Ik krijg altijd te horen wat een power mama ik ben, alles gaat bij mij zo makkelijk volgens iedereen een geboren moeder. Niets is minder waar , ik ben niet gemaakt om moeder te zijn, doe veel voor mijzelf. Tuurlijk hou ik van de kinderen maar nee ik ben zeker geen geboren moeder. (zo speelde ik met autos vroeger en niet met poppen )
Ik kom vaak rustig, bedachtzaam, authentiek maar wel hard over. Dat klopt ook wel, al ben ik veel gevoeliger dan dat je in eerste instantie zou denken. Ik ben iemand waar mensen makkelijk hun verhaal aan vertellen, ik kan goed luisteren, maar dan moet het wel serieus zijn. Voor dramatische bladiebla heb ik geen geduld en dat is aan me af te zien. En als je mijn mening vraagt, dan zeg ik eerlijk waar het op staat. Ik ben slecht in liegen en vleierij. En ben daar allergisch voor bij anderen. Omdat ik weinig geduld heb met koetjes en kalfjes gesprekken en roddelverhalen, vinden sommige mensen mij afstandelijk en ongeïnteresseerd. En dat kan ik niet altijd ontkennen. Soms heb ik ook gewoon geen energie ervoor. Ik ben echt een introvert en dat is soms vermoeiend. Sommige mensen vinden mij koppig, maar dat ben ik niet. Ik heb wel vaak bepaalde meningen, maar als ik die heb, is dat omdat ik daar lang en goed over nagedacht heb. Ondanks dat ben ik meerdere keren 180 graden gedraaid mbt bepaalde standpunten. Gewoon een kwestie van voortschrijdend inzicht. Ik hou mijn eigen standpunten voortdurend tegen het licht en bekijk alles van meerdere kanten. Alleen, als je mij wil overtuigen, moet je wel met inhoudelijke argumenten komen. En niet met allerlei meningen en emoties die niet op feiten gebaseerd zijn. Daar kan ik niks mee. Op werk vinden veel mensen mij behulpzaam omdat ik er al heel lang werk en veel weet. Dus komen mensen ook naar me toe als ze ergens niet uitkomen. En dan help ik inderdaad graag.
Ik zou jou graag als vriendin hebben ik heb niet vaak met mensen een klik. In groepjes sta ik er altijd 'iets buiten'. Ik heb ook vaak geen energie voor koetjes en kalfjes. En ik kan ook heel moe worden van sociale contacten.
Ik herken dit ook. Het grote nadeel ervan vind ik dat je niet snel hulp krijgt of de vraag hoe het gaat. Niet dat ik dat vaak wil maar mensen gaan er heel snel vanuit dat het goed met je gaat. Terwijl je soms best een arm om je schouder wilt of het gewoon fijn vindt als er wat interesse in je is. Nu lijkt het net of het niet boeit hoe het met je gaat. Maar aan mij merk je ook helemaal niks, ook niet als het slecht gaat. Dat is dus mijn eigen valkuil.
Rustig en stil maar als er iets uit komt is het wel onmiddellijk raak. Zei m'n teamleader en de rest gaf hem gelijk Is ook wel zo. Ben ook een rustige maar kan wel heel sarcastisch zijn of antwoorden geven waar mensen over moeten nadenken.
Een deel van mijn collega's heeft de laatste de neiging om mij als "de slimste" te bestempelen. Nu ben ik ook wel slim dus voor een deel hebben ze wel gelijk. Maar ik denk dat ze zich vergissen in dat stukje "ste" van slimste. Ik ben eerder degene met de grootste mond. En ik denk behoorlijk snel en kan dingen snel, goed onder woorden brengen. Dus dat komt dan misschien slimmer over dan ik echt ben. Ik hoor vaak genoeg andere mensen dingen zeggen die ik dan weer veel verstandiger vind. Door die grote mond, word ik vaak ook als extravert / assertief ingeschat. Deels is dat waar, maar van binnen kan ik ook erg onzeker zijn. Dat is denk ik een blijvend litteken van het feit dat ik vroeger werd gepest. Als ik mensen zie kijken of hoor lachen. is mijn eerste reflex om aan te nemen dat het over mij gaat en negatief is. Soms hoor ik mezelf praten en realiseer ik me, dat ik mezelf aan het overschreeuwen ben. Daarnaast gebruik ik best vaak humor (soms vlijmscherpe humor) om dingen te relativeren of mezelf een beetje af te schermen. Door die vlotte babbel en humor, lijk ik extravert. Maar het duurt lang voordat mensen mij echt kennen. Ik kan erg zenuwachtig zijn als ik met nieuwe mensen kennis moet maken. (een feest met veel onbekenden... horror) Maar aan de buitenkant zul je dat niet zien. Ik zeg vrolijk gedag, klets met iedereen en maak wat grapjes. Het lijkt dus of ik makkelijk contact maak, maar dat blijft heel oppervlakkig. Ik laat niet gauw zien wat er echt in mij omgaat. Mijn zorgen, verdriet, onzekerheid komt zelden naar buiten. Eigenlijk alles wat een mens in mijn beleving 'kwetsbaar' maakt, houd ik redelijk zorgvuldig verborgen. Alleen mensen die al heel dicht bij me staan (en dat zijn er niet heel veel) laat ik meer zien van wat ik denk en voel. Dat zijn dan echt mensen die mij al vele jaren kennen en die ik de moeite waard vind. Die weten wel dat ik niet altijd zo "stoer" ben. Ik word dus best wel vaak verkeerd ingeschat. Maar dat doe ik ook zelf. Ik kies daar ook wel voor, om alleen die kant te laten zien. Ik ben liever die enigszins stoere, vlot pratende, grappige, slimme vrouw. Al heeft het wel nadelen. Ik help graag anderen, maar vind het zelf moeilijk om om hulp te vragen. Ik loop soms (lees: vaker dan mij lief is) te lang alleen door met zorgen of problemen. Dan kan ik soms bijna jaloers zijn op mensen die dat wèl gewoon laten zien en daarmee vaak allerlei hulp weten te mobiliseren.
