Veel verdriet - Ga ik van mijn baby houden?

Wat erg dat je je zo voelt! Maar probeer te bedenken dat het vooral je hormonen zijn die “spreken”. Over je angsten: niemand gaat je te jong vinden (op een enkele zeikerd na die anders wel iets anders verzint) want dat ben je niet. En binnen je vriendengroep moet iemand de eerste zijn, toch? En over het andere: ik ben ook geen babymens. Vind andermans baby’s echt wel schattig ofzo maar ik heb er niet zoveel mee. Vanaf een jaar of 1,5 vind ik ze pas leuk. Maar mijn eigen baby’s is een ander verhaal. Ik vind de leeftijd tussen de 1,5 en 3 jaar nog steeds het leukst maar een baby die helemaal van jezelf is is echt de allerliefste. Ik was ineens een babymens! Maar wel alleen voor die van mezelf. Dus maak je ook daar maar niet druk over. Komt allemaal goed! Bereid je er wel op voor dat het na de bevallig ook best even kan duren voor je helemaal verliefd bent op je baby. Het is niet bij iedereen zo dat je meteen helemaal hoteldebotel en dolgelukkig bent. Er is hier een keer een topic over geopend en het viel me op dat er best veel mensen waren die dat gevoel niet meteen hadden.
En ook een zwangerschap is niet altijd alleen maar leuk (maar dat weet je inmiddels al). Je kunt veel klachten hebben of last van je hormonen en daardoor niet lekker in je vel zitten. Die roze wolk heeft echt niet iedereen dus pin je daar niet op vast. Mensen zouden daar wat eerlijker over moeten zijn.
Gelukkig krijg je hulp want je zo ellendig voelen is niet fijn. Ik wens je alsnog een goede en hopelijk ook fijne zwangerschap toe. Er komen vast ook momenten dat je kunt genieten! Enne... je gaat het vast hartstikke goed doen!

 

Voor een deel herken ik het wel. Ik heb nooit iets met kinderen gehad, hoefde ze ook echt niet vast te houden of binnen een kleine cirkel om mij heen. En om heel eerlijk te zijn, heb ik dit nog altijd met vreemde kinderen.
Maar wat ben ik sinds 5,5 maand helemaal gek van mijn dochtertje. Het is natuurlijk makkelijk gezegd, maar geloof me.....Dit gaat echt vanzelf! Ook voelde het vanaf het eerste moment heel vertrouwd. Ik was namelijk heel bang, aangezien ik dus nooit een baby had vastgehouden en dus geen ervaring (mijn vriend ook). Achteraf was deze paniek nergens voor nodig. Ook jij wordt een goede mama

 

Ahh lieffie wat naar dat je je zo voelt! Ik kan je wel een bult geruststelling geven, want je gaat echt van je baby houden, in welke vorm dan ook maar daar heb je nu niet heel veel aan.

Voor nu wil ik je meegeven lief voor jezelf te zijn. Dat je je zo voelt is erg voor jezelf maar niet erg in de zin van abnormaal of gek of raar. Het is heel logisch dat je je enorm overweldigd en angstig voelt, het is echt niet gek dat je deze gedachten en gevoelens hebt.

Heel goed dat je er met iemand over gaat praten, en voel je echt niet schuldig. Je baby kan jouw gedachten niet lezen dus daar hoef je je ook geen zorgen om te maken.

Probeer als t lukt te accepteren dat je je zo voelt, en dat dat ook mag.

( en weer mis ik de knuffel smiley hier op t forum )

 

Heel goed van jou dat je hulp bent gaan zoeken! Want als je gaat piekeren of misschien deprie gaat worden, is dit niet prettig en kan je ook niet genieten van je zwangerschap. Ik hoop dat het voor je helpt!

Wat ik lees zijn, geen rare gedachtens.
Een kindje krijgen is niet niks en tijdens de zwangerschap gaat er van alles door je heen.
- zal ik een goede moeder zijn?
- was het de goede keuze?
- wat gaat er allemaal gebeuren?
- hoe gaat de bevalling?
- zal ik van mijn kindje gaan houden, want ik hou niet van andere kindjes?
Etc. Etc.

