Gisteren te horen gekregen dat wij in oktober een zoon krijgen. En dat was even slikken. Voor mij, mijn partner en onze dochter.. We hadden alledrie het gevoel dat het weer een meisje zou zijn, en oh wat hoopte ik dat toch eigenlijk. Iedereen om me heen is super blij, een meisje én straks een jongen. Wat wil je nog meer.. En ik? Ik heb gisteravond keihard zitten huilen. En daar baal ik dan weer van. Want bij mijn dochter heb ik zo genoten van dat meisje in mijn buik. Ik kan alleen maar hopen dat dat gevoel nu ook komt. Natuurlijk ben ik blij met mijn zwangerschap en dat er weer een kindje komt, maar het beeld wat we jaren hadden is moeilijk om zo even uit te zetten. We weten geen jongensnaam, de kamer inrichten is ook maar lastig...Beren op de weg.. Het is misschien niet eens zo zeer dat het een jongen is, want als ik naar m’n super lieve neefje kijk dan smelt ik. Maar aan de andere kant zie ik ook vaak van die ontzettend drukke knullen, die niet voorzichtig zijn (en ik ondertussen al 3x een hartstilstand had gekregen). Voor mijn gevoel ben ik meer een meisjesmoeder. Maar misschien is het meer het idee dat ik geen dochter meer ga krijgen. Die babytijd met een meisje niet meer krijg. Bij mijn dochter vonden we het in het begin erg zwaar, en heb ik weleens het gevoel dat ik er niet van heb genoten. Ik had dát zo graag nu wel willen doen met zo’n klein meisje.. Het zullen ook vast de hormonen zijn. En uiteraard zijn we ontzettend dankbaar dat het ons gegund is nog een kindje te mogen krijgen. Het belangrijkste blijft altijd dat het gezond is, dat wil elke ouder, maar toch is dit wel momenteel het overheersende gevoel.
Hoi, Wat goed dat je er eerlijk over bent! Bij de eerste wisten wij het geslacht niet en was ik bang dat het een jongen zou zijn om dezelfde redenen als jij aangeeft. Nu heb ik wel 2 meisjes, maar wat ik in mijn omgeving zie is dat het in babytijd weinig uitmaakt wat het geslacht is: een baby is een lieve kleine frommel. Dus dan ga je er al zoveel van houden en groei je mee naar de mogelijk wat drukkere peuterperiode. Al ken ik ook heel rustige kleine jongens hoor! Geef je gevoel de ruimte. Kijk naar lieve jongetjes en ik denk dat het wel goed zal komen
Wat vervelend voor je dat je dit zo voelt! Toen ik zwanger was van de 2de, wist ik zeker dat het weer een jongen zou worden. Ik was immers een jongens moeder... Ook ik moest even schakelen toen het een meisje bleek te zijn. Moest ik dan echt jurkjes shoppen en prinsesje spelen? Hoe langer ik zwanger was, hoe meer ik wende aan het idee. En nu ben ik zo'n moeder die nog een kroontje extra koopt omdat het zo schattig is Ik denk dat je zal merken dat het idee vanzelf went en dat je ook de leuke kanten gaat inzien! Overigens wat je schrijft over drukke jongens: mijn meid is vele malen drukker en onverzichtiger dan mijn knul.
Misschien om wat te verlichten ik dacht ook een tijdje dat het een meisje zou zijn en wist alleen maar meisjes namen , Maar toch heb ik de leukste zoon gebaard met wel 3 super namen Gefeliciteerd !
Ik snap je wel. Ik ben een echt meisje meisje en heb twee zoons. Toen we er bij de eerste achter kwamen moest ik ook wel even wennen. Zodra je zoon is geboren is dat over.. echt! Je rolt er automatisch in, geen zorgen!
Heel herkenbaar jouw verhaal. Bij de 20 weken Echo van mijn jongste moest ik ook ontzettend schakelen. Nog een jongen? Wat moest ik nou met twee jongens, die vechten alleen maar en ik ben helemaal geen jongens moeder. Bovendien had ik al altijd gedacht dat ik eerst een jongen en dan een meisje zou krijgen. Ik geloofde de echoscopist ook niet. Nu ben ik medisch dus kreeg veel echo's en heb t de volgende x laten controleren en het was echt een jongen. Ondanks de schakeling ben ik zo blij met mijn 2 jongens. Ze zijn ook zo ontzettend lief en leuk samen. Bij deze zwangerschap roept iedereen dat het een meid wordt en eigenlijk krijg ik het nu benauwd bij t idee dat het een meisje is. Ik weet niet wat ik met een meid Moet, ken veel meisjes die echt secreten zijn. Maar goed over 20 weken weten we meer. Alles is welkom. Wat ik dus eigenlijk wil zeggen geef jezelf even de tijd om er aan te wennen. Het komt echt zeker weten goed!
