Wat heftig wat je hebt meegemaakt! Als je het aan kan, zou ik wel proberen te achterhalen waar hij woont. Zodat de begeleiding hiervan op de hoogte wordt gebracht. Zodat ze evt. actie erop kunnen nemen. En qua angst voor de toekomst van je zoon. Is het mogelijk om het te leren dat zulk gedrag niet hoort/mag?
Jeetje, wat een angstige ervaring. Ik vind dat je heel goed hebt gehandeld en denk ook dat je ‘blij’ mag zijn dat je hem de baas kon zijn, zeker met je zoon erbij. Maar ondertussen begrijp ik ook je dubbele gevoel.
Ik wil niet zomaar wegklikken zonder op zijn minst een stevige knuffel. Alles wat ik toe kan voegen is in eerdere posts al gezegd, maar heel veel sterkte. Wat een kl* te ervaring.
Hey @Manque ten eerste wil ik je een digitale knuffel geven voor wat je hebt meegemaakt. Ten tweede: je hebt echt totaal niks gedaan wat hem rechtvaardigde in wat hij deed. Ik vind het juist geweldig dat je hem een hand wilde geven en met hem praatte. Of je in de toekomst meer afstand moet houden? Alleen als je dat wilt en dat goed voelt. Je kan het volgens mij best goed inschatten en jezelf en je kind verdedigen. Dat je je aangevallen en aangerand voelt is niet gek dat is in feite ook wat er is gebeurd. Als het gevoel niet weggaat, zorg ervoor dat je met iemand erover praat. Je hebt echt heel goed gehandeld en hem op zeer nette wijze op afstand weten te krijgen. Bij veel mensen was dit anders afgelopen. Daarom zou ik je aanraden je wijkagent op de hoogte te brengen. Misschien niet om aangifte te doen (als je dat niet wilt) maar wel om er meer controle op te krijgen. Jij kan je verdedigen maar anderen misschien niet. Wat betreft je zoon, van wat ik hier lees ben je een hele goede moeder en zal je alles doen om grenzen en gewenst gedrag zo goed mogelijk aan je zoon door te geven. In ieder geval sterkte en succes ermee.
Dit wilde ik idd als advies geven. Wat een rotsituatie zeg.... kan me voorstellen dat je ervan overstuur bent. Sterkte ❤️
Ja dit inderdaad plus het feit dat je je zoon bij je had die zich niet kan redden zonder jou uiteraard. Al met al een hele enge nare ervaring. Wat mij wel bezig houdt is waarom je dit niet wil vertellen aan iemand IRL. Veel sterkte, het is nogal wat dit.
Sterkte, wat moet dit dubbel zijn, je wilde helpen en dan doet hij dit. Wat naar. Als moeder van 2 zoons met autisme, die beiden hun grenzen niet kennen, snap ik je zorgen om jouw zoon. Heel goed zelfs. Je hebt vast contacten binnen jouw gemeente, spreek hen eens aan. Grote kans dat ze de man kennen en hem met de juiste hulpverleners in contact kunnen brengen.
Wat een vervelende situatie dubbel omdat je weet dat hij niet 100% is maar toch blijft het een inbreuk op jouw lichaam. Mijn eerste gedachte was ook achterhalen waar hij woont en er toch met de leiding over hebben. Misschien gebeurd dit wel vaker en willen ze dit graag weten. Nu ben jij het met je karate enzo maar straks is het een weerloos jong meisje.