En het hoeft ook niet zo te zijn dat je na de bevalling gelijk ‘verliefd’ bent op je kindje.
Dit moet groeien. Je gaat elkaar leren kennen en zo groeit ook de ‘verliefdheid’.
Ook die roze wolk hoeft niet te komen. Ook helemaal niet erg.

En andere baby’s/ kinderen niet leuk vinden, is ook normaal. Je eigen kindje is wel heel bijzonder. Je bent apetrots op je eigen kindje. Het is de liefste, de mooiste en de schattigste van de hele wereld. Dat kan je nu niet beseffen misschien, maar het is echt zo. Het eerste lachje, het eerste geluidje, de eerste stapjes, zijn eerste tekening. Met alles wat je kindje doet, voel jeje apetrots.

26 jaar is zeker niet te jong. Ik vind het juist een mooie leeftijd.

Ik wil je veel sterkte en succes toewensen! Ik hoop dat de gesprekken met de psycholoog gaan helpen, zodat je later kan terug kijken op een mooie zwangerschap.

 

Ja, je gaat 100% van je kindje houden.
Er zal niemand zijn waar je meer van houdt dan van je kindje. Ik kan je dat garanderen
En misschien moet je wennen, misschien moet de liefde groeien, misschien wordt de eerste tijd zwaarder.. maar de band, de liefde, die is er al en wordt sterker en sterker.

Mijn zwangerschap was ook geplant en gewenst. Ik raakte ook heel snel zwanger (ronde 1) en ik kon niet goed omgaan met de tienemende hormonen en de verandering van mijn lichaam en leven. Ik was ook heel verdrietig, rond de 8 weken hoopte op een miskraam want ik had het idee dat ik het allemaal niet aankon.

Schaam je niet maar spreek je uit! Ik ben ontzettend trots op je dat je hulp hebt gezocht, dat laat zien dat je al om je kindje geeft. Je wil het beste voor hem/haar.
Geef het de tijd, je zit nog in je eerste trimester, je voelt je lichamelijk kut en je hormonen gaan los. Het tweede trimester zal waarschijnlijk beter gaan. De placenta van de baby begint te werken waardoor jij je beter zal voelen.

Kom helemaal goed lieve mommy. Schrijf hier van je af als je dat nodig hebt

 

Ik werk 15 jaar in de kinderopvang maar riep altijd dat ik geen kinderen wilde! Ik vond het prima dat ze weer naar huis gingen namelijk en baby’s vond/vind ik niks aan.... vanaf een jaar vind ik kinderen (van mijzelf of op het kdv) pas leuk worden....

Bij de eerste was ik er zooooo mee bezig alles perfect te doen dat ik er letterlijk overspannen van ben geworden en een angststoornis heb ontwikkeld.... Toppie dus ik was wel verliefd op Mn ventje maar was zo bang om het te verpesten dat ik heel krampachtig ging doen.... nu ik erop terug kijk had ik waarschijnlijk al een pre natale depressie die fijn over ging in een post natale depressie.... na therapie was ik na een half jaar weer “gezond”

Nu bij de tweede laat ik het meer los.... een goed genoeg moeder is echt meer dan genoeg!!

Het komt goed, echt waar, maar nee moederschap is niet altijd rozengeur (in tegendeel Hihi) en maneschijn maar je vind je draai al kan het zijn dat dat niet meteen is en dat is ok!

Goed dat je psychische hulp krijgt, daar hoef je je niet voor te schamen maag laat juist zien dat je een sterke vrouw bent die haar grenzen kent en niet bang id om hulp te vragen

 

Ik werkte met kinderen en vond het super leuk die kleintjes toen ik zwanger was kreeg ik ook allemaal gevoelens van kan ik dit wel ga ik wel van mijn kindje houden? Ik heb niet op een roze wolk gezeten toen ze was geboren voelde het onwennig en was ik onzeker maar de liefde is gegroeid en sterker dan ik ooit van te voren dacht! Nu zwanger van de 2e en denk ik kan ik wel net zoveel gaan houden van haar als van mijn eerste dochter.. Toch probeer ik het wat meer los te laten omdat het bij de eerste ook goed is gekomen.

