Vriendschap sluiten

Ik zoek nog een leuke vriendin regio Drenthe omgeving Emmen

 

Ik vind het juist nu ik moeder ben heel makkelijk om nieuwe vriendinnen te vinden. Het begint bij mij meestal met regelmatig een praatje op het schoolplein met een andere moeder. Dan een keer afspreken met de kinderen erbij zodat ze kunnen spelen. Als het blijft klikken, dan een keer samen afspreken... Het klinkt zo net als een versiertruc Maar in ieder geval kun je op school heel makkelijk nieuwe vriendschappen aan gaan. Alleen scheelt het wel als je makkelijk contact legt

 

Heel herkenbaar hoor. "Vroeger" had ik vriendinnen genoeg, maar uiteindelijk verhuisd naar een dorp waar iedereen elkaar kent en waar ik moeilijk ergens tussen kom. Van vroeger heb ik nog wel vriendinnen, maar die wonen allemaal best een eind uit de buurt, waardoor ik het gevoel van een echte, hechte vriendschap toch wel heel erg mis.

Nu is het probleem bij mij niet zozeer dat ik niet weet wáár ik mensen ontmoet, ik zit meer met de vraag hoe je zoiets aanpakt.

Ik heb nu leuk contact met een moeder van een meisje uit mijn zoontjes klas. Vaak samen een praatje gemaakt en het klikt (van mijn kant in ieder geval) heel erg. Dezelfde humor, kunnen leuk met elkaar praten etc.
Nu zijn we een week of 4 geleden met haar man en dochter en mijn gezin een dag naar de Efteling geweest en dat was erg gezellig. Vervolgens kwamen we ze tegen op Koningsdag en hebben we met z'n allen over de vrijmarkt gelopen, daarna bij ons thuis nog wat gedronken en ook toen veel gelachen. Gisteren ben ik samen met haar en haar dochter en mijn oudste naar het strand geweest en ook dat was erg leuk.

Maar nu? We hebben dus best al het eea ondernomen, maar ik weet niet zo goed hoe nu verder. Ik voel me ook zo'n 'sukkel' als ik haar nu alweer vraag voor iets. Wil me ook niet opdringen. Tips zijn welkom!

 

Moelijk... Eigenlijk hebben wij nog steeds dezelfde vriendengroep die er al was toen we 14 tot 18 waren. Sinds ik kinderen heb heb ik geen nieuwe vriendschappen gekregen die net zo belangrijk voor me zijn als de vriendschappen die ik al zo lang heb. Ik heb goed en leuk contact met wat buren uit de straat die kinderen hebben van de leeftijd van mijn kinderen en ook kan ik het met sommige moeders van school leuk vinden. We drinken wel eens een wijntje samen of gaan uit eten met de mannen en kinderen maar echte diepgaande vriendschappen zijn het niet en zullen het niet worden want daar heb ik geen behoefte aan.

 

Ik leg ook echt wel makkelijk contact. Heb verschillende moeders waar ik regelmatig een praatje mee maak op school. Maar bij ons is het echt niet gebruikelijk dat je erbij blijft als de kinderen na school met elkaar spelen.

Ik zit er meer mee dat ik niet goed weet hoe je verder gaat van een praatje op het plein naar een “date”. Ik kan maar moeilijk beoordelen of de ander daar ook op zit te wachten. En hoe dan? Vraag je gewoon rechtstreeks of de ander het leuk zou vinden om eens wat af te spreken samen. Ik vind dat toch wel een beetje spannend, hahaha. Wat kneuserig van mij hè?! Ik heb ook helemaal geen ervaring met jongens/mannen mee uit vragen oid, misschien dat ik daarom niet weet hoe ik dit aan moet pakken

 

Mijn meest recente vriendschappen zijn op verschillende manieren ontstaan. Een ex-collega, een vrouw van een zakenpartner van mijn man, een mede-vrijwilliger van het AZC, een buur, iemand van de yogaclub.

