Onze uk is ook hooggevoelig, weet ook duidelijk wat hij wil en hoe hij het wil. Hij is niet strong willed maar tot nu toe loopt hij voor in zijn ontwikkeling (niet getest, hij is net 4) Hij begrijpt niet altijd wat andere doen en waarom ze dat doen. Ook sociaal emotioneel loopt hij verder. Zoals een paar weken geleden had hij het gehad op de peuterspeelzaal, ik snap gewoon niet waarom kindjes niet stoppen als ik dat vraag. Hij praat veel en wil ook niet graag alleen spelen. Aangezien ik niet met alles mee doe is het nu ook prima als we beide wat anders doen. Wij zijn voor andere streng voor ons zelf zijn we heel duidelijk en geven de grenzen duidelijk aan en dat geeft voor hem rust. Hij vraagt ook elke dag wat voor dag is het vandaag en wat gaan we doen. De eerste dagen van de vakantie is niet gezellige en hij weet zich echt geen raad en daarna gaat het weer goed. Met hem bedenken we een plan wat er in de vakantie kunnen doen. Hij maakt dan tekeningetjes van activiteiten en moet zelf bedenken of het haalbaar is (niet een vakantie naar een ver land) Naar opa en oma, het museum, speeltuin, fietsen, wandelen, het bos etc Verder is een nee nooit genoeg geweest en leggen we dingen kort uit. Dat geeft meer rust dan nee dat kan niet. (Anders boos, verder emoties benoemen die van hem maar ook van ons. Als je ..... Doet dan maakt me dat erg boos want... Aan het einde van de dag een duidelijk avondritueel en sinds kort doen we ook de leuke dingen van dag benoemen. Hij gaat dan blijer slapen.
Onze oudste is waarschijnlijk ook "zo eentje". Zeer sterke behoefte aan autonomie en zeer alert op haar omgeving, niks ontgaat haar zowel qua informatie als emoties. Als ze haar zin niet krijgt (oftewel wat zij bedacht heeft kan niet ala minute) dan kan ze erg heftig reageren, soms hysterisch. Wat wel helpt is haar op een hoger niveau aanspreken, haar eigenlijk zelf laten kijken naar haar eigen gedrag. We bespreken bijvoorbeeld dat het niet nodig is zo hysterisch te gaan doen bij elke nee die je krijgt. Ik vind het namelijk ook belangrijk dat ze leert incasseren en situaties accepteren. In de maatschappij houdt namelijk niet iedereen rekening met mensen die een andere aanpak behoeven en bovendien is er niks mis mee te leren om je af en toe gewoon te voegen. Op een rustig moment begrijpt ze dat ook echt en geeft ze ook toe dat ze overdreven reageert. We zijn nu bezig haar te leren op een gewone toon te blijven praten en uit te leggen wat ze wil of waar ze het niet mee eens is. Dan begrijpen wij haar beter. Wij moeten eigenlijk ook nog een beetje beter leren goed naar haar te luisteren en tijd maken om dingen uit te leggen. Als we daarin te kort door de bocht gaan gaat het vaak mis.
Dit herken ik van mijn jongste dochter. Ook zij kan niet alleen spelen en kon hysterisch reageren. Vooral als ik zelf ook sterke emoties had, bijvoorbeeld boos. Ik las je voorbeeld over het tandenpoetsen en pyjama aan doen. Ben je op dat moment boos? Want dan is haar reactie een vrij normale. Zij is sterk gericht op jou en op jou emoties. Hoe reageer jij op haar buien? Een kind van bijna 5 kan prima zelf een pyjama aantrekken of tandpasta op de tandenborstel doen. Als je dat op een rustige manier met haar door neemt, dan leert ze dat zelf. Ze kan ook prima een hele nacht in haar eigen bed blijven en ze kan ook zelf in slaap vallen. Het is belangrijk dat jij haar dat gaat leren. Want zo krijgt zij ook vertrouwen in zichzelf. Tips zijn al gegeven, how2talk2kids is een super boek. En verder sluit ik me aan bij owly.
