Ik vind het lastig ook om er iets over te zeggen want sommigen kunnen het psychisch niet aan, anderen hebben faalangst, durven niet, enz. Maar zou er wel voor pleiten om meer te doen om mensen uit de bijstand te helpen. Echt coaching en begeleiding i.p.v. sollicitatieplicht. En werken moet ook meer lonen, dat ook bijv schoonmaak zoveel beter betaalt dan bijstand dat je liever werkt.
Vergeet niet dat sommige mensen zichzelf proberen te overschreeuwen. Het is makkelijker om te doen alsof iets een bewuste keuze is dan toe te geven dat iets niet lukt. Hoe dan ook, jezelf erover opwinden heeft geen zin als je er niets aan kunt veranderen. Maar ik snap de frustratie, ik kan me er ook over opwinden. Vooral omdat ik me er zo weinig bij kan voorstellen dat je achterover leunt en de zorg maar over je heen laat komen terwijl je juist zou kunnen bijdragen aan de zorg voor mensen die echt niet anders kunnen. Je maakt dan niet alleen op wat beter aan een ander besteed had kunnen worden, je voegt ook niks toe. Daarmee help je ons sociale systeem om zeep. En je bent totaal afhankelijk... wie wil dat nou, als het niet hoeft. Dan ga ik er maar vanuit dat je het niet kunt. Om wat voor reden dan ook.
Helemaal mee eens. Alleen is ons geval is het dan zo dat mevrouw tijdens hun huwelijk zelf besloten heeft thuis te gaan zitten ondanks het feit dat mijn man haar altijd stimuleerde om toch een baan te gaan zoeken. Helaas voelde zij zich daar te goed voor en wenste ze onderhouden te worden. Dus ja, mee eens wanneer je zegt dat de belastingbetaler niet hoeft op te draaien voor andermans keus hoor maar in sommige gevallen hoort zelfs een ex partner met rust gelaten te worden. Zij heeft destijds de keus gemaakt niet te gaan werken, zij heeft ook de keus gemaakt om mijn man te bedriegen, vervolgens gekozen voor haar minnaar, zij besloot hun huwelijk te beëindigden en te vertrekken. In mijn ogen is mijn man niet meer verantwoordelijk voor haar vanaf de dag dat ze de deur achter zich dicht trok. Helaas werkt dat niet zo, de wet vind anders, weet ik, maar terecht is het ook niet dat de gemeente nu bij ons komt aankloppen. En idd, 12 jaar, dat gaat toch nergens over! En dan te bedenken dat het huwelijk nog geen 2 jaar stand heeft gehouden. Zuur.
ik betwijfel of ze dat echt geloven of dat de buitenwereld en uitkeringsinstanties willen doen geloven. Ik heb een beeld bij dit soort types die wel kunnen maar niet willen dat ze zichzelf nog heel slim vinden omdat ze iedereen in de maling weten te nemen en dus juist een hoog ipv laag zelfbeeld hebben (wat in realteit natuurlijk compleet vertekend is).
Ik kan me er ook niets bij voorstellen, maar hoe vaak hoor je niet dat mensen door te gaan werken (part time) er financieel op achteruit gaan of full time maar minimaal erop vooruit gaan doordat dan alle subsidies en toeslagen wegvallen en er kinderopvang betaald moet worden. Ik snap dan dat iemand die niet graag werkt ervoor kiest om bijv. 100 euro per maand minder te besteden te hebben maar wel full time bij de kinderen kan zijn (zoals de moeder die vrijstelling van werken heeft tot de kinderen 5 jaar zijn). Werken moet beter lonen, dan pas motiveert het een grote groep om de bijstand uit te gaan.
Prima als je niet WILT werken hoor, maar dan moet je niet op kosten van de staat gaan leven. Als je binnen een gezin een keuze maakt, indien mogelijk, dat er maar 1 iemand voor de inkomsten zorgt, geen probleem. Maar ga dan niet zielig doen en je hand ophouden voor de belastingcenten die een ander betaalt. Als je in de bijstand zit, krijg je heel veel kortingen. Mensen die net op die grens zitten hebben het veel moeilijker, alhoewel leven van de bijstand ook niet makkelijk is natuurlijk. Helaas is de praktijk dat niet alle situaties van arbeidsongeschiktheid goed erkent worden. Ik heb daar praktijkervaring mee vanuit mijn zwangerschap wegens extreme vermoeidheid (18.30u thuis uit werk, eten, 19:00u naar bed, anders hield ik de werkdag niet vol. Dat is onmogelijk, want je hebt ook een huishouden, moet je eigen administratie doen etc). Op last van de verloskundige, eigen huisarts en directe collega's (ik stortte emotioneel compleet in op de werkvloer, terwijl ik bekend stond als 'icequeen') heb ik op eigen initiatief een afspraak met de bedrijfsarts gemaakt. Die pakte het boekje erbij 'je mag niet zwaar tillen, moet je dat? Nee? Wat is dan het probleem?'. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om 50% te gaan werken op last van de bedrijfsarts (anders moest ik mij verplicht helemaal ziek melden en dat zag ik echt niet zitten). Maar wat een gedoe om toch te kunnen blijven werken zeg. En dat is alleen maar ivm ziekte door zwangerschap. Eigenlijk vond hij dat een kantoorbaantje gewoon moest kunnen, maar 40 uur werken was dus echt geen optie meer, hoe graag ik het ook wilde
Ben het met je eens hoor maar wat kan de oplossing zijn? In de grote steden groeit 1 op de 8 kinderen in armoede op. Grofweg het grootste deel daarvan leeft van de bijstand. De rest de lage inkomens die door loeihard werken en geen toeslagen alsnog armoede kennen. Hoe kom je hieruit zonder dat deze kinderen nóg meer armoede ervaren? Want dat is het wat de aanpak van lanterfanten onmogelijk maakt, de kinderen zijn slachtoffer.
