Hier kan ik even wat neerleggen wat ik niet zomaar aan iedereen vraag. Ik ben bijna twaalf weken geleden bevallen met een keizersnede. Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik er geen genoeg van maar sinds de komst van onze zoon heb ik totaal geen behoefte aan seks. De eerste tijd is dat natuurlijk normaal en ik heb vrij lang gevloeid en dan mag het sowieso niet. Maar we zijn dus inmiddels drie maanden verder en ik heb nog geen spoortje zin kunnen ontdekken. Ik heb er gewoon echt geen behoefte aan. Laatst viel ik in een erotische scène op tv maar het deed me helemaal niks. Het heeft ook wel een paar redenen. Na de zwangerschap vind ik mijn buik ronduit lelijk. Ik heb echt zo’n huidflap over het litteken van de keizersnede hangen. Het wordt heel langzaam wat beter maar ik kan er nog steeds niet goed naar kijken. Ik vind het echt vreselijk en ik voel me er ook niet prettig bij dat mijn man me daar aanraakt, of eigenlijk zelfs maar ziet. Daarnaast vond ik de gebroken nachten deze keer een stuk zwaarder dan bij de eerste en was ik constant uitgeput, ook omdat de oudste nogal wat energie heeft gekost de afgelopen tijd. Dat helpt ook niet echt. Gelukkig slaapt de baby sinds deze week door en gaat het met de oudste ook wat beter dus ik hoop dat het met mijn energielevel ook de goede kant op gaat. Mijn man werkt verder ook niet echt mee. Hij is een eigen zaak aan het opzetten en heeft het erg druk (wel veel respect voor). Hij ligt ‘s avonds vaak op de bank te slapen dus echt gezellig zijn onze avonden niet. Verder snurkt hij ontzettend, iets wat ik erg onaantrekkelijk vind. Hij kan er niks aan doen maar het wekt gewoon geen lust op, zeg maar. Hij heeft wel zo’n snurkbeugel en dat helpt wel maar ook dat is geen geil gezicht om het maar zo te zeggen. Verder begint meneer ook best een buik te krijgen (de leeftijd, zegt hij zelf. Hij is 36. ) en hoe oppervlakkig ik dat ook van mezelf vind, ik vind hem daardoor minder aantrekkelijk (daar schaam ik me voor want verder ben ik echt gek op hem). Verder is hij namelijk vrij slank en dan zo’n buik... Als ik nou mijn oude libido terug had zou ik daar waarschijnlijk niet eens zo over vallen maar nu zijn er ineens allerlei struikelblokken. Ik merk aan mijn man dat hij het wel weer tijd vindt maar ik zie er enorm tegenop en dat vind ik echt erg. Wie heeft er tips?
Toevoeging: zou het ook een hormoondingetje kunnen zijn? Ik merk dat het allemaal nog erg schommelt om dat gebied. Ik geef borstvoeding. Dat schijnt ook niet echt positief te werken op je libido.
Het kan absoluut een hormoon dingetje zijn! Na de eerste bevalling merkte ik enorm verschil per soort anticonceptie. Als eerste had ik bijvoorbeeld een mirena. Die beviel op zich prima, ik had alleen enorm veel hoofdpijn en een libido van nul. Zodra hij eruit was, ging het binnen twee dagen al een stuk beter. Daarvoor wilde ik zelfs niet dat hij mij aanraakte! Verder: dat flapje wordt echt nog wel beter. Je man houdt van je zoals je bent. Desnoods doe je het licht uit of houd je een hemdje aan (doe ik nu met de dikke buik ook)
Ik had mijn verhaal net gepost toen ik me bedacht dat het wel eens aan mijn hormonen kon liggen. Ik gebruik nog geen (hormonale) anticonceptie maar ik merk wel dat er nog veel schommelingen zijn. Kan het ook daaraan liggen dat ik anders tegen mijn man aan kijk? Fysiek dan? Want dat buikje is er toch al wel langer (hij wil er wel wat aan gaan doen maar op het moment heeft hij het echt te druk om te gaan sporten. En dat snap ik) en ik heb me er eerder nooit door laten weerhouden. Ik zit mbt seks gewoon echt nog niet lekker in mijn vel. Ik denk ook zeker dat mijn man van me houdt zoals ik ben. Hij vind dat flapje echt niet erg, al snapt hij wel dat ik het niet mooi vind. Ik moet echt nog even in het reine komen met mijn lijf na de tweede zwangerschap.
Aan jullie verhaal te lezen zeg ik: ga sporten! Het is naar wat ik lees een energie en uiterlijk 'probleem'. Geen ruzie/uitgekeken/disbalans man-vrouw. De keizersnede flap herken ik, mij mij ook nog niet weg maar sinds ik weer sport voel ik mezelf strakker worden en beter in mijn vel glijden. Mijn vriend, ook 36, is juist weer net zo strak als 8 jaar geleden omdat hij doelgericht met een PT aan het sporten is. En hij is ook ondernemer, we hebben vier kindjes in 3 jaar waarvan de jongste ongeveer net zo jong als jouw tweede.