Allemaal heel herkenbaar. Eerste stukje lijkt me het Dunning Krugereffect (slimme mensen vinden zichzelf niet zo slim, domme mensen overschatten zichzelf juist). Maar ondanks dat ik daarvan op de hoogte ben, heb ik dat gevoel zelf ook.
Hoe word ik ingeschat... Als zijnde behulpzaam, betrouwbaar, attent, liefdevol, zorgzaam en flexibel. Wat/hoe ben ik echt... Al van het bovenstaande maar bovenal een ongeduldige, zichzelf emotioneel niet in de hand hebbende, driftkikker puur sang!
mijn oudste zoon werkt in een restaurant. Hij werkt daar in dagopvang ivm zijn autisme. Zij betalen niets voor hem, maar worden door het UWV royaal betaald per dag dat hij er zit. En daar maken ze danig misbruik van. Qua werktijden, qua werk wat hij doet, hij kan geen vrij opnemen (terwijl het dagopvang is, dus als hij vandaag niet wil komen, komt hij gewoon niet zeg maar) Altijd moeilijk doen als hij eens vrij wil nemen. als hij ziek is, moeilijk doen. Als hij ziek is moeten zij hem afmelden bij het UWV, aangezien ze dan die dag niet voor hem betaald krijgen. En dit blijken ze dus niet te doen, dus strijken ze soms onterecht geld op. Nou ja, het is een heeeeeeeeeeeeeeeeeele waslijst van dingen. Er gebeuren heel veel dingen daar die het daglicht niet kunnen verdragen, teveel om hier op te noemen in ieder geval. En ja, natuurlijk mag zoon stoppen, hij heeft ook al wat anders, maar door zijn autisme durft hij niet te switchen, daarnaast is hij ook bang voor zijn baas en er is een probleem, dat hij, mocht hij zeggen te willen stoppen, zij met een contract op de proppen kunnen komen, zodat zij hem een deel betalen en hij is dan vanuit het UWV verplicht deze aan te nemen. Daarnaast ben ik er achter gekomen dat zijn baas probeert om hem bij de huidige begeleiding weg te halen, hem onder hun eigen zorgstichting te zetten, gerund door zoon zijn bazin..., wil een huis voor zoon kopen, zodat hij "goedkoop" kan huren...Je snapt dus wat er gebeurd: Zoon is dan op alle vlakken onder invloed van zijn baas, die dan én zijn begeleiding regelt (en dus ook alle privedingen van zoon hoort), én zijn huurbaas én zijn baas op het werk.... zij krijgen vanuit de gemeente wanneer zij de drie dingen gecombineerd krijgen van de gemeente zo'n 125000 euro pj aan vergoeding Ze hebben gelogen en bedrogen. En nu??? Nu loopt er een onderzoek vanuit de gemeente naar hun, de gemeente heeft een soort van recherche erop gezet die letterlijk ALLES wat je maar kunt bedenken, van belastingaangiften tot bankrekening enz enz stapsgewijs na loopt. Als ze wat vinden, en naar waar het nu naar uit ziet, hebben ze dat dus, want ze zijn nu bezig om de boel stop te zetten, maar dat gaat gerechtelijk. Betekend dat dus dat ze boetes kunnen krijgen, of heel veel terug moeten betalen én de dagopvang die zij runnen kan per direct worden gesloten. Wat dus voor hun een héél duur grapje gaat worden dan..... AS dinsdag is er een spoedoverleg tussen mij, begeleiding, gemeente, iemand die over contracten gaat het UWV en de recherche..... En ik? Ik hou me van de domme....Overigens zijn zij ook kennissen van mijn man en mij........ Normaal zou ik zeggen over mensen als mezelf nu: Als je zulke vrienden hebt, heb je geen vijanden meer nodig, maar geloof me, het is hun eigen schuld....Dat krijg je ervan wanneer je mensen, vooral met een handicap uitbuit en alleen maar aan het geld denkt. En ik werd door mevrouw onlangs "Naief" genoemd .....moet zij eens weten wat er allemaal boven hun hoofd hangt nu
Maar volgens mij heb je het hier jaren geleden ook al eens over gehad toch? In elk geval dat er gesjoemeld werd. Speelt dat al zo lang dan?