 

Mijn oudste is van januari dus ook tijdens de donkere maanden... ik heb veel hulp gevraagd, mijn ouders waren veel hier bijvoorbeeld.... ik ben vaak op stap geweest.... afspreken met vriendinnen, koffie drinken in de stad. En je kan vrij snel met je baby op stap... met de jongste bijvoorbeeld toen hij 8 dagen was en het was - 9

 

Ik denk dat je al door hebt na deze reacties dat je echt niet de enige bent
De roze wolk tijdens de zwangerschap ben ik ook nog niet tegengekomen en ik ben nu 19 weken. Ik durf het bijna niet te zeggen maar tot nu toe vind ik zwanger zijn helemaal niet boeiend
Ik hoop dat wanneer ik het kindje echt goed ga voelen dat het gaat veranderen.

Wat je leeftijd betreft ben ik juist jaloers op jou. Ik heb zelf jonge ouders (ze waren 22 en 24 toen ik geboren werd) en ik ben daar zo blij mee omdat ik echt nog zoveel dingen met ze kan doen. Ik had zelf de wens om met 26 jaar een kindje te krijgen maar het is niet zo gelopen, relaties die niet goed gingen enzo. Ik ben nu 33 en 34 als het kindje komt en daar moet ik mij maar bij neerleggen.

Het komt vast allemaal goed. Ik vraag mij soms ook af hoe het allemaal zal zijn, ik ben geen baby persoon, maar ik ga er vanuit dat de moeders hier allemaal gelijk hebben

 

Wat vervelend dat je je zo voelt, maar zo ontzettend herkenbaar. Het is natuurlijk ook zo'n grote verandering in jullie leven. Gelukkig staat er niet voor niets 9 maanden voor om een kindje te laten groeien, langzaam maar zeker zul je wennen aan het idee.

De eerste keer dat ik de uitzetlijst kreeg van de kraamzorg ben ik twee dagen enorm overstuur geweest. Wat waren in godsnaam hydrofiele luiers? Achteraf moet ik er wel om lachen maar toen was ik echt zwaar in de stress. Maar in mijn geval ben ik langzaamaan gegroeit in het moederschap. Ik heb nog steeds momenten dat ik het simpelweg niet weet en twijfel aan alles, dat is menselijk.

Wat betreft het alleen zorgen voor de baby. Dat is inderdaad lastig, zeker in het begin. Mijn partner werkt fulltime en ik ben dus altijd alleen thuis met onze dochter. Probeer te zorgen voor een sociaal vangnet, even op visite of even een uurtje voor jezelf. Dat vond ik heel erg fijn.

 

Oh meid wat ontzettend herkenbaar. Ik heb rond de 12 weken ook gedacht dat ik eigenlijk helemaal geen kinderen wilde en wat had ik mezelf en m'n relatie in godsnaam aangedaan? Gelukkig goed met mijn man over kunnen praten en bedacht dat het echt wel goed ging komen en me maar een beetje overgegeven aan de gedachte: 'het is nu toch al gebeurd, dus het moet maar....'.

En toen ging guppie bewegen... Ik wil niet zeggen dat ik overspoeld werd door liefde meteen, maar dat is voor mij wel een omslagpunt geweest. Nu geniet ik er echt van als ze tegen mijn hand aan komt liggen in m'n buik en als ik haar als een klein circusartiestje zie bewegen! Ineens begin ik me er toch ook wel een beetje op te verheugen dat ze er dalijk is. Ik had ook al in jaren geen baby vastgehouden, toevallig van de week bij een vriendin en dat ging al als vanzelf.

Het komt ECHT goed. En goed dat je hulp zoekt, want dan kunnen ze het in de gaten houden maar je bent echt geen uitzondering met je gevoelens gelukkig!

Ik weet niet waar je wilt bevallen, maar misschien is het een idee om ook bij een kraamhotel in de buurt te kijken? Daar kun je dan je kraamtijd doorbrengen en heb je 24/7 kraamverzorgsters om je heen (. Misschien helpt dat bij je onzekerheid en voel je je iets veiliger in de eerste dagen dat je altijd iemand hebt om op terug te vallen.

