Nee ik ook niet hoor. Ik word dan ook echt boos. Anders dan mijn man. Die kan heel goed spelen dat hij boos is (dan hebben ze het goed bont gemaakt), maar blijft innerlijk dan toch kalm. Hij trekt het zich veel minder aan. Terwijl ik dit geklieder van een kind van bijna 6 aanvoel als een regelrechte uitdaging van mij.
Over ouders: mijn moeder heeft mij ook fysiek aangepakt. Juist niet als kind, maar wel als puber. Ja, dan pik je dat dus ook niet meer. Ik tenminste niet. Ik sloeg terug. Ben er echt niet trots op, maar ik kon op dat moment ook niet anders, zo was mijn gevoel. Anders bleef ze slaan.
Ik vind dat niet zo raar hoor. Je verdedigde jezelf gewoon tegen een groter (?) volwassen persoon. Ontzettend menselijk denk ik. Toen ik heel klein was kreeg ik wel eens een tik op mijn vingers maar daar zijn mijn ouders gelukkig vanaf gestapt op een gegeven moment. De ouders van mijn man niet en hij heeft daar best wat negatieve gevoelens aan overgehouden om eerlijk te zijn.
Verkeerd aangepakt? Neuh, denk ik niet, maar er zijn wel wat vragen die bij me opkomen: - als je opdrachten krijgt over welk kleur schaaltje enzo, reageer je daar dan op? Ik doe dat dus niet. Ik ben geen dienstmeid en als ze een bepaald schaaltje willen kunnen ze dat op een normale en aardige manier aan me vragen. - waarom pas je het ontbijt aan als ze gekregen hebben wat ze willen? Dat gebeurt hier niet. Als er ergens om gevraagd is maak ik dat met alle liefde klaar, maar ga ik niks anders maken als ze ineens van gedachten veranderen. - waarom accepteer je lepelgeklier? Ik zou een keer waarschuwen en als ze dan doorgaat het bakje weghalen.
Een corrigerende tik wordt gegeven door ouders met een gebrek aan opvoedkundig inzicht of een gebrek aan zelfbeheersing. Aangezien er genoeg kindvriendelijke manieren zijn om gedrag te sturen, ben ik tegen de corrigerende tik. Ik kan ook geen begrip opbrengen voor ouders die dit doen.
Maar... er IS toch gewoon verschil tussen kind en volwassene? Dat vind ik heel normaal en gezond. De grenzen in een gezin mogen wat dat betreft ook helder zijn: een vader of moeder heeft een gezagsrelatie! En je partner staat wat dat betreft op 1 lijn. Dat is m.i. het verschil. (en ik ben niet voor corrigerende tik, maar dat is hierin niet mijn punt )
Ik heb nog nooit een corrigerende tik gegeven en ik vind het ook niet kunnen. Ik heb zelf vroeger teveel ‘corrigerende’ tikken gehad en het enige wat het opleverde was angst. Ik wil dat mijn kinderen respect voor mij hebben en niet dat ze bang voor mij zijn. Een kind pijn doen is voor mij geen opvoedmiddel. Er zijn mijn inziens betere manieren om je kind iets leren en daarnaast wil ik mijn kinderen leren dat slaan geen oplossing is. Lekker voorbeeld geef ik als ik wel tikken zou geven.
Ik snap hoe je het ziet, maar dat is niet de manier waarop wij met onze kinderen willen omgaan. Als je het heel droog bekijkt is het in mijn ogen eigenlijk raarder dat je een kind tikt (juist omdat het kwetsbaarder en kleiner is en zich niet kan verdedigen ) dan een volwassene. Dat trekt de machtsverhouding i.m.o. nog schever. Maar ik begrijp dat anderen daar anders over denken hoor.
Ik begrijp wat je bedoelt. En wat ik al zei, een tik geven of je gezagsrelatie verkeerd gebruiken is fout en daar ben ik ook echt tegen. Maar ook als je je kind corrigeert, dat doe je toch omdat je een gezagsrelatie hebt? Natuurlijk moet dat met respect voor zijn persoon zijn, maar een kind is niet gelijk aan een volwassene... Hij ziet en kent de gevolgen van zijn gedrag niet, dat moet je hem leren. Hoe zie jij dat dan?
Ik leer mijn kinderen dat liever op een andere, iets gelijkwaardiger manier. En natuurlijk zijn wij de ouders en hebben ze in het begin heel veel begeleiding nodig, en ook grenzen en bescherming, maar naar onze mening kan dat prima zonder tikken of straffen. En blijkbaar doen we toch íets goed want het zijn inmiddels twee lieve, beleefde meiden en hebben eigenlijk nooit grote problemen op school of thuis. Maar... Ik besef ook wel dat niet iedereen het op dezelfde manier doet hoor.
Ja, zonder lichamelijke straffen ben ik het volledig mee eens! Maar verder denk ik dat ik wel een andere visie op opvoeden heb dan jij. Grenzen en bescherming inderdaad, maar persoonlijk denk ik dat straf daar ook bij kan en mag horen. Wel binnen kaders van respect voor je kind als mens.
Sterker nog. Als je ze leert zelf de verantwoordelijkheid voor hun gedrag te nemen dan komt het goede gedrag ook vanuit hun zelf. En wordt dit gedrag ook eigen. Wanneer je opvoeding gebaseerd is op straffen dan doen ze het enkel uit angst voor de straf. En dus, zodra jij uit zicht bent is er geen reden meer braaf te zijn. En wat verschillende dames al aangehaald hebben. Als je midden in de situatie zit met een dwars kind en de tijd die tikt, dan ga je het niet uitgebreid zitten analyseren. Peuters en haast is sowieso al een slechte combi. Maar als een bepaalde situatie of gedrag vaker voorkomt dan kun je je wel afvragen waar het vandaan komt. Als je daar achter komt dan is er vaak een oplossing te bedenken. Met oudste had ik altijd een perfecte routine. Die wilde ook nog weleens treuzelen, tot ik beloofde dat hij, als hij helemaal klaar was voor school, nog even op de tablet mocht. Dus die werkte perfect mee, zodat er altijd nog minstens 10 minuten overbleef. Bij jongste werkt dit dus helaas niet zo.
Als ze een voorkeur hebben voor een bepaalde kleur beantwoord ik daaraan. Denk je dat ik daar te ver in ga? Met het ze naar de zin maken?
Misschien angst voor de pijn? Omdat het sinds die oorontsteking is. Hoe oud is hij? Kan hij het vertellen wat er is?
Ik vind een corrigerende tik niet ok. Straks gaat het verder dan een tik, omdat de tik dan bijvoorbeeld geen effect meer heeft. Sommige mensen kennen hun eigen krachten niet en dan doet zo’n tik behoorlijk pijn. Ik vind een tik/ slaan een teken van macht. Want een kind is niet sterker dan een volwassen persoon en durft geen tik terug te geven. En het is een slecht voorbeeld. Kinderen doen hun ouders na in gedrag, in woorden omdat het zo geleerd wordt. Dus ook in een tik/ slaan.