Vrienden van ons hebben een zoontje van 3 , die van ons is 2. Nou is het zo dat het zoontje van vrienden van ons absoluut niet samen kan spelen. Als mijn zoontje aan zijn speelgoed komt ( of hier in huis aan zijn EIGEN speelgoed ) begint hij gelijk te duwen. Dit duwen gaat niet zachtjes. Vandaag wezen fietsen met Hemelvaart en daarna bbq. Eerst spelen ze leuk samen maar als het die jongen niet aanstaat krijgt mijn zoon een duw. Met als gevolg dat hij met zijn kin ergens bovenop viel vandaag. Nou komt alleen het volgende, zijn ouders zeggen er praktisch niks van. Het heeft totaal geen gevolgen voor deze jongen en ik ben er wel een beetje klaar mee. Het gebeurd namelijk elke keer als ze met elkaar spelen. Heb me vandaag in kunnen houden maar volgende keer ga ik er zeker wat van zeggen. Maar hoe breng ik dit subtiel ?! En kan ik het überhaupt maken om er wat van te zeggen ??
Gewoon tegen 3 jarige zelf zeggen dat als hij wat wil, hij het netjes kan vragen aan jouw kind. 'ik snap dat je graag met zijn speelgoed wil spelen en dat kan je aan hem vragen' en als hij niet wil luisteren, kun je hem ook uit het spel halen. Je kent hem immers en hij kent jou. Helemaal in jouw huis! Of ga met beide kinderen een spel spelen, om aandacht van opeisen speelgoed af te leiden. Ik ben daar vrij makkelijk in om er wat van te zeggen als het om kind gaat die echt bekende is. Andersom mogen andere ouders ook gerust mijn kind corrigeren indien gewenst. Ik zie ook niet alles gebeuren Overigens laat ik het ze het ook wel zelf reguleren tot een zekere hoogte, mijn kind moet ook leren hiermee om te gaan door woorden te gebruiken om voor zichzelf op te komen en als niet lukt mij of andere ouder in te schakelen en dan speel ik mediator (mijn kind heeft zelfde leeftijd als jouw kind, maar kan zich uitmuntend verwoorden dus dat maakt het makkelijker)
Mijn zoontje kan dat nog niet helaas,hij praat wel maar nog niet duidelijk genoeg. En hij doet absoluut niks terug terwijl hij net zo groot is als die andere jongen. Voor mij was gewoon de druppel dat hij ergens opviel met zijn kin en dat de ouders dit zagen en niks zeiden. Mijn vriend heeft wel tegen deze jongen gezegd dat het niet mag en dat hij zachtjes moet doen.
Je kind kan wel 'nee' zeggen? Leer hem dat als hij wordt geduwd. Het is handiger om te focussen op wat een kind wel mag doen, als kinderen en volwassenen ''nee mag niet' horen dan is het ''ja toch doen' aantrekkelijker. 'als je speelgoed wil, moet je het vragen' 'je kan hem ook aaien, is veel leuker dan duwen' Werkt niet? ''als je door gaat met duwen, dan ga ik je hier weghalen en kan je niet spelen' dus leg verantwoording gedrag bij kind als het ware (Even simpel gezegd hoor maar voor het idee, ik zit ook wel eens in een bui dat ik er zo klaar met ben 'en nou is het klaar, opzouten' ben ook maar mens )
@Happygolucky tnks voor de tips !! Hier kan ik zeker wat mee. Nooit zo over nagedacht om het zo te doen , maar ook nog niet eerder mee te maken gehad.
Je weet zeker dat je vrienden het zagen? Vreemd dan dat ze er niets van zeiden. Daar zeg je als ouders toch wat van?! Bij zo’n voorval zou ik er dan zeker zelf wat van zeggen. Als je kind nog niet voor zichzelf kan opkomen moet jij dat doen.
Wij corrigeren gewoon elkaars kinderen (zeker als de ouders het niet zien). Zowel van familie als vrienden. Dus ja, ik vind zeker wel dat je er wat van kunt zeggen. Je kunt gewoon tegen de 3-jarige zeggen dat jouw kind het niet leuk vindt dat hij duwt, afpakt etc..
In het vervolg je niet inhouden zo word de irritatie alleen maar groter en ontstaat er straks nog ruzie. Ik ben ook geen voorstander van subtiel zeggen, het is gewoon zoals het is. Dus volgende keer als het weer gebeurt zeggen joh dit gebeurt nou elke keer. Wil je er wat van zeggen anders stopt hij hier nooit mee. En als jij hem niet waarschuwd doe ik dat voortaan wel want ik ben er niet van gedient dat mijn kind telkens word geduwd en gepest.
