Oh wat herkenbaar allemaal, zo fijn! Mijn baby van ruim 8 weken huilt erg veel, slaapt alleen op mij of in de draagdoek, laat zich niet wegleggen. Komt snachts nog elke 3u. Ik word er soms zo gek van en al helemaal als ik andere moeders vrolijk zie wandelen met baby in de wagen, nou dat hoef ik niet te proberen. En voel me zo schuldig dat ik er niet van geniet en de tijd het liefst een paar maanden vooruit wil spoelen Maar gelukkig ben ik dus niet de enige. Ik kijk eerlijk gezegd ook al uit naar weer werken over een maand, dan kan ik het misschien wat meer relativeren allemaal.
De eerste wilde ik heel graag groot kijken en begon t pas echt leuk te vinden toen ze 1.5 a 2 was.. De jongste wil ik klein kijken maar dat lukt niet..
Ohhhhh dames wat ben ik blij net deze berichten!! Ik heb dus precies hetzelfde. Ik voel me zoooooo slechte moeder dat ik dit gevoel heb!!! Ohhhh wat baal ik van mezelf. Mijn dochter is 8,5 maand en vind het exh pittig!!! Ben onzeker en neem mezelf van alles kwalijk! Echt erg. En weet Zeker dat als ze 18 is dat ik zeg had ik er maar meer van genoten. En dat ik dat nu al weet van mezelf maakt het nog erger
Maar waarom zou je later vinden dat je meer moest genoten hebben van de babytijd? Waarom móet iemand daarvan genieten? Je hebt nog jaren te gaan om te genieten hoor
Als je nu al een waardeloze moeder bent dan ben ik het helemaal. Ik tel de eerste 6 maanden even niet mee vanwege een pnd maar erna keek ik echt uit naar de eerste verjaardag. (Ook al schijn ik mijn dochter dus wel echt perfect te kunnen lezen sindsdien.) Wat vond ik zelf zitten en kruipen een verademing! Nu kan ik niet wachten tot 2 (denk ik?). Aan de hand stappen en 1500x "die" per dag vind ik schattig en fijner dan de babytijd maar ik denk vaak: alsjeblieft ga los lopen en praten!!! Als ik terug denk dan realiseer ik me ook dat ik altijd een kind wilde (in mijn hoofd was dat een kindje van een jaar of 3 a 4) en me daarbij nooit een baby inbeeldde. Ik mis het vele knuffelen soms, maar verder vind ik luiers nog steeds niet leuk
Wat grappig dat je dat zegt! Ik had namelijk nu bij onze tweede wel over leeftijdsverschil nagedacht en had dan ook telkens een jongetje van 4 en een meisje van 2 in m’n hoofd.. Voor het gemak even vergeten dat je dan eerst de babytijd door moet
Het stomme is bij mij trouwens dat ik wat m’n zoontje van bijna 2 betreft, de tijd juist graag stil wil zetten. Ondanks z’n dwarse gedrag vind ik hem zoo leuk nu hij gaat praten en steeds meer interesse in de rest van de wereld krijgt.
Wees niet bang, het blijft leuk hoor! Mijn jongste twee zijn dus ook bijna 2 jaar, die leeftijd is heel leuk, woordjes, kleine zinnetjes, ze herhalen alles en worden gewoon vreselijk wijs ineens, daar geniet ik echt van. Maar bij mijn oudste van 3,5 jaar geniet ik enorm van de echte gesprekken die we hebben, de dag doornemen, ''moeilijke'' vragen beantwoorden, rollenspellen spelen. Ik denk echt dat iedere leeftijd wel zijn leuke dingen en minder leuke dingen heeft. Ik merk dat het bij mij tot 1,5/2 jaar stijgt van amper genieten tot volop genieten (op de minder leuke momenten na, maar die heb je altijd natuurlijk) en dan blijft het constant, als ik naar mijn oudste kijk. Maarja, dat is mijn ervaring. Maar ik kan me nog wel herinneren dat ik dit ook dacht bij mijn oudste toen ze deze leeftijd had, dat van; o help, het is nu zo leuk straks wordt het misschien wel weer minder leuk.
Dat is goed om te horen @Triangel ! Herkenbaar ook dat het van de geboorte tot ergens tussen 1,5 en 2 inderdaad stijgt van puur overleven naar optimaal genieten
Het lijkt alsof ik mn eigen verhaal lees, behalve dat ik twee dochters en een hond heb, maar wel even oud als jouw zoon en dochter. Pas vanaf een jaar of zo als ze wat meer gaan doen vind ik baby's leuk. En dan mag ik nu niet eens klagen over slaapgebrek.
Bij mijn zoontje was dat ergens tussen de 4 en 6 maanden geloof ik.. Dat ik op een gegeven moment wel weer een beetje zin had in de dag als ik ‘s ochtends wakker werd. (4 maanden) En dat ik het echt wel gezellig en leuk begon te vinden dat hij een beetje mee begon te eten en wat meer kon spelen en zitten rond 6 maanden. Maar hij was ook extreem vroeg met doorslapen (met 4 maanden van 19-7 uur), dat scheelde voor mij erg veel. Ik durf niet te hopen dat mijn dochtertje dat dan ook al doet. Nu denken jullie allemaal dat ik hier niet mag klagen met zo’n vroege doorslaper Haha.. Maar m’n zoontje huilde de eerste 2/3 maanden overdag gruwelijk veel. M’n dochtertje minder maar o.a. daardoor krijg ik wel van elk (onverklaarbaar) kikje helemaal de zenuwen.
Ik dacht er precies zo over. Hier zijn de meiden inmiddels bijna 4 en 2 en jeetje dit is xxl genieten. Oudste bijna naar school en heb gelijk een abonnement op Ballorig genomen. Lekker ravotten. De oudste had een abonnement toen ik zwanger was. Ik vind de babytijd ook echt niet leuk. 1e 3 maanden alleen maar gekrijst. Zware reflux. Pas met een maand of 10 ging ze zitten en werd het beter. Ze was een chagrijnige baby en nu een hele blije dreumes. Denk dat ze dat baby zijn zelf ook niet leuk vond.
Hier dus ook een huilgeschiedenis. Mijn haren gaan er nog altijd van overeind staan. Ik durf ook niet meer voor een 3e te gaan.
Ik vond het eerste ontzettend zwaar. Steek dat ook echt niet onder stoelen of banken. Ik ga liever zoals nu lekker ergens spelen of een boekje lezen of een soort van gesprek voeren. Baby’s zijn wel leuk maar ik vind dit veel leuker. En al die mensen maar roepen, ‘het gaat veel te hard!’ Nee hoor...
Ja het valt mij ook erg tegen hoe heftig ik er nu weer op reageer. Moet je nagaan als m’n dochter ook weer zoveel huilde..! Ik zit daar ook echt mee, mijn droom was 5 kinderen, maar ik weet momenteel echt niet of ik het überhaupt nog 1 keer aandurf om weer een baby te krijgen. Ook omdat ik zie wat voor invloed het nu heeft op mijn oudste als ik niet lekker in m’n vel zit en gespannen ben.
Bij de oudste was dat op tien maand, toen ze leerde lopen en plots zelf veel gelukkiger was. Bij de jongste op vijftien maand, toen hij eindelijk ging doorslapen (af en toe )