Ik heb gewoon niet die roze wolk van het zwanger zijn. Ook al ben ik echt enorm dankbaar dat het überhaupt is gelukt. @Lill dat heb ik ook wel hoor. Aan de ene kant kan ik niet wachten en andere kant denk ik noooooo ik ben er helemaal nog niet klaar voor! Maar wanneer ben je er dan wel klaar voor he? dat weet geloof ik niemand.
@spruitjes hier ook hoor. Ik dacht altijd dat ik zwanger zijn geweldig zou vinden maar het valt me echt wel zwaar. Ik ben eigenlijk van kotsmisselijk en continue kokhalzen tot 18 weken naar bekkenklachten gegaan en toen ik ging stoppen met werken begonnen de maagklachten heel erg en de harde buiken waardoor ik minder kan doen dan dat ik wil. Klinkt zo ondankbaar maar het is toch 9 maanden je niet top voelen. Ik heb het allemaal voor haar over en kan niet wachten om haar te zien maar zwanger zijn is niet mijn ding haha
@indy90 had jij ook soms het gevoel dat je dat wel moest hebben? Ik werd aan het begin best onzeker van alle mensen die zeiden dat ik moet genieten want het is het mooiste wat er is. Ik heb me eerst heel schuldig gevoeld naar de kleine. Nu lees ik het gelukkig vaker bij meiden maar er ligt zo'n druk op zwangere vrouwen vind ik.
Ik heb natuurlijk een heeele lange weg af moeten leggen voordat ik überhaupt blijvend zwanger ben geraakt. De eerste 20 weken had ik enorme moeite met het geloven dat het echt zo is en kwam de klap van alles wat we allemaal hebben doorstaan keihard binnen. Ik hield angstvallig mijn buik verborgen zo dat niemand er maar naar zou vragen. Bang dat het alsnog van me afgenomen zou worden. Toen ik dat een beetje los kon laten deed de bekken instabiliteit keihard zijn intrede. En dat is op zn zachtst gezegd niet cool! Ik voelde hem ook pas heeel erg laat vanwege een voorliggende placenta dus dat heeft er ook voor gezorgd dat het heel lang een beetje abstract is gebleven ofzo. Begrijp me niet verkeerd ik ben nu al enoooorm dol op dit mannetje! En zou de hele mikmak nog 10x over doen. Maar het beeld dat ik van te voren had van zwanger zijn. Is totaal het tegenovergestelde. Het is zoals je zelf ook al zei geloof ik niet zo mijn ding. En inderdaad voelt het naar om dit te benoemen omdat die kleine man natuurlijk helemaal geweldig is! En voor mijn gevoel moet juist ik het allemaal leuk vinden. Maar heb inderdaad wel meerdere mensen gesproken die hetzelfde hebben.
Balen voor de dames die niet echt kunnen genieten en zoveel last hebben van kwaaltjes! Ik zou er vast ook klaar mee zijn als ik kwaaltjes had! Hier begon het genieten ook pas vanaf zo'n 27wkn maar om andere redenen natuurlijk.
Heb gelukkig wel sinds ik hem echt goed voel regelmatig een geniet momentje hoor! Het is al met al gewoon zwaar geweest en zou er niet rouwig om zijn als het klaar is. Rommelt het al wat bij je? Of alles nog rustig.
Dit herken ik ook wel heel erg! Wij hadden ook een lange weg achter de rug in de MMM met operatie en al. Ik ben bij beide zwangerschappen zo bang geweest dat het fout zou gaan toen het eindelijk was gelukt. En dan gebeurd het alsnog bij de 1e als je eindelijk kon gaan genieten na de 20wkn echo.
Dat lijkt me echt het meest verschrikkelijke wat je kan overkomen. Gelukkig heeft deze meid een veilig termijn bereikt! Dat moet ook spannend voor je geweest zijn.
Ja echt! En dan helemaal na zo'n lange weg voel je je dubbel k*t dat het juist ons moet overkomen. Nu super blij dat ze medisch zover zijn om mij wel een zwangerschap uit te kunnen laten dragen! Maar verder rommelt er hier nog helemaal niets. Heb ook geen harde buiken oid. Heb ik woensdag in het zkh met regelmaat gehad maar miss door de stress van het wachten daarna niets meer gevoeld. Ben nu al sinds woensdag avond van de utrogestan af dus verwacht dat als die mijn harde buiken geremd hadden afgelopen maanden ik er nu wel last van zou hebben.
