Op een dag overkomt je het: Soms denk je het, en als het vaker voorkomt . Dan zeg je het: Help, ik lijk op me moeder. Mijn moeder was nooit zo handig met mobiele telefoons/computers. En ik ben gewend aan een Apple. Mijn oudste heeft een Samsung. Als ik haar telefoon zit, dan voelt het of ik mijn moeder bent. Of tobben met een verpakking open te krijgen. Die momenten komen nu steeds meer voor. Zo irritant. Nog even en ik ga alles 2x vertellen (of wacht: misschien doe ik dat al) Pff. Maar 1 ding is zeker: ik weiger om op me knieeen de vloer te doen. (Dat deed me moeder altijd) Waarin lijken jullie op jullie moeder? En wat wilt je absoluut niet!
Wat mij vroeger opviel bij mijn moeder en ik nu ook heb of doe: - Mijn enkels knakken altijd in de ochtend bij de eerste paar stappen. - Ik laat altijd heel veel uit mijn handen vallen. - Verpakkingen niet open krijgen of openen aan de verkeerde kant. - Wanneer de kinderen niet eten of moeilijk doen over wat ik gemaakt heb, zeggen dat er genoeg kinderen op de wereld zijn die helemaal niets te eten hebben. En zo zijn er vast nog meer dingen
Ik lijk in alles op mijn moeder. Zowel qua uiterlijk een exacte kopie, als ook in karakter. En ik doe dezelfde gekke dingen... Ik ben er blij mee. Zo blijft mijn moeder ook áltijd bij me. Ook als ze er straks niet meer is.
Ik lijk vooral veel op mijn moeder in de dingen die ik tegen mijn kinderen zeg. Kan zo even geen voorbeeld bedenken. Denk er over na.
Ik lijk behoorlijk op mn moeder qua uiterlijk, maar qua karakter echt niet. En maar goed ook, dat zou geen compliment zijn.
Ik lijk uiterlijk veel op mijn moeder al is mijn haar donkerder en zijn mijn ogen ook donkerder, daarin is mijn vader te zien. In het dagelijks leven lijk ik met alles op mijn vader. In de relatie met mijn dochter en hoe ik daarin handel en voel, lijk ik helemaal op mijn moeder.
Ik lijk qua uiterlijk erg op mijn moeder en vader. Qua karakter heb ik veel meer van mijn oom (broer van mijn moeder) en daar ben ik blij mee!
Vroeger vond ik het zo irritant als ik uitgebreid in de koelkast zat te kijken of boterham smeren en mijn moeder riep 'doe die koelkast nou eens dicht!'. En nu roep ik het tegen mijn dochter
Ik ben totaal het tegenovergestelde van mijn moeder... Gelukkig. We hebben al jaren geen contact met elkaar.. hoe erg we ook proberen het te laten werken, het lukt niet.
Qua karakter lijken mijn moeder en ik enorm en dat is helaas ook de reden dat wij niet goed samen kunnen. Wij botsen te veel. Helaas
Ik vond het vroeger echt vreselijk als ze weer zat te snotteren bij een zielige reclame of film. En nu moet ik zelf regelmatig mijn tranen wegslikken.
J Jaaa! Mijn moeder huilde ook bij alles. Stond ik vorig jaar te huilen op de kermis omdat m'n zoontje voor het eerst alleen in een attractie zat. Toen dacht ik: omg, ik ben net m'n moeder
tja...niet...dacht ik..... Maar pas een begrafenis gehad binnen mijn exschoonfamilie waar ik met mijn oudste zoon naartoe ben gegaan en het eerste wat mijn exman zei was: goh...je lijkt steeds meer op je moeder....Hij had me een paar jaar niet gezien, dus ik snap het wel, al moet ik zeggen dat ik het niet zie. Maar dat is uiterlijk. Innerlijk lijk ik nauwelijks op haar dan lijkt ik veel meer op mijn vader (en zijn kant van de familie)
Oh ja, qua uiterlijk ben ik echt twee druppels water mijn moeder. Toen wij hier net woonden zei de buurvrouw, Hey ik zag jou moeder vanochtend buiten lopen. Ik keek haar aan en vroeg hoe ze kon weten dat dat mijn moeder was. Haar antwoord was dat we echt heel veel op elkaar lijken. Qua innerlijk zijn wij totaal anders, dachten wij. Vorige week bespraken we nog dat wij qua innerlijk ook steeds meer op elkaar beginnen te lijken. Ik heb wel te doen met mijn man Haha. (Mijn moeder kan echt onmogelijk zijn)
Wat mn moeder en ik allebei doen, en wat voor anderen volgens mij heel irritant is, is liedjes beginnen te blèren als iemand een woord of zinnetje uit de songtekst zegt
Ik lijk op mijn vader. In alles. Uiterlijk, karakter, interesses. Ik zeg dus steeds vaker: ik lijk mijn vader (ons pap ) wel.