Stomme vraag misschien. Maar ik voel mij soms wel een droevig persoon en denk dan altijd dat ik de enige ben. Er zal ongetwijfeld nog minimaal 1 persoon op aarde zijn dat zich zo voelt, maar ik kom ze op de een of andere manier nooit tegen. Misschien zitten ze alleen op ZP..? Vandaar mijn vraag. Ik voel mij vaak een droevig persoon in de zin van: een kneusje, een buitenstaander, etc etc. Ik vind mijzelf niet stom of dom, dat niet. Maar ik lijk altijd overal buiten te vallen. Dat gevoel heb ik al sinds de basisschool. Dat gevoel dat je wel ergens bij hoort, maar toch ook weer niet. Overal waar ik kom voel ik me een buitenbeentje. Op het werk, op school, in de kerk, in m'n familie, enzovoorts. Oh, en ook in de buurt waar ik woon. Oh ja en ook op het schoolplein. Ik ben altijd vriendelijk tegenover anderen (vind ik zelf haha) en zal men altijd rustig en beleefd te woord staan. Maar het blijft altijd bij iets oppervlakkigs. Sorry voor de vage omschrijving; ik vind het moeilijk om het gevoel uit te leggen. Vroeger maakte het mij niet zo veel uit hoe mijn sociale contacten verliepen. Ik merk echter dat ik de laatste tijd veel meer behoefte heb aan meer contact. Ik vind het jammer dat ik, voor mijn gevoel, vaak door anderen word vergeten. En ook al ben ik aanwezig in een groep, dan ben ik er niet ECHT. Snap je? Ik hoop van wel want ik snap er niets van. Anyway, een hoop geklaag maar ik ben benieuwd of er anderen zijn die zich ook vaak zo voelen. En zo ja, hoe los je dat dan op?
Geen problemen mee. Ben sowiesie geen kliekjes mens of supersociaal. Ik praat met 1 a 2 moeders op het schoolplein,sta eigenljjk nooit bij een groepje. En vindt het heerlijk. Maar als ik er echt wil zijn zodat ik opvallend dan ben ik er ook. En ook heel sociaal. Vervelend dat je je zo voelt. Je kunt in een gesprek met iemand je interesse in iemand tonen door bijvoorbeeld vragen te stellen, zo leer je iemand ook kennen. Zo kom je er ook vaakmachter dat er.misschien wel raakvlakken zijn. Gesprekken gaan wat dieper en zo ga je je ook beter op je gemak voelen en gaan gesprekken op de duur soepeler. En dat kun je overal toepassen bij je collega,s, schoolplein etc.
Heb je wel eens verdiept in wat jouw persoonlijkheid is? Ik ben zelf ook een ‘apart’ persoon en ook altijd geweest. Maar ik geef daar zelf geen negatieve lading aan. Ik ben gewoon uniek, awesome, een unicorn. Ik heb altijd veel ‘zelfonderzoek’ gedaan. Wat zijn mijn kernkwaliteiten, valkuilen, MBTI persoonlijkheidstest etc. Langzaam aan werd mij steeds meer duidelijk dat ik inderdaad letterlijk een unicorn ben (zo word mijn MBTI persoonlijkheid genoemd omdat die bij vrouwen heel weinig voorkomt). En heb ik geaccepteerd dat ik dus inderdaad letterlijk ‘apart’ ben, en dus nooit mainstream ga worden. Je kan dat zien als jammer, of als gewoon heel cool. Ik vind zelf dus het laatste. Wat ik trouwens niet (meer) ben is sociaal onhandig. Maar dat is gewoon zo gegroeid door school, stages, gaan werken, flink op je bek gaan en daarvan leren i.p.v. je ervoor schamen. Samenvatting; ga op zelfonderzoek uit, probeer te oefenen met gesprekjes aanknopen etc (in de rijd voor de kassa, schoolplein, speeltuin etc), en til er allemaal niet te zwaar aan. Geef jezelf eens complimenten en wees aardig voor jezelf.