Na een lange periode van eenzaamheid na de geboorte van mijn zoon besloot ik om voortaan wat dapperder te zijn op dit gebied. Als ik een nieuw persoon ontmoet en ik denk dat ik iemand aardig ga vinden en dat ik iets met iemand gemeen heb, stel ik voor dat we iets afspreken. Vaak zijn die mensen dan verrast door de spontane uitnodiging, maar ze reageren (tot nu toe) altijd positief. Na een paar keer afspreken weet je van elkaar wel of het echt klikt of dat het bij die paar keer blijft en dat je elkaar toch wat minder moet zien. Dat kan wel eens ongemakkelijk zijn, als ik die persoon minder leuk vind dan zij/hij mij of andersom. Maar ja, dat is dan maar het risico.

Ik ben echt blij dat ik op een dag besloten heb om het gewoon te doen en gewoon die vraag te stellen. En iedere volgende keer dat ik het doe, is het minder spannend. Ineens heb ik een sociaal leven, met mensen die ik zelf heb uitgezocht! Dat laatste voelt ook goed... het zijn geen toevallige kennissen, geen contact dat me overkomen is, maar mensen die me zijn opgevallen en die ik zelf heb uitgenodigd in mijn leven. Heel fijn!

 

Hier ging het zo dat ik de moeders van vriendjes (waar ik een klik mee had) na een playdate wat te drinken aanbood. Kindjes blijven nog spelen, wij kletsen met een wijntje. En andersom ook als ik mijn kind weer ophaalde. En zo spraken we later dus ook wel eens na school af om samen naar monkey town of de speeltuin te gaan met de kinderen. Of na het naar school brengen nog even kletsen en samen een kopje thee nog drinken.

 

Wij zijn één van de laatste stellen van onze vriendengroep die aan kinderen zijn begonnen. Op dit moment zie ik van die groep bijna niemand meer. Dat heeft meerdere redenen, van dames die liever thuis op de bank zitten tot uit elkaar gegroeid zijn en geen interesses meer delen. Op dit moment zit ik zelf ook liever op de bank dan dat ik in de kroeg hang maar de meesten waren me voor. Wij gingen nog volop op stap toen sommigen al een gezin hadden en liever thuis bleven. Wel gingen we toen nog vaak op bezoek maar toen we zelf kinderen kregen is dit ook minder geworden. Van deze meiden was er tijdens mijn zwangerschappen ook nauwelijks interesse en als we elkaar spraken bleken onze ideeën en manieren van leven/opvoeden zo ver uit elkaar te liggen dat we elkaar niet echt meer konden vinden. Dit waren ook geen vriendinnen waar ik echt lief en leed mee deelde maar het was wel altijd gezellig. Maar goed, dat zijn nu meer goede kennissen geworden. De mannen hebben nog wel meer contact, al is dat ook vooral via de vriendenapp op whats app. Ik heb nog één heel goede vriendin uit mijn middelbare schoolperiode. Verder ben ik bevriend geraakt met de vrouw van een oud klasgenoot van mijn man. Zij kwamen bij ons in de buurt wonen en de mannen kregen weer contact. Zo leerde ik haar kennen en dat klikte wel. We kregen ongeveer tegelijk kinderen en meerdere miskramen en dat schiep een band. Zij is nu een goede vriendin geworden. Verder blijft het dus een beetje bij kennissen en een gezellige buurvrouw dus ik heb een beetje dezelfde vragen als ts. Die buurvrouw is leuk om eens koffie mee te drinken maar ze is een paar jaar ouder dan ik en hoewel onze kinderen niet zoveel schelen in leeftijd zit zij toch in een andere levensfase. Ik ben dus ook niet iemand die anderen snel “vriendin” noemt, ook al kan ik het er goed mee vinden. Verder heb ik goed contact met mijn zus en schoonzusje dus eenzaam ben ik zeker niet maar mijn sociaal leven is er wel op achteruit gegaan sinds er kinderen zijn. Ik leg wel snel contact maar echt de diepte in gaat het niet. Die stap om iets af te spreken vind ik ook lastig. Hier dus niet echt tips maar wel herkenning.