 

De eerste weken vond ik er ook niet veel aan... Ben heel misselijk geweest en zelfs wanneer dit over was, had ik precies even tijd nodig om dat te vergeten
Het veranderde voor mij inderdaad ook toen ik mijn ventje regelmatig begon te voelen.
Toen pas drong het denk ik echt tot me door dat er een levend wezentje in mijn buik zit...
Wat ook hielp, was dat alles stilaan geregeld raakte (geboortekaartje, kraamgeschenkjes, aanvraag vroedvrouw, kraamzorg, geboortelijst, kamertje,...). Dat zorgt voor een zekere rust bij mij! Nu geniet ik veel meer van de zwangerschap!!

@Lotte17 , dit neemt niet weg dat er mij soms ook een gevoel van onzekerheid overvalt! Ik heb over het algemeen ook maar weinig met kinderen.
Je moet erop vertrouwen dat je moedergevoel het zal overnemen!
Als je beslist om voor een kindje te gaan, is die wens duidelijk aanwezig...
Het is heel goed dat je tijdig hulp zoekt! Ik hoop dat je erdoor komt en alsnog kunt genieten van jouw zwangerschap!!
Veel succes

PS: Ik ben ook maar 25 en vind dit een heel mooie leeftijd om mama te worden

 

Je hebt al een heleboel goede reacties gehad zie ik!
Zelfs na mn bevalling was ik niet direct verliefd op mijn kind hoor, ik heb nooit op een roze wolk gezeten.. En ik was de pijn ook niet direct vergeten toen hij op mijn borst lag.
Voel je vooral ook daar niet schuldig door mocht jij dit ook hebben!
Wie weet ben jij wel direct verliefd op je kleintje. Maar het hoeft niet per se. ❤

 

Ik heb erg moeten wennen aan mijn baby. Ik heb zelf tegen een postnatale depressie gezeten. Ik voelde me ongelovelijk schuldig naar mijn kindje omdat ik mij zo moe en verdrietig voelde, maar ook omdat ik hem op een wereld zette vol pijn en verdriet. Hij was dit perfecte wezentje en ik zou hem verpesten met mijn tekortkomingen. De wereld zou hem verschrikkelijk dingen aandoen. Ik gunde hem het beste en ik was dat niet in mijn ogen. Ik wou hem het liefst achterlaten in het ziekenhuis, daar wisten ze hoe ze een luier moesten verschonen en hoe vaak en hoeveel hij moest eten.
Het heeft 4 maanden geduurd voordat ik mij iets beter voelde. Maar de liefde voor mijn baby groeide ondertussen wel. Ik raakte aan hem gehecht en kreeg ook het idee dat hij zich aan mij hechtte. Ik begon hem te leren kennen. Ook praktische zaken zoals luiers verschonen ging steeds handiger en sneller. Badje doen ging makkelijker, voedingen kreeg ik onder de knie.
Ik durfde na 2 weken ook om met hem te knuffelen. Tja, ook het knuffelen durfde ik eerst niet, bang om me te hechten. Ik was namelijk ervan overtuigd dat hij dood zou gaan want zo'n perfecte baby, zoveel geluk, nee dat verdiende ik niet. Het was een zware tijd.

MAAR! Dit is mijn rauwe ervaring, jouw ervaring zal waarschijnlijk een stuk zachter zijn. Ja, de eerste tijd kan lastig zijn, maar dat is voor vrijwel elke mama zo. Niemand weet wat ze precies moet doen, dat is heel normaal. Daarom dat er familie is, kraamzorg en vrienden met ervaring. Moeders hebben andere moeders nodig.

