Ja ik vind dat ook raar, het was bij ons niet zo dat er geen liefde was. Maar het werd gewoon nooit uitgesproken.
Mijn ouders zeggen/zeiden het ook nooit tegen ons. Maar op de één of andere manier was dat ook niet nodig. Dat ze van ons hielden (en nog houden natuurlijk) bleek wel uit andere dingen. Als ik een stommiteit beging kreeg ik wel een veeg uit de pan maar ze stonden onvoorwaardelijk achter me. Dat hoefden ze niet te zeggen, dat voelde ik gewoon. Dat was voor mij wel een eye-opener toen het een keer echt serieus was. Ik zeg nu ook eigenlijk nooit “ik hou van jou” tegen mijn kinderen, niet met die woorden. Wel “ik vind je lief” of “je bent mijn lieve mannetje”. Wel wil ik ze altijd datzelfde gevoel van onvoorwaardelijkheid geven dat ik toen bij mijn ouders heb ervaren. Knuffelen doe ik trouwens heel veel. Dat kan ik me van mijn ouders ook niet herinneren. Wat verder qua opvoeding nog een groot verschil is tussen mij en mijn ouders is dat ik onze kinderen als een eigen individu wil zien en echt naar hun behoeften wil kijken. Bij ons thuis werd vooral naar de oppervlakte gekeken. Mijn zus en ik deden het goed op school, hadden vriendinnen en gingen gewoon met de meute mee. Dat we eigenlijk heel onzekere pleasers waren werd niet gezien omdat dat niet zo opviel. Mijn broer had een leerprobleem en dat viel dus wel op. Hij is door mijn ouders daar heel goed in begeleid (dat hebben ze ook echt heel goed gedaan). Hij werd in zijn probleem gezien omdat het zichtbaar was, mijn zus en ik niet. Dat neem ik mijn ouders wel een beetje kwalijk. Ze keken niet verder dan hun neus lang was en zagen niet wat wij nodig hadden. Dat wil ik echt anders gaan doen. We moesten ook vooral de gebaande paden bewandelen. Diploma halen, werken, trouwen, gezin. Niet te gek doen. Dat ik vooral als jongvolwassene hele andere dromen en behoeften had werd niet erkend. Je vleugels uitslaan werd niet gestimuleerd en veel dingen mochten niet (“zo lang je thuis woont houd je je aan onze regels”). Ik was toen nog niet assertief genoeg om mijn eigen plan te trekken en daar heb ik nu spijt van. Persoonlijke ontwikkeling wil ik bij mijn kinderen dus wel stimuleren. Zodat zij geen spijt krijgen van dingen die ze niet gedaan hebben en dromen die ze niet gevolgd hebben.
Ons zoontje is nog heel erg jong. Maar hem zoveel liefde en support geven dat ie nooit hoeft te twijfelen of wij van hem houden en om hem geven. Hem supporten en ondersteunen in wat ie ook maar wil worden, ook als het even tegenzit. Moet ook zeggen dat één van mijn grootste “angsten” is dat ik hetzelfde ben/word als mijn ouders.