Ik heb een jongen en een meisje en vind het juist super leuk om van allebei eentje te hebben. Je hebt twee soorten en jij hebt ze straks allebei. Snap je teleurstelling daarom niet zo goed. Maar goed, ieder zijn gevoel natuurlijk. Ik kan je wel vertellen dat een jongen heerlijk is, over het algemeen zijn ze heel gek op hun moeder. Het gaat vast goed komen!
Ik snap wat je bedoelt! Ik had altijd in mijn hoofd dat ik meiden zou krijgen. Toen bij de echo bleek dat b* een jongen was, was ik helemaal ontdaan en uit mijn doen. Hoe kan dat nou? Ik ben een meisjes mama. Uiteindelijk bleek n ook een jongen te zijn. Het is een heerlijk mannetje en ik geniet enorm van hem! Bedenk je dat jongens vaak mama’s kindjes zijn, graag knuffelen enz. Zodra je hem echt voelt bewegen en in je armen hebt ben je vast helemaal gek op hem! Praat er over met je vk, misschien kan zij je hier in begeleiden. Het is echt een ding en niet zomaar iets. Ze noemen het gender disappointed. Het is niet erg dat je je zo voelt, probeer vrede te hebben met het gevoel en het een plekje te geven
Ik ben een echt meisjes meisje, hou van tutten, nageltjes lakken enz. Altijd als ik bij baby kleertjes keek liep ik direct naar de meisjes afdeling. Al die leuke jurkjes ed. Meisjes namen had ik ook al helemaal in m’n hoofd. Ik zag het al helemaal voor me... En toen was ik zwanger en bij de geslachtsecho zagen we dat het een jongetje was. Pff dat was even slikken, wat moest ik nou met een jongetje... maar langzaam ging ik aan het idee wennen en toen ie geboren werd was ik meteen verliefd op hem. En de 2e was weer een jongen en wat was ik blij! Weer een heerlijke knuffelkont die gek is op z’n mama. Ik vind het echt heerlijk. 2 van die boevenkoppen die nu al kattenkwaad uithalen. En ja, ik hou m’n hart soms vast omdat ze overal bovenop kruipen, vanaf springen enz. Maar ik vind het ook heerlijk. Zo’n mannetje wat bij je op schoot kruipt, z’n armpjes om je geen slaat en zegt dat ie met je wilt trouwen. Ik snap dat het even wennen is, maar eerlijk waar, jongens zijn zo leuk!
Voordat ik zwanger was wilde ik een tweeling, jongen en meisje. Toen ik zwanger bleek te zijn van een meisje is daarna mijn beeld totaal veranderd en zag ik twee zusjes voor me. Vriend hetzelfde. Ik heb nog getwijfeld of ik wel voor een tweede durfde te gaan, want stel dat het een jongen zou worden.. Het is hier gelukkig niet nodig geweest, maar ik denk dat ik er echt heeeeeeeeeeeel erg aan zou moeten wennen als het een jongen zou zijn geweest. Achteraf vraag ik me af of dat wel zou zijn gelukt :') maar ik denk dat het na de geboorte alsnog wel goed zou zijn gekomen uiteindelijk.
