Hoihoi, Vage titel misschien maar ik vind het lastig te omschrijven wat mijn vraag is. Ik heb al eerder een topic geopend over het trauma wat ik heb van het gehuil van mijn zoontje als baby (nu bijna 2). En de spanning die dit vooral de eerste weken opleverde bij mijn dochter van nu 5,5 week. Ik merk dat ik nog steeds erg onzeker word als ze een keer minder slaapt. Eigenlijk gaat elke dag 1 of 2 slaapjes tussen een voeding door onrustig, dus of telkens even huilen, even stil/slapen of juist heel snel weer klaarwakker. De rest van de dag is ze geloof ik best relaxed tot nog toe.. ik durf het bijna niet te zeggen. Ik baker haar wel in, dat heeft ze ook echt nodig. Ik zit nu dus me af te vragen omdat je overal leest dat de ‘huilpiek’ met 6 weken is, of we daar dan echt al bijna zijn. Ik ben telkens nog bang dat het 1 grote grap is en dat ze ineens ook begint met urenlang krijsen. Ik weet niet goed wat mijn vraag is, denk gewoon even van me afschrijven. En misschien wat herkenning zoeken. Is jullie ervaring ook dat baby’s met 6 weken op hun ‘moeilijkst’ zijn en dan met 12 weken ineens een stuk makkelijker ofzo? Ik heb dus geen ‘normaal’ vergelijkingsmateriaal omdat mijn zoontje vanaf week 2 elke dag urenlang huilde. En ik ben nogal een controlfreak dus erg benieuwd hoe het nu allemaal verder zal gaan, maar dat kunnen jullie ook niet voorspellen natuurlijk. En is het raar dat ik deze tijd eigenlijk, ondanks veel minder gehuil, nog steeds niet echt leuk vind, ondanks dat ik veel van mijn dochter hou? Ik zit echt uit te kijken naar de tijd dat er wat meer actie en reactie komt zeg maar, in de zin van spelen, bewegen, communiceren..
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik herken veel in je verhaal. Ik schiet nog steeds in een soort stress level als er hier wordt gehuild. Oudste is 4,5 en 'n officiele 'huil baby' geweest. Dochtertje wordt in mei 1 jaar. Ik weet nu al niet meer wanneer het wel of niet ''makkelijker" was. Komt nog steeds met periodes vind ik. En nee, het is niet raar dat je niet optimaal geniet. Kindjes hebben gaat niet alleen over rozen. Heb de roze wolken ook niet ervaren helaas.. Mocht je teveel twijfelen aan je gevoel, wil ik je adviseren je verhaal bij de huisarts of cb neer te leggen. En zoals ik tegen mijn zoontje altijd zeg: alles komt goed
Wat bedoel je precies? Heeft ze elke dag 1 of 2 onrustige slaapjes? Hier was het echt van veel huilen naar af en toe een beetje. 6 weken was absolute piek! Precies toen ze kon lachen en ik interactie met haar had, werd het ineens zo veel makkelijker! Dus ik herken je zeker. Met 7 weken op vakantie gegaan naar Curaçao en Bonaire. We kwamen echt in een relaxte flow. Merkte toen echt: hoe relaxter de moeder, hoe relaxter het kind. Voornamelijk omdat het gewoon vermoeiend is om je druk te maken. En de spaarzame energie kun je vaak beter in andere dingen stoppen. Hang in there! De eerste weken vond ik ook niet leuk. Met name door het vele gehuil.
Bij onze eerste was ook echt iets mis. Die sliep nooit meer dan 45 min en dat mensen dan zeiden “na 6 weken heb het ergste gehad” nou dat werd alleen maar erger. Een ander “na 10-12 weken heb je het ergste gehad”. Na 5 maanden durfden we weer de trap op te lopen als hij sliep. Dus heel herkenbaar dat je deze keer zo in de stress schiet. Wij hebben dan ook preventief een lactatiekundige op dag 2 laten langskomen, omdat hij zoveel klikt aan de borst. En met 6 weken zaten we bij de osteopaat om te kijken of daar iets te halen viel. Dat uitgesloten icm de eerste weken al veel minder huilen dan we kenden, werden we zelf ook wat relaxter. Maar moet zeggen dat hij nu nog steeds veel kramp heeft hoor. T is nog steeds 2 dagen onrustig, 1 inhaaldag. Ik hoop dat dat dus over 2 weken nog beter wordt. En wat betreft het niet leuk vinden. Ik zei vanavond nog, ik vind kinderen wel leuk, maar baby’s niks aan. Gelukkig hebben wij 2 extraverte snelle Harries die al snel gericht lachten en geluidjes gingen maken. Maar nog steeds, voeden, luiers, naar bed brengen.... nee niet mijn ding. Laat mij maar voorlezen, knutselen en in bomen klimmen.
