Ik moet het even van me afschrijven, want mijn hoofd loopt over. Mijn vader in is 2003 overleden aan kanker. Mijn moeder is toen binnen een jaar alweer gaan daten met een paar mannen, ik vond dat erg snel maar was allang blