Na een zware zwangerschap en bevalling met flinke nasleep wilde ik sowieso geen tweede kort erop. Toen dochter 2 was gingen we er weer voor ook omdat het bij haar 2,5 jaar duurde. Nu duurde het weer een flinke tijd en zal dochter bijna 5 zijn als haar broertje geboren wordt. Eerlijk, niet mijn keuze maar ik vind het heerlijk! Ik heb wederom weer een hele zware zwangerschap en doordat zij op school zit kan ik goed mijn rust pakken, daarnaast is het zo ontzettend leuk dat ze het zo bewust mee maakt!
Mijn zoontje is nu 2 en ik heb nu al een tijdje de kriebels en die worden ook steeds sterker. Werd laatst te laat ongesteld en pas toen ik het werd had ik door hoe jammer ik het vond dat ik niet zwanger was. Mijn vriend heeft er nog geen zin in, die wil eerst zijn baan op kunnen zeggen en echt voor zichzelf bezig zijn qua werk, dus daar wacht ik dan maar op.
Zo persoonlijk! Maar aangezien je weer de medische molen in moet is de keuze wel lastiger. In mijn ‘planning’ stond altijd met de eerste verjaardag gaat de pil eruit. Uiteindelijk wilde we eerst op vakantie zonder ziek, zwak en misselijk te zijn. Dat is half gelukt want in de vakantie zwanger geraakt.... Daarna werd onze dochter ineens een pittig meisje die veel aandacht nodig had en is nu een mega eigenwijze dreumes. Haar zusje is nu bijna 5 weken en ze schelen 23 maanden. Na de eerste heb ik een zware postnatale depressie gehad waar ik wel redelijk vlotjes ben uitgekomen en direct daarna dus zwanger. Dan was ik er maar vanaf zei ik! Ik ben niet zo goed in zwanger zijn en hele pittige zwangerschappen gehad. Nu zit ik nog vol hormonen en wil ik een 3de! Hahahaha maar nee dat gaat niet gebeuren. Succes met je keuze!
Ik vind het nog steeds lastig. Ja het kriebelt en we willen er zeer binnenkort ook weer voor gaan, maar ik merk nu dat ik er minder mee bezig ben dan voor mijn zoontje. We zijn erg hecht geworden met zn drietjes en mocht het zo blijven dan is dat ook prima. Het zal dan niet als helemaal compleet voelen, maar wel als tevreden.
Ik heb het echte gevoel nog steeds niet.. heel gek. Hier was het eerste halfjaar heel heftig, ik verwachtte teveel van mezelf en was enorm gestresst (mede door vervelende mensen in mn omgeving) en genoot niet. Toen besloten we een huis te gaan verbouwen in drie maand en echt ik heb elke dag gejankt. Toen we hier in november kwamen wonen kreeg ik rust. Zoooo lekker. Mn man had het rond augustus al over een tweede en vanaf november zat ik in de "ja nee ja nee ja nee" fase. En eigenlijk is dit zo gebleven. Ik ben zooo dankbaar dat ik onze zoon heb gekregen, dat het van mij niet meet hoefde. Maar, een broertje of zusje voor hem zou te gek zijn. Maar, ik kijk enorm op tegen de eerste weken, bang dat ik mezelf weer zo gek maak. Maar, ik weet nu ook dat die fase(krampjes enzo) overgaat. En zou kan ik dus nog duizend dingen opnoemen. Ik ben dr nooit volledig klaar voor geweest (klinkt gek om zo te zeggen) ik hou nu al gruwelijk veel van dit kindje in mn buik en vind het geweldig dat ik nu weer zwanger ben. Dus wat dat betreft zit het nu goed. Dus ja. Het echte JA gevoel hoeft dus niet..