Ja weet het zeker want mijn zoontje begon te huilen ( ik zat er met de rug naartoe ) en mijn vriend heeft wel gezien wat er gebeurde. Maar die vader van het andere jongetje zei gelijk oh ja hij heeft hem geduwd. Vervolgens deed hij niks en heeft mijn vriend het jongetje verteld dat hij niet moest duwen. Maar ook hier kwam nauwelijks reactie op. Mijn zoontje is ondanks het jaar leeftijdsverschil net zo groot en er komt ooit een dag dat hij wel wat terug doet. ( ik zou echter dan gelijk ingrijpen ookal vind ik dat deze jongen het dan verdiend heeft ) Maar het ergste is nog , deze jongen heeft een zusje van 1.5 en daar doet hij het ook al bij.
Ik zou hier misschien zelfs nog met terugwerkende kracht op terugkomen bij die ouders. Het zit je duidelijk hoog. Waarom zou je daar dan subtiel (lees: onduidelijk) over gaan doen? Gelijk de volgende keer dat je ze spreekt zeggen: "Het zit me niet lekker hoe het vorige keer gegaan is. Onze zoon had pijn en verdriet en ik kreeg het gevoel dat er niks werd gedaan om dat duwen te corrigeren. Hoe gaan we ervoor zorgen dat dit niet meer voorkomt?" Zo'n gesprek beginnen, is ongemakkelijk. Misschien blijft het een moeizaam / vervelend gesprek. Als beide partijen ervoor open staan, kan het juist ook een heel prettig gesprek worden. Hoe dan ook: als er sprake is van vriendschap dan moet jullie band hier gewoon tegen kunnen. Het blijft soms een lastig iets: gedrag van andermans kind. Wij hebben een vriendengroepje van 3 gezinnen die elk anders naar gedrag kijken en anders opvoeden. En we hebben ook allemaal een kind dat soms wel eens kan opvallen qua gedrag. (Trouwens, bijna elk kind heeft wel eens aanvallen van vervelend gedrag, toch?) Gelukkig hebben wij onderling de afspraak dat we elkaars kinderen wel gewoon aanspreken. Dat is zo gegroeid, misschien begonnen als 'ongeschreven regel', maar de laatste jaren ook wel een paar keer met elkaar besproken dat we het fijn vinden dat het zo kan. Nu zit van elke gezin minimaal 1 partner in het onderwijs, dus we zijn allemaal wel gewend ons met andermans kinderen te bemoeien. Wij kunnen ook erg directief naar elkaar zijn: "Oh, ik zie X met zand naar Y gooien. Zal ik even lopen of wil je er liever zelf even wat van zeggen?" Daar is niks subtiels aan. En daardoor juist heel duidelijk, terwijl het niet onvriendelijk is. (Als je de juiste toon pakt.) Dan nog is het soms lastig, vooral omdat de kinderen karakters hebben die (zeker als de hele meute bij elkaar is) flink kunnen botsen. En ik denk dan stiekem dat het niet aan die van mij ligt... en ik ben ervan overtuigd dat de andere ouders denken dat het niet aan die van hun ligt. En juist dat laatste besef zorgt ervoor dat je toch een beetje in balans blijft. Die mix van kinderen is gewoon pittig. Dat gaat en hele tijd leuk en dan ineens is het bonje. We willen toch graag met regelmaat bij elkaar komen en daarom investeren we erin om te snappen hoe de kinderen van de andere 'werken'. Sleutel is denk ik wel on te reageren voordat bij jou de emotie al te hoog is opgelopen. Als jij verdrietig of boos bent omdat je kind huilend bij je staat, kun je daar vaak niet meer ontspannen over praten. Vaak zie je al van te voren dat het mis dreigt te gaan. Dat is dus al het moment om het bespreekbaar te maken. "Ik zie dat de kinderen het niet eens kunnen worden over het speelgoed . Wil jij even lopen om ze daarbij te helpen of zal ik dat doen?" Als je dan het gesprek dat je de vorige keer een rot gevoel hebt overgehouden aan het duwen & niks ervan zeggen, moet iemand wel een ernstige plaat voor zijn kop hebben om dan nog te zeggen dat de kinderen het zelf maar moeten oplossen.
Ik heb dit ook meegemaakt en na een paar keer ben ik het kind gaan corrigeren, omdat onze zoon ook steeds hard op zijn hoofd viel door het andere kind. Mijn zoon was te klein om voor zichzelf op te kunnen komen. Mij maakt het ook niet zoveel uit wat de ouders daar verder van vinden. Ik kom voor mijn niet weerbare kindje op. Corrigeer jij niet? Dan doe ik het wel en hoor ik verder graag aan waarom de ouders zelf niet corrigeren. Ik ben een voorstander van kinderen dingen zelf laten oplossen (dat was het argument wat er bij ons toen gebruikt werd) maar niet bij complete ongelijkwaardigheid (bij ons een druk lopend/rennend kind van familie terwijl wij nog een kruipend kind hadden). Dus ja, in mijn beleving kun je er wat van zeggen en kun je ook ingrijpen als je het ziet gebeuren.