Ik heb echt fantastische ouders die ons tot op de dag van vandaag steunen in wat we doen en er ook onvoorwaardelijk voor ons zijn. Nu ik ouder word en zelf moeder ben, zie ik hoe mooi en bijzonder dat is. Ook door veel verhalen van anderen waar dat anders was/ is. Mijn ouders zijn allebei erg verschillend (introvert vs extravert, erg bedachtzaam vs impulsief) en met hun eigen menselijke zwaktes is het ze heel goed gelukt ons groot te brengen, maar toch heb ik wel dingen die ik beter zou willen doen. Ze zijn beide nooit erg geweest van het uitspreken van hun liefde. Zoals @Novastar zei, ze lieten het wel zien, maar zeiden het zelden. Overigens hebben ze hier toen wij ouder werden een ontwikkelingsslag in gemaakt. De dingen die ik anders wil doen: - Niet altijd maar: Kom op, niks aan de hand. En weer doooorrr.., maar ook stil staan bij gevoelens, ze benoemen en samen een oplossing zoeken. Ik ben hier recent tegenaan gelopen bij mijn zoon. Ik had niet door dat ik precies hetzelfde deed als mij ouders, maar mijn 2 jarige zoon gooide keihard zijn kont in de krib haha. D.m.v. gezinshulp kwam ik er achter dat deze houding wel eens in de weg kon staan. - Mijn ouders hebben ons met geld leren omgaan, door ons zakgeld te geven, maar vergaten ons er vervolgens in te begeleiden. Hierdoor zijn wij eigenlijk allemaal geldkneuzen haha. Ik heb door omstandigheden echt opnieuw geleerd hoe ik met geld om moet gaan; plannen, budgetteren, sparen enz. Dit wil ik mijn zoon ook leren.
Dit herken ik ook heel erg. Wij zeiden thuis ook nooit of heel weinig "ik hou van jou" maar dat was ook niet nodig want er was door alles wat ze deden geen moment twijfel of die liefde er wel was.
Ik wou relaxter zijn dan mijn moeder maar toen m'n zoontje begon te praten was 1 van zijn eerste woordjes 'o-ichtig' dus 'voorzichtig'. Hier ben ik dus in gefaald
Het is gewoon een heel andere tijd qua omgangsvormen ven ik denk ook niet dat je toen en nu heel goed met elkaar kan vergelijken eigenlijk. Mar ik heb een prima jeugd gehad, tot een jaar of 14/15. Vroeger kon er altijd veel bij ons thuis, er waren vaak vrienden over de vloer en we ondernamen altijd veel. Dat is bij hetzelfde. In de pubertijd is mijn zusje redelijk ontspoord; verkeerde vrienden, drank, drugs, van school gestuurd.... Mijn ouders hadden hun handen vol aan haar en geen tijd en energie meer voor mij. Ik bestond toen eigenlijk niet meer, want ik kon mijzelf tenslotte wel redden. Ik weet nog heel goed dat ik op een bepaald moment besloot om maar gewoon niks meer te vertellen; mijn zusje ging er toch altijd doorheen en niemand luisterde naar mij..... eigenlijk was ik gewoon onzichtbaar in het gezin. Ik ben nu dus wel heel bewust met beide kinderen bezig, probeer ze apart aandachtige geven en het gevoel dat ze er mogen zijn.
Bij mijn ouders mocht en kon alles. Waren amper regels. Al merk je wel, dat je daar als kind behoefte aan hebt. Dit was altijd 1 ding wat ik sowieso anders ging doen. Tot nu toe ben ik heel consequent. dochter weet heel goed wat wel en niet kan. Merk dat ze hier ook rustig van wordt. Wat ik WEL van mijn ouders overgenomen heb. Is het omgaan met geld. Ze hebben me goed geleerd hoe ik ermee om moet gaan. Ook met sparen etc. Dit zorgde ervoor dat ik op mijn 18e een huis kon kopen. meubels kon betalen, auto kopen etc. Dit gun ik onze dochter ook. Al komt het natuurlijk niet vanzelf aanwaaien.
Echt dit! Het was zo fijn geweest als ik dit had geleerd. Ik ben nu 30 en ook mede dankzij een hoop tegenslagen die financieel ook grote gevolgen hebben gehad, ben ik dit jaar sinds 13 jaar voor het eerst schuldvrij. Mijn zoon krijgt dus ook les
Wat fijn dat je nu schuldvrij bent! Al is het wel heel vervelend dat je al zolang in schulden hebt gezeten. Succes!
