Op zich heb ik een prima jeugd gehad, wel werkte mijn moeder altijd heel veel, waardoor ze in het weekend geen energie meer had om met ons dingen te ondernemen, dus zolang dat niet financieel noodzakelijk ga ik niet fulltime werken. Praten, sorry zeggen en zeggen dat ik van ze houd ga ik ook absoluut doen. Mijn zusje heeft borderline en dat heeft een behoorlijke stempel op mijn jeugd gedrukt, ik hoop dat mijn kinderen niet zo hoeven op te groeien en veel aan elkaar hebben.
Ik moest bijv altijd om 22.30 uur thuis zijn als puber. Echt belachelijk vroeg. Ik schaamde me altijd enorm tegenover vriendinnen dat ik als enige al naar huis moest. Tot ik naar de middelbare ging, moest ik om 19 uur naar bed. Mijn moeder vond dat ik die slaap nodig had. Dat was helemaal niet zo. Ik lag de hele avond naar het plafond te staren en hoorde hoe de kinderen uit de buurt, die vaak veel jonger waren, nog lekker buiten speelden. Mijn bord moest altijd leeg. Ik was een mager kind en lustte weinig. Toch kreeg ik een enorme prak en die moest tegen heug en meug op. Enz, enz
Ik heb zelf op zich een leuke kindertijd gehad, altijd verwend, iedere dag iets lekkers (bijv. had ik zooo trek in pannenkoeken dat aten we pannenkoeken), genoeg knuffels en kusjes... alleen alles werd door mijn oma gedaan... mijn ouders waren te druk met werken en een opleiding volgen... dus ik noemde mijn oma heel lang "mama", als er iets was ging ik naar oma en niet naar mijn moeder. Mijn moeder vond het altijd zo erg, maar ja ... ze was er nooit. Later deed ik nog steeds veel met mijn oma, eerste keer benen scheren, eerste keer ongesteld zijn met haar delen, naar schoonheidsspecialiste voor de puistjes... ik vind het niet raar dat ik bijna geen "dochter gevoel" voor mijn moeder heb en ook bijna geen contact. Als ik haar bel dan huilt ze van blijdschap maar voor de rest onderneemt ze zelf niets. Ik wil daarom voor mijn kinderen "er voor te zijn". Knuffelen en kusjes geven komen ze niet tekort en het is nu zo erg dat ik ook alle knuffels kus en knuffel moet geven als ze naar bed gaan haha Ik wil dat we samen dingen doen die ze later bij blijven en dat we een vertrouwensband hebben. De regels,,, ah in grote lijnen hebben we regels. Maar als ze in het weekend een keer later naar bed gaan dan normaal omdat we grote lol hebben, so be it. Of spontaan in de middag naar McDonalds omdat we toevallig langs rijden en even tijd hebben. Ik kan soms wel streng zijn, kort af zijn in de zin van "afblijven, het is heet" maar merk ook wel dat ze daar soms ook behoefte aan hebben. Als ik het 1x zeg dan hoef ik het meestal niet nog een keer te zeggen... Wat ik me nu dus afvraag, hoe zouden mijn kinderen op deze vraag reageren als ze zelf ouders zijn?
Heel erg veel. Ik groeide op in een erg klein stadje op een vaste plek. We zijn allemaal naar dezelfde school gegaan en familie en vrienden woonden allemaal binnen 5 minuten loopafstand. We gingen 1x per jaar op dezelfde plek op vakantie. Wij wonen in Amerika waardoor we geen familie hebben in de buurt. We reizen veel en heel erg veel is mogelijk. We voeden onze zoon vrij op met het idee dat je alles overal kan zijn.
Voor een puber is dit toch helemaal niet vroeg? Eerder normaal. Ik moest 21.00 max binnen zijn en geen 5 minuten later. De rest van je punten zijn wel echt stom ;(
Ik denk dat iedere moeder dat wel in meer of mindere mate heeft. Ik weet ook heus dat ik het zo slecht niet doe maar op sommige momenten voel ik me ook een slechte moeder, of juist alsof ik haar verwaarloos. Ik denk altijd maar: het houd je scherp. Of zoals relax mama zegt: die andere moeders doen ook maar wat
Een hoop anders maar ook veel niet. Ik heb een verslaafde vader, moeder moest 40 uur werken om te zorgen dat er eten was. Mijn vader deed niks, kookte regelmatig niet, vergat ons op te halen van school, dat soort dingen. Mijn moeder was heel fijn, we werden heel vrij gelaten maar tegelijk waren er een aantal duidelijke regels. Zodra je die verbrak was vooral mijn vader boos en die kon het niet op een pedagogische manier aanpakken. Mijn moeder kon ik alles zeggen en heeft er veel voor gezorgd dat het toch fijn was thuis. Wat wij dus anders doen is, we werken en zorgen allebei. Hebben dezelfde regels en zullen ook op een normale manier omgaan met verbreken hier van. We zullen allebei de kinderen gelijk behandelen zonder voortrekken. We hebben interesse in hun verhalen. We communiceren met ze zonder schreeuwen. We zullen geen alcohol drinken in hun bijzijn, ik drink overigens geen druppel. En zo kan ik nog uren doorgaan, helaas. Wat ik hetzelfde wil doen, vooral als mijn moeder, is erg vrij laten als dit kan. Leren dat je alles tegen mij kunt zeggen, wat je ook gedaan hebt. Altijd interesse tonende een liefdevol thuis geven.
