Wie herkent dit ook, Het gaat vooral om gesprekken aanknopen en hebben met nieuwe mensen. Niet direct maar vaak heb ik dat na die tijd. Als ik er weer ff over na denk. Of als tijdens het gesprek als het niet lekker loopt. Of dat men mij misschien wel te nieuwsgierig vind. Ik krijg vaak het gevoel dat men zich tegenwoordig maar wat graag afzijdig houd. Ook collega's als je vraagt wat of ze nog wat leuks gaan doen in het weekend dan blijft het vaak bij een antwoord, van we kijken wel, of een ander oppervlakkig antwoord. Daar in tegen voel ik mij vaak als ik mij verheug op iets en het graag wil vertellen, een te blij en nieuwsgierig persoon lijkt het wel. Ook als je iemand probeert beter te leren kennen en hier en daar wat vragen stelt. Vraagt men vaak niks terug, en dan is het weer stil. En als je dan iets wilt vertellen over jezelf, dan ga ik mij weer afvragen of ik te graag over mijzelf praat.
Herken het wel een beetje. Niet het raar voelen bij een gesprek, maar wel dat mensen zich vaak wat afzijdig houden. Ik vertel ook graag over dingen die me bezig houden of die ik gedaan heb. Andersom is dat niet echt zo. Wat ik vooral merk in gesprek is dat het meer een monoloog van beide kanten is. Bijvoorbeeld gister. Er was iets naars voorgevallen op mijm werk, ik vertelde daar over tegen een vriendin. Ipv op mijn verhaal in te gaan begon ze steeds over zichelf te praten. Dingen die op haar werk gebeuren. Daar wil ik prima naar luisteren, maar wil wel graag dat als ik iets vertel daar op in wordt gegaan/vragen worden gesteld. Anders is het geen gesprek meer.
Jupke, dat van de vriendin bij wie je je ei kwijt wilt maar vervolgens een kwartier over haar eigen gaat praten herken ik ook zeker. En dan ook nog niets terug vragen. Soms heb ik dat ook dat ik het gesprek overneem/over mijn eigen ervaring praat. Ben ik mij er bewust van dan probeer ik het met een vraag weer terug te koppelen naar de persoon met wie ik in gesprek ben. Maar ook door soms je eigen ervaring te vertellen kun je misschien wel beter laten blijken dat je degene begrijpt.
J Ben ik tenminste niet de enige Ik heb dit al best een tijdje.. en jij? Soms vraag ik het mij ook af of het ook een beetje leeftijd gebonden is. Ik ben 35. Net of iedereen rond die leeftijd heel erg zijn eigen wereld leeft of erg aan zijn eigen hagje hangt.
Dat is ook zo hoor. Ervaring delen kan heel zinvol zijn. Merk de laatste tijd wel dat ik me er aan stoor. Snel geen zin meer in het gesprek. Ik probeer dan zelf het goede voorbeeld te geven. Meer vragen stellen. Als dat niet werkt zeg ik er soms wel wat van.
Ik ben juist heel blij als iemand echt interesse toont en door vraagt! (Gebeurd niet vaak) Ik heb precies het zelfde als jij. Soms word ik er heel verlegen van en denk ik, "laat maar. " als iemand vraagt "hoe gaat het met je zoon?" En ik geef eerlijk antwoord hoe moeilijk het in het begin ging en hoe het nu gaat, merk ik na 20 seconde dat ze helemaal niet echt wilde weten hoe het gaat maar dat ze gewoon denken het te moeten vragen. Dan geef ik expres heel lang antwoord.
Ja precies. Ik ben 39 en heb al een hele tijd het idee dat veel mensen de laatste jaren vaak meer met zichzelf bezig zijn dan met anderen
Jammer eigenlijk, want zo blijft het eigenlijk terug bij af. Maar snap het wel. En zo ervaar ik het ook..geen zin meer en vraag dan aan die gene niets meer terug, waardoor het gesprek op die manier eindigt. Of ik probeer echt te zeggen dat ik aan het vertellen ben, En dan nog doorgaan...grrrrrr!!! Daardoor ben ik ipv de vrolijke belangstellende kwebbel een beetje veranderd in een stil iemand. En zo wil ik niet zijn.
Doe ik ook weleens, gewoon het verhaal af maken. Ik heb dan zoiets van vraag dan niet. Waar wordt je dan verlegen van? Dat iemand dan echt interesse in je toont?
