+ dat haar man helemaal in de rats zat om het haar te vertellen,dus het lijkt me niet dat het een ongevoelige zak hooi is... je kunt toch van mening veranderen?
Ja klopt haar man heeft er stress van dan is ht ook niet verstandig om het door te zetten dat ben ik met jou eens
Doel je nu ook op mij? Want als dat zo is wil ik je vragen mijn volgende posten te lezen! Waarin ik aangeef als mijn man echt zou zeggen nee ik wil het niet. Dan zou ik hoe moeilijk ook het naast me neer proberen te leggen. Dat neemt niet weg dat ik er veel moeite en verdriet mee zou hebben.
Sorry te snel op zenden geklikt. Ik begrijp zo goed dat je teleurgesteld zou zijn en tijd nodig hebt om het naast je neer te kunnen leggen. Maar je zit samen in een relatie, bent samen ouders en maakt dat soort beslissingen samen zonder je zin door te drammen. Ik heb het overigens ook niet over ts hoor het is altijd goed om er over te praten!
Ik geloof dat ik niet helemaal duidelijk was. Ik bedoel niet dat je de kinderwens door moet zetten, zeker niet in deze situatie. Ik bedoelde dat er meestal meer achter zit als iemand zo in een dip zit. Dat los je niet op door je kinderwens aan de kant te zetten, daar is meestal veel meer voor nodig. Ik geloof ook niet dat dit de oorzaak van het probleem is. In zo'n situatie kun je beter ook geen beslissingen over zoiets nemen. Het lijkt me nu het belangrijkste om te zorgen dat je beiden weer lekker in je vel zit. De grote beslissingen zou ik voor later bewaren.
Lief! Ja, we hebben gepraat. En hij wil echt niet meer. Hoe pijnlijk ook, ik zal me er bij neer moeten leggen. Al lijkt dat op dit moment onmogelijk, zo voelt het tenminste
Ik heb echt onderschat hoe ik er mee zou zitten zeg en hoe boos ik eigenlijk toch op hem ben. En als ik daarover nadenk, schaam ik me daar weer voor, want hij wou me echt geen verdriet doen. Maar ik heb ook gezegd dat hij beter direct eerlijk had kunnen zijn, want nu heb ik 3 rondes mogen denken dat mijn wens uit zou komen en nu blijkt het een illusie. Ik kom op mijn werk ook nog dagelijks in aanraking met babyspullen en heb zelfs al een huilbui gehad daar. Gelukkig heeft niemand dat gezien. Ook het vrijen met mn man gaat niet an harte en ik wil niet zo doen, maar hij heeft me zo gekwetst. Ik hoop echt dat het gauw beter gaat, want het staat nu echt tussen ons in en dat wil ik niet. Sorry voor mij geklaag maar ik moet het gewoon even kwijt.
Nou, helemaal niet raar dat je je zo voelt. Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Wij hadden besloten voor een 3e te gaan. Ik helemaal blij en ik zou in januari mijn spiraal eruit laten halen. Komt mijn man er ineens, uit het niets, mee dat hij toch maar geen 3e wilde. Nou, ik ben echt WOEST geweest. Niet omdat hij geen 3e wilde, maar omdat hij gewoon tegen me gelogen had. We hebben er nadat mijn boosheid en verdriet wat gezakt was goed over gesproken. Bij hem was het vooral beren op de weg zien en hij vond 2 ook wel prima. Maar hij zag ook mijn verdriet en mijn intense verlangen naar nog een kind. En uiteindelijk is hij voor zichzelf tot het besluit gekomen dat hij nog genoeg liefde te geven had aan nog een kind. En dat zijn bewaren niet zo zwaar wogen als mijn wens voor een 3e. We zijn er dus toch voor gegaan en mijn man heeft er geen seconde spijt van gehad. Ik vind dus dat je er best nog eens goed samen over kan praten en dat jij ook jouw ware gevoelens mag uiten.
Oh meid, wat rot zeg! Maar geef jezelf even de tijd. Ik zou ook gekwetst zijn! Maar ik lees dat je van je man houd en dat jullie begrip voor elkaar kunnen opbrengen. Het moet een plekje krijgen. Take your time!
Ik ben vooral heel blij dat je het hier gewoon eerlijk deelt. Want ik denk dat iedereen je woede en verdriet wel begrijpt. En natuurlijk is het niet dat jij je bewust heeft willen kwetsen en is het goed dat hij eerlijk tegen je is geweest. Maar het gevoel wat het jou geeft zijn mening te respecteren is natuurlijk net zo oprecht als het zijne. Jij wil hem óók geen pijn doen. Maar zijn keuze heeft jou wél heel erg pijn gedaan en doet dat nog iedere dag. Ik zou erover blijven praten als ik jou was. Hier maar ook met je man.