Als je als 17 jarige in het weekend uitgaat, is 22.30 uur thuis moeten zijn bizar vroeg hoor. Doordeweeks moest ik om20.30 uur naar bed.
Herkenbaar. Al mocht ik ‘s avonds vaak helemaal niet weg. We woonden erg achteraf en ik moest altijd gebracht en gehaald worden. Alleen door het donker fietsen mocht ik absoluut niet. Ik moest sowieso altijd huiswerk maken. Als ik op een zomerse dag klasgenoten naar de zwemplas zag fietsen was ik onderweg naar huis om te blokken en dat terwijl ik geen slechte leerling was. Huiswerk ging voor. Toen ik eenmaal uit mocht gaan stond mijn vader om 1:00 uur bij de disco om me op te halen. Met 1:30 mocht ik dolgelukkig zijn. Bij vriendinnen slapen mocht af en toe maar ik moest ‘s morgens op tijd thuis zijn. Mijn ouders belden gerust op zondag om 9:30 uur de ouders van mijn vriendin uit bed om te vragen waar ik bleef (Haha, nog geen mobieltjes). Ik schaamde me dood. Toen ik eenmaal een vriend had mocht ik hem alleen op woensdag en zondag zien (en zaterdags met uitgaan). Blijven slapen kon absoluut niet. Toen mijn vriend in elkaar geslagen werd tijdens het uitgaan moest hij geopereerd worden aan zijn oogkas. Ik had huisarrest omdat ik een keer te laat thuis was en mocht zelfs niet naar het bezoekuur. Dat vond ik zo erg! Dit heeft echt tot mijn achttiende geduurd en daarna was het nog steeds “ons huis, onze regels”. Een bijbaan mocht ik niet want ik moest thuis helpen. Dat was het eerste dat ik deed toen ik achttien werd, een baantje zoeken en mijn eigen geld verdienen naast mijn studie. Verder was ik volledig afhankelijk van mijn ouders. Ik heb er geen trauma aan over gehouden hoor, maar oh oh, wat waren ze star en streng. En dan moet je ze nu zien met hun kleinkinderen...
- Ik ben streng gelovig opgevoed, mijn kind(eren) voed ik bewust zonder religie op. - Mijn ouders waren erg onvoorspelbaar. Je kon nooit weten hoe ze zouden reageren op de meest normale vragen. De ene keer kreeg je een vriendelijk antwoord, de andere keer kreeg je een klap in je gezicht. Ik wil daarin anders zijn naar mijn kind(eren), stabieler in emotie en duidelijke consequente regels.
Ik hoop dat het me lukt om onze kinderen veel liefdevoller op te voeden. Denk dat ik daar aardig in slaag al. Ik hoop dat ze later met al hun zorgen en issues bij ons terecht kunnen. En dat we ze een warm en hecht thuis kunnen bieden. We een goede hechte band hebben...
Wij hebben beide een fijne opvoeding gehad en doen veel hetzelfde als onze ouders. Doordat wij meer te besteden hebben, doen we wel vaker leuke dingen (die geld kosten) en ook veel vaker uiteten. Toch kwamen wij daarin niets te kort. We voelden ons geliefd, alles was bespreekbaar en in overleg mochten we veel.
Dat had ik er ook niet bij gezet, dus dat kon je niet weten . Mijn pubers moeten doordeweeks ook om 22.30/22.45 uur naar bed, maar als ze uitgaan, mogen ze met hun vrienden mee naar huis komen. Soms is dat om 1 uur, soms om 2.30 uur.
Ik probeer zo’n beetje alles anders te doen... mijn vader was altijd aan het werk of lag te slapen op de bank. Mijn moeder was huisvrouw maar was daar diep ongelukkig mee. Ze stond meestal te huilen aan het aanrecht als ik uit school kwam, ze was depressief en ziek en alles was haar teveel. Mijn ouders waren heel passief en zaten voortdurend in een slachtofferrol. Daardoor waren ze ook vreselijk overbezorgd. Verder aten we altijd heel ongezond en werd er niks aan sport gedaan. Genoeg ruimte voor verbetering dus
Dat klopt denk ik wel haha, ik doe ook maar wat. Maar moet wel zeggen dat ik nooit onzeker ben eigenlijk, sterker nog, ben altijd akelig overtuigd van mijn gelijk. Waarom twijfel je dan? Gaat er iets niet goed waardoor je twijfelt?
Nee niet perse onveilig of onzeker, ik heb ook zeker liefde ervaren. Ik heb wel heel erge faalangst ontwikkeld maar dat komt daar niet vandaan, dat komt voort uit de religie waarmee ik ben opgegroeid. Het gedrag van mijn ouders heb ik eigenlijk altijd wel mee kunnen omgaan.