Ik stond na 5 maanden al te trappelen om een 2e Mijn vriend wilde dat toen nog niet (logisch!) Toen C 10 maanden was zei die dat ie er klaar voor was. 3 weken later had ik een positieve test. Nogal shocking haha! Ik was nog niet eens aan het idee gewend dat we er echt weer voor gingen en toen was ik alweer zwanger. Ze schelen 19 maanden en ik vind het heerlijk Nu kriebelt het heel erg voor een 3e, ook mijn vriend wilt heel graag. Maar door ruimtegebrek in dit huis is dat echter niet mogelijk. Dus we hopen zo snel mogelijk een andere geschikte woning te hebben
Ja het blijft erg persoonlijk idd. Ik kan er gelukkig wel goed met mijn man over praten dus dat is fijn. Wat ik zeg, het idee dat we de mmm weer in moeten speelt zeker mee. Het kan langer duren daardoor maar hoeft natuurlijk niet, Ik denk dat het niet verkeerd is om een keer een afspraak te maken om gewoon eens wat bloed te laten testen enzo. Maarja, de komende jaren blijft het gewoon pittig voor ons. Of je er nou 1 of 2 hebt, tuurlijk maakt dat wel wat verschil, maar verkoudheden, tandjes en dat soort dingen blijven toch nog wel ff. Het lijkt mij persoonlijk heerlijk om, als je de luierfase eenmaal hebt gehad, een een andere fase te beginnen. Maargoed, dat heb je niet altijd zelf in de hand. Ik kijk wel op tegen een zwangerschap zelf. Hoewel ik me prima heb gevoeld (later wel wat fysieke klachten kreeg!!) is zwanger zijn zelf niet zo mijn ding! Heb vooral het gevoel dat ik er veel voor moet laten en héél veel geduld moet hebben haha maargoed das mijn persoonlijke gevoel erbij.. Ben vooral heel dankbaar dat we nu gewoon een gezond en fijn zoontje al hebben! Als ik naar 'm kijk denk ik 'dat móet je toch nog een keer mee maken?'
Ik merkte heel erg dat ik al heel snel weer verlangde naar een baby. Eigenlijk al na een maand of drie nadat de eerste er was. We hebben nog gewacht tot ze ongeveer 6 maanden was, maar toen was het direct raak. Moet zeggen dat het best pittig was die eerste maanden. Onze eerste sliep net ongeveer 3 maanden door toen de tweede kwam en de gebroken nachten weer opnieuw begonnen. Maar ik vond wel dat je bij een tweede (en nu de derde) beter weet waar je aan begint. Je weet dat je even wat minder tijd hebt voor elkaar, maar je weet ook dat je samen sterk genoeg bent om er doorheen te komen. Ik geef toe dat het nu bij de derde soms echt als overleven voelt met werk, huis, kinderen, partner, familie, etc. Hobby’s heb ik al opgegeven. Maar tóch, de jongste is nu 4 maanden, het ritme is er weer, de oudste twee zitten lekker in hun vel, ik heb weer aandacht voor m’n man, het huishouden loopt, het werken is leuk.... toch is het gaaf dat het gelukt is met drie kleintjes in drie jaar. En het genieten begint nu écht.
Dat was hier dus ook zo eigenlijk. Geen echt JA gevoel. Meer van het is welkom en ik zie mezelf wel met zn viertjes. Daarnaast ben ik heel tevreden met mijn dochter en zou het niet super erg vinden als er geen tweede zou komen. Daarnaast heftige tijd gehad met mijn dochter dus ook wel angsten. Maar nu ook echt super blij en houd ontzettend veel van dit kleine mannetje in mijn buik.
Dit zou ook mijn advies zijn. Bij ons speelde ook erg mee dat het weer een risicovolle en spannende zwangerschap zou zijn en ik wilde niet dat onze zoon daar al te veel onder zou lijden. Dus enerzijds eerst genieten, anderzijds hem ook dingen uit kunnen leggen. De wens werd op een gegeven moment groter dan de angst, in mijn geval. Verder merkte ik dat ik gewoon echt weer naar een babytje ging verlangen, dat ik er helemaal vol van was na een kraamvisite, dat gebroken nachten iets was waar ik naar uit ging kijken (daar kom ik vast nog op terug) en dat ik me ging verdiepen in babygerelateerde spullen en namen @pietje1987, we hebben om en nabij dezelfde tijd ertussen zitten. Onze zoon is van maart '15 en ik ben bijna 21 weken zwanger.