Wat mij hielp: realiseer je dat zowel voor jou als baby alles nieuw is. Poepen, eten, in badje, wandelen, slapen, boeren. Het is een teamwork die heel mooi en uniek is. Voor jou de eerste keer dat je een luiertje omdoet, voor hem/haar de eerste keer dat hij/zij een schone luier krijgt. De baby heeft geen verwachtingen, je kunt het niet fout doen

Tijdens de 3 maanden: Misschien gaat alles je zo goed af dat jullie (jij en baby) alles zelf kunnen. Maar misschien is het lastig, dan geen zorgen: vraag om hulp. Je moeder, zus, buurvrouw, consultatie bureau, vriendinnen, internet, zwangerschapspagins.nl Heel veel mensen zullen een nieuwe mama en baby willen helpen.

Ik weet zeker dat je een super mammie zal worden! Je verantwoordelijkheidsgevoel proef ik duidelijk, dat kan niet anders dan goed komen.

En baby wil maar 1 ding: mama. (Oké en eten, een schone luier, kusjes en een warm bedje)

 

Het komt goed, echt waar. Je hormonen zitten je flink in de weg zo te lezen. Ook ik heb me nooit een 'geboren moeder' gevoeld. En het gevoel voor zo'n kleintje moet groeien, maar het komt wel...En elk stapje brengt je wat dichterbij. Als je straks het geslacht weet bijvoorbeeld, of misschien als je het eerste schopje voelt. En dan de geboorte...ook dan zal het gevoel daarna nog moeten groeien. Was voor mij ook geen hallelujah moment. Uiteindelijk kom je er vanzelf!

 

Och meid, ja, ik herken dat gevoel wel. 'Wat heb ik gedaan, ik kan helemaal geen goede moeder zijn!' 'Wat nou als ik mijn kind helemaal niet leuk vind?'

En wat ik ook dacht tijdens mijn zwangerschap: mijn kind gaat niet van mij houden. Want het 'zwom' niet naar mijn hand toe als ik die erop legde ... Even voor het gemak vergetend dat mijn placenta voor lag en ik dus logischerwijs ook minder voelde.

Nu is de dochter vier maanden en kan ik zeggen dat we elkaar graag zien. Ja, ik heb aan haar moeten wennen en zij moest wennen aan het feit dat ze ter wereld was gekomen. En ook hier in de donkere maanden van het jaar, waarbij je toch minder snel even lekker naar buiten gaat.
Maar ik krijg een heeeele grote lach als ze me ziet of hoort, kraait ze vrolijk mee als ik tegen haar zing of praat en kan ik me een leven zonder haar niet meer voorstellen.
Het komt echt goed. Beloofd.

 

Ik ben ook zo... ik ben geen fan van kinderen. Nooit geweest, zal t ook nooit worden. Wel als ik ze ken... meestal dan.

Maar je eigen kind is totaal anders. Dat zal je nog merken. En jij bent een hele goede moeder. Want weet je wat een hele goede moeder doet? Die trekt aan de bel als er iets niet klopt. Je had nu ook kunnen denken: ik zie t wel... maar dat denk je niet. Je bent bang dat je niet van je kind zal houden. En daar zoek je ook daadwerkelijk hulp voor. Wat betekent dat je je kindje wel degelijk belangrijk genoeg vind om met zoiets onprettigs naar buiten te treden. Iets waar een taboe op heerst. Wat enorm knap en werkelijk bewonderenswaardig is. Zijn maar weinig moeders die het je nadoen. Dus ik zeg het je nog maar even... jij houdt meer van je kind dan je zelf beseft!

 

Hele dikke virtuele knuffel! Juist dat je het van je af schrijft en hulp hebt gezocht zegt genoeg; jij bent er juist helemaal klaar voor! Alleen voel en besef je dat zelf nog niet. En dat is heel begrijpelijk en helemaal niet raar. Ik kan een heel verhaal opschrijven maar dan val ik denk ik een beetje in herhaling bij alles wat al geschreven is. Maar ik heb nu al alle vertrouwen in jou, puur op basis van je verhaal. Pak die hulp met beide handen aan; ga je enorm veel van leren. En vergeet niet dat je nog tijd genoeg hebt om "erin te groeien". Heb vertrouwen in jezelf, de natuur en het leven! Ik hoop dat je snel toch een beetje kunt gaan genieten. Maar goedkomen doet het zeker weten! Knuffel!