Haha, die neiging heb ik altijd als mensen heel intieme vragen gaan stellen, waar ze geen bal mee te maken hebben: "Je gaat toch wel borstvoeding geven?" "ja, ik wil het wel proberen, maar als ik teveel tepelkloven krijg dan stop ik. Want ik wil ook niet dat mijn seksleven eronder gaat lijden en al dat bloed op de lakens vindt mijn man niet fris" Of "Was het gepland?" "Jazeker, tot op de minuut nauwkeurig. Mijn man heeft heel specifieke wensen namelijk en als ik daar niet aan voldoe dan is hij nog een week boos"
Het kan idd zinvol zijn. Maar sommige weten alles op zichzelf te betrekken, of het gesprek zich toe te eigenen. Dat heb ik laatst ook geleerd dat je daar juist voor moet waken als iemand ergens over praten wil.
Heel herkenbaar. Ben sinds mandag begonnen met nieuw werk, het is een winkel die nog geopend moet worden,dus alle werknemers zijn er nieuw, een groep van 500+ mensen. En tijdens mijn shift lijkt het wel.of iedereen al een "maatje" heeft, overal in de winkel staat iedereen heel gezellig met elkaar te kletsen en ben ik dan daar in mijn uppie. Ben altijd wel slecht geweest in gesprekken aanknopen en gaande houden, ben stil, maar ook sarcastisch met een eigen (rare)humor, die niet iedereen snapt. Ook als mensen zelf een gesprek met mij starten kan ik het niet echt gaande houden en begin ik dan maar wat random vragenbte stellen, wordt het dus ook awkward en haken ze snel af en zoeken dan iemand anders om mee te praten.
Irritant ja. Dat je nog midden in je verhaal zit en iemand anders het zo overneemt dat jou verhaal wegvalt. Ik heb me voorgenomen daar wel actief wat mee te doen. Als mensen mijn verhaal afkappen of geen gesprek aangaan maar over zichzelf beginnen. Daar toch wat van zeggen. Op deze manier is het helemaal niet leuk om in gesprek te zijn. Maar laat het je niet veranderen hoor. Blijf jezelf.
Dat doe ik dus ook, vragen stellen. Ik weet het anders ook niet meer. En dat van die gezellig keuvelende mensen alsof ze elkaar al jaaaren kennen zie ik ook vaak gebeuren en dan denk ik, hoe dan?! Offtopic: toevallig Primark Tilburg...?
Hahaha, leuk! En je moet maar zo denken, er zitten vast meer mensen met dezelfde humor en standpunt tussen die 500+ collega's. Je loopt er vast wel een keer 1 tegen het lijf waar het wel mee klikt.
Dit herken ik heel erg: iedereen lijkt in zijn eigen wereld te leven en totaal geen belangstelling te hebben voor dat van een ander. Ik heb daarin ook verschillende soorten "vrienden". De ene vraag je iets en die stopt niet meer met praten maar vraagt niks terug. De ander vraag je iets en die zegt 2 woorden maar vraagt ook niks terug.
Ik vind het ook vaak lastig om gesprekken te hebben met anderen. Ik heb er zelf niet echt last van, maar weet vaak niet wat te zeggen. Ik ben zo iemand die altijd zegt: 'weet ik niet, ik zie wel' als ze vragen naar wat ik in het weekend ga doen. Maar dat is dan ook echt zo! Ik hang graag op de bank met een boek of maak een wandeling, ik heb niet vaak geplande activiteiten en ga nooit uit. En ik merk dat ik vaak vergeet te vragen wat die ander gaat doen in het weekend, het interesseert me eigenlijk ook niet, dus als ik het vraag is het meer uit verplichting omdat mensen het anders asociaal vinden dat ik zoiets nooit vraag. Ik heb gewoon liever gesprekken die echt inhoudelijk ergens over gaan, maar daar worden mensen vaak moe van en dan hou ik mijn mond maar. En met ergens over gaan bedoel ik echt filosofisch diepgaande gesprekken of over dingen hoe we de wereld beter zouden kunnen maken, ik ben echt een wereldverbeteraar. Maar veel mensen gaan dan bijvoorbeeld winkelen en dan wordt ook nog verwacht dat ik zeg 'oh wat leuk' of een vraag stel, terwijl ik het helemaal niet leuk vind en dan alleen maar denk aan die arme vrouwen in bangladesh die hun kleding maken enzo. Oké lang verhaal, maar ik voel me in ieder geval regelmatig awkward!