@maartje84 ik was de foto’s aan het bekijken, was bij de laatste foto en mijn jongste dochter riep he, dat is ..(naam grote zus). Dus het ziet er heel strak uit
Dat ziet er echt mooi uit @maartje84 Ik heb een diastase en dus ook altijd een bolle buik. Zo'n operatie durf ik alleen niet aan omdat je zo'n lange tijd niets kunt. Dat lijkt me onmogelijk met een gezin thuis (en werk).
Wat is dat mooi geworden zeg! ik ben dan wel heel slank, maar na de bevalling kan ik alleen maar dromen van zo'n strakke buik.
Ik zal de complimenten door geven aan de chirurg En Eppo, de buik van een meisje van 7 of 8 jaar??? Hahahaha bedank je jongste maar namens mij voor dit compliment Hihihi. Jules, ik vond het ook spannend wbt werk en gezin, maar ik heb mij gewoon ziek gemeld op mijn werk. Als je je been breekt hoef je toch ook geen vakantiedagen op te nemen voor tijdens de operatie en het herstel daarvan? Wbt gezin hebben we het als volgt gedaan: Mijn man heeft twee weken vakantie opgenomen en is daarna twee weken vijftig procent gaan werken. Op die manier was hij eerst twee weken thuis om voor mij en de kinderen te zorgen. Ik mocht zes weken lang niet alleen met de kleinsten thuis zijn ivm niet mogen tillen. Tot zes weken na de operatie bracht mijn man de kinderen weg als hij moest werken. Ook als hij ff ging sporten en de kinderen op bed lagen moest er een buur stand-by staan om te komen helpen voor het geval bijv het brandalarm zou afgaan. En toen mijn man weer ging werken kwamen vriendinnen mij helpen. Ik heb wekenlang geen wasmachine aangeraakt en geen stofzuiger door huis gehaald. Mijn man en mijn vriendinnen namen alles over. Ik moest uit bed geholpen worden en ook naar de wc te “lopen” moest met ondersteuning. Ik kon ook niet zelf gaan zitten op de wc. Mijn man (of vriendinnen) moest(en) mijn beide armen vast houden en mij met zijn spieren mij laten zakken. Squatten (dus wat je doet als je op de wc gaat zitten) doe je met je buikspieren en dat mag je de eerste tijd onder geeeeeen beding doen. Dus ik liet mij als een slappe pop op de wc zetten en probeerde verder mijn beenspieren wat te gebruiken bij het te Latem zakken. Maar mijn man moest mij echt overal mee helpen. Zo zat ik op een stoel (waar hij mij op zette) te douchen terwijl hij mij afspoelde en daarna weer afdroogde en aankleedde. Na een poosje kon ik de radiator rechts en dr wasbak links ook zelf gebruiken om op de wc te gaan zitten. Dat gaf mij weer wat privacy op de toilet Wil ik iedereen afschrikken? Nee, als je deze operatie op medische gronden nodig hebt of omdat je psychische klachten door je lijf hebt zou ik zeggen: ga er voor. Maar mijn stukje geeft wel een realistische weergave van wat het herstel kan betekenen. En dan heb ik niet eens necrose gehad (Wat ik wel heb gehad is een te snel ontslag uit het Z-H en te weinig pijnmedicatie. Heeft de arts naderhand ook toegegeven dat er iets mis was gegaan bij mijn ontslag. Misschien zou ik wat optimistischer zijn geweest als ik de eerste dagen in het Z-H verpleegd zou zijn en direct goede pijnstilling zou hebben gehad. Maar waar het allemaal om draait is dat ik door deze operatie kan ik nu weer genieten van mijn gezin, gewoon lekker kan werken en weer keihard kan sporten.
Voor mij word dat herstel wel een lastig verhaal. Omdat ik alleen ben. Maar zoals je al zegt; als ik morgen een been zou breken dan verzin je ook wat. Maar het is wel goed om daar over na e denken.
Oei, dan is het wel heel zwaar. Is er een papa in beeld die voor jouw kind(eren) kan zorgen en misschien een ouder die de eerste weken voor jou kan zorgen?
Ja vader is wel in beeld maar neemt weinig zorg op zich. Ouders wel erg betrokken gelukkig. Maar moet je dan toch weer vragen he. Gelukkig worden de kinderen wel steeds zelfstandiger. En de oudste helpt zn broertje en zusje. Dus het zou echt voor mezelf zijn.
Het is zelfs meer geworden dan ik gehoopt had. Ik ben geopereerd in Eindhoven ( en woon zelf in Twente) dus een eindje moeten rijden. Ik heb het helaas zelf moeten betalen maar het was het meer dan waard. Er is bij mij ruim 1500 gram aan huid en weefsel verwijderd. Ik heb een zogenaamde Fleur de Lis operatie gehad. Ik heb dus een litteken van mijn borst tot mijn schaamheuvel en een litteken van heup tot heup. Het was een zware operatie. Heb flink pijn gehad, heb ook echt 6 weken in de ziektewet gezeten. Nu alleen nog last van een hypotrofisch litteken van borst tot navel. Daar zijn we dus nog mee bezig. Maar voor de rest ben ik heel tevreden. Tuurlijk ik heb een groot litteken en die vat nu nog heel erg op. Maar liever dat, dan steeds pijn, jeuk en smet van de overhang.