Oke, dus ik heb een geweldig gezin. Eigenwijze gekke lieve kids waar ik heel close mee ben, mn lieve man van wie ik zielsveel hou. We zijn eigenlijk klaar met kids krijgen. Poos terug heb ik medicatie moeten slikken die effect hadden op de pil, rond die tijd ook actief geweest en ineens zei manlief een paar weken terug “je voorgevel ziet er anders uit”. Wel gewoon ongesteld geweest maar die ongesteldheid was anders. Korter,minder pijnlijk. Test ertegenaan...negatief! Maar na een paar uur een licht streepje en ondanks dat het niet gepland was, was ik best blij! In de dagen erna alleen negatieve tests en merkte ik teleurstelling. Sindsdien denk ik heel veel aan voors en tegens en of we het dan toch nog een keer allemaal moeten doen? De jongste zit bijna op de basisschool. Help help help Voor wie klinkt dit bekend?? Wie wil haar verhaal met me delen?
ah je toppic is al even geleden, maar wil toch nog een reactie plaatsen! Wij waren anderhalf jaar lang stellig dat we maar 1kind wilden. We hadden een zoontje, het was goed zo. Tot het op een gegeven moment bij manlief toch wat begon te kriebelen. Ik heb heel lang in de twijfelfase gezeten. Mij helpt de gedachte: hoe zie ik ons over 10 jaar voor ons? Als ik daaraan denk, zie ik ons voor me met meer dan 1 kind. Succes! zijn jullie er ondertussen al over uit @PhotoMommy ?
Dank je wel voor je reactie. We hebben het er nog steeds over en hebben eventueel plannen voor over een paar maanden. Maar we zijn nog steeds niet 100% zeker. Sterker nog.. vanmorgen dacht ik " is het wel zo wijs? Gaat het niet ten koste van de andere kids?". Tot ik op een verjaardag kwam en daar een huilende baby in mn armen gedumpt kreeg en toen meteen helemaal heimwee kreeg naar zo'n lief klein moppie. Dus het is geen 100% ja of 100% nee hahahaha
@PhotoMommy ja lastig he! Bij ons is het wel 100% ja , maar alsnog komen dan soms die twijfels.. Misschien kun je het vergelijken met de periode voor je andere zwangerschappen? Hoe was die wens toen, en hoe is die nu? En, ook niet onbelangrijk, hoe staat je man erin?
Wij kunnen dat natuurlijk niet voor jou bepalen, maar ik vind gezinnen met 3 kids wel altijd leuk.. (ik ga er even vanuit dat je nu 2 kinderen hebt?) Voor de dynamiek tussen de kids ook. En misschien hebben de andere kids iets minder aandacht maar straks als de eventuele baby groter is dan hebben ze wel een extra brusje om mee te spelen, en later als ze volwassen zijn (wat toch het grootste deel van hun leven is) dan hebben ze ook elkaar. Wat vind je man van het idee dan?
De wens was toen groot en nu zijn de ervaringen met de kids ons struikelblok. Draagdoek of wandelwagen, hebben we straks wel genoeg ruimte in huis , mn dochter die al 14 is hoeft eeeechhhttt geen broertje of zusje zegt ze ( terwijl zij tegen die tijd al 16is en dr hele eigen leven/vriendje etc heeft ) etc etc etc. Mijn man staat er positief in maar is bang dat ik straks weer thuis "vastzit" 4 jaar lang met een kind terwijl onzw jongste in september naar school kan
Nee 2uit deze relatie en 1 uit een andere relatie. Wel allemaal mijn kids. Ja dat dacht ik dus ook en de jongens zijn dan natuurlijk de beschermende broers.