 

Wat ik zelf merk is dat het lastig is om tussen de hapjes en de flesjes en de slaapjes door ook nog dingen te ondernemen. Laat staan een vriendschap op te bouwen!

Zelf heb ik een clubje vriendinnetjes die ik al sinds de middelbare school ken. Een van hen heeft geen kinderen, maar is evengoed geïnteresseerd in de kindjes, en daarnaast heb ik ook veel aan de andere. Maar we kunnen het ook goed over hele andere dingen hebben, ik heb niet het gevoel dat de kids onze vriendschap in de weg staat, juist het tegenovergestelde. Het verdiept enorm en maakt ons nog sterker als vriendinnen-team, vind ik.

Daarnaast nog wat kennissen waar ik graag mee afspreek, maar minder frequent. Soms zou ik dat liever anders zien, maar eigenlijk is het voor nu ook wel oke.

Nieuwe mensen leren kennen vind ik ook lastig, zeker ook vanwege nare situaties die in het verleden hebben gespeeld. Maar eerlijk gezegd heb ik daar nu ook weinig behoefte aan en ben ik erg blij met de mensen die ik nu om me heen heb.

 

Maar nu met het mooie weer zou ik dan bijvoorbeeld vragen of ze het leuk vinden om naar het zwembad te gaan met zn allen. Of als je lang staat te kletsen op het schoolplein vragen of ze het gezellig vindt om nog koffie te komen drinken bij je. En soms komt er uit het gesprek een gedeelde interesse naar voren waar je op door kunt gaan. Zo ben ik gaan sporten met een moeder van school. Het is denk ik een combinatie van aanvoelen of de ander ervoor open staat en gewoon durven vragen. En hoe je dat merkt is als je elkaar vaker ziet, je makkelijk een gesprek hebt en iemand ook interesse in jou toont. Mijn ervaring is in ieder geval dat velen enthousiast reageren.

 

Nieuwe vriendschappen sluiten vind ik altijd nog lastig.
Niet dat ik het niet graag wil maar merk dat vaak nieuw contact toch heel oppervlakkig blijft of op een gegeven moment verwaterd. Heb van school nog 1 goede vriendin waar ik regelmatig contact mee heb en mee afspraak. Met haar kan ik ook alles delen. Verder ken ik wel mensen maar noem het geen vriendschap. Hen toevallig via he forum ook iemand leren kennen en we schrijven nu vaak naar elkaar en hoop ook een keer af te spreken en dat het klikt. Maar het blijft toch vaak lastig omdat iedereen het zo druk heeft met zijn eigen leven.

 

Wauw wat knap! Ik kan dat echt niet... zou t wel graag willen. Ben ook altijd bang wat andere van me vinden omdat ik een hoofddoek draag en een beetje op sociaal gebied getraumatiseerd ben omdat mijn familie me jaren in de steek heeft gelaten vanwege mijn kleding keus (door opmerkingen van mijn moeder als “ik zou nooit bevriend kunnen zijn met iemand die een hoofddoek draagt”)
Vaak vinden mensen me juist heel verrassend en open-minded wanneer we kletsen, maar dan wacht ik tot ik de uitnodiging krijg i.p.v. andersom.
Ben de laatste jaren wel sterker hierin geworden maar zo sterk als jou nog zeker niet!

 

Wat een vervelende opmerking van je moeder
Ik snap dat je daar onzeker van wordt! Maar ik denk dat je dat niet hoeft te zijn.

Wat houdt je tegen om iemand uit te nodigen? Het ergste dat er kan gebeuren is dat iemand zegt dat hij/zij er geen behoefte aan heeft. En ik heb dat nog nooit meegemaakt, eigenlijk. Volgens mij kun je dat best inschatten, of je een klik hebt

 

Dat kan ik idd wel, voel snel genoeg of ik een klik met iemand heb of niet. Misschien toch maar eens mezelf streng toespreken dat ik dat wel durf

 

Maar op een bepaalde manier is dat toch ook “druk zijn met je eigen leven”.