Je hebt 3 prachtige kanjers. Je man ziet een vierde kind niet zitten en je bent er helemaal down van. Je hebt gelijk want je wil zooo vreselijk graag en bent notabene al begonnen. Nu moet je het stop zetten want je man heeft er toch een andere mening over. Klinkt misschien nu heel hard wat ik ga zeggen maar behalve dat je al vaak gepraat heb met hem neem ik aan? En hij nee blijft zeggen zou ik zijn keuze accepteren. Meid je hebt 3 kanjers op de wereld gezet, je bent een supermama maar ook iemands vrouw. Iemand die het wel goed zo vind. Stel dat hij toch overstag gaat om jou een plezier te doen want je weet heel goed diep in je hart dat je man er niet volledig achter zou zitten. En je man wordt er toch helemaal depri van tijdens de zwangerschap a la daarna hoe dan? Wat heb je dan een man die helemaal met zichzelf in een knoop zit en wat hebben je kids aan een papa die helemaal down is? Hij vind zijn gezin nu compleet. Accepteer dat hoe moeilijk het ook is. De reden dat ik gereageerd heb is omdat mijn collegaatje precies in jou schuitje heeft gezeten alleen zij was nog extreem en raakte "per ongeluk" zwanger. Hebben 2 kinderen waarvan 1 achterstand heeft waardoor haar man zei tot hier en aub niet verder. Later beweerde ze ook dat het geen ongelukje was. Kind geboren en de vader werd t gewoon teveel! Draaide helemaal door.. en pakte zn biezen en vertrok. Ja heel erg klote maar meneer schijnt nu wel helemaal depri aan de medicatie te zitten om een normale dag door te komen. Want hij was al na 2 kids de weg kwijt. Overspannen op werk, baan kwijt ineens en mevrouw pushte toch een zwangerschap door. Klote voor de kinderen maar naar schijnt komt het allemaal wel goed maar dat heeft echt tijd nodig.
Ik wil even reageren op jou post, Ik vind hem nogal krom en verdraaid zij moet wel rekening houden met haar man en zijn gevoelens ( waar ik het deels mee eens ben) maar anderzijds telt haat gevoel niet?? En moet ze het maar gewoon accelereren! Als mijn man het eerst zou toezeggen en dan terug trekken zou ik ook echt boos teleurgesteld en verdrietig zijn! Ik vind dat haar man moer accepteren dat hij haar gekwetst heeft en dat dit heel veel tijd kost want een wens voor een kindje ook al is het je 1 of je 10 e kindje, een wens is een wens een verlangen vanuit je hart. Het wil niet zeggen dat als je al 3 kindjes hebt dat de wens minder is? Of makkelijker aan de kant te zetten? Juist niet denk ik want je weet na 1 of meerdere kindjes juist wat het is en maakt het verlangen juist groter!
Hoi @Mamavand, jij vind het krom en verdraaid prima! Maar je praat in de ik vorm dat zijn dingen die JIJ zou doen.. Ik geef enkel advies en of to daar iets mee doet moet ze zelf weten. Het is een gezin met 3 kinderen en ja soms gaat het even niet zoals het moet. Deze toestand bv en hoe verdomd moeilijk het ook klinkt. Je leert dingen van elkaar te accepteren hoe moeilijk het ook is. Anders heb je een relatie van 0.0. Dat die man eerst heeft toegezegd en toen weer niet zal vast wel een reden voor zijn. Stel dat dit hou gebeurt laten we even een voorbeeld nemen. En je man zegt nee we hebben al 2 of 3 kids een vierde sorry schat ik zei van wel maar heb zitten nadenken en toch niet. Wat wilde je doen dan? Uit elkaar? Hem toch dwingen voor een baby te gaan?? Even serieus..
Nee, maar ze mag toch haar verdriet en boosheid wel bij hem uiten? Hoe zou jij het vinden als jouw man op dit moment zou zeggen: sorry schat, het is genoeg zo, ik ben tevreden met 1 kind. Zeg jij dan: ‘eh, ok!’ Of zou je daar nog een goed gesprek/gesprekken over willen hebben?
Ze zal het toch eerst even een plekje moeten geven voordat ze het kan accepteren. Ja ze heeft 3 prachtkinderen maar dat betekent niet dat haar wens voor een 4e er dan maar minder om mag zijn, wel? Het is een stukje verwerking waardoor ze nu heen moet gaan en dat gaat, zoals de meesten denk ik wel weten, in fases (ontkenning, boosheid, gevecht aangaan, verdriet, acceptatie). En hoe lang dat zal gaan duren is voor iedereen ook nog eens verschillend. Ben het met je eens dat ze zich daar uiteindelijk bij neer zal moeten leggen maar ik kan me goed voorstellen dat dat niet van de een op de andere dag zomaar gaat. Daar is tijd voor nodig. Ts, sterkte!
Hoi Absoluut helemaal mee eens! Ze mag boos worden huilen wat zelf maar wil. Staat eigenlijk als je het goed leest nergens dat ik dat niet vind Ik zou daar zeker een goed gesprek over willen hebben. Denk zelf dat het accepteren vreselijk moeilijk is maar en dan? Man houdt voet bij stuk en wil echt niet meer wat moet je dan doen? Ik kan moeilijk voor een tweede gaan als me man er niet achter staat..