Wat ik wel had, ik wou (en wil) zo graag nog eens bevallen... Damn het was pijnlijk.. maar wauw, hem eruit duwen en op mn blote borst krijgen is het mooiste gevoel van mn hele leven geweest. Zou heel bijzonder zijn om nog eens mee te mogen maken.
Ik hoop dat t snel komt Nee, ik wilde al snel graag een 2e maar door moeizame zwangerschap en bevalling durfde ik t niet. M'n man heeft heel lang twijfels gehad. Uiteindelijk waren we er allebei weer klaar voor. Ik ben beide keren dmv Clomid zwanger geworden en ook deze zwangerschap is zwaar. Ik ben blij dat m'n zoontje wat zelfstandiger is, als hij nog veel getild etc zou moeten worden had ik nu niet voor hem kunnen zorgen... Dus ben blij met t leeftijdsverschil van straks 2,5 jaar. Jong genoeg om samen te spelen maar oud genoeg om nu, maar ook als de baby er is, even wat minder aandacht te kunnen geven.
Wat herkenbaar, onze zoon is 10,5 maand nu en het kriebelt bij al vanaf dat hij 6 maanden is met name het zwanger zijn en de bevalling en de eerste weken dit heb ik als geweldig ervaren en zou ik zo weer doen. Ik ben me bewust dat het allemaal anders kan zijn bij een 2e als die ons uberhaubt gegund is. Maar toch ik vond het heerlijk. Mijn man wil eigenlijk graag wachten tot zoonlief 1,5 is maar dat vind ik vrij lang aangezien hij al 39 is en ikzelf bijna 36 wil ik niet zo lang wachten. Dus we hebben het er nog over zeg maar. Wel geniet ik bewust van mijn zoontje want hij is maar 1 keer zo klein en het is zo een heerlijk ventje en misschien is het ook maar beter om nog even te wachten. Maar het kriebelt zo. Ik denk dat we na zijn eerste verjaardag de pil laten staan en dan wel zien wat ons gegund is.
Het is heel persoonlijk. Bij ons kriebelde het ook best snel maar we hebben bewust gezegd dat we tot onze dochter 1 was niks zouden doen. Eerst een jaar met zijn 3 genieten, na 10 maanden had ik zoiets van he ik ben mezelf weer (ontzwangerd). En we hadden toen zoiets we wachten tot juni en dan starten we het traject weer op. In dec kregen we te horen dat mijn amh waarde gedaald was van 0,6 naar 0,4 en zei de arts letterlijk je hebt eigenlijk de tijd niet om tot juni te wachten ivm 2 cryo's en eventueel opstarten van een nieuwe poging. We zijn toen in feb gestart met tp van onze eerste eskimo, de tweede is een week geleden terug geplaatst en daarvan zijn we nu zwanger. Als de 2de wordt geboren is de 1ste 21 maanden oud en ergens wel fijn dat ze redelijk dicht op elkaar zitten.
Ik herken mezelf in het stukje over de flow en combinatie met alles(ook perfectionist, drukke baan etc) De eerste was een huilbaby en omdat het bij mijzelf ook niet goed ging daardoor ging het bij mij pas kriebelen toen hij 2 was. Het eerste jaar voelde gewoon als overleven en het tweede jaar als eindelijk genieten. De jongste is nu 8 maanden en de oudste 3,5 en dat is heerlijk: de oudste is zelfstandig genoeg en begrijpt alles. Ik zie nu bij een collega met 1,5 jaar ertussen dat hst voor haar echt hectischer is want ze hebben gewoon beide veel meer zorg nodig. Maar ja, aan de andere kant heeft alles zijn voor en nadelen en is het erg persoonlijk. In ons geval kwam dit gevoel pas later en was het beter om te wachten tot de oudste zelfstandiger was. Maar dat hoeft voor jullle niet zo te zijn. Zeker met de mmm in het vooruitzicht kan ik mij voorstellen dat je haast voelt. Ik kan alleen maar zeggen volg je gevoel dan komt het vast goed!