Sinds kort herken ik dit (helaas) ook. We waren altijd heel stellig over twee kinderen en ook vooral heel erg blij met alle mijlpalen van de jongste, die ons weer meer vrijheid gaven. Jongste gaat nu bijna naar school en sinds een week of drie kriebelt het bij mij weer. Ik snap het zelf niet goed en ben er niet uit waar dit vandaan komt. Vraag me wel eens af of het is omdat het qua leeftijd voor mij bijna over en uit is. Dat ik nu vanwege mn leeftijd gedwongen wordt om er een laatste keer over na te denken en dat die druk me dit gevoel geeft, meer dan dat ik het echt wil. Als ik heel eerlijk ben zie ik die gebroken nachten echt, echt, echt niet meer zitten. Ik ben nu al kapot met twee kids, een baan, ons huwelijk, alle hobbies van de kids en de verwoede pogingen om zelf nog iets van een sociaal leven te hebben. Eigenlijk is er gewoon geen ruimte voor een baby in het leven wat ik nu leid. Maar aan de andere kant...., een baby blijft niet eeuwig een baby natuurlijk.... Als ik nu een biologisch derde kind van ons van 3,5 mocht krijgen, dan zou ik dat heel graag willen, maar een nieuwe baby, die maanden lang bagger slaapt en dan een dreumes en twee is nee-er wordt, pffffffff, ik denk gewoon dat ik dat niet meer aan zou kunnen, hoe leuk drie kids me soms ook lijken! Zo lastig!
Nou precies dat. Nou bij ons komt de jongste (3) snachts ook gewoon uit bed en mij wakker maken voor een dekbed wat niet goed ligt, dat hij moet plassen etc. Dus gebroken nachten kan ik wel handelen.maar we zullen stevig moeten verbouwen, het sociale gedeelte en de luiers.. oh bah daar kijk ik misschien wel t hardst tegenop hahahaha
Lastig hè.. en volg je dan je gevoel of moet je naar de praktische bezwaren kijken. Wij gaan voor een derde (onze zijn nog jong) en nog steeds twijfel ik wel eens. Maar als ik denk aan "later" dan word ik blij van een groot gezin
Maar mijn gevoel zegt ook "geen gebroken nachten meer!". Ik ben er echt licht getraumatiseerd door, zo erg waren de effecten bij mij. Maar ja, aan de andere kant zijn dat maar een paar jaar natuurlijk... Verder vind ik het ook lastig in te schatten wat een derde met de dynamiek in ons gezin zou doen. We hebben nu twee meiden, die heel erg op dezelfde golflijn zitten en eigenlijk constant samen bezig zijn met hun eigen fantasiewereldje en hun spel. Ik ben dan een beetje bang dat dat een derde, die dan ook nog eens een nakomertje zou zijn, zijn/haar zussen dan zo samen ziet spelen, terwijl hij/zij zelf een beetje er buiten valt.
Ha dames, Ik breek even in. Ook al zijn mijn twee meisjes nog jonger (3 jaar en 6 mnd) ik herken alle gevoelens! Ik geef nog bv en we doen niet aan anticonceptie want wij zijn beide niet mega vruchtbaar ik had geen zin in spiraal en manlief vindt condooms stom. Dus zo dachten we laatst ook even dat het toch weer raak was. Heel veel dubbele emoties. Een extra reden om een 3e niet te willen is bij ons dat we in omgeving vaker hebben gezien dat die 3e dan opeens een zorgenkindje is (hartafwijking, chromosomaal syndroom dat niet door simpele nipt wordt getest, autistisch etc). Dat zou een mega inbreuk zijn op onze precaire gezinsbalans. Aan de andere kant wat als ik later te oud ben en dan terugkijk, zal ik dan spijt krijgen?
Spijt.. dat is em nou juist... Hier moest ik de afgelopen maanden ook aan denken... Wij hebben besloten om toch voor een 4e kindje te gaan. Bang dat ik (wij) over een jaar of 6 spijt krijg(en). Je kan toch nooit spijt krijgen van een kindje? We stellen het meer uren werken e.d. nog een jaartje of 4/5 uit (tenminste mocht het ons gegund zijn een 4e kindje). Tijdens onze 3e zwangerschap gingen we er ook echt vanuit dat het de laatste keer zou zijn. We hebben er onwijs van genoten en bewust afscheid genomen van de babytijd. In het afgelopen jaar daarom dan ook een hoop spulletjes verkocht. Totdat de box opgehaald werd.... toen kwamen de twijfels... En inderdaad.. ik wil later geen spijt krijgen van iets wat je nooit meer over kan doen.. We hebben naar alle praktische zaken gekeken (huis,auto e.d.) en daar past het allemaal gewoon in, dus wij gaan er voor en hopen dat onze wens mag uitkomen. 4 is overigens ook echt de max! Mijn man zal zich hierna laten steriliseren.