De 'vind ik leuk' knop is nu een beetje dubbel. Je verhaal raakt me. Erg dat je dit hebt moeten meemaken (deels vergelijkbaar met mijn eigen jeugd).
Ik hoop alles. En zo niet, hoop ik echt dat mijn vriend mij daar op wijst. Ik gun mijn zoon alles behalve de jeugd die ik zelf heb gehad. Ik doe ook heel erg mijn best niet op mijn moeder te lijken. Mijn vader kan ik weinig van zeggen. Mijn ouders gingen vroeg uit elkaar en mijn moeder heeft ons bij mijn vader weggehouden tot mijn 12e. Daarna zag ik hem eens in de 6 weken een weekend.
Heel mooi verwoord dit, sluit me er bij aan. Ik kan zo honderden dingen noemen, (heb niet voor niets geen contact met mijn moeder) maar uiteindelijk komt het wel allemaal hier op neer.
Als ik me goed voel, ervaar ik het als vrijheid. Maar ik voel me momenteel vooral verloren ronddobberen. Ik weet nu niet zo goed hoe ik alles moet doen. Dat is ook weer het nadeel van zelf het wiel uitvinden.
Ik doe alles anders. Ik heb heus liefde gehad maar ik wil niet dat mijn kinderen in frustratie en onzekerheid opgroeien. Ik zet hun belangen op nr 1, altijd. Emoties worden bespreekbaar gemaakt en die mogen er zijn, ook negatieve. Het motto bij ons thuis was: als je iets niet kan veranderen/wegpoetsen is het de moeite niet waard. Terwijl dat nou net leven IS. Omgaan met onzekerheid, angsten, en ze doorstaan en daardoor groeien. Ik heb dat nooit geleerd en ben met het moeder worden mezelf ook opnieuw gaan uitvinden.
Heel veel hetzelfde. Wel zeggen wij elke dag ik hou van je tegen dochter. Dit deden wij thuis niet. Wel staan wij denk dichter bij gevoel van het kind. Minder cb/boekjes gericht idee zeg maar. Mijn moeder blijft me ook altijd op het hart drukken dat we ons gevoel moeten volgen en denk wel omdat zij dat dus niet altijd heeft gedaan. Verder een heel fijne jeugd gehad met duidelijkheid en dit geven wij denk ook mee. Fijne ouders die ons een fijn voorbeeld hebben gegegeven
Mijn moeder was altijd aan het poetsen, (als ze thuis was) ik zie dr nog op de knieeen de vloer dweilen.Dat doe ik dus een stuk minder. Voor de rest redelijk hetzelfde, wel bezorgd, maar vrij. Studie: als je maar gelukkig bent! (Mijn oudste kiest een heel ander pad, (particuliere opleidingen) dan dr vriendinnen) Wat me meer opvalt, dat ik steeds meer op dr gaat lijken (zo irritant)
Ik ben heel anders, ook dank zij mijn ouders, dan mijn ouders. Ik pak sommige dingen dus ook anders aan. Mijn moeder is jong haar moeder verloren en mijn vader had niet de meest liefdevolle ouders. Zij zelf waren in de opvoeding vaak zoekende en soms zaten daar ook de kwetsbaarheden van hun eigen gemis in verweven. Zelf ben ik emotioneel veel welbespraakter en kan ik, merk ik heel makkelijk mijn emoties verwoorden, maar ook de emoties van de kleine. Daardoor ontstaat meer rust en begrip. Ik ben ook veel geduldiger. Ik ben ook veel lichamelijker dan mijn ouders. Hier wordt meer geknuffeld dan bij ons thuis vroeger. Voordat we kinderen kregen heb ik me altijd voorgenomen om ze niet te dwingen qua eten. Mijn vader had de regel dat het bord leeg moest zijn. Uren heb ik met hem aan tafel gezeten met een koude prak voor mijn neus.... En die dingen die ik toen walgelijk vond, eet ik tot de dag van vandaag niet.
