Naar he.. Ik ben iemand 'verloren' die bewust zijn verslaving boven mij verkoos. Ik weet natuurlijk niet hoe het voor jou voelt, maar voor mij zit er een randje aan wat extra zeer doet. Inderdaad die keuze van die persoon, maar ook de afwijzing die ik op mezelf betrek.
Ik denk dat die afwijzing wel iets is wat er bij hoort. Voor mij wel in ieder geval. Niet goed genoeg, ik voldoe niet aan bepaalde verwachtingen, enz. Het heeft mij wel na doen denken over mezelf. Maar uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ik er wel degelijk mag zijn en dat ik goed genoeg ben.
Wat naar voor jou. Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Als ik er over nadenk voel ik me idd ook wel afgewezen. Zolang ik er niet (teveel) over nadenk heb ik er niet zoveel last van. Maar echt een oplossing is het niet. Ik moet er ook zelf gewoon een punt achter zetten en het niet al te persoonlijk proberen op te vatten. Maar daar heb ik nog tijd voor nodig. Hoe lang is het geleden voor jou?
Het verslavingsgeval nu bijna 2 jaar (mijn ex-partner) en de persoon waar ik het eerder over had inmiddels ruim 4,5 jaar geleden voor het laatst gesproken. Ex-partner zie ik nog wel om de zoveel tijd ivm zoon, maar dat voorbeeld wilde ik even aanhalen ivm de keus die mensen maken. Ik heb ook geen oplossing hoor, maarcik denk wel dat wanneer je beseft dat er diepere gevoelens bij komen kijken, dat de kans op verwerken wat groter is.
Dat is dan ook nog niet zo heel lang @Sue87 met je ex-partner. Lijkt me heel moeilijk in zo’n geval als er ook nog een kind bij betrokken is. Een verslaving is echt zo ***! Het contact met mijn broer is verbroken toen mijn jongste nog maar een maand of 3 oud was. Ik vind het jammer dat hij z’n oom niet leert kennen. En ook m’n oudste kent hem niet meer. Hij was net 2 toen. Ik hoop eigenlijk dat de tijd de scherpe randjes er vanaf haalt en het wat makkelijker maakt om ermee te dealen.