Het meeste wat ik wilde zeggen, is al gezegd door de anderen. Voor wat betreft je zoon zou ik me nog geen zorgen maken. Ik heb zelf een soortgelijke situatie meegemaakt met een oudere verstandelijk beperkte man op de dagbesteding (zorgboerderij) waar ik toen een tijdje stage liep. Die had echter wel degelijk door dat zijn gedrag niet door de beugel kon, maar bleef doordrammen. Als de vaste leiding uit beeld was, steeds weer proberen om "een kusje" te krijgen en ook zich gewoon opdringen. Ik was nieuw, en niemand die dat had verteld, dus ik heb me ook zeer ongemakkelijk gevoeld toen ik zowat werd klemgezet omdat hij "een kusje wou, want ik was zo'n lieverd". Uit een soort instinctieve reflex heb ik hem, na een paar keer wegduwen en waarschuwen, gemept met de steel van de hooivork die ik toevallig vast had. Hij werd boos en ik was een kutwijf. Maar de boodschap was duidelijk. Daarna direct het voorval gemeld bij de leiding. Waar ik dus hoorde dat hij dat vaker probeerde... Fijn. Zeg dat dan van tevoren even... Hij heeft me daarna nooit meer lastig gevallen. 1boze blik van mij was genoeg. Maar zoals ik al zei, deze man was zich heel duidelijk bewust van het feit dat dat gedrag niet gewenst was. En bij jou lijkt me dat niet echt het geval. Ik zou ook uitvogelen waar hij woont, en als dat inderdaad met begeleiding is, het daar melden. Verder wellicht het contact wat afkappen, hem wat meer op afstand houden. Maar dat is echt iets wat je zelf niet aanvoelen, wat voor jou beter voelt.
Ik wil je sterkte wensen. Ik kan me goed voorstellen dat je je aangevallen voelt maar wat heb jij dit ontzettend netjes aangepakt zeg. Goed ook dat je het van je af wilt schrijven. Praat er ook over met anderen als je hiermee rond blijft lopen. Zo te lezen kun je in je hoofd prima relativeren dat deze man waarschijnlijk geen benul had van wat hij verkeerd deed, maar hij heeft je wel aangeraakt en niet zo'n klein beetje ook. Dat voelt naar en ik vrees dat je dat niet zomaar kwijt bent. De zorgen die jij hebt om je zoon heb ik om onze dochter. Op school leren ze haar dat ze een ander altijd moet vragen of ze een knuffel mag geven. En kusjes zijn alleen voor ouders, broertjes en zusjes. Mijn dochter wil het liefst iedereen knuffelen en kusjes geven. Maar we werken eraan. En ik denk dat ze uiteindelijk de grenzen wel zal begrijpen. Ik denk dat zulke dingen tegenwoordig veel beter aangepakt worden.
Hallo allemaal, ik ben de dag doorgekomen hoor. Ik was even flink aan het huilen nadat het gebeurde en ik heb me de hele dag unheimisch gevoeld, maar er moest ook gewoon voor mijn kind gezorgd worden en mijn ouders kwamen onaangekondigd op bezoek, dus ik had veel afleiding. Om een paar vragen te beantwoorden: Ja, ik ga het er wel met mijn man over hebben, maar niet vandaag. Hij is de hele dag naar een festival geweest en ik had hem net aan de telefoon en hij is stomdronken, dus ik hoef hem sowieso niet te spreken als hij in die toestand verkeert en ik me voel zoals ik me nu voel. Niet dat er iets mis is met een keer feesten en dronken worden hoor, maar ik ben gewoon niet in een fijne stemming. Ik voel me nog steeds rot en ik heb geen zin in dronken gebazel. Ik zal het er morgenavond met hem over hebben. Waarom ik het er verder niet met iemand irl over wil hebben... Ik kan me niemand voorstellen bij wie ik me voldoende op mijn gemak zou voelen om te laten zien wat dit voorval met me doet. Ik zou het heel feitelijk en emotieloos vertellen en dat zou me nog verdrietiger maken van binnen. Ik probeerde het er vanmiddag met mijn moeder over te hebben, maar die reageerde helemaal niet op het verhaal en begon over iets anders te praten. Dit topic is vooralsnog wel