Wij gaan heel anders met onze kinderen om dan wederzijdse ouders. Niet omdat we het 'beter' doen, maar dit past bij ons als stel en onze levenswijze. Wat hetzelfde is: de basis is liefde en het beste voor je kind zoeken. De uitvoering verschilt dus. Ik geef bv op verzoek, we gebruiken wasbare luiers, ik draag ze, we laten ze niet ongetroost huilen, we slapen samen, gezond leven vinden we belangrijk en we zijn een democratisch gezin. Kinderen zijn mini-mensen met een eigen mening. Bij veiligheid en gezondheid geldt dat overigens minder al zullen we altijd zoeken naar de best acceptabele oplossing
Ik doe echt heel erg mijn best om een goede moeder te zijn en dat is al een groot verschil met mijn moeder. Ik probeer liefdevol en consequent te zijn. En ze met vertrouwen de wereld in te laten gaan. Ik leg veel dingen uit, probeer geen lading op allerlei dingen te leggen die er niet hoeft te zijn. Het belangrijkste is dat ik mijn kinderen nooit persoonlijk zal aanvallen als ik boos ben. Ik ben heel duidelijk over wat wel en niet mag, maar dat gaat over gedrag en niet over wie ze zijn. Ik probeer aandacht te hebben voor hoe zij in elkaar zitten en wat zij nodig hebben om een goede basis in het leven mee te krijgen. Ik leer ze dat je fouten mag maken en daar iets van kunt leren. Ik hoop echt dat als ik ergens in de opvoeding toch op mijn moeder ga lijken iemand me daarop wijst zodat ik daar iets mee kan doen.
Echt precies dit. Ik geloof dat ik in mijn puberteit 3 jaar geworsteld heb met dat ik dit zo graag wilde zeggen tegen mijn moeder of dat zij dat zou zeggen.
Lijkt me best moeilijk. Ik ben opgegroeid met alleen mijn moeder, en nu ze overleden is voel ik me soms heel verloren, en inderdaad het ideE dat je alles zelf moet uitzoeken. Mijn moeder deed haar best, maar t was niet makkelijk zo samen, allebei heel verschillend van karakter. Al was mijn moeder de laatste jaren erg veranderd en was onze band echt heel goed. Ik mis dr nog elke dag. Ik vond dat ze me altijd vertrouwen gaf, met uitgaan mocht ik zelf weten hoe laat ik thuis kwam, als ik maar samen met iemand fietste bijvoorbeeld. Wel was ze erg van hoe het hoort, en ik juist niet
Raar he. Ik heb het 1 keer gehoord van Mn vader, toen ik in het ziekenhuis lag. Ik zeg het elke dag tegen mijn kinderen.
Ik heb een prima jeugd gehad met ouders die mij opvoede zoals ik het grootdeels ook zou doen. Maar het belangrijkste hier in huis is dat we een warm en 1-voor-allen-gezin zijn; we zijn een eenheid!
Wij doen veel dingen hetzelfde als onze ouders. Onze ouders lieten ons bijvoorbeeld veel dingen zelf ontdekken en eigen verantwoordelijkheid nemen. We gaan wel anders om met ‘niet willen’ eten en verder zijn er best wat dingen veranderd zoals autostoelen en tv/schermpjes
Ik doe veel hetzelfde als mijn moeder deed, echter is ze (nog steeds) overbezorgd en wil ze nog steeds weten wanneer ik veilig thuis ben. Dit heb ik altijd vervelend gevonden en wil ik zeker anders gaan doen.
Hier nog geen kinderen, dus alleen maar voornemens Mijn ouders hebben wel altijd hun best gedaan voor een goede opvoeding. Een deel daarvan is niet gelukt door omstandigheden waar ik hopelijk niet mee te maken krijg, dus dat maakt het lastiger filteren. Mijn grootste voornemen is dat ik mijn kinderen emotioneel meer wil ondersteunen. Mijn ouders waren daar beide niet goed in, maar zijn extreem materialistisch. Als ik nu benoem dat ik als kind meer mijn ouders nodig had gehad is het antwoord terug meestal iets in de richting van "hoezo? We gingen vaak leuke dingen doen, regelmatig samen winkelen...." ik kan me niet herinneren ooit een goed gesprek met mijn ouders te hebben gehad hoe ik me voelde bij de situatie thuis of wanneer er iets verdrietigs gebeurde oid. Wat ik altijd zei anders te doen maar precies hetzelfde doe is opruimdrang mijn moeder kan er verschrikkelijk slecht tegen als het rommelig is in huis en dat heb ik ook. De iriritatie die ik nu bij mij man wel eens zie is de irritatie die ik vroeger bij mijn moeder had
Alles, maar het belangrijkste is dat onze kinderen weten dat wij van ze houden en dat we er voor hun zijn en dat ze opgroeien in een gezellige omgeving waar je niet op je tenen hoeft te lopen..