Sinds de komst van ons zoontje (nu 16 maanden) doen mijn schoonouders (vooral moeder) erg vervelend. Ze roddelen en liegen over me tegen iedereen. Ze zijn sinds ik ze heb gevraagd vooraf even te bellen voordat ze komen (eerste week na bevalling kwamen ze elke dag en daarna ook nog zonder te bellen) zijn ze nooit meer langsgekomen, want hóe durfde ik te vragen of ze eerst willen bellen .. Ik heb een zware kraamtijd gehad door ze. Ze hebben tegen heel de familie gezegd dat ze niet bij me langs mogen komen (hebben ze ook niet gedaan) en elke x dat ik bij ze langskwam met de kleine werd is zo goed als genegeerd. Er zijn nog 1000 dingen die ik op kan noemen, maar dat bespaar ik jullie. Nu is het zo dat schoonvader laatst riep: als de kleine er is (ik ben 32weken zwanger) nemen wij Henk (ik noem mn zoontje even Henk). Hij gaat elk weekend bij ons logeren. Dat terwijl ze niet 1x de kleine zijn komen opzoeken. Het voelde erg naar en ik ben meteen een discussie begonnen. Het was echt de druppel. Ik ben al ruim een jaar in mijn hoofd élke dag in discussie met mn schoonmoeder. Voor het slapen, tijdens het voeden, tijdens het douchen, autorijden, schoonmaken, middernacht als ik wakker word. Allemaal dingen die ik haar wil zeggen. Ook heb ik het gevoel dat mijn man denkt dat ik overdrijf, maar er zijn zoveel dingen gebeurd en gezegd dat ik er echt heel erg mee zit. Na mijn kraamtijd zat ik op t randje van depressie. Ik heb toen zelfs tegen myn baby van 1,5 week geschreeuwd. Door de stress ben ik vroegtijdig gestopt met bv omdat ik geen melk meer produceerde. Dat zit me het meest dwars. Thuis hangt zo af en toe een onrustige, ongelukkige sfeer. Kortom, ik zit met best veel woede (ooit gesprek aangegaan met schoonouders, maar week erop op t matje geroepen over hoe ik durfde zo te praten tegen ze). Praten heeft geen nut. Mijn man heeft ook met ze gesproken. Is het overdreven als ik professionele hulp ga zoeken? Ik ben bang dat alle opgekropte woede als een boomerang terug gaat komen en dat moet ik niet hebben met 2 mini kinderen. Ik ben gewoon ongelukkig door deze toestanden. Warrig verhaal, maar zou ik hulp moeten zoeken of zelf leren loslaten(wat me niet is gelukt tot nu toe)?
En een keer in gesprek met een onafhankelijk iemand? Een mediator! Wie weet klaart dit de lucht. Waarschijnlijk hebben je schoonouders frustraties en begrijpen jullie elkaar verkeerd. Er zijn verschillende verwachtingen! Spreek die rustig uit en probeer elkaar te begrijpen en een middenweg te zoeken. Ik snap dat dit er makkelijk staat maar om aan jullie verstandhouding te werken is het belangrijk dat he elkaar begrijpt! Succes!
Je zegt af en toe wat over je man, maar hoe gaat hij met deze situatie om? Heb je het idee dat hij aan jouw kant staat? Want dat lijkt me persoonlijk het ergste in jouw verhaal; het idee dat je alleen staat met dit probleem. Ik denk dat professionele hulp nooit kwaad kan. Je kunt ervan leren hoe je zelf anders kunt omgaan met de problematiek, hoe je je woede beter kunt kanaliseren. Zit die woede alleen naar je schoonouders of ook naar je man? En naar jezelf denk ik ook, een hoop frustratie lijkt me. Ik zou er iig niet mee blijven doorlopen, sterkte.
Volgens mij is het belangrijk dat je eerst echt een gesprek aan gaat. Je zegt dat je het gevoel hebt dat je man vindt dat je overdrijft, maar is dat zo? en in het hele jaar heb je 1000 gesprekken in je hoofd gevoerd met he schoonmoeder, maar maar 1 echt. Begin eens met je man. Vertel open en eerlijk wat je denkt, wat je vindt en vraag wat hij echt vindt. Ga het gesprek aan met je schoonouders, open en eerlijk, hou het bij jezelf, vertel wat je vindt, wat je voelt, wat jou dwarszitten (dus niet: jullie....maar: ik voel me rot omdat ik het gevoel heb dat...). Ik denk dat je kunt praten met professionals, om zelf te gaan leren praten , maar een probleem zoals dit los je alleen op door te gaan praten over je gevoel. En werkt dat uiteindelijk niet, dan kun je je erbij neerleggen en alleen nog maar je eigen grenzen stellen zonder echt in gesprek te gaan bijvoorbeeld. Of contact verbreken als ook dat genegeerd wordt. En daar kun je dan mee leren omgaan door een professional te zoeken. Sterkte!
Ik zou hier hulp voor zoeken. Je bent er veel te veel mee bezig, het neemt je leven zowat over als ik dat lees. Dat is ongezond. Je hebt in 1,5 jaar 1x gesproken? en je man heeft het 1x geprobeerd? Dat is wel weinig. Ik denk dat nu praten nog geen zin heeft. Zij zijn boos maar jij zit ook met zoveel boosheid dat ik me kan voorstellen dat er ook geen goed gesprek met jou te voeren is. (Sorry) Ik zou dus eerst zelf hulp zoeken, en als de tijd daar is kunnen jullie misschien met zijn allen praten. Sterkte
Probeer eerst eens om het allemaal op te schrijven. Schrijf ze een brief. Of je die wel of niet ook daadwerkelijk aan ze geeft, moet je zelf maar kijken, Dat hoeft niet. Als je er daarna nog steeds mee blijft zitten zou ik hulp zoeken.