voldoende, denk ik. Wat het met mijn zoon gedaan heeft, weet ik niet. Ik kan het hem niet vragen. Ik heb geen afwijkend gedrag bij hem bespeurd vandaag. Bedankt voor al jullie reacties. Ik heb ze al een paar keer over gelezen en ik voel me erg gesteund. Bedankt daarvoor. Wat betreft die man. Ik heb geen idee waar hij woont. Dit is een stad met 90.000 inwoners en ik ben hem al in allerlei wijken tegen gekomen. Ik ga geen wijkagent opzoeken en ik ben ook niet van plan om de man zelf op te speuren om hem te kunnen vragen waar hij woont. Ik denk nog na over of ik een melding wil maken bij de politie. Dat zou het enige zijn dat ik misschien wil doen. Ik ga zelf geen speurwerk verrichten. Ik snap waarom jullie dat zeggen, ik snap dat ik hierin mijn verantwoordelijkheid zou kunnen nemen omdat deze man misschien nog eens zoiets kan doen. Vandaar de overweging om naar de politie te gaan, maar niets anders. Ik zal morgen nog wel uitgebreider reageren op jullie, ik waardeer ook de eigen ervaringen die hier gedeeld zijn. Dankjulliewel
Dikke knuffel! Ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren omdat ik als kind seksueel misbruikt ben door iemand met een verstandelijke beperking, komt dus een beetje dicht bij.. Wilde je alleen laten weten dat ik je gevoel totaal begrijp. Het aangevallen / aangerand voelen terwijl je weet dat hij een beperking heeft. Vergeet niet, je bént ook aangerand en aangevallen. De 'dader' was zich alleen niet bewust van zijn actie. Maar dat betekent niet dat jij deze gevoelens niet hebt bij een handgemeen als deze. Jouw grens is gepasseerd, en daarom voelt het zo. Laat je verdriet daar zijn, dat mag.
Wat een verschrikkelijk moeilijke ervaring. Aangerand worden geeft altijd gevoelens van schaamte, je vies voelen en zelfs schuldgevoel. En ik kan me heel goed voorstellen dat dat nu extra dubbel voelt omdat je deze man niet 'gewoon' heel hard kunt haten. Wat jammer dat je man net vandaag niet aanspreekbaar is, hoop dat je na een nacht slapen er morgen goed over kunt praten.
Ik vind het bewonderingswaardig hoe goed je deze situatie hebt opgelost. Zonder je perse te willen adviseren ofzo, maar ik wil wel meegeven dat het niet raar zou zijn melding bij de politie te maken. Niet omdat deze persoon gestraft moet worden, maar wellicht heeft hij meer begeleiding nodig dan dat hij nu krijgt. Bovendien, hoe reageert de volgende persoon die hij zo beet pakt? Sterkte, ik kan me voorstellen dat dit niet in je koude kleren gaat zitten.
Ik denk dat naar de politie gaan dan de enige logische stap is inderdaad. En ik denk dat als deze man zo een verschijning is dat hij jou is opgevallen, dat zij hem ook wel zullen kennen. De politie benaderen betekend niet meteen dat je aangifte doet of moet doen. Ik was zelf inderdaad trouwens ook geen speurwerk gaan doen. In de zin van hem benaderen en vragen waar hij woont of iets dergelijks. Ik zou hem uit de weg gaan.
Hoi, Misschien kun je een keer ongemerkt een foto maken van deze man als je hem weer tegenkomt? Houd het niet voor jezelf maar praat erover. Met je man inderdaad maar misschien kun je ook slachtofferhulp even bellen? Klinkt een beetje dramatisch misschien maar ook in deze gevallen willen ze naar je luisteren en advies geven. Zorg ervoor dat je er geen trauma of angst (straatvrees oid) aan overhoudt... Ben je al wel weer naar buiten geweest? De straat op?
Melding bij de politie zou ik zeker wel doen. Wijkagent is in mijn geval makkelijk omdat ik die gewoon op de WhatsApp heb, maar snap dat dat niet overal zo gaat . Ik zou in jouw geval doen wat voor jou het makkelijkste is. En je kan bellen wanneer je wil, ook nu als je dat fijn zou vinden, zodat je nog eens je verhaal kwijt kan.