Ik ken het ook, bij mij is het helaas zo erg dat ik er inderdaad hulp voor heb. Ik ondervind er echt hinder van en ze maken me regelmatig echt bang. Daarom heb ik begeleiding. Dus mijn vraag is, waarom vraag je je af of je hulp moet zoeken? Omdat je twijfelt of het "normaal" is of omdat je er last van hebt?
Ik heb het denk ik vrij mild. Sommige gedachten die ik hier lees, geven mij echt kippenvel. Bij mij is het meer van “als ik nu een pen in haar oog steek, houd ze dan op met continu kletsen” Of wat als ik nu hier naar beneden spring (5 hoog). Dat soort gedachten komen ook alleen bij irritatie of verveling. Als ik me vrolijk voel en iets te doen heb, heb ik hier geen “last” van
Oh heel herkenbaar. Ik heb het heel vaak, bijvoorbeeld: - in de auto op de snelweg. Dan hoor ik zo'n stemmetje: 'doe de autodeur open, doe het!' en dan zit ik zo naar die deurhendel te kijken van: doe doe. Ik ben zelfs weleens op mijn handen gaan zitten omdat ik bang was dat ze uit zichzelf de deur open gingen doen - bij een afgrond of op een muurtje aan het water. Dan moet ik springen, alsof mijn lichaam al helemaal klaar staat om dat te doen. Maar dat doe ik natuurlijk niet, want ik ben eigenlijk doodsbang om ergens vanaf te vallen. - bij de trein. Heel vaak. Bijvoorbeeld als er een trein aankomt, denk ik heel vaak: nu kan ik nog op de rails springen en naar de overkant rennen. Nu nog steeds...nu nog steeds... Nu moet ik heel hard rennen... Nee, nu kan het niet meer want dan word ik aangereden. En op veel treinen zit er zo'n zwart stootblok oid op de voorkant. Zowat elke dag denk ik weer: spring op dat blok! Heel raar allemaal...
Ik heb dit weer net een stukje anders. Ik heb bijvoorbeeld rare gedachten als: wat als mijn vriend mij mishandelt of een pedofiel blijkt te zijn? Wat als ik een keer vreselijke ruzie met mijn moeder krijg en ze ongelooflijk gemeen is? En dan ga ik helemaal tot in detail scenario's bedenken wat ik ga doen; ik timmer ze in elkaar en ik vlucht met m'n kinderen weg van mijn vriend... Echt bizar en totaal onrealistisch natuurlijk. Mijn vriend en moeder zijn de meest lieve personen die er bestaan, waarom zou zoiets in vredesnaam gebeuren?!
Ja gek hè. Bij mij heeft het denk ik ook met een stukje adrenaline te maken. Ik krijg een soort adrenaline stoot als ik allemaal dingen verzin om 'slechte' mensen af te troeven. Bah, nu klink ik net als een pyromaan die kickt op dingen in de fik steken
Pff gelukkig dat laatste Die voorbeelden die jij noemt, herken ik ook erg. Afvragen wat er gebeurt als je tegen een andere auto aan zou rijden ofzo. Ergens vind ik het eng klinken maar het helpt inderdaad denk ik het beste om er geen aandacht aan te geven.
Ik heb ocd en liep hiervoor ook bij een psycholoog. Die had het hier ook over. Ze zei dat iedereen deze gedachtes heeft maar de 1 heeft daar meer last van dan de ander. Sommige merken deze gedachtes niet eens op terwijl ze er wel zijn. Ons brein is een gek iets..