Ik heb echt een super lieve moeder gehad, lief maar ook streng en stond altijd voor ons klaar. Mijn vader was haast niet in mijn leven en mijn stiefvader was altijd aan het werk, of als hij thuis was, was hij moe van het werk. Hij was ook erg streng, nu begrijp ik sommige dingen wel maar wat minder streng had wel gemogen. Hij deed ook nooit spelletjes met ons, mijn moeder wel gelukkig. En nu hij opa is, nou hij verbaasd me wekelijks haha gaat op de grond liggen spelen met de kids enzo heel mooi om te zien. Dus op zich doe ik wel veel dingen als mijn moeder en streng ben ik ook wel maar lang niet zo streng als mijn stiefvader was.
Vooral mijn moeder was overbeschermend zag overal gevaar Ik ben wat makkelijker En leren met geld omgaan kreeg veel toen ik nog thuis woonde Ik wil ze echt leren dat je goed moet nadenken waar je je geld aan uit heeft
Ik doe vrij veel hetzelfde. Ik heb een fantastische jeugd gehad, dus valt niks aan te passen. Gek genoeg heb ik ook bijna hetzelfde gezin als mijn ouders hadden. Behalve dat wij een pleegdochter hebben, hadden mijn ouders ook twee dochters en een nakomertje (een zoon). Als ik toch iets moet bedenken wat wij anders doen: wij zullen nooit gaan camperen.
Ik probeer zoveel mogelijk anders te doen dan mijn moeder deed. Ze heeft ons allemaal op verschillende gebieden beschadigt. Mijn moeder had beter geen kinderen kunnen krijgen. Ik denk dat ik het ongeveer net als mijn vader doe, binnen de grenzen/ regels mag er heel veel. Soms moet ik er door mijn man af herinnert worden dat, vooral de oudste, ze nog een kind is. Ik was zelf al heel jong zelfstandig en moest mezelf maar zien te redden en had verantwoordelijkheden binnen het gezin. Daar moet ik soms dus nog wel eens voor oppassen dat mijn gezinssituatie anders is dan hoe ik opgegroeid ben. Ik zie in mijn oudste een veel gelukkiger kind dan dat ikzelf was op haar leeftijd dus ik zal het ergens wel goed doen.
Voor zover er op dit moment sprake is van opvoeden... Ik heb merk dat ik van beide wat weg heb. Er zijn duidelijke regels, maar manier waarop ik dat duidelijk wil maken aan mijn zoontje is de manier van mijn moeder...gewoon rustig en met geduld. Mijn vader was meer van het straffen en schreeuwen... Tot nu toe werkt dat goed, maar we zijn pas net begonnen, dus ben benieuwd hoe het straks gaat
Ik doe veel hetzelfde. Kleine dingen doe ik anders. Zo krijgen mijn kinderen taakjes om te doen, nu ng klein maar wordt uitgebouwd. Ik hoefde vroeger niets te doen en het viel me best zwaar met wat je allemaal te wachten stond als je alleen ging wonen. Daarnaast wil ik mijn kinderen meer notie van geldzaken meegeven. Bij ons wers vroeger nooit over geld gepraat waardoor ik ook daar geen goed beeld van had. Verder net zoveel liefde en gezelligheid en proberen we van de kleine dingen tradities te maken.
Ik doe denk ik alles zoals mijn moeder het ook deed. Ik heb een geweldige jeugd gehad, op dingen na waar zij niks aan konden doen.
Ik doe alles anders. Ik heb geen warm thuis gehad en durf eerlijk te zeggen een heel ongelukkige jeugd. Mijn ouders hebben heel onbegrijpelijke dingen gedaan en ik hoop met heel mijn hart dat de geschiedenis zich niet herhaald. Ik hoorde laatst op de radio dat kinderen die mishandeld zijn zelf ook gaan mishandelen. Ik ben het voorbeeld dat het niet zo is. Mijn dochter heeft in die 4.5 jaar zoveel liefde gehad en er is nog veel meer onderweg
Ach het was niet enorm, maar altijd wel een krediet hier of daar. Geen enorme bergen, gelukkig, maar spaargeld had ik ook nooit.