Ik begrijp jullie heel goed dat jullie zeggen dat ik zijn keuze moet accepteren, alleen is dat heel moeilijk...
Dan kun jij de keuze maken om het niet langer te accepteren. Maar bedenk wel dat de gevolgen daarvan niet alleen voor jou zijn, maar ook voor je broer. Ik zou dit dus wel vooraf met hem bespreken. Misschien heeft hij een goede reden waardoor je er toch van afziet. Anders is hij in ieder geval op de hoogte.
Misschien kun je opnieuw met je broer praten? Uitleggen dat dit nieuws heel moeilijk voor je is, en misschien tot een overeenkomst komen? Het lijkt mij ook zeker heel erg moeilijk en ik zou er ook graag over willen praten, maar uiteindelijk heeft het slachtoffer (je broer in dit geval) wel het laatste woord.
Mij lijkt het het makkelijkste om naar hem toe te gaan en erover te praten. "Ik begrijp dat het moeilijk is om er over te praten, maar ik zou graag wat meer weten over de situatie. Ik moet er steeds aan denken en zit er erg mee. Ik wil graag meer duidelijkheid zodat ik het een plekje kan geven. Sta je er voor open om er over te praten? Wat vind jij van de houding van pa en ma, dat ze nog steeds met oom omgaan? Wat vind je ervan als ik met hen ga praten?" Je kan het ook per brief sturen als je de confrontatie van een gesprek te moeilijk vindt. Maar ik zou zijn antwoorden leidend laten zijn. Wil hij het laten rusten? Laat het dan zo. Wil hij absoluut niet dat je erover praat met je ouders? Doe dat dan ook niet. En probeer dat te accepteren en zie het gesprek dan als een afsluiting.
Hij heeft gezegd tegen me dat mijn moeder een heel hartig woordje heeft gesproken met mij oom. En nu zal hij het niet meer doen. Nadat hij heeft gezegd wie het was heb ik daarna nog 1 keer gevraagd om erover te praten. Toen zei diedaar moet ik over na denken. Daarna niks meer gehoord... ik hoor die broer laatste tijd ook amper....
Heb je ook weleens contact met hem zonder over het misbruik na te denken? Dus gewoon een gezellig kletspraatje, vragen hoe het gaat, etc. Als je de laatste tijd zo weinig contact hebt met hem, heeft hij misschien gewoon geen behoefte aan contact. Of hij vindt het moeilijk om er zelf weer over te beginnen. Of hij is bang dat elk contact met jou nu over het misbruik zal gaan. De laatste twee punten zijn heel herkenbaar voor mij in ieder geval. Ik heb mijn ouders tien jaar lang weggeduwd omdat ik bang was dat ze wéér over het misbruik gingen praten. Zelfs een normaal kletspraatje lukte niet meer (terwijl ik daar juist ontzettend behoefte aan had). Tegelijkertijd kon ik alleen over het misbruik praten als iemand anders er over begon. Ik kon echt niet bij iemand op de bank zitten en zeggen: "o ja, over die ene keer... Bla bla"
0 Nee, er zijn wat andere dingen wat ermee spelen. Alleen zeg ik dat liever niet ivm herkenbaarheid. We hebben het normaal gesproken gewoon over de normale dingen.
Voordat je naar je ouders gaat moet je wel eerst overleggen met je broer. Hij heeft je zijn misbruik in vertrouwen verteld , dat vertrouwen breken zou je niet moeten willen.
Als hij zegt dat jullie moeder de oom erop aangesproken heeft ontkent je moeder het dus niet. Je broer wilde dat jij er niet met je ouders over spreken zou. Waarom zou je nu twijfelen of het wel echt gebeurd is? Je broer wil er blijkbaar niet meer over praten. Verder kun je niets doen.
Je kan proberen om een afspraak met je broer te maken om er over te praten? Ik vind het rot voor je dat je je zo voelt. Er zijn meerdere slachtoffers door de walgelijke daden van je oom. Direct slachtoffer is natuurlijk jouw broer, maar de rest van zijn omgeving ondervindt ook gevolgen. Sterkte.
ook ik heb vorig jaar gereageerd en ik zeg het nog maar weer een keer. slachtoffers van misbruik willen niet vragen van anderen beantwoorden.....Hoe vervelend ook. Wanneer jij met vragen komt, "moet" hij weer door het verleden heen om ze te beantwoorden, ik denk niet dat hij daar op zit te wachten. Los daarvan moet je je afvragen of je wel echt daadwerkelijk wilt weten wat er is gebeurd. Ik denk dus dat je je nieuwsgierigheid moet bedwingen en je je er gewoon geen voorstelling van wilt maken. Het heeft ook geen enkele zin dat jij weet wat er allemaal precies gebeurd is, het is voor je broer al vervelend genoeg zo. Die vragen waar jij mee zit, gaan jou niet aan, gewoon even heel hard en kort door de bocht gezegd.
Je wil niet weten hoeveel mensen oogkleppen op hebben en doen alsof er niets aan de hand is. De vader van mijn zusje is jaren lang seksueel misbruikt door zijn vader en toch bleef die moeder bij hem. Ook toen hij op zichzelf ging wonen werd er nooit over gesproken. Inmiddels zijn ze wel uit elkaar, maar dat had met andere zaken te maken. Ik zou het verhaal van jouw broer niet in twijfel nemen en er voor hem zijn als hij die behoefte heeft. Ik snap dat je veel vragen hebt, maar geef hem de ruimte en tijd om jouw vragen te beantwoorden. Ga niet pushen, maar laat het van hem afkomen. Als hij de behoefte heeft dan zal hij naar jou komen en dingen vertellen. En zo niet, dan zullen jouw vragen onbeantwoord blijven. Het kan voor jouw broer erg pijnlijk zijn als jij er naar gaat vragen.