Ik heb mij inderdaad niet heel erg verdiept in mijn persoonlijkheid. De vraag is....wil ik dat wel? Wat als de resultaten me niet bevallen? Oh en het allerstomste is nog: ik ben een kei in mensen op afstand houden. Ik zal bijvoorbeeld nooit zomaar iemand spontaan thuis uitnodigen, ook geen mensen die ik al jaren ken. Of op het schoolplein opeens allerlei persoonlijke verhalen delen. Ik vind het vaak ongemakkelijk wanneer iemand snel "te dichtbij" komt. Maar ondertussen vind ik het dus ook jammer dat ik weinig contact met anderen heb. ECHT contact dus. Hoor je hoe tegenstrijdig dat klinkt? Daarom voel ik me dus een kneus.....
Weten hoe je in elkaar zit helpt om jezelf te begrijpen en te snappen waarom je dingen doet of juist niet doet. En dan hoef je het jezelf dus ook niet kwalijk te nemen dat je bent zoals je bent. Bovendien kun je (online) soortgenoten vinden en je eindeloos vermaken met grapjes over hoe je bent. Die herkenbaarheid alleen al is heerlijk. En als je echt graag nieuwe contacten wil maken; life begins at the end of your comfort zone.
Ik herken het altijd net niet erbij horen helemaal. Ook altijd al gehad. Op sommige momenten vind ik dat jammer, op andere momenten vind ik het helemaal oke. Ik ben nou eenmaal niet iemand die heel extravert is of makkelijk contacten legt. Heel slecht in contact onderhouden.. En ik heb echt wel leuke contacten en vriendinnen hoor, maar inderdaad niet zoals ik dat soms bij anderen zie. Geen Sex and the City gesprekken of tot diep in de nacht kletsen. Het blijft altijd wat oppervlakkig. Mag je best soms even van balen hoor, maar je bent nu eenmaal hoe je bent. Ik denk soms ook wel na over waarom ik zo geworden ben en heb daar ook wel wat redenen voor gevonden. Het is wat het is! Als je maar gelukkig bent. En is dat niet zo, dan moet je energie stoppen in het veranderen.
Ik herken er wel dingen uit, maar niet alles en ik stoor me er ook niet zo aan als dat jij doet. Ik nodig ook niet zo gauw mensen spontaan bij me thuis uit en heb geen gesprekken met vriendinnen tot diep in de nacht. Ook hoor ik niet bij een schoolpleinkliek, sta meestal alleen of maak met 1 iemand een kort praatje. Maar ik heb daar ook geen behoefte aan, dus vind dat ook niet jammer. Toch heb ik goede vriendinnen, die accepteren me ook hoe ik ben. Dus dat ik niet tot diep in de nacht mee ga carnavallen bijvoorbeeld. Vinden zij wel leuk. Maar ik vind mezelf en jou ook echt geen droeftoeter. Daar stel ik me een heel ander soort persoon bij voor. Iemand die keihard anderen afbrandt op social media bijvoorbeeld met hele domme opmerkingen.
Heel herkenbaar... Zo'n droeftoeter die geen babyshower krijgt omdat ze daar de vrienden niet voor heeft. Niet dat ik een babyshower nou heel erg mis, maar wel dat er een keer moeite voor je wordt gedaan om je in de watten te leggen. De vrienden die er zijn, zijn losse contacten die niet diep gaan; ik ben altijd degene die contact zoekt en geïnteresseerd is in de ander, andersom gebeurt vrijwel niet. Dus ja, ik herken het wel. Maar de ene keer voel ik me er zielig om, de andere keer denk ik: whatever, zo gaat het m'n hele leven al. Je raakt er ergens ook wel aan gewend, of zo. Toch hoop ik ooit wel ergens een vriendin op te duikelen...
Tot op zekere hoogte herkenbaar. In de zin van niet veel sociale contacten. Maar dat is voor mij meer een bewuste keuze. Ik ben graag op mezelf (of met mn gezin). Ik ben verder wel heel erg sociaal; maak vaak praatjes met de buren, heb leuk contact met mn collega’s. Met 1 moeder van het schoolplein heb ik whatsapp contact en ga ik ong 4 x per jaar uit eten. Heel gezellig. En heerlijk overzichtelijk. Ik ben er oprecht blij mee dat ik het gewoon lekker rustig heb, qua contacten. Het zit gewoon niet in mn aard om vriendschappen te onderhouden.
