De waarheid ligt (ook hier) een beetje in het midden. Je kunt er idd goed beroerd van zijn en het is niet ‘gewoon via bloedafname’.
Ik mag het niet. Heb het een aantal jaar geleden uitgezocht en had het anders wel gedaan. Toch snap op zich wel dat (te) weinig mensen zich ervoor opgeven. Het lastige is dat er een matig "offer" gevraagd wordt, zonder zichtbare "beloning". Met beloning bedoel ik dan geen geld ofzo, maar het prettige gevoel dat je iemand helpt. Dat gevoel is veel sterker als je cellen direct gebruikt zouden worden en jij op de hoogte ben van de casus. Nu is het allemaal heel abstract en is het goede gevoel dat de meeste mensen er potentieel aan overhouden een stuk minder. Ik denk dat als je een directe vraag (uit betrouwbare bron) zou krijgen over donatie aan een ernstig ziek kind dat met jouw stamcellen weer gezond zou worden, 90% zn cellen zonder morren zou doneren. Het lastige is natuurlijk dat in de parktische realiteit het veel beter werkt als de cellen anoniem en post hoc aan donoren gegeven worden. Toch zou het mooi zijn als ze in staat zouden zijn om het niveau van abstractie een stuk te verlagen, zodat jouw potentiele bijdrage aan iemandsleven zichtbaarder en concreter zou worden. Denk dat er dan veel meer donoren zouden zijn.
Ik ben het geworden nav een topic hier een aantal jaar geleden. Ik sta nog steeds volledig achter deze keuze.
Ja ik ben donor. Ik heb me goed ingelezen wat ik kan verwachten mag ik gaan doneren. En ik sta er 100% achter.
Zou dat het zijn? Ik bedoel: Wanneer je opgeroepen wordt wéét je dat je iemand leven mogelijk redt of in elk geval iemand mogelijk veel fijnere vooruitzichten geeft. Als je donor bent liggen je stamcellen niet te wachten tot er iemand is die matcht - pas als je matcht ga je doneren uiteindelijk. Dus ik zou dat wel echt als een 'beloning' zien. Ook al weet je misschien niet precies wie diegene is die je uiteindelijk mogelijk helpt.
Op zich is die mogelijkheid er wel. Als donor weet je vaak wel leeftijd en geslacht bv voor wie je doneert. De ontvanger kan een brief schrijven aan de donor als dank. Dit wordt zeer regelmatig gedaan.
Maar je krijgt vanuit de organisatie niet te horen of de donatie ook werkelijk een leven heeft gered denk ik. Privacy gevoelig. Maar alleen de gedachte al dat je er iemand mee kunt redden zou voor mij die drempel al wegnemen.
Heel vaak redt het een leven niet. Zou je dat als donor ook willen weten? Dat al je moeite voor niets is geweest? Een allogene stamceltransplantatie is echt de allerlaatste strohalm en heel vaak breekt die alsnog. Ik denk zelf dat het niet goed zou zijn om altijd de uitkomst te horen.
Ik snap de emoticon hierachter niet zo goed? Zelf sta ik wel geregistreerd. Iemand had het over de (niet-materiele) 'beloning'. Ik ben ook bloeddonor (nou ja, plasma) en van sanquin kreeg je voorheen regelmatig een tijdschrift met diverse verhalen. Inmiddels is dat een nieuwsbrief per mail. Van matchis (organisatie achter stamceldonatie) krijg ik ook zoiets. Om eerlijk te zijn lees ik dat soort emailnieuwsbrieven zelf nooit. Maar dit soort organisaties proberen dus wel om het allemaal wat minder abstract te maken en een beetje een verhaal en gezicht aan de donaties te geven. Maar dan wel op een manier waarbij de privacy voldoende gewaarborgd wordt.
Omdat ik bijna direct van de pagina waarop je je gegevens invult, werd geleid naar de pagina om geld te doneren. Ik vul mijn gegevens niet in om geld te doneren, dan had ik wel een ander pad bewandeld op hun website.