Van mijn vriend zn kant uit geen neefjes en nichtjes. Mijn zus heeft dan gelukkig nog 2 kinderen. Hier dus ook niet heel grote familie.
Haha ja. En ineens komt er weer ruimte voor mijzelf, zie ik het ook wel zonnig in dat ze straks ouder zijn, weet ik niet of ik nog een keer met zo'n baby al die zorgen wil. Zometeen is het weer net als mijn oudste een huilbaby, volgens mij trek ik dat niet meer...dat soort dingen Off topic volgens mij is jouw oudste net als mijn oudste van september 2104, klopt toch?
Nee mijn oudste is nog een jaartje jonger, september 2015. Ik vind het best pittig. Een baby en een peuter en daarbij nog 32 uur werken. Voor mij voelt het steeds meer ok om niet voor een derde te gaan...
Met de derde had ik dat gevoel wel en een vierde was best leuk geweest maar kom op we worden ouder en Nederland is al druk genoeg en ik heb genoeg zorgen met drie kinderen. Ik vind het mooi geweest. Toevallig zei ik afgelopen zondag tegen mijn man toen we ergens een ijsje aten en er zat op het terras een krijsende peuter van dat ik oprecht blij was dat wij die fase helemaal voorbij waren, ik moet er echt niet meer aan denken haha
Ons gezin is echt compleet. Stel dat ik ongepland zwanger zou worden, dan is het prima hoor. Dan zal ik van een derde kindje net zo genieten en net zo veel houden als van de eerste twee. Ik geloof ook niet dat ik er ook maar een moment van zou schrikken of balen of spijt van zou hebben als ik dit per ongeluk zou gebeuren. Maar ik zou er niet meer met opzet aan beginnen. Vanmiddag een vriendin op bezoek met een jonger kindje... màn wat ben ik blij dat ik daar vanaf ben zeg. De gebroken nachten met een baby, dat gezeul met al die spullen, zodra ze leren lopen dat je er constant in de buurt moet blijven. Ik vind het echt heerlijk dat onze kinderen zichzelf redelijk zonder toezicht een poosje kunnen vermaken nu. Als ik thuis moet werken of gewoon zin heb om in m'n ligstoel van het zonnetje te genieten: het kan gewoon. Ik hoef niet constant te kijken of er geen baby's ergens in de border blaadjes ligt te vreten, ik hoef geen sprintjes te trekken omdat een peuter van een glijbaan dreigt te donderen. Moet één van mijn kinderen naar de wc? Succes ermee! Heb je dorst? Prima, je weet waar de koelkast is. Ik klink nu misschien als een ontaarde moeder. Wees niet bang: ze krijgen eten, ik klets met ze, lees voor, haal ze keurig op tijd op school. En daar kan ik allemaal volop van genieten. Maar ik geniet ook van hun zelfstandigheid en de rust die dat voor mij meebrengt. Wat dat betreft wil ik echt niet meer terug naar de tijd met nog jongere kinderen. (... al zou het lekker zijn als die van ons nu even stoppen met groeien en zelfstandiger worden. Ze zijn zo leuk nu. En dat is een gevoel die ik tot nu toe eigenlijk bij elke leeftijd heb gehad.)
Ja, al voor de zwangerschap wisten wij "this is it!" Alles heel bewust meegemaakt, en met een mooie bevalling hebben we het hoofdstuk nu afgesloten. Dolgelukkig met onze 2 ventjes en helemaal compleet zo.♡
Ik wilde nog heel graag een derde, denk dat het altijd wel een beetje zal blijven kriebelen. Mijn man vindt 2 genoeg, en daarmee de keuze gemaakt dat we compleet zijn. Dat heeft bij mij wel wat tranen gekost. En ook wel wat gesprekken samen. Moest het echt even een plekje geven. Toevallig had ik afgelopen week voor het eerst het moment dat ik dacht het is goed zo. Ze zijn 6 en 3 en we hebben het heel fijn samen. Maar in mijn hart blijft altijd nog een plekje vrij, dus die vul ik op met “leen” kinderen haha! Waarvan het dan stiekem ook best wel fijn is dat ze uiteindelijk weer naar hun eigen mama gaan..
Wij zijn compleet met ons kwartet, dat voel ik heel sterk. Toch zou een vijfde nog steeds welkom zijn.
Ik heb een compleet gevoel bij ons gezin. Twee kinderen kort achter elkaar vond ik zwaar en ik ben blij dat ze nu meer zelfstandig zijn. We zijn echt heel blij met onze twee kindjes, geen kriebels voor drie of meer.
Wij zieden altijd dat we graag 3 kinderen zouden willen (als het ons gegund was). Bij de laatste zwangerschap had ik nog niet heel sterk het gevoel dat het de laatste keer was en heb dus ook nog niet echt afscheid genomen van het zwanger zijn. Op het moment is het goed zo. We hebben 3 meiden met nog geen 3 jaar tussen de oudste en de jongste en het is dus hartstikke druk. Ik vind het heel fijn dat er wat meer ritme in de dag komt nu de jongste wat ouder wordt. Maar of ons gezin ook echt compleet is? Ik weet het niet. Als de jongste 2 is, gaan we kijken hoe we dan denken over een 4e.