Hier vanaf 6 weken zeker meer gehuild. Was met 14 weken een stuk minder. Hier ook wel een controle freak en hooggevoelig.. zat dus 11 weken na de geboorte bij de psycholoog. Tot hij 6 maanden oud was. Ik heb er veel aan gehad. Mijn psycholoog bleef benadrukken: je hoeft geen controle te hebben. Dat kan ook niet met kinderen. Het zijn levende wezens met een eigen wil. Geen machines. Controle is ook niet nodig. Je hoeft er alleen maar te 'zijn' voor je kindje. Lekker vasthouden. Rustig praten. Troosten met zo'n huilbui. (Lichamelijke problemen wel eerst uitsluiten natuurlijk) Laat hem weten dat je er bent. Dat hij niet alleen is. Bedenk wat je zelf zou willen als je verdrietig bent of je rot voelt. Wil je dan helemaal in je eentje zitten huilen, of wil je een arm om je heen en voelen dag je niet alleen bent. Ik ben daardoor zo veel relaxter geworden. Niet alles er aan 'moeten' doen van jezelf dat hij stopt met huilen. Maar het laten gebeuren en er alleen maar 'zijn'
Mijn dochtertje is nu 6 weken en vraag me een beetje hetzelfde af! Is dit inderdaad de piek, want dan is die hier zeker aanwezig, en wordt het vanaf nu minder. Nou heeft mijn dochtertje veel last van krampen, wat het niet echt makkelijker maakt natuurlijk voor haar. Maar ook hier is er echt geen roze wolk!!
Wees getroost onze dochter is nu 16 maanden en als ik ook maar een huiltje hoor wat lijkt op het huiltje van de eerste weken wat niet aan vallen/stoten/tandjes is gerelateerd (zeg maar de logische pijn huiltjes) dan vlieg ik op tegen de muren. "Gaaaaan we weer, neeeeeeee" is dan t eerste wat door mijn hoofd schiet en mn energie level knalt ook gelijk onderuit. Ze had destijds ook zeker wel wat te klagen hoor met dr verborgen reflux en dat ze niet tegen de hoge lactose gehaltes kon, ze huilde echt niet voor niks maar wij waren toen echt de wanhoop nabij. Moet ook zeggen dat dat, in combinatie met een niet al te fijn ervaren zwangerschap en een ronduit verschrikkelijke bevallingservaring niet erg bevorderend werkt in de vraag tweede ja of nee? (nog los van de vraag of t biologisch gezien maar gegund is) Schoonzusje en twee collegaatjes zijn nu zwanger en ik hoop van ganzer harte dat ze echt zoiets hebben van 'ik weet niet wat jullie hadden maar die van ons huilt echt amper'. En met mn schoonzusje heb ik echt zoiets van, meid als je t ook aan de hand krijgt bel alsjeblieft jullie hoeven er niet alleen voor te staan wij hebben die shit al gehad, kom maar op we weten hoe zwaar t is. Andere mama hier herken ik me ook in: hooggevoelig en controlfreak. Het zwaarste vond ik zelf dat zij pijn had en ik niets kon doen destijds om haar te helpen, ook geen idee hebben wát er dan scheelde. Pas op t moment dat we t vonden en 1 huisarts in opleiding troffen die op een kinderafdeling had gewerkt en even de tijd nam, toen kwam hier mentaal de rust in de tent voor ons en toen we zelf maar besloten, bekijk t we stappen ober op frisolac (minder lactose) zagen we haar voor t eerst ontspannen en lachen. Toen wisten we dat we voor haar op de goede weg waren en dat we vanaf dat punt konden doorbouwen. Maar dat huilen...oef...dat duurt wel even voordat het uit mn systeem is vrees ik. Ondanks alle knuffels, kusjes, grote grijnzen, springend van enthousiasme en ondeugende blikken die ik nu van dr krijg en ik smoorverliefd op dr ben, dacht ik toen echt 'waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen! Dag leven, dag werk, dag ook maar enigzins mentaal stabiele mama, dag slaap, dag sociale contacten, deze mama heeft 24/7 dienst huil- en gil concert'. En ik heb een super lieve man, die overal bijsprong (meestal na vragen maar ook ongevraagd), nog nooit ruzie gehad ookal kennen we elkaar 16 jaar, maar dr zijn me toch sneren gevallen toen...Gewoon puur van oververmoeidheid en radeloosheid, en dat wisten we, dat bespraken we later ook. Wees open naar elkaar, help elkaar en laat je helpen door vriendinnen, grootouders of andere familie en kennissen. Als je met een huilbaby zit, of een veel huilende, is alle hulp goud waard.