Toen ik zwanger was van de eerste hoopte ik op een meisje. Niet dat een jongen minder welkom zou zijn hoor. Ik weet gewoon niet zoveel van jongens af, het was mijn eerste kindje en vond het idee van een jochie een beetje 'eng'. Als ik meiden zie, die snap ik over het algemeen wat beter. En ik hou ook wel van roze en al dat schattige spul voor meisjes. Ik kreeg een meisje, ik superblij (al was ik ook blij geweest met een jochie natuurlijk). Toen kwam de 2e.... had gelijk het gevoel dat het een jongetje was. Vond het spannend en het was dus ook een kereltje. Had wel weer zoiets van oei, hoe moet dat, een jongen? Maar een baby is een baby. Ze drinken, slapen, poepen, huilen. Enige verschil is dat ze verder kunnen plassen Je groeit met ze mee. Ik heb zo'n heerlijk sociaal kereltje, kan veel beter alleen spelen dan grote zus. Lacht naar iedereen. Hij is zo makkelijk, blijft veel rustiger in de kinderwagen zitten bijvoorbeeld. Of hij een wildebras wordt weet ik niet. Wat dat betreft ben ik grote zus gewend. Die is liever aan het voetballen of ons bed als trampoline aan het gebruiken dan dat ze met de poppen speelt. En ik moet zeggen: qua kleertjes is het echt erg leuk om ook voor een jongen te kunnen shoppen. Stoere broekjes en shirtjes, laatst had ik een leuk petje. Ik geniet van mijn kleine knuffelkontje. Wat betreft de kraamtijd: dat heb ik ook. Bij mijn dochter er niet van kunnen genieten. Zouden we nog een kindje krijgen dan zou ik toch een voorkeur hebben voor een meisje. En ik weet dat het heel veel te maken heeft dat ik het eerste jaar niet zo heb genoten van mijn meisje. Alles was zo nieuw, zo onzeker, lichamelijk ging het niet lekker. Eigenlijk zou ik het liefst dat jaar over doen. Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen. Je had een soort toekomstdroom en dat wordt net even anders nu. Laat het langzaam los. Ga volgende week iets leuks kopen voor jullie zoon. Blijft het gevoel hangen heb het er dan over met je verloskundige. En, gefeliciteerd dat jullie een zoon gaan krijgen!
Al die herkenbare verhalen.. ik was geen meisjes moeder, maar bij mijn eerste zwangerschap wist ik het meteen. "Dit wordt een meisje". Maar ze was en is nog steeds geweldig.. In het jaar daarna droomde ik dat we 3 meiden zouden krijgen. Het leek zo echt.. 2e zwangerschap, een jongen... jeetje dat kon toch niet?? En mijn 3 meiden dan? Ik vond jongens altijd druk en stom. En we hadden geen jongensnaam..... En nu is onze zoon een van de liefste kindjes die ik ken. Ook druk.. maar super sociaal lief en enthousiast. Ik zou hem nooit meer inruilen Gun jezelf even de tijd om aan het idee te wennen, het komt goed
Ons eerste kindje is een jongetje. Het geslacht maakte me toen echt niet uit. Nu had ik zo het gevoel dat het een meisje zou zijn. Ik zag het al voor me, de jurkjes, popjes,... Maar nee hoor, we zijn weer in blijde verwachting van nog een zoontje! De eerste dag had ik me er heel gemakkelijk bij neer gelegd, het is ook handig, alles opnieuw kunnen gebruiken. Maar de dagen erna begon het toch te knagen, nooit jurkjes, nooit roze, nooit dochter-mama tijd... Ik ben natuurlijk blij dat we opnieuw een baby krijgen, maar ondanks het feit dat iedereen altijd zegt 'als het maar gezond is' (wat zeker waar is), blijf het toch een beetje moeilijk om me er over te zetten dat we geen meisjes zullen hebben. Langs de andere kant ben ik er van overtuigd dat de twee broertjes leuk samen zullen spelen en ik ook onmiddellijk verliefd zal zijn op dat kleine ukje. Zo'n dingen hebben gewoon tijd nodig, maar het komt wel!
Toen ik na mijn 2 meisjes weer zwanger was, hoopte onze hele familie dat we nu eindelijk een jongetje zouden krijgen. Zelf dacht ik: ik heb 2 meisjes, en ik vind het super leuk, ik wil nog wel een meisje. Gelukkig tijdens de zwangerschap erachter gekomen dat het een jongetje was, want o, wat moest ik aan dat idee wennen. Na de geboorte was ik echt verliefd op mijn ventje, en dat duurt nog voort. Het is ook echt een mama's ventje. Niemand kan zo lekker knuffelen. Toch moet ik nog steeds wennen aan dat jongetjesgedrag. Stiekem hoop ik, nu ik weer zwanger ben op een meisje. Alhoewel een jongetje ook vast weer goed komt. Ik begrijp je gewoon helemaal, maar veranderen kan je het geslacht niet, accepteren en waarderen wel.
Dit is heel herkenbaar, en voor ons net omgekeerd. Iedereen die wij vertellen dat we een meisje krijgen reageert zo enthousiast, en zegt dan ook, dit is zeker wat jullie ook hoopte. Terwijl ik helemaal nog niet zo enthousiast ben, en er enorm aan moet wennen. weten het nu een weekje en heb de dag erna ook erg moeten huilen, omdat ik me schuldig voelde om het niet enthousiast zijn. Tuurlijk is ze enorm welkom, maar het past nog even niet in het plaatje. daarbij voel ik me nog steeds niet goed, misselijk, erg moe en bekkenpijn. Dus dat helpt dan ook niet erg mee! Ik neem me voor dat het echt wel goed gaat komen qua gedachte, maar dat het wat langer de tijd nodig heeft, dat zal voor jou ook vast wel gelden!