Ik snap echt niet dat iemand zich boos kan maken over wat iemand wel of niet doet. Je kunt niet sturen wat iemand anders doet. Alleen wat jij zelf doet. Leef gewoon je eigen leven en laat anderen hun eigen leven leiden. Als ik me druk moet maken om elke keuze die een mens maakt in deze wereld heb ik geen leven meer.
Klopt ik zou ook geen oplossing weten. Het eerste wat in me opkomt is korten op de bijstand zodat werken wel lonend word maar daar heb je dan ook de mensen mee die echt niet kunnen werken dus dat kan dan weer niet.
ik zeg ook korten op de bijstand voor degenen die er langdurig en onnodig inzitten. Die niet willen werken. En mensen belonen die wel willen werken, door hen een deel van hun loon te laten behouden. Bijv de bijstandsmoeder die wel werkt en aangevuld wordt omdat er geen mogelijkheid is voor een 40 urige baan en zichzelf dus helaas niet volledig kan onderhouden. Ik werk bij een schoonmaakbedrijf. wij hebben oa het gemeentehuis, de bibliotheek, het gemeenschapshuis ed als klant. Hartstikke mooi voor mijn baas natuurlijk maar laten we eerlijk zijn: dat kunnen ook mensen die in de bijstand doen toch? scheelt de gemeenschap een heleboel geld als je dit landelijk doortrekt.
en ook: zet mensen die langdurig thuiszitten verplicht aan het vrijwilligerswerk. Of nou ja, vrijwillig? Ze krijgen er toch wel voor betaald natuurlijk. zorginstellingen komen overal handen tekort, laat ze lekker met die mensen wandelen, of bloemschikken, of voorlezen. Zo komen mensen in de bijstand ook zelf weer meer in een werkritme, doen ze iets in en voor de maatschappij en ook wat voor hun geld (de bijstand dus) En dat hoeft van mij heus niet als 40 urige werkweek, maar het voorkomt ook enigzins dat mensen zwart gaan werken en hele dagen thuis zitten te nietsen. en voor degenen die eigenlijk het liefst wél zouden willen werken geeft het ze vast voldoening om, ondanks dat ze geen echte betaalde baan hebben, zich toch nuttig kunnen voelen.
Uiteraard moet je deze mensen er buiten laten, als mensen niet kunnen werken, kan het niet. en gun deze mensen dan wel gewoon de kortingen op belastingen ed.
Ik vind dat je als maatschappij dit soort dingen samen moet oplossen. Het is moeilijk beoordelen wat een ander voelt. Een bankdirecteur die tig keer salarisverhoging krijgt is ook niet eerlijk, want hij kan dat ook alleen maar verdienen dankzij zijn klanten, en zijn collegae (t/m de schoonmaker en de portier). Ik ben bepaald geen communist, maar een soort basisinkomen voor iedereen lijkt mij perfect. Maar ik geloof dat vooralsnog alleen een paar mensen in Finland dat ook zien zitten.