Hier ook tot op zekere hoogte Ik ben een huismus eerlijk gezegd..mag graag thuis zijn .. (Ik vind mijzelf wel onzeker ...maar zo kom ik nooit over zeggen andere mensen) Soms vind ik het best jammer dat mijn "vrienden kring" niet groot is maar aan de andere kant ben ik ook wel blij dat ik niet zoveel verplichtingen heb Ik val tussen wal en schip zeg ik wel eens Een echte goede vriendin mis ik wel ..nu ik er zo over nadenk
Heel herkenbaar. Ik vind mijn leven al druk genoeg zonder allemaal sociale contacten, zit liever thuis dan of ga iets doen met mijn gezin. Heb wel met een aantal moeders van school een fijn contact, maar dat hangt altijd samen met de kinderen. Maar soms mis ik wel een echte vriendin. Ik loop bij de psycholoog ivm angsten en het blijkt dat ik in mijn jeugd nooit om heb leren gaan met mijn emoties en door wat ik heb meegemaakt (heftige jeugd gehad) ik mensen snel op afstand houd, zodat ik die niet ook kan verliezen. Ik heb dat bij mijn man gehad in het begin van de relatie en op mijn werk (gelukkig waren ze allebei wel tevreden met me ). Naar mijn man toe ben ik ook niet echt open en dat is voor mij wel de basis om te gaan veranderen, want ik zit inmiddels dus echt in de knoop met mezelf en mijn emoties. Misschien dat ik dan een echte vriendin wat minder mis of daar meer voor open ga staan. Misschien herken je iets hierin, misschien ook niet . Ik dacht altijd dat ik gewoon anders was maar bij mij zit er dus nog wel wat meer achter.
Vooral op sociaal vlak eh herkenbaar. Ik zou graag een groepje echt goede vriendinnen hebben, maar vaag de andere kant kost het me al best veel moeite om het contact met mijn ene beste vriendin te onderhouden. Oppervlakkig ken ik veel mensen, ik ben heel sociaal, spontaan en klets makkelijk mee. Maar zodra ik dan bijvoorbeeld iemand iets beter zou willen leren kennen (en andersom) klap ik compleet dicht. Of ik hou juist de boot af ofzo. Heel apart. Altijd gedacht dat dat mijn persoonlijke 'kronkel' was. Maar blijkbaar ben ik niet alleen.
Het gedeelte van je anders voelen herken ik heel erg. Alleen heb ik daarentegen wel een ruime sociaal netwerk. Probeer na te gaan waarom je het gevoel hebt dat het erg is dat je weinig mensen over de vloer vraagt. Komt dat doordat je het om je heen ziet, verwachtingen van anderen? Of heb je er simpelweg geen behoefte aan? Misschien ben je gewoon introvert en leeft dit voor jou prettig zo.
Ik vind het heel erg herkenbaar! Ik heb gelukkig een paar (ja letterlijk 2) vriendinnen die net zo zijn en mijn vriend ook. Ik word ook heel moe van groepsgesprekken dus heb liever gesprekken met wat minder mensen en dan mensen waarbij ik mezelf kan zijn. Ik denk ook vaak veel te moeilijk en serieus volgens andere mensen. Ik denk bijna overal heel diep filosofisch over na en dat vinden mensen irritant, dus dan hou ik mijn mond maar. Ik heb het inmiddels geaccepteerd en ben heel blij met hoe ik ben en met de rare mensen van wie ik hou die ook zo zijn
Nee INTJ. Maar schatting 0,8% van de vrouwen is INTJ en daarom worden vrouwelijke INTJ’s unicorns genoemd. Maar van mij mag iedereen zich unicorn noemen hoor. Ik vind het een mooie titel voor ongebruikelijk zijn.