Ja zeker, vaak meek je het al eerder alleen word het dan afgedaan als huilbaby, pittig, koppig, plakkerig, angstig ed. Sommige kinderen hebben echt een geboorte trauma
Hoe kom je daar achter en wat kun je daar mee? Ik snap dat jij ook niet alle antwoorden hebt hoor, maar ben wel erg benieuwd.
Als ik je introductie bericht lees zou ik zelf juist voor een heel andere aanpak kiezen. Ik zou zelf meer voor een ouderwetse, strenge, maar liefdevolle aanpak gaan. Ik ben benieuwd wat jij doet als zij niet wilt douchen, als ze zich niet wil aankleden, als ze niet wil eten, et cetera. Ook ben ik benieuwd wat je doet wanneer ze je commandeert, ik wil nu tv kijken, et cetera. Worden er consequenties verbonden aan ‘stout ‘ gedrag? Onze kinderen gaan bijvoorbeeld in bad voordat ik ga koken. Als ze wel eens lopen te zeuren, dan zeg ik dat de televisie tijd verkort wordt na het bad, wanneer ik aan het koken ben. Dat geeft dan een directe consequentie aan vervelend gedrag. Bij ons in bed slapen doen ze niet, maar zou ik dan zelf niet zo’n probleem mee hebben als zij daar steun aan ondervindt. Dramatisch gaan doen als ze alleen moet spelen, zou ik dan juist weer streng en duidelijk in zijn. Dat is nergens voor nodig. ik heb het idee dat jij het gedrag van je dochter je heel erg aantrekt, wat natuurlijk heel begrijpelijk is. Maar hoe meer je emotioneel reageert op vervelend gedrag hoe meer het een machtsstrijd wordt. Je moet proberen het van je af te laten glijden, maar wel consequenties aan verbinden. En zelf een gevoel blijven houden van ik ben in Control. Wanneer zij roept ik wil nu televisiekijken, dan wil ze iets van jou gedaan krijgen. Jij bent dus nog altijd in Control, ze moet eerst het normaal aan je vragen voordat de televisie aan gaat. Ik vind zelf niks meer vervelend als het gevoel hebben dat ze een loopje met je nemen. Dat heb ik gelukkig bijna nooit, maar ik denk dat als je dat vaker het gevoel hebt het ten koste gaat van een positieve relatie met je kind Succes!
Wow, echt bij elke alinea het gevoel 'dit zou ik geschreven kunnen hebben toen onze oudste vier was." @ts: Paar maanden geleden ben ik in hsp / strong willed gedoken. Ik herkende er veel van onze zoon in. Hij zat echt niet lekker in zijn vel. Al langer niet en dat nam steeds verder toe. Voor hem heel naar maar in alle eerlijkheid voor ons ook. Voor ons ook reden om uiteindelijk wat hulp te zoeken. Hij is wel een stuk ouder dsn jullie kind, dus op een leeftijd dat hij zelf al redelijk goed kan nadenken en praten over eigen gevoelens en gedrag. Ook oud genoeg om te bedenken dat hij het zelf ook wel anders zou willen. En tegelijk ook nog jong genoeg om dingen van een volwassene aan te nemen en redelijk makkelijk nieuwe dingen te leren en dus te kunnen veranderen. Inmiddels heb ik het stukje strong willed weer wat losgelaten. Hij heeft wel een sterke wil, maar daar zit iets anders achter. Hij krijgt veel prikkels binnen. En hij is wat minder flexibel in zijn denken. Het kost hem daardoor al meer moeite om prikkels te verwerken. En dan krijgt hij er ook nog eens heel veel binnen. Die sterke wil (dat dwingende) is dus een manier om te proberen toch grip te houden op wat er gebeurt. Naast structuur heeft hij dus af en toe even "pauzes" nodig om die prikkels te verwerken. Op jongere leeftijd waren er niet veel dingen die hem tot rust brachten. Wat wel werkte: schermtijd, voorgelezen worden, in bed met mij knuffelen, in bad