Yup ik ken ook zo iemand. Vage knieklachten en vage psychische angstklachten waar ik overigens nooit iets van gemerkt...ondertussen knapt hij alle klussen in huis op, verbouwt zijn eigen huis van top tot teen, gaat surfen/snowboarden met zijn zwakke gewrichten en vangt ondertussen een wao-uitkering, vanaf zijn 18e al. Zijn vriendin werkt wel. En dan durft hij ook nog te zeggen dat het "misschien niet goed is om een jong kindje naar de opvang te brengen ipv thuis bij eigen ouder" (hij krijgt toch geld, dus hun kind hoeft niet naar opvang vanwege haar salaris en zijn uitkering) Hij heeft wel keuringen gehad, maar glipt blijkbaar steeds tussen de mazen van de instanties door. Zijn vriendin stimuleert dat, logisch, kost ze lekker geen opvang als hij thuis is. Ja, lieve schat, mijn vriend en ik krijgen geen uitkering maar wij werken gewoon waardoor ons kindje naar de opvang moet. Alle respect als je echt medisch niet in staat bent om te werken, maar als je al deze dingen wel kunt doen dan is er vast wel een baan die je ook kunt uitvoeren! Ik erger me met je mee TS
En hoe zit het dan met de groep mensen die volgens UWV wel kunnen werken maar dat eigenlijk niet kunnen? UWV keurt ook mensen goed omdat als ze ander soort werk gaan doen ze meer kunnen verdienen per uur dan wat ze op dat moment doen. Dus geen ziektewet meer ww stopt ook dan kom je in de bijstand als je partner niet werkt. Je wilt wel maar kan niet. Wat vinden jullie daar dan van? Wat in principe willen die mensen ook niet werken, volgens UWV dan.
@jessy77 ze zijn 2 jaar getrouwd geweest? Of was het huwelijk voor 1994? Of met kinderen? Anders is de duur van partneralimentatie net zo lang als het huwelijk!
Dat ligt er denk ik aan, mijn ervaring met het Uwv is dat ze afkeuren/goedkeuren op algemene zaken tenzij je een werkgever hebt, dan is het wel voor de specifieke eisen van je functie. Oftewel specifiek tekenprogramma wat op kantoor uitgevoerd wordt in aldus hun vergelijkbare functies. Hier betekende het op een functie solliciteren waar ik totaal niet de kennis en kunde voor heb noch de opleiding, om nog maar te zwijgen hoeveel kantoorpanden niet eens rolstoeltoegankelijk zijn (altijd leuk als je bij je sollicitatiegesprek aankomt: ja ik heb een afspraak met die en die maar ik sta voor de deur maar kan de trap niet op en ja echt gebeurd wisten bovendien ook dat ik in een rolstoel zat was duidelijk gecommuniceerd)
Praat me niet van het UWV. Volgens het UWV kan ik 30 uur per week werken, terwijl ik volgens een onafhankelijk medisch specialist op een medisch eindpunt ben en volledig arbeidsongeschikt. Ik heb voor nu ww aangevraagd, maar dan moet ik ook solliciteren. En solliciteren kan ik al niet. Uiteraard heb ik wel bezwaar gemaakt, dus het is afwachten wat daaruit komt. Maar de kans is groot dat ik anders ook in de bijstand kom. Tja, en ik weet zeker dat de meeste mensen geen idee hebben wat er precies met mij aan de hand is. Alleen een aantal mensen die heel dicht bij me staan weten dat. Dus ik zal maar niet hardop zeggen dat ik erg blij ben dat ik een abonnement voor een pretpark heb gekregen voor de kinderen en mij, omdat ik op bijstandsniveau moet rondkomen. Ik heb overigens nog tot 1 mei een werkgever, maar omdat ik al zo lang ziek ben ga ik daar uit dienst. Nadat ik al minder uren ben gaan werken omdat ik het niet trok om meer uren te werken. Toen kon dat financieel, maar inmiddels ben ik gescheiden.
Dat was het bij mij ook. Ik kon wel in de administratie werken want dan kon ik zitten en lopen met elkaar afwisselen. Daarbij vergaten ze mijn probleem met te veel stress. (Pmls) en mijn probleem met bellen. (Doof geboren nu zeer slecht horend) Ik zou zo graag willen werken maar nu met twee kleintjes merk ik al dat mijn ziekte harder toeslaat door alleen al voor hun te zorgen. Kan nu bijna niets meer vast houden of het valt door ontstoken handpezen en heb daar ook ontstoken voetpezen bij gekregen. Nu therapie ervoor helpt wel iets maar kan nog makkelijk jaren duren volgens de fysiotherapeut. Tja dan is de keuze al makkelijker. Nu zeker totdat de jongste ook naar school gaat thuis. Daarna kijk ik wel weer. Voor de mensen die er problemen mee hebben. Ik heb nergens een uitkering zowel bij UWV niet als geen bijstand.
even voor alle duidelijkheid: ik heb helemaal niks tegen op bijstand of UWV an sich. Die zijn in het leven geroepen voor situaties waar mensen in eerste instantie weinig aan kunnen doen en het is een prachtig iets dat wanneer het nodig is mensen hier een beroep op kunnen doen. Want ook al hebben mensen het niet breed, in principe kan iedereen in Nederland op deze manier in de eerste levensbehoeften voorzien en vervallen mensen niet in totale armoede zoals in India of Afrika. En in deze gevallen sta ik voor de volle 100% achter deze uitkeringen. Maar ik vind het een ander verhaal worden wanneer mensen er misbruik van maken. En dat gebeurd jammer genoeg veel te veel.