ja, dat speelt al heel lang. Alleen dat ging over de stichting waar hij destijds begeleiding van kreeg, die zijn nu buitenspel. Nu blijkt dus dat zijn baas net zo goed mee doet. Er wordt zó veel gespeeld met jongeren met een beperking, dat wil je écht niet weten. Het gaat de meeste stichtingen puur om de poen. Weet je hoe erg het is, dat wanneer ze naar je kind kijken, ze niet je kind met beperking zien, maar alleen maar de dollartekens in hun ogen krijgen? Begeleiding gaat nu met mij aan de slag om mentorschap te verkrijgen voor zoon: een soort curatele, maar dan veel milder. Hij mag dan zelfstandig dingen beslissen, maar wanneer dingen niet helemaal gaan, zoals ze moeten gaan ben ik wettelijk gezien gemachtigd om zelf in te grijpen, dat kan ik nu dus niet, ik mag al blij zijn dat de gemeente, UWV en al die anderen zien dat het TOTAAL niet goed gaat nu en er vreselijk misbruik wordt gemaakt.
maar goed, het kost me echt enorm veel energie die ik eigenlijk liever op een andere manier zou willen invullen. Zoon had het voor elkaar vorige week, alles was al geregeld voor de overstap naar een nieuwe werkgever en hij zou terug naar school gaan. maar door welke reden het ook is geweest, niemand die het weet, is hij totaal de andere kant op gedraaid....Ondanks mijn boze woorden, ondanks de uitleggende woorden van zijn begeleider, ondanks alles weet hij het gewoon niet meer....En dus moet ik om de haverklap vrij van mijn werk voor nog méér gesprekken.....hier thuis, op het gemeentehuis, bij de begeleiding, bezoek van allerlei instanties...knettergek wordt ik ervan!! Gelukkig heb ik een werkgever die, na mijn uitleg, me voor alles waar ik aan gesprekken moet komen opdraven netjes vrij geeft, het kost me bérgen uren nu.... En nog veel meer energie....
@mamabri, dank je wel voor jouw uitleg. Wat een triest verhaal eigenlijk, voor alle partijen. Hopelijk vindt jouw zoon binnenkort een nieuwe, leuke baan waar hij zich op zijn gemak voelt en waar hij gewaardeerd (en beloond) wordt voor wie hij is en wat hij doet. Dat zal jullie allebei rust geven. Kan hij evt. ook later nog terecht bij de werkgever waar hij vorige week heen zou gaan of hebben ze nu al iemand anders aangenomen in zijn plaats? Veel sterkte met de hele situatie.
nee, het is een baan via het UWV, waar hij en naar school gaat, zijn ROC diploma kan halen (waarvan tot nu toe constant gezegd werd dat hij dat niet zou kunnen, maar wat hij zoveel jaar zó vreselijk graag wilde) en werken binnen hetzelfde bedrijf. En hij wilde echt heel graag, heeft al een paar dagen meegelopen daar. Toen was hij er klaar voor om te vertellen op zijn "werk" dat hij ging stoppen, de begeleider ging mee met vertellen....En binnen tien minuten gesprek hadden ze hem "omgepraat"....Ineens wilde hij niet meer, hij weet het niet meer, sluit zich af...ik kan er geen gesprek mee voeren. Hij heeft de andere baan/opleider op zijn werk gebeld toen zijn begeleider weg was, wat heel vreemd is, aangezien zoon serieus nooit durft te bellen naar wat dan ook, dat moet ik altijd doen.....én hij mag normaal niet eens bellen, maar nu in een keer wel. Uiteraard heb ik zijn begeleider ingelicht en zowel hij als de gemeente heeft gebeld naar de andere baan/opleider en de situatie helemaal uitgelegd. En als hij wil, mag hij er alsnog beginnen: over twee weken, of over een maand, of over twee maanden...wanneer hij eraan toe is. Zij hadden gelukkig alle begrip voor de moeilijke situatie en de onrust die dit bij zoon geeft, maar geloof me: het is echt een moeilijk iets en ik slaap er best slecht om, ben boos op zoon, terwijl ik ook ergens wel weet dat hij er niets aan kan doen, dat het zijn autisme is die opspeelt onder invloed van anderen. Daarom dus ook dat mentorschap. Hij moet echt beschermd worden tegen zichzelf. Ik had het liever niet gehad, maar wat moet, moet.
Ik heb geen idee. Het kan me ook niet schelen. Als je me niet leuk vind dan niet. Vind je me wel leuk, ook goed. Vind mezelf wel leuk trouwens. En heb ook mijn mindere kanten, working on it. Heb wel mensen in mijn directe omgeving die aan hebben gegeven tegen me op te kijken. Heel raar vind ik dat. Snap daar echt helemaal niks van. Dan denk ik.. werk dan aan jezelf i.p.v je af te meten aan een ander. Het gras is zelden groener..