Dat is echt afschuwelijk!! Ik heb vorig jaar een mk gehad en hoewel het maar een leeg vruchtzakje bleek heeft dat er enorm ingehakt. Al die jaren ellende en een hoop dingen uit het verleden gaf me een burn out. Toen ik veel had verwerkt bleef de fertiliteit pijn achter. En ineens: zwanger ! Spontaan! Ik sta er nog steeds versteld van. En ben zo gruwelijk dankbaar . Dat maakt het dat ik het moeilijk vind om er negatief over te praten. Maar idd ook flink misselijk geweest en bekken klachten. Nu veel harde buiken. Ga halve dagen werken. Kan de honden niet meer uitlaten en functioneer het beste als ik smiddags een oma dutje doe. Maar.... Het kan allemaal nog veel erger blijf ik maar denken ! Echt een tweestrijd in mijn hoofd.
Voor de dames die het ook wel soort van eng vinden voor wat komen gaat : Just go with the flow ! Ik had dat bij m'n dochter ook. En mega bang voor de bevalling. Echt absurd bang. Maar werdt ineens overvallen door gebroken vliezen (38.4 3 weken eerder dan ik zelf dacht !) . De hormonen maken je zenn. Heel bijzonder. Kreeg een weeënstorm en beviel na 3,5 uur thuis. Wie had dat gedacht ! Thuis (doodeng) en zonder pijnstilling! En dan ben je ineens mama.... Heel maf. Maar stap voor stap en rustig aan. Het komt vanzelf goed !
Fijn dat je nu van de utrogestan af bent. Niet echt lekker spul. Ben benieuwd wanneer jullie mini zich aan dient. Al kan ik me voorstellen dat het voor jou nog wel even mag duren omdat het echte genieten nog maar zo kort is.
Alles gelezen maar te weinig fut om op alles te reageren, vast excuus! @spruitjes welkom! Ik ken jou nog van het april 2015 topic geloof ik! Leuk je weer tegen te komen hier! Voor alle dames die een lange weg hebben gehad; heel veel respect voor jullie hoor. Betekend echt niet dat je alles mooi en prachtig moet vinden. Zwanger zijn is gewoon zwaar werk voor je lichaam en de een heeft meer last dan de ander. Iedereen lekker laten kletsen. Ik ben 3x vrijwel direct zwanger geworden, 1e x na 8 weken miskraam gehad. Zwanger zijn is ook niet zo mijn ding hoewel ik er ook erg van kan genieten. Ben helaas iemand die tot ruim 4e maand misselijk blijft en daarna last van dr bekken krijgt. Deze zwangerschap viel mn bekken met fysio erg mee en speelt het pas laatste 3 weken echt op. Ik ben nu alleen echt op. Denk dat alle drukte van de afgelopen periode eruit komt: hbo studie tot ruim 36 weken gevolgd, huis schoon willen hebben, donderdag zoontje jarig en gisteren zn feestje gevierd en stiekem de hele week bang zijn om zn verjaardag of feest te verpesten door eerder te bevallen. Niet gebeurd gelukkig maar ben nu echt uitgeput. Gisteren was ondanks alle hulp erg druk, lag om half 10 op bed na eerst mn eten weer deels uitgespuugd te hebben. Ook nu snel eng in mn hoofd en een wiebelige maag, weet dat het vermoeidheid is dus vandaag echt pas op de plaats. Dus hoewel ik mega dankbaar ben voor weer een zwangerschap mag het van mij echt komen: ik ben er klaar mee!
Dat hoor je idd wel meer. Dat is net als dat ik in het begin niet durfde uit te spreken dat ik heel bang was dat ik spijt zou krijgen. Of dat ik niks voor de baby zou voelen. Want iedereen heeft t altijd maar over dat kinderen krijgen xo geweldig is. En dat je alles vergeten bent als de kleine er is. Dat er naast mij nog anderen zijn die wel eens twijfels hebben heb ik nooit geweten tot ik t durfde uit te spreken.
*dikke knuffel* lijkt me idd heel heftig om mee te moeten maken. Zo'n verlies. Dat is je ergste nachtmerrie. Gelukkig deze kleine nu tot een veilige termijn uitgedragen. Ben benieuwd wanneer ze komt
Gewoon lekker een oma dutje doen hoor. Die doe ik al sinds een week of 8. Tenzij het qua tijd echt niet kan. Maar voel ik me ook t beste bij. Oma dutjes zijn awesome