Oh ja dat is erg vervelend inderdaad. Ik heb dit ook een tijd gehad met het kind van een nicht van mij. Mijn oudste was namelijk ook veel te zachtaardig en haar oudste was ontzettend dominant en soms vond ik het zelfs pesten. Ik heb het op een gegeven moment voorzichtig aangekaart maar ik kreeg weinig reactie erop. Daarna is eigenlijk het contact toch wat minder geworden, omdat ik mijn kind gewoon echt niet Daar aan wilde blootstellen. Ik vond het haar zelfvertrouwen ondermijnen. Het is voor mij ook een leerproces geweest en tegenwoordig grijp ik zelf wat sneller bij het andere kind in als het me te gortig wordt, in het algemeen gezegd. Daarnaast kun je ook veel tegen je eigen kind zeggen, zonder direct iets tegen het andere kind te zeggen. Als het andere kind bijvoorbeeld iets afpakt kun je tegen je eigen kind zeggen hou het speeltje maar vast. Jij was er mee aan het spelen. Of vraag het speeltje maar terug, jij was er eerst mee aan het spelen. Of jij mag ook met dit speelgoed spelen. Of dat vind je niet leuk hè als iets van je wordt afgepakt? Pak het maar terug.Allemaal dingen waarmee jij aan je kind aangeeft wat jij normale omgangsvormen vindt. Succes!
Ik zou er zeker wat van zeggen. Als ouders zelf niets zeggen van vervelend gedrag, dan doe ik het wel. En als ze dan vragen waarom je er wat van zegt; zou ik gewoon zeggen dat je het heel vervelend vindt dat kind A of B doet en dat de ouders daar niet op corrigeren. Sowieso: mijn huis, mijn regels. Geen geduw of getrek in mijn huis.
Ik zou er zeker wat van zeggen, maar kan ook echt een kreng zijn als het om mijn dochter gaat, zeker op het moment dat zoiets gebeurt. Ga het gesprek aan met de ouders. Misschien hebben zij het idee dat kinderen alles zelf wel oplossen, maar dat is in dit geval zeker niet zo. Jouw zoontje krijgt dit nu als voorbeeld. Als je maar genoeg duwt, mag je vanzelf met het speelgoed spelen wat je leuk vindt. Is dat het voorbeeld wat je voor je zoontje wilt? Succes met het gesprek!
Ik zou er zeker iets van zeggen. Ik heb vorige keer tegen een onbekend kind dat mijn dochter echt zat te treiteren gezegd dat ie daar onmiddellijk mee moest ophouden en dat je samen kan spelen of helemaal niet moet spelen. Als de ouders er niks van zeggen terwijl mijn kind er zichtbaar last van heeft dan zeg ik er iets van.
Ik zeg er ook wat van. Kinderen moet je opvoeden, niet alles zelf uit laten zoeken ten koste van de zwakste/jongste/etc. Dat is gewoon luiheid van die ouders hoor Nou ben ik ook wel zo lullig dat ik ook wel eens heb geroepen: 'van wie is dit kind? Hij slaat/duwt/pakt spullen af etc'
Ik zou het oudste kind op gelijke hoogte zelf benaderen zoals je je eigen kind ook zou corrigeren. Bedenk dat het een kind van 3 is wat puut vanuit impulsen reageert en niet weet dat wat hij doet niet goed is. Gewoon uitleggen dat duwen niet mag, dat hij jullie zoontje pijn doet. Hopelijk pakken de ouders het zelf op als ze zien dat jij hun kind corrigeert. Snap je boosheid/frustratie maar probeer die niet te projecteren op het kind, die kan er immers weinig aan doen.
Als ik in de speeltuin ben en kindjes zonder ouders (ook 3jjarige) dan zeg ik er ook gewoon wat van. Laatst ook een meisje van 5 dat de hele tijd (terwijl mijn zoon keurig wachtte) op een speeltoestel bleef en er dan af ging 3n zodra mijn zoontje kwam er er weer op sprong. Nou daar zeg ik dan wel wat van... dus ook bij Kids van vrienden als de ouders datzelf niet doen...
Hahaha ik heb in balorrig ook wel eens geroepen... kind duwde allemaal kleine kindjes van een klimding af.... nou die moeder was overigens blij dat ik dat had gedaan ipv boos te worden op haar kind.... daarna deed ie het trouwens niet meer....