gaan. Inmiddels helpt lezen ook en kan hij ook (even) heerlijk alleen op zijn kamer spelen of muziek luisteren. Hij is zich er zelf ook meer van bewust dat hij dat nodig heeft en zoekt het dus zelf ook eerder op. Wij boden altijd al behoorlijk veel structuur en duidelijkheid (planbord / "over 5 minuten gaan we..." / Ik wil dat je ... omdat ... etc.) Doordat ik nu nog beter snap waarom hem dit helpt, is dit ook weer makkelijk vol te houden. Daarnaast merk ik dat het hem ècht goed doet om bepaalde verantwoordelijkheden te krijgen. Dat deden we niet altijd voldoende.Ook al is dat voor ons soms spannend, het doet hem zoveel goed. Ook hier: onze zoon is ouder, dus het gaat bij hem om andere dingen. Denk hier bij helpen met koken, inclusief gebruik scherpe messen. Een kwartier tot een half uur alleen thuis blijven. Alvast een stukje alleen naar huis fietsen etc. Elke keer dat hij zoiets de eerste keren mag, zien we hem 'groeien' en zien we dat hem dat goed doet. Het blijft dus constant een beetje aftasten: aan de ene kant heel duidelijk structuur, grenzen, kaders bieden. En daarbinnen juist zo veel mogelijk zelfstandigheid en verantwoordelijkheid geven. En dat dan ook nog positief brengen. Dus niet "Jij moet..." maar "Je mag..." (En als jullie kind een beetje werkt zoals de onze, moet je daar soms een beetje een showtje omheen bouwen om te zorgen dat ze het wel willen. Dus eerst mag het juist niet want... te gevaarlijk / te moeilijk / ben je nog te klein voor. Als het dan later wel mag, is het echt een overwinning en willen ze het ook.) Onze zoon wilde helemaal niet zelf douchen en afdrogen na het zwemmen. Star brein; mama doet dat altijd. Dus blijft mama dat altijd doen. Totdat ik ging zeggen dat ik dat natúúrlijk voor hem deed. Het is toch ook veel te moeilijk om zelf de kraan open te draaien. Hij kan er vast niet eens bij. En echt goed afdrogen kan hij natuurlijk ook nog niet. In een paar weken tijd even een aantal keer subtiel benoemen "Ik help je daar straks wel even mee hoor." Dat duurde niet lang of meneer wilde het zelf. Nou... ik weet niet of je dat kunt hoor. (Nog een paar keer helpen.) En dan uiteindelijk zelf laten proberen. En natuurlijk de hemel in prijzen omdat hij dat zelf kan. Hij is dan zelf ool trots en vertelt dit glunderend aan opa en oma. Ook hierin is het aftasten hoor, wanneer moet ik een beetje omgekeerde psychologie toepassen en wanneer juist niet. Bij sommige andere dingen stimuleer ik hem juist door wel het vertrouwen uit te spreken dat hij het kan. Maar ik merk dat er soms dingen zijn waarbij ik het moet omdraaien.
Wat je schrijft zijn juist de dingen waar we ook mee bezig zijn. Steeds meer zelfstandigheid , zelf wassen en aankleden, helpen in de keuken wanneer ik er naast sta en goed mee op kan letten mag hij ook een scherp mes gebruiken. (Bij een bot mes gaan ze juist grover en wild te werk, we leren hem dat je klauwen moet maken met je vingers zodat je er niet in kan snijden) Moet wel zeggen dat hij altijd net wat meer wil en ook steeds meer moeilijkere dingen zoekt. Hij loopt voor ons elke keer net een stap voor (is nu al bezig met lezen en kan wat makkelijke rekensommen) er zit wel een grens wat jij ook beschrijft de ene keer helpt het om ze te stimuleren / omgekeerde psychologie en de andere keer is hij juist daardoor onzeker en bang dat hij het niet kan. Heel positief zijn helpt dan ook (al valt dat niet mee en vraagt dat veel van je zelf)