Soms is het beter om te leren omgaan met de situatie. Dat wil niet zeggen dat je alles maar moet aannemen wat zij naar je uit braken maar je moet leren het niet meer zo diep te laten binnen komen. Dat vergt wel even tijd en zeker tijdens zws heb je je hormonen zodat je anders reageert dan in een rustigere tijd van je leven. Zo ie zo vind ik het erg dat je schoonfamilie je niet steunt en je zo'n gevoel geeft. Verre van volwassen als je het mij vraagt. Dus ja ik zou hulp zoeken dat kan al bij de huisarts die je misschien een goed advies hierin kan geven. Succes en sterkte.
Ik heb het zelfde, het is gewoon een beetje eng hoe onze verhalen op elkaar lijken. Als je behoefte hebt er over te praten of mijn verhaal een keer wilt horen, mag je mij pben! Het is moeilijk, heel moeilijk. Ik weet niet of het bij jou zin heeft om het gesprek met ze aan te gaan? Waarschijnlijk heb je dat al 100 keer gedaan en anders zou ik tijdelijk afstand nemen. Je hebt een kleine thuis lopen en je bent zwanger, probeer te genieten.( ook een dooddoener in zo'n situatie ik weet het) Nogmaals, als je behoefte hebt om mijn verhaal te horen of iets anders (ik wil niet in het openbaar vertellen over hun) mag dat.
Bedankt voor de reacties. Wat betreft mijn man: hij zegt wel dat ik gelijk heb en dat zijn moeder zich niet netjes gedraagt etc, maar 'het is mijn moeder, dat is haar karakter, we moeten het zo accepteren' komt er af en toe uit. Hij kan zich na een discussie tussen mij en 1 van zn ouders ook erg rot voelen. Hij heeft zijn ouders er een paar keer op aangesproken. Zijn ouders die geven hem dan deels gelijk, maar uiteindelijk verandert er helemaal niks. Ze blijven rot doen. @iMoeder heb jij t wel eens op een brief geschreven? Ik heb er vaak aan gedacht maar ik weet niet of dat nou echt helpt. Zou zonde van mn tijd zijn want ik kan er een boek over schrijven als ik begin. @KleineLai het klopt indd dat we nu zo ver zijn dat er geen fatsoenlijk gesprek gevoerd kan worden. Het is ook zo dat ze nooit, maar dan ook nooit iets wil toegeven tegenover mij. Altijd erom heen praten en doen, ik kan er erg slecht tegen. Ze heeft áltijd gelijk.
Ik ga je vanavond pm'en (ben nu aan t werk). Genieten gaat erg moeilijk indd. En dan krijg ik weer een reden om boos te worden: ze verpest mn roze wolk waar k op zou moeten zitten. En nee een gesprek met haar aangaan is gewoon érg lastig omdat ze altijd gelijk heeft volgens haarzelf. Niks toegeven, altijd iets vinden als antwoord. Nou ja, ik pm je vanavond. Dankje!
Ik zou het contact gewoon verbreken. Je man kan er heen gaan, evt met de kids. Maar ik kwam er gewoon niet meer. Maar ik ben mss ook wel iets te makkelijk in zulke dingen.
Is goed! Ik begrijp je helemaal, misschien waren het ook wel hele stomme tips, aangezien ik er zelf ook helemaal niks aan heb. De roze wolk was bij mij binnen 24 uur een mooie onweerswolk geworden. Ik snap zo ontzettend goed dat je ze dat kwalijk neemt! Je zou bijna denken dat het familie van elkaar is.
Ik heb ook van die geweldige schoonouders. Ik heb het na keer op keer proberen weg geschoven onder het mom van dat ik wel weer contact op neem als ik mijzelf ervoor kan afschermen. Ik kon ook veel van die boze fantasie gesprekjes hebben maar het uitspelen wat ze deden was ook absoluut niet goed voor mijn relatie. Eerst was de vrouw van mijn zwager aan de beurt om elk bezoek (dan overdrijf ik niet hè elk bezoek/week) over te gallen. Op dit moment wordt er zoveel gelogen en gespuwd over mij dat het van mij voorlopig echt niet meer hoeft. Laat zij maar het slachtoffer zijn, neem ik de rol van boef wel op mij. Misschien is het goed om met iemand op een rijtje te zetten waar jouw grenzen liggen. Iemand die niet in de situatie staat waarmee je de woede eraf kan halen om te kijken wat er over blijft. En daarmee ook te kijken wat je vanuit daar gaat doen.
Oké niet boos op me worden.. Maar als ik dit zo lees zou ik eerst met mezelf aan de slag gaan.. Het is in mijn ogen niet de schuld van een ander hoe je je voelt maar een keuze hoe je ermee omgaat. De mooiste gedachte uiteindelijk zou zijn dat je het niet voor jezelf laat verpesten. Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk. En geloof me ik weet helaas waar ik over praat. Na een jarenlang traject met mijn bloedeigen ouders. Andere mensen verander je niet.
Je vraagt wat je met je woede kan. Is pmt een optie voor je? Staat voor psychomotorische therapie. Op pmtinfosite kun je meer info vinden. Kan bij 1 lijns hulp