Ik heb er al last van al zolang als ik het me kan herinneren, maar weet pas sinds een jaar dat er een term voor is (dankzij ZP!): intrusies. Ik heb er nu een hele tijd geen last van gehad, maar sinds kort weer steeds meer. Ik probeer er geen aandacht aan te besteden en de gedachte meteen te laten varen, maar toch merk ik dat ik er steeds meer gespannen door raak. Ik twijfel of ik er misschien toch eens hulp voor moet zoeken. Gedeelde smart helpt in elk geval altijd! En omdat ik de term nu ken, weet ik ook dat ik niet gek ben omdat heel veel mensen hier last van hebben . Dus...laat je horen alsjeblieft! . Wie kent het?
Even google geraadpleegd. Heb ik echt heel vaak!! Ik ben er vrij nuchter onder want t blijft bij gedachtes hier helpt t wel om t gewoon even " uit te denken" en niet te denken ooooohhhhh dit mag ik echt niet denken. Maar ik vind t ook vervelend, ik kan de meest afschuwelijke en luguberste dingen denken.... Dus
Ik moest ff opzoeken wat intrusies zijn. Maar ik heb ze ook. Ben nu ook blij dat er n naam voor is en dat ik niet de enige ben. Als ik ze heb ben ik toch altijd wel n beetje bang dat ik t niet n keer echt ga doen.
Ja, herkenbaar! Voelde me altijd een beetje raar als ik eraan dacht. Maar dankzij zp voel ik steeds meer dat ik eigenlijk heel normaal ben.. of we zijn allemaal hartstikke gek
Ik dacht eigenlijk dat het normaal was. Ik heb het regelmatig en heeft meestal betrekking op het pijn doen van mezelf of de kinderen. Enkele voorbeelden: - voor de trein springen (bedenken hoe dat zou voelen, wat je laatste gedachten zijn etc) - de kinderen aan hun benen vasthouden en dan met hun hoofd tegen de muur aan slingeren (yeah richt, alsof ik het zou doen) - als ik bij de xenos langs de bak met aardappelschilmesjes loop heb ik de neiging om mijn hand erin te steken en te roeren of om er eentje te pakken en dan mijn lippen open te snijden Etc etc. Ik heb me er nooit gek of abnormaal door gevoeld hoor en vertel het ook vaak tegen anderen. Moet er zelf vaak om lachen
Even opgezocht maar ja daar heb ik vaak last van. Heb me er alleen nooit abnormaal door gevoeld. Volgens mij hebben heel veel mensen dat.
Ik heb ooit van een psycholoog begrepen dat dit juist heel normaal en gezond is. Zo'n "wat als ik nou....(en dan iets vreselijks of ongewensts bedenken) gedachte is juist een soort bescherming dat je zoiets niet echt doet. Als je dat nooit hebt, dan is er eerder wat aan de hand dan als je dit wel hebt beweerde zij. Het is natuurlijk wel vervelend als je er heel veel last van hebt en er daardoor van in de war raakt of dingen gaat vermijden ofzo.
ooohja dat heb ik ook. Vooral in de auto. Dan bedenk ik dat ik zo tegen een boom zou kunnen sturen of tegen een andere auto... en laat dat nou juist mijn grootste angst zijn... En met baby's, dat ik ze zal laten vallen dat soort dingen. Maar ik heb er eerder al eens wat over opgezocht en het schijnt indedaad heel normaal te zijn. Wat ik net nog vond op een site stemt mij wel gerust: Een intrusie kan je best wel van slag maken maar volgens veel psychologen is het hebben van een intrusie een manier van onze hersenen om ons te behoeden voor onoplettendheid en het begaan van stomme acties. Door de intrusie worden we ons er juist van bewust dat het uitvoeren van zo'n gedachte vreselijke gevolgen zou hebben op fysiek, emotioneel of sociaal gebied.
Echt he vandaag dacht ik op m'n werk, liep op de 3e verdieping en wilde via de brandstrap naar beneden toen bedacht ik wat als ik hier 3 hoog naar beneden spring (zelf bedacht ik ook ik heb er echt geen rede toe) maar zullen er mensen zijn die gelukkig zijn en dus wel in een seconde zouden springen. Dacht echt kom je nooit achter als ze dood zijn. Bedacht ook wel lullig voor de nabestaanden want zonder aanleiding springen wat zullen ze dan denken. Je bent niet de enige
Poeh ik vind dit wel heftige gedachtes. Geloof dat je het niet zou doen hoor maar als ik het zo lees brr. Ik herken het overigs ook. Ik heb met regelmaat de gedachte als ik langs het kanaal rij wat als ik er nu in rij door een ongeluk ofzo. Wie gaat mij en vooral mijn dochter redden. Als het al lukt. Wat een verdriet zou ik dan hebben, wil ik zelf nog wel leven dan. Kortom ik rij niet graag langs kanalen of water.
