Ik vind dat zo'n nare eigenschap! Ik snap dat hele mensen kijken niet. Iedereen is anders, wat boeit het nou als de een op crocs loopt en de ander op pumps of wat dan ook. Er zijn zoveel landen waar mensen niet vrij mogen kiezen wat ze willen dragen. Hier mag dat wel en dan wordt er weer over geroddeld. Bah.
Oh ik kijk ook niet om me heen om belachelijk te maken hoor. Veel dingen vallen me gewoon op Net zoals ik in elke stad loop.. En nee dan ga ik niet roepen zo jij ziet er belachelijk uit!!! Maar wil niet zeggen dat ik dat niet kan denken of tegen een vriendin zeg als we samen zijn
Jawel, ik denk heus wel eens iets over de kledingkeuze of kapsel/ haarkleur van een ander. Zowel positief als negatief. Maar ik voel me bepaald niet genoodzaakt om dat, als ik iets niet mooi vind oid, dan ook nog tegen een ander uit te spreken. Wat is daar het nut van? Schiet je toch niks mee op? Je wordt er zelf niet 'beter' van ofzo...
Shoot me, maar ik vind het ook heerlijk om op een terrasje mensen te keuren die voorbij lopen. Ben geen heilige.
Ik denk dan ook: misschien zit die vrouw er voor iets heel naars (bij haar of haar man) en is ze daarom zo pinnig... Geen idee hoor, kan ook zijn dat ze gewoon een rotmens is natuurlijk.
misschien had ze haar dag niet en was ze erg zenuwachtig voor iets. Sommigen reageren zich dan zo af. Niet leuk natuurlijk, maar laat maar gaan. Het is jouw energie totaal niet waard.
Even de andere kant... Het kan mij dus echt helemaal niet schelen hoe een ander over mij denkt of vindt hoe ik eruit zie. Al zou ik in een paarse clownsbroek lopen met gele stippen...
Dit, mijn tante is sinds haar hersenbloeding echt heel negatief en oordelend. Dus ook echt dingen als;’Bah, die is dik zeg!’ En;’Zo’n gordijn trek je toch niet aan?!’ Dit had ze voor haar hersenbloeding totaaaaal niet
Mijn moeder heeft dat na haar hersenbloeding ook een tijdje gehad. Soms was het zo beschamend. Het aller ergste was nog wel dat ze wist dat ze het deed, maar de controle was er simpelweg niet meer. Ik merk er nu nog weinig van. Dit sport dingen zijn wel heel goed te trainen tot en met 1 jaar na de hersenbloeding.
Ze heeft een jaar intensief gerevalideerd en fysiek is ze vrijwel volledig hersteld - alleen gaat alles iets langzamer - maar dat negatieve is gebleven. Ze is qua karakter echt veranderd, van altijd positief, kletskous, ontzettend grappig... is ze gegaan naar negatief, heel introvert, soms ineens kwaad en altijd bloedserieus... ze lacht nooit meer
Dit hoeft helemaal niets met onzekerheid te maken te hebben. Kan ook gewoon komen door een k#tdag, verveling, afleiden van de medische crap die nog komen gaat of soms is iemand gewoon een zuurpruim. Onzekerheid is veel minder vaak een oorzaak van gedrag dan sommige mensen denken. Ik zeik ook wel eens mensen af, maar zou het nooit doen wanneer iemand het zou kunnen horen. Doe het vooral wanneer ik 99,99% zeker ben dat iemand mn taal niet verstaat, haha. Ik ga er vanuit dat ik zelf ook regelmatig afgezeken wordt en eerlijk gezegd boeit het me niet zoveel. Soms is het gewoon een beetje venten na een stomme dag, soms is het verveling, en soms is het oprechte verbazing over iemand fashion choices. Overigens geef ik denk ik net zo vaak positief commentaar op dingen die ik leuk, mooi of verassend vind. Beetje 50-50 denk ik. Als je over andere mensen wil praten (positief - want wat jij positief vind, vindt een ander dat misschien niet of negatief) moet je het wel zo doen dat niemand het hoort vind ik.Ik zou het ook nooit doen waar mn kinderen bij zijn. Ben er niet trots op, maar het is wel menselijk
Een keer doe ik ook weleens ja. Maar iedereen die je ziet afzeiken.. Als het niet onzekerheid is dan is er iets anders mis met je.
De moeder van mn man heeft precies hetzelfde ook na een hersenbloeding. Ze ging ook van rete intelligent naar middelmatig intelligent. Ze is vooral heel negatief, zeurderig en heeft een totaal andere (niet grappige...) humor. Heel naar om te zien, hoe iemand totaal van karakter kan veranderen . Het laat ook zo goed zien hoe kwetsbaar je diepste "jij" is. Je bent gewoon een product van chemische processen in je hoofd en als iets die processen maar flink genoeg verstoord, wordt je totaal iemand anders (hormonen doen soms natuurlijk enigzins hetzelfde maar dan in veel minder extreme mate).
Maar vegeet niet dat ze in het ziekenhuis zat he. Wie weet wat haar nog te wachten stond. Ze kan ook gewoon een slecht moment hebben gehad. Je kunt dan niet gelijk zeggen dat er "iets mis jet je is", want wat is dat in hemelsnaam? Bovendien zuurpruimen zijn ook mensen .
Dan hoop je soms -denk ik, ik had dat wel- dat ze fysiek dan maar iets minder was hersteld en haar psyche juist meer. Het lijkt mij heel naar als je moeder niet meer lacht. Niet alleen voor jou maar ook voor haar. Mijn moeder is ook heel erg veranderd. Fysiek was er na twee hersenoperaties niks aan de hand. (Ze kon alleen maar Engels praten.)Maar daarna kreeg ze psychoses en doordat ze altijd in de zorg werkte met mensen die psychoses hadden wist ze elke hulpverlener om de tuin te leiden. Ze is milder geworden, ik heb echt gerouwd om haar oude ik en haar nieuwe ik moeten leren kennen. Super zwaar en daar zal jij vast ook doorheen zijn gegaan.
Dementie kan veel doen met een mens Ik heb een tijd op een groep met dementerenden gewerkt. Een oudere dame op de groep was altijd heel erg boos en onfatsoenlijk. En enorm schelden. Haar dochter vertelde me dat ze voordat ze dementeerde een hele deftige en lieve vrouw was die juist nooit boos was. Mijn stiefopa heeft dit ook gehad...het tegenovergestelde van zijn karakter. Hij was niet echt een hele aardige man en altijd nors maar toen hij alzheimer kreeg was hij ineens heel lief en lachte de hele dag. Zo vreemd