Toen de tweede nog jong was wilde ik graag een derde, dat gevoel verdween weer maar is toch nog heel even terug gekomen. Nu voelt het voor ons echt als een compleet gezin (man wilde überhaupt geen 3e, heeft ook nooit getwijfeld). Derde kindje is nu toch onderweg dus zijn we straks over compleet.
Na de eerste was ik binnen een half jaar al bezig met de tweede, zoveel liefde te geven, daar 'moest' een tweede kindje komen. Na de tweede een ontzettend moeilijk jaar gehad en een tegenvallende bevalling. die grote psychische problemen heeft veroorzaakt. en zei gelijk al na de bevalling, nooit meer! Hoewel mijn wens altijd vier kindjes was. en ook na een jaar dacht ik nooit meer, ik heb twee slechte slapers, het eerste jaar van de tweede viel me ontzettend tegen. nu ik psychisch weer helemaal op de rit ben en weet dat het ook daaraan lag dat ik zelf ook extra slecht sliep en niet zo veel aan kon zijn de kriebels er wel echt voor een derde.. Het voelt niet meer zo compleet als vorig jaar. Maar aan de andere kant bent 'bang' dat ik dat gevoel van compleet zijn nooit zal krijgen..
Mijn 2e baby had zware reflux en dat heeft echt een sluier gegooid over de eerste maanden. Heel lang het gevoel gehad dat ik een derde kindje wilde. Nu heb ik dat niet meer. Ik merkte dat het vooral teleurstelling was, over hoe het de 2e keer is verlopen. De jongste is nu bijna 2 en de oudste bijna 4. Ik ben nu echt aan het genieten. Ik wil dat niet meer verstoren. Dus ik denk dat wij compleet zijn.
Het komt met vlagen... De laatste paar maanden heb ik wel een ontzettend verlangen naar een tweede kindje, vooral als ik dan een kindje zie met een broertje of zusje dan smelt ik helemaal... Mijn vriend echter is nog steeds de bevalling aan het verwerken en heb hem laatst moeten zweren bij de volgende een andere verloskundige uit te zoeken, dus echt actief zijn we nog niet bezig, maar we hebben al wel in ons hoofd wanneer we uiteindelijk een afspraak bij de huisarts willen maken voor de mmm weer
Hier zijn we compleet. Vroeger wilde ik graag 3 kinderen maar na een miskraam en een heftige zwangerschap vol met zorgen ben ik blij met de zoon en dochter die ik gezond heb mogen krijgen. Ik wil niet nog eens zwanger zijn, man wil geen 3e en heeft zich laten helpen en we zijn gelukkig met de 2 die we hebben mogen krijgen. Het is soms goed zoals het is
Nee, geen compleet gevoel, maar ik begin te denken dat dat bij me hoort. Ik hou al zo’n 2,5 jaar mijn gevoelens bij op papier om zo een goede keuze te kunnen maken. En het wisselt zo enorm, met de seizoenen, met mijn cyclus. Dan wil ik dolgraag een vierde, dan weer ben ik blij dat we met drie compleet zijn. Ik vind het wel lastig dat ik zo veranderlijk ben. In die 2,5 jaar zijn we zelfs een paar maanden voor een vierde gegaan, maar ben ik nu ‘blij’ dat dat niet gelukt is. Misschien is het beter dat mijn man zich laat helpen, zodat de keuze voor mij wordt gemaakt, maar ik vind dat ook best een heftige beslissing. Hij is er trouwens wel meer dan mij van overtuigd dat we compleet zijn.
Hier ook compleet. Voordat ik zwanger werd van Y dacht ik altijd dat ik een groot gezin wilde. Mijn vriend vond 1 wel genoeg, maar toen die er eenmaal was kreeg hij ook wel de wens voor een tweede. En nu? Eigenlijk hebben we onze handen vol aan deze 2 boefjes en is het heel fijn om uit de babytijd te zijn, dat ze nu zelf kunnen lopen en praten en dat we nog genoeg 1-op-1 aandacht kunnen geven. Door medicatiegebruik van mijn vriend mag hij mij niet bezwangeren de komende 1-2 jaar, en eigenlijk heb ik het daar helemaal niet moeilijk mee. Mocht de wens toch nog komen, hebben we daar nog voldoende tijd voor na het afbouwen, ik ben dan 33 of 34, maar het voelt steeds completer..
Helemaal compleet. Ik wil nooit meer zwanger worden. Begin juni laat man een knip zetten en dat vind ik een heel prettig idee. Na de tweede rationeel besloten dat we compleet waren, maar uiteindelijk durfden we toch niet te kiezen voor permanente anticonceptie. Na de derde (nogal onverwacht) was voor mij heel duidelijk dat als hij zich niet liet helpen, ik dat zou doen. Hij heeft even getwijfeld, maar is nu ook overtuigd, maar vindt het (op zich logisch) wel een beetje spannend dat er daar gesneden gaat worden. Voor hem is het ook echt compleet, onze leeftijden (42 en 38) spelen ook zeker mee, maar de gebroken nachten, beperkte vrijheid en gebrek aan overzicht zijn het voornaamst.