nagels vandaan bij mijn ouders.
Ok, dat is dan jouw ervaring en dat kan kan natuurlijk! Maar mijn kinderen hebben mij nog nooit het bloed onder de nagels vandaan gehaald. Zij hebben nog nooit iets gedaan waardoor zij een tik "verdienden". (al vind ik verdienen echt raar in deze context) Ze hebben nog nooit problemen of straf gehad op school en het ergste wat ze ooit hebben uitgehaald is een koekje pikken of hun haar afgeknipt. De dingen die jij beschrijft herken ik echt niet, ook niet van hun vriendinnetjes eigenlijk. (kinderen denken dat ze alles mogen etc.) Mijn ervaringen zijn dus heel anders.
Nou ik was echt een klein heksje vroeger en wist precies hoe ik men moeder zover moest krijgen. Ik zocht echt mijn grenzen op ( lees : ik sloeg zonder enige aanleiding mijn moeder in der gezicht puur om reactie uit te lokken ) Mijn zoontje krijgt alleen een tik over zijn vingers als hij ergens aanzit waarvan ik hem al 3 keer heb gezegd eraf te blijven. Tik voor de billen heeft hij nog nooit gehad. Verder straffen we hem door hem met de stoel in de hoek te zetten.
Aanvulling: ik wil met bovenstaande niet zeggen dat het de gemakkelijkste kinderen zijn hoor. Ze gaan eeuwig de discussie aan, zijn rete-eigenwijs en met mijn oudste (puber) heb ik regelmatig ruzie. Maar echt nooit dat ik de neiging heb gehad om ze te slaan of te tikken. Mijn jongste was een huilbaby en zelf heb ik medische problemen waardoor ik vaak moe ben en ook best een kort lontje heb. En ik heb ook vaaaaaak jankend mijn man opgebeld dat ik het niet meer trok en dat hij alsjebliehiehieft naar huihuihuis wilde komen. Hier gaat ook heus niet alles soepel.
@Vlinderbloem ik merk dat ik geen eenduidig antwoord heb op je vraag. Ten eerste is een vraag die bij me opkomt: " hoe denkt men dit te gaan controleren en welke sanctie staat er dan op als men zijn kind wel een corrigerende tik geeft?" Er is in mijn ogen toch wel een groot verschil tussen eens een corrigerende tik krijgen of elke dag (al dan niet meerdere keren) om écht niets, letterlijk op je sodemieter te krijgen en/of geestelijk mishandeld te worden van/door je ouder(s) of degene die de verzorgende rol vervullen. Dat tweede gaat absoluut veel en veel te ver, daar bestaat wat mij betreft geen discussie over mogelijk. Maar ik kan gewoon (nog) niet naar volle eerlijkheid zeggen dat ik erachter sta dat een corrigerende tik verboden is.
Het is ook een lastige kwestie! Maar bovenstaande is wat mij betreft geen argument, het is natuurlijk niet zo dat je je slechts aan de wet hoeft te houden als het controleerbaar is. Er zijn zo veel dingen verboden die niet direct gecontroleerd kunnen worden maar die je dus gewoon niet doet omdat het nou eenmaal in de wet staat. En die grens tussen mishandeling en de corrigerende tik, die vond de overheid blijkbaar ook lastig en vaag. Vandaar dat alles gelijk getrokken is, alle soorten lijfstraffen zijn verboden, wat voor bedoeling daar ook achter zit. Wel zo duidelijk, en kennelijk (helaas!) ook nodig.