@Champetter: Ah gatsie, ik haat sporten. Maar je hebt wel een punt. Het wordt wel tijd dat we weer wat gaan doen. “Vroeger” waren we redelijk fanatieke mountainbikers. Omdat ik echt geen sportschoolliefhebber ben is het misschien een idee om dat weer eens op te pakken. En wat buikspieroefeningen kunnen ook geen kwaad. Mijn man wilde sowieso weer beginnen als de zaak een beetje begon te lopen. En mbt het op elkaar uitgekeken zijn, tja, lichamelijk misschien maar verder zit het toch wel goed. We kunnen nog steeds erg met (en om) elkaar lachen en we praten over alles. Wel zijn er momenteel wat scheve verhoudingen omdat mijn man met iets spannends en nieuws bezig is en ik nu de hele dag thuis met de kinderen ben (ouderschapsverlof). Heerlijk hoor, maar als hij ‘s avonds thuis komt is wel echt van: hij praat en ik luister. Ik heb niet zoveel nieuws te melden. Dus ja, disbalans is er wel een beetje. Dat wordt wel weer beter als ik weer ga werken. Hoop ik. Als ik het zo onder elkaar zet komt het wel weer goed maar ondertussen voelt het niet zo fijn. Ik ben het ook niet gewend van mezelf, haha! En misschien heeft het gewoon wat tijd nodig. Het is nog maar twaalf weken geleden en de eerste drie a vier weken waren niet om over naar huis te schrijven. Die tel ik niet mee, voor mijn gevoel begon mijn herstel echt vier weken na de bevalling.
Ik herken het wel hoor zo na de 2e. Alles wat minder in model, slaapgebrek, snurken! Door het slaapgebrek slapen we zelden in 1 bed, omdat hij echt heel erg snurkt. Dus of ik lig wakker of ik por hem wakker. Meestal slaapt hij dus op zolder de laatste tijd. Dat helpt niet. Ik geef en nog borstvoeding en heb sinds 2 weken een mirena. Nu helpt dat laatste bij mij juist iets positiever, mijn humeur is namelijk veel gelijkmatiger met hormonen. Zonder was/ben ik echt veel ongeduldiger en wispelturiger. We hebben nu welgeteld 2x sex gehad. Maar heb ook geen eens zin om de hand aan mezelf te slaan. Gewoon 0 energie over na 2 kinderen naar bed en dan nog opruimen/voorbereiden voor volgende dag.
Hier ook herkenning. Zoon is nu 12 weken en ik heb mezelf wel een aantal keer tot seks toe gezet, in de hoop dat ik er weer meer zin in zou krijgen, maar het werkt niet. Hier komt het door mijn buik, ik voel me er niet fijn bij als hij mijn buik ziet of überhaupt aanraakt. Voor hem maakt het niks uit maar daar kan ik niks mee. Begrijpt hij weer niks van wat ik ook wel weer begrijp, maar handig is het niet. Ik ben wel bezig met veel bewegen en afvallen maar dat kost ook tijd voordat ik me weer beter over mezelf zal voelen. Die van mij ligt trouwens ook 's avonds op de bank te slapen en snurkt vreselijk, dat punt begrijp ik ook
Toch fijn, die herkenning. Niet voor jullie maar wel dat ik niet de enige ben. Die mannen van ons werken ook niet echt mee, hè? Over herkenning gesproken: onze kindjes zijn inderdaad bijna even oud enne... hadden ze niet dezelfde naam? Of was jij dat niet?
herkenbaar hoor , het vreet energie 2 van die muppies, je lichaam is onder horormonen nog allerlei rare dingen aan het doen en jullie zijn allebei druk en moe. inderdaad wat fietsen is misschien wel een idee en anders gewoon nog even tijd geven of zin maken , soms helpt dat ook,
Haha klopt! Dat ben ik Nou inderdaad maarja, ik begrijp hun kant ook wel weer. Helaas want het zou toch fijn zijn als we rustig de tijd kregen. Hier hielp het er overheen zetten wel om hem weer even 'rustig' te hebben. Scheelde voor mij frustratie richting hem want ik voelde me op een gegeven moment opgejaagd. Maar ik snap ook dat dat niet voor iedereen een optie is.
Mijn zoon is al 1 en ik heb al vanaf het moment dat ik zwanger ben geworden van hem geen zin meer.. Nadat mijn dochter geboren was was mijn libido al om te janken maar sinds de zwangerschap van zoon is die echt verdwenen. Als mijn vriend echt moeite doet dan krijg ik wel zin maar het duurt soms echt een eeuwigheid. Ik kan ook gerust maanden zonder seks maar dat kan ik me vriend niet aandoen
Geen expert hoor, maar ik denk hou je er niet zo mee bezig ! Dat komt vanzelf wel. Het is juist nog maar zo kort geleden. Van erover piekeren worft het zoiezo niet beter. Hormonen doen een hoop met je. Je lijf zit helemaal in de zorg stand. Je zou een eens wat leuks kunnen doen met je man. Erop uit samen. Een soort date night ofzo. Desnoods gewoon thuis op de bank bioscoop Netflix avondje houden maar dan met hapjes en leuke kleding ofzo. Ik snap dat die avondjes maar kort zullen zijn met al die voedingen van de kleine. Maar gewoon even bewust iets samen doen. En dan komt dat andere ooit vanzelf
Ja, hiermee eens. Je bent twaalf weken geleden bevallen. Je hebt twee jonge kinderen om voor te zorgen. Je hebt gebroken nachten. En dan verwacht je een spetterend seksleven. Mwah, niet doen. Het is een fase, echt waar.
Haha zelfs dat is een fase! Als je kinderen hebt bestaat het leven voortaan uit van de ene fase in de andere