Ja hoor, heel herkenbaar ik heb het al heel lang. Sinds dat ik hoorde dat dat heel normaal is geen last meer van. Heb ze wel nog, maar pijnig mezelf niet meer met afvragen hoe mijn geest zo verrot kan zijn dat ik zulke zieke dingen bedenk
Even gegoogled en zo herkenbaar!! Ook geen idee dat daar een woord voor was. Overigens denk ik ook dat heel veel mensen dit wel hebben. En als ik de vorige reacties zo lees weet ik het wel zeker haha. Ik heb wel eens mijn scheermesje onder de douche in mijn handen gehad. En dan de gedachte om mijn wenkbrauwen eraf te scheren.
Jeetje ik vind dit behoorlijk extreem. Ik herken het ook niet heel erg. Ik heb eigenlijk nooit zulke gedachten, ben ik nu abnormaal ?
Ja die gedachte dat ik de kinderen tegen de muur slinger is wel 1 van de extreemste die ik ooit gehad heb. Dat was een gedachte die vaak terugkwam in de periode dat mijn vader ernstig ziek was. Ik heb een tijdje gedacht/gevoeld dat dat mijn schuld was en ik mijn vader moest inleveren omdat ik net zo'n mooi lief prachtig kindje had gekregen, dat ik het niet allebei mocht hebben. Rationeel wist ik wel beter maar soms kwam die gedachte wel boven dat ik haar iets aan zou doen om mijn vader te 'redden'. 2 jaar later werd mijn moeder ernstig ziek toen ik zwanger was van de tweede en overleed toen ik 36 weken zwanger was. Heb toen voor mijn gevoel wel weer een bevestiging gehad dat ik iemand moet inleveren omdat ik weer een mooi lief kindje kreeg. Wel wat nare gedachten gehad over wat ik mn kindje zou aandoen en of mijn moeder dan op wonderbaarlijke wijze genezen zou zijn maar niet zo extreem als toen mijn vader ziek was en overleed (en ik was zelf altijd in de volle overtuiging dat ik het echt niet zou doen hoor omdat ik wel weet dat ik mijn ouders daar niet mee zou genezen/terug zou krijgen maar toch kwam het soms ineens naar boven, het waren geen bewuste gedachten ofzo, ik was niet iets aan het plannen voordat mensen denken dat ik een zieke psychopaat ben)
Ik heb ook elke zwangerschap iemand moeten laten gaan, bij de eerste twee een opa en een oma en bij de derde mijn oudste dochter. Dus snap wel een beetje wat je bedoelt. Heb overigens geen last gehad van intrusies naar mijn baby’s toe daarom. Maar snap je gedachtengang van toen wel!
Ik heb dat ook wel eens, ik stond ooit voor een drukke weg en dacht, " wat als ik nou eens heel rustig de weg oversteek en mij laat aanrijden." Daarna besefte ik dat ik ooit al eens onder een auto terecht ben gekomen en dat dat best wel heel veel pijn doet. En dat kwam overigens niet door zo'n gedachten haha.
Nou, nooit geweten dat daar een woord voor is. Ik heb ook wel eens van die rare gedachten hoor. Als ik met de auto sta te wachten om af te slaan dan ineens bedenken om ipv te wachten op die aankomende auto gewoon gas te geven. Of om iemand die ik irritant vind doen keihard op zijn neus te timmeren. Of met zijn (of haar) hoofd tegen de muur te slaan . Of om iemand zomaar pijn te doen, alleen omdat het kan en het wellicht een soort gevoel van macht kan geven. Serieus, ik ben niet bepaald trots op zulke gedachten, maar ik weet ook dat ik zulke dingen nooit en te nimmer écht zou doen.
Oh ja ik heb dat altijd als ik op een 80 weg rijd met tweerichtingsverkeer. Als ik nou even mijn stuur naar links draai....doodeng vind ik het.