Dat kindslingeren is ook mijn gedachte. Wordt er wel altijd wat akelig van. Maar gelukkig ben ik niet de enige
Ik heb dat ook. Als ik bijv iets vreselijks hoor of lees in het nieuws (wat meestal betrekking heeft op kinderen) ga ik in mijn hoofd de mensen die dat op hun geweten hebben gruwelijk afmaken. Meestal doorboren, aan de vloer vastspijkeren of ze in hun knieen schieten met kogels gedompeld in zoutzuur. Heel naar en luguber maar het is voor mij een soort manier dit soort vreselijke dingen van mij af te zetten. Want je kan de wereld niet redden he, ook al zou ik dat zo graag willen. Een manier om met mijn machteloosheid om te gaan.
oh wat herkenbaar, ik wist ook niet dat er een naam voor was. Ik heb het voornamelijk met kinderen (baby's) en dieren. Dan denk ik: Wat als ik mijn kind van het balkon af gooi? (toen ik nog een balkon had) of van de trap? of gewoon zo, op de grond. en ook met dieren dus: wat als ik een rotje aan de kat zijn staart bind, zulke nare rare gedachten. Of in de auto ook: als ik nu naar rechts stuur rij ik tegen die boom aan... zo raar. Uiteraard zou ik zoiets nooit doen, maar ik kan me ergens dus voorstellen dat mensen heel verknipt kunnen zijn en dan in combinatie met dit soort gedachten een grens over gaan.
Tot een jaar geleden had ik geen idee dat hier een naam voor bestond, laat staan dat zoveel mensen hier last van hebben! Dus ja, ik heb me jaaaaren lang 'gek' gevoeld. Het is eigenlijk mijn grootste geheim want ik heb er nog nooit over gepraat. Toen ik 10 jaar geleden met een keukenmesje in mijn handen stond en de gedachte (!) kreeg: wat als ik mijn man iets aandoe?, heb ik me de volgende dag aangemeld bij een psycholoog. Ik voelde me zooo schuldig en beschaamd. Uiteindelijk toch afgemeld, ook uit schaamte. Te bang om erover te praten. Dus het feit dat ik niet de enige ben en er op zp over kan 'praten' voelt enorm bevrijdend. Voor nu denk ik daarom dat ik geen hulp nodig heb. Hopelijk kan ik het krampachtige nu wat los gaan laten.
Ik heb het heel sporadisch, met name als ik oververmoeid ben, en in de auto (dat ik de deur open doe midden op de snelweg en we eruit vallen). Dl begon er op zo'n avond ook opeens over dat haar knuffel niet uit de auto mocht vallen, dus die dacht blijkbaar ook ergens aan Heb haar er toen op gewezen dat de deur gewoon dicht zat, en ze maar aan iets leuks moest gaan denken, iets gezelligers.
Ik vind t wel fijn eigenlijk om die heftige dingen hier te lezen. Ik denk soms ook de meest lugubere dingen. Bijv dat m'n man m'n zoontje misbruikt. Zo ellendig want dat denk ik helemaal niet. Maar dat schiet dan ineens in m'n hoofd. Inclusief beelden. Dat ook nog. Of toen m'n zoontje klein was indd, wat als ik nu z'n hoofd tegen de deurpost aan dreun als ik daar doorheen ga? Niet om t te doen maar meer een wat als? Of als ik met een groot mes in de keuken sta, wat al ik m'n man nu neersteek? Ughl. Vreselijk. Gelukkig doe ik nooit gekke dingen en laat ik t snel weer los daarna .maar t voelt rottig!!
-Wat als ik de auto op de snelweg, nou in z'n achteruit zet? Wat gebeurd er dan? Of als ik de handrem aantrek? - als ik nou gewoon m'n spullen pak en weg ga, ver weg en niemand t weet?? Hoelang voor ze ophouden met zoeken? Soms kan ik ook gewoon ineens iemand willen slaan. Vooral m'n man ( soms verdiend hij t haha. ) Maar soms liggen we in bed, hij heeft me een kus en ik kan dan bijna walgen soms ineens ervan. Dan wil ik m slaan en wegduwen. Of als een collega of buurman ofzo maar door blijft lullen over iets, dan wil ik die gene doorelkaar schudden en wegduwen. Nogmaals. Ik doe t niet en ben verder heel normaal hahaha