Enkele weken na de geboorte van onze dochter begon het al te kriebelen... 6 maanden na de geboorte zijn we er weer voor gegaan en het was in 1 ronde al raak Nu dus bijna 35 weken zwanger. Redelijk pittig met een ondernemende dreumes van 14 maanden erbij, maar ik kan niet wachten tot we straks ons zoontje in de armen mogen sluiten
Wij zijn noodgedwongen snel voor een tweede gegaan (laag AMH, kleine eicelvoorraad). We zouden een half jaar zelf proberen en tegen alle verwachting in was ik na 1 ronde zwanger. Tussen de oudste en de middelste zit 12 maanden. Tussen de middelste en de jongste zit 15 maanden (de jongste ook een wonderlijk kado). Anyhow we hebben eigenlijk bij het gaan voor die tweede nergens bij stil gestaan, maar zijn er gewoon voor gegaan met de gedachte dat we het IVF traject in zouden moeten. We hebben onwijs veel geluk gehad omdat we eind 2013 nog hoorden dat de kans klein was dat we überhaupt een kindje zouden krijgen. Gevoelsmatig zeg ik daarom ... (zeker met de gedachte dat je wellicht de mmm in moet), ga ervoor. Vruchtbaarheid wacht niet! Elke kans die er is grijpen als de wens en de mogelijkheid er is. Ik ben heel blij met mijn kindjes dicht opelkaar maar zou even blij zijn als langer tussen zat. Alleen de optie ‘wachten’ was er voor ons niet bij. We mogen blij zijn dat we überhaupt drie (vooralsnog) gezonde kindjes hebben. Het is druk maar ook heel gezellig. Ze zijn nu 3,2 en 1. De meiden hebben echt heel veel aanelkaar ... ze zijn echt lief samen maar gebruiken elkaar ook als boksbal en krabpaal . Girls will be girls . En ze zijn superlief voor hun kleine broertje die op zijn beurt geniet van alle aandacht van zijn zussen. Ik vind het wel zwaar, maar dat lijkt me ook als er meer leeftijdsverschil tussen zit, dan zijn er wel weer andere dingen die het zwaar maken. Mijn oudste is pas net van haar middagslaapje af dus ik heb best lang kunnen profiteren van 2 uur voor mezelf in de middag. Verwachtingen moet je wederom gaan bijstellen. Een baby of het nou de eerste of de tweede is is toch weer een beproeving voor je fysieke en mentale gesteldheid en je relatie. Maar ook dat word weer makkelijker ... als je je erop instelt en van jezelf en elkaar niet te hoge verwachtingen hebt scheelt dat al een hele hoop vind ik zelf.
Dit precies! Magisch mooi. Echt het allermooiste moment van mijn leven. En zwanger zijn, wat vond ik dat heerlijk! Maar dat zijn geen redenen om voor een tweede te gaan. Maar er zijn te veel redenen om het niet te doen, met daarbij de belangrijkste dat ik het gevoel heb nu compleet te zijn met zijn drietjes. En daar is mijn man het gelukkig mee eens
Haha ja precies dat moment zou ik ook nog wel 6 keer willen ... dat is onbeschrijflijk mooi, maar het is goed zo!
Ik wil vooral niet egoïstisch zijn. Ik bedoel. Heb het nu al druk, ben eigenlijk iemand die alles op mijn manier wil doen en heb zeer hoge verwachtingen van mezelf maar dus ook van mijn omgeving. Vandaag riep mijn man ‘Jezus mens word jij nou nooit moe van jezelf?’ Daar antwoordde ik op ‘zeker wel maar dat is wel de reden waarom alles hier vanzelf lijkt te gaan.’ Vervolgens lagen we enorm in een deuk. Ja, ook ik ben bang dat ik mijn zoontje tekort zou doen omdat ik gewoon ook houd van werken en tijd voor mezelf en voor mijn huwelijk. Maar daarnaast heb ik zó veel liefde om te geven! Ik heb zo vaak lachbuien met mijn zoontje en we hebben de grootste lol saampjes in het weekend met ons gezin. Dat is toch gewoon fantastisch. Dat kan toch alleen maar mooier worden? Tuurlijk romantiseer ik het nu en ik moet van mezelf ook eerst echt goed nadenken hierover!