Mijn 3jarige heeft alles zitten benoemen op tv. Toen het volkslied klonk 'nu iedereen weer praten mama?' Dat ze zelf ook stil moest zijn was nog een beetje moeilijk maar wij waren iig stil
Ik ben altijd stil. Mijn ene oma deelde stiekem krantjes uit als tiener. Mijn opa is ondergedoken omdat hij niet te werk wilde worden gesteld. Hij is gevonden en heeft in een werkkamp gezeten. Hij heeft er nooit over kunnen praten, was ernstig getraumatiseerd. Het kampnummer op zijn arm maakte altijd veel indruk op mij. Mijn andere opa en oma waren nsb'ers. Ik wil er niet teveel over zeggen omdat ik me er voor schaam. Ookal ben ik niet verantwoordelijk voor hun keuzes. Oorlog was in mijn familie altijd onbespreekbaar. Zelf heb ik een aantal jaren in de Palestijnse gebieden gewoond. Daar zie je wat oorlog kan doen. De haat, de angst. Aan beide kanten. Ik ben heel dankbaar dat we hier in vrijheid mogen wonen. Maar tegelijk vind ik het belangrijk om de slachtoffers te herdenken omdat dit nooit meer mag gebeuren.
Als ik toevallig buiten zou zijn, zou ik wel stil zijn uit respect voor andere mensen, maar niet persee stil gaan staan ofzo. In huis niet bewust stil en ook geen tv aan op de zender waar het wordt uitgezonden. Ik herdenk slachtoffers van oorlogen op mijn eigen manier en ben er juist best veel mee bezig in mijn leven. zo ga ik veel naar musea en kijk veel documentaires en bezoek ook plaatsen en concentratiekampen in Europa die met de 1e en 2e wereld oorlogen te maken hebben, maar ik hou nou eenmaal niet van rituelen die ''opgelegd''worden en omdat iedereen het doet. Ik vind het echt verschrikkelijk waar mensen toe in staat zijn en vreselijk hoe sommige mensen geleden hebben en nog lijden als gevolg van oorlog. Ik kan er daadwerkelijk van slag van zijn en sta er met mijn gedachten en gevoelens ook zeker (regelmatig) bij stil, maar niet persee op 4 mei om 20.00 omdat ''het zo hoort''.
Wij gaan naar binnen en de kinderen ook. We kijken het even op tv en leg uit wat ze doen. We staan er dus wel bij stil maar zijn niet 2 minuten stil in huis.
Dit vind ik altijd moeilijk. Deden ze omdat ze dat zo ''leuk'' vonden, of omdat het moest. Ik zeg je heel eerlijk ik heb geen idee wat ik zou doen. Zou ik iemand verraden om zelf(en mijn gezin) te kunnen redden? Knuff voor jou! Ik kan namelijk ook heel goed voorstellen dat je je schaamt! Terwijl dat echt niet hoeft.
Oudste zoon lag al op bed maar kwam naar beneden terwijl koning naar voor liep. Dus de gelegenheid maar even gegrepen om eea uit te leggen. De 2 minuten stilte gingen bijna helemaal goed...
Wat een tegenstelling bij jullie @maliro. Dikke knuffel voor jou. Jij bent niet je familie en ook niet hun keuzes. Hier ook altijd 2min stilte. Voor mij is die altijd wat breder, ik denk vooral aan de vrijheid die we hebben en wat men heeft moeten opofferen voor die vrijheid. Mijn (stief)opa was een Engelsman die gevochten heeft voor onze vrijheid en hoewel hij er niet heel open over sprak en ik destijds nog erg jong was heeft dat altijd iets met me gedaan. Die verhalen spoken vaak door mijn hoofd op dit soort momenten, en ook de realisatie dat dit in sommige landen nog steeds zo is. Dat is voor mij 4 mei. Ik merk dat het me dit jaar meer doet dan andere jaren, misschien door de zwangerschapshormonen. Ik heb net om 20.02 de hond aangelijnd en ben even de dijk opgelopen om het even te laten zakken.
Ik ben altijd stil met 4 mei, stukje respect in mijn ogen. Waar ik mij enorm om verbaasd heb was dat er tussen de scholieren die een bloem mochten leggen meerderen liepen in trainingsbroek?! Kom op he, voor zoiets kun je toch wel iets normaals uit de kast trekken?
Onze 3-jarige was keurig stil om 20:00 uur. We hadden niet eens gezegd dat dat moest, hij deed het gewoon. Hij vond al die mensen op dat plein op tv heel indrukwekkend volgens mij. Hij salueerde met de militairen mee. Dat vond ik toch wel heel ontroerend en schattig. Zat hij daar stil op de bank met zijn handje aan zijn voorhoofd.
Had het al een beetje verwacht, maar iedereen was hier nog wakker. De oudste twee waren netjes stil, hebben ook tv gekeken. De jongste en mijn nichtje stonden tegenover elkaar met hun vinger aan hun mond ssssst te roepen. Elke keer als er een vlag in beeld kwam riepen ze dolenthousiast: kijk! Vlag! Maar goed, ze zijn beide 2 jaar.
ik moet eerlijk zeggen dat het echte besef bij mij pas kwam toen ik met mijn vriend samenkwam. Hij was toen militair, inmiddels ook veteraan. Voor die tijd was ik ook stil tijdens de herdenking, maar was het een soort ‘ver-van-mijn-bed’ verhaal. Heel erg, ik weet het. Nu denk ik vooral aan wat er nu allemaal speelt in de wereld. Hoe dankbaar wij moeten zijn voor dat wat we hebben.
Mijn stiefdochters stonden met de scouting bij de herdenking maar helaas is de oudste flauwgevallen gelukkig zag ik het aankomen en kom ik snel naar haar toe om haar op te vangen, maar ze vond het zo erg, was er helemaal verdrietig van niet zo'n succes dus. Maar gelukkig gaat het nu weer goed.
dat klopt. ook de duitse soldaten werden meerendeels gewoon gedwongen om het leger in te gaan en te vechten en mensen te vermoorden. Deden ze dat niet, werden ze gedwongen doordat er gezegt werd dat hun eigen gezin vermoord werd....Tja, welke keuze hadden deze mannen dan? Helaas wordt dat er vaak niet bij gezegd, veel mensen weten dit ook niet en zetten Alle Duitsers als slechterikken neer.
nou je bent niet de enige . Mijn 8 jarige dochter was keurig stil ,"maar vond het lang duren en best moeilijk" zei ze later. Mijn 6 jarige werd heel boos dat ie stil moest zijn...
Zal toch de leeftijd zijn denk ik, al zal het ene kind makkelijker 2 minuten stil blijven dan het andere. We hebben het geprobeerd en onze kinderen liepen tenminste niet buiten rond te gillen en doen
Dat snap ik wel. Ik heb geschiedenisles (WOII) gehad van een leraar die bijna met pensioen ging. Hij was een jaar of 10 toen de oorlog afgelopen was en kon veel uit eigen ervaring vertellen. Het was heel interessant hoe een kind dat beleeft, maar ook schokkend. Ze gingen bijv na een bombardement op zoek naar lichaamsdelen en gingen munitie jatten van het leger. Dat zijn de kwajongensstreken in een oorlog.