Herkenbaar! Altijd gedacht dat ik alleen meisjes zou krijgen na mijn eerste dochter. Maar de tweede werd een jongen. Ik moest er erg aan wennen. Maaaar echt jongens zijn zooooo leuk ze hebben ontzettend veel humor en zijn échte mama’s kindjes! En mijn zoontje is stapel stapel stapel verliefd op zijn tweede mama (zijn grote zus) en zij op hem
Ik kreeg eerst een dochter en daarna een zoon. Ik herken wat @Essie3 neer had gezet: mijn zoontje is helemaal voor mama. Mijn dochter was dat eerst ook maar die begint nu richting papa te gaan. Tenzij ze verzorgd moeten worden ofzo. Dat mag altijd mama doen En verder....joiw zoontje wordt niet dat drukke ventje die je van iemand anders ziet..dat wordt een mix van jou en je man. Dat is je eigen en dus heel anders. Ik keem ook eerst zo tegen jongens aan. En mijn zoon is een echte jongen jongen, totaal niet bedachtzaam, impulsief, druk, maar knuffelen altijd met mama en vrolijk! En hij kan heel goed alleen spelen. Plus hij heeft me geleerd dat het allemaal best anders kan dan wat de maatschappij over het algemeen verwacht Dus wanneer hij eenmaal geboren is en een paar maanden of een jaar later lees je terug dan kun je hier alleen maar hartelijk om lachen denk ik. Komt goed
Bij de eerste geen voorkeur, maar ik dacht een meisje. Pas na de bevalling zagen we dat het een hij was en dat vond ik fantastisch. De tweede zwangerschap was zo anders dat ik dacht dat het wel een meisje moest zijn. Toen dat niet zo bleek te zijn moest ik heel erg wennen. Mijn oudste was heel boos, die wilde zo graag een zusje. Maar eigenlijk heel snel aan gewend en we waren helemaal blij. De derde zwangerschap was nogal onverwacht. En toen ik gewend was aan het idee zwanger te zijn was ik overtuigd van nog een knul. Het leek me fantastisch. Nog zo'n heerlijk manneke. En toen was het een meisje en zeer mogelijk niet helemaal gezond. De 20-weken echo was helemaal niet goed. Te klein, gek plekje op het hart, keuze moeten maken om wel of niet een vruchtwaterpunctie te willen doen. Ik zag het als bewijs dat we helemaal geen derde hadden moeten willen, dat ik geen meisjes kon. Uiteindelijk is er niets aan de hand. Ze is helemaal gezond en inderdaad nogal klein (zeker in vergelijking tot haar broers). En ze is de grootste rauwdauwer van het stel. Onvermoeibaar en laat zich niet de kaas van het brood eten. En nu we uit die babyroze meuk fase zijn ben ik ook helemaal blij met meisjeskleding. Je groeit erin mee en vooral, uiteindelijk is het je kind, het geslacht is daar maar een klein stukje van. Mijn oudste is zo anders dan de tweede en dat zijn allebei jongens.
Dank jullie wel allemaal voor jullie reacties! Het is zo fijn om te lezen dat het herkenbaar is en ik me dus niet ontzettend schuldig hoef te voelen om deze gevoelens. Het heeft me geholpen er op een andere manier naar te kijken. Het gevoel overvalt me nog weleens, maar dat ga ik gewoon toelaten. Hopelijk wordt het dan vanzelf ook snel minder. Het zal uiteindelijk vast wel goed komen, maar voor nu is het gewoon even dubbel. Het doet me ook nog meer beseffen hoe belangrijk het is om te genieten van alle momenten met je kind. Onze dochter is nu 3,5 en de tijd gaat gewoon zo ontzettend snel. Dat benauwd me dan af en toe. Maar goed ook dat zal vast voor elke moeder herkenbaar zijn! Nogmaals dank jullie wel, het doet me goed!
Wat lastig dat je je zo voelt! Geef het ook de tijd om eraan te wennen! Ik heb 2 meiden en waar de jongste heel rustig etc was en is is haar zus heel anders. Die heeft me inmiddels al meerdere hartaanvallen bezorgd dus ook een meisje kan 'jongenstrekken' hebben . Hopelijk kan je wennen aan het idee en toch genieten van de rest van je zwangerschap!