@Vero0504 Alles wat je zegt, herken ik van onze oudste die zoveel huilde! Het gekke is dat m’n dochtertje nu echt wel stukken minder huilt maar ik voel me meteen weer net zo wanhopig als toen als ze ook maar even begint. Maar het is denk ik vooral de controlfreak in mij idd. En het gevoel dat m’n leven wat we net weer een beetje terug hadden opnieuw ‘over’ is. Ik had het echt wel onderschat hoe zwaar het is om zo snel weer een baby erbij te hebben. Ik droomde altijd van 5 kinderen of iets in die buurt maar mijn man is er sowieso nu helemaal klaar mee en ik heb zelf ook wel eerst minstens 5 jaar rust nodig denk ik. Scheelt dat ik nog jong ben
Zo leek ons 3 wel erg leuk, maar die serieuze discussie hebben we eerst al opgeschoven voor als ze een jaar was geweest. Dit jaar er over gehad en toen beiden zoiets van 'nee', dus we bespreken het volgend jaar weer. Ik ben nu 33 en vanaf 35 jaar wíl ik geen zwangerschap meer in, altijd gezegd en daar blijf ik na deze ervaring nog steeds bij. Belangrijkste voor jezelf, laat het los. Voel je dat je gespannen bent met naar bed brengen omdat je al met een '3-2-1-nu wordt t bleren' gevoel gaat en je hebt de kans je partner dat te laten doen, laat hem dat dan doen. Gek genoeg krijgen die t vaak beter gemaskeerd ofzo, mijn dochter pikt mij echt als een emotie radar op. Leg het uit, en hij zal t vast en zeker willen doen om zn 'danzel in distress' te helpen. Wij moesten hier echt keihard worden want wij zakten echt door onze hoeven, gaven (na alles verder uitgesloten was) 3x een speen terug en lieten het verder gaan in de nacht. We liepen de weken ervoor zonder overdrijven elke 3-18 minuten heen en weer voor een speentje, gemiddelde lag bij 6 minuten dus ik prijsde me gelukkig als t 18 minuten duurde. Dat ging de hele nacht door, overdag ook huilen huilen huilen. Die eerste nacht, ik heb staan brullen. Ze huilde wilde dr speentje en mn man hield me tegen onder t mom 'ze heeft alles gehad wat ze nodig heeft, ze heeft ook een mama nodig die nog iets van slaap heeft gehad, ik kan er geen twee overeind houden'. En waarempel, ze huilde best lang (niet over de toeren want dan had ze gaan spugen, daar lette we wel op) en daarna sliep ze! Voor het eerst sliep ze!!! Vond t helemaal niks deed geen oog dicht natuurlijk maar na een paar uur slaap voelde zij zich een heel stuk beter (en t alternatief had ziekenhuisopname geweest) en toen had ik er meer rust van. Het terugbrengen van die speentjes werkte hier averechts met alle goede bedoelingen, maar goed kom maar achter die handleiding als je tegen laten huilen bent. Nacht erna had papa dr en mama sliep voor t eerst weer 5 uur aaneengesloten, ik had gelijk barstende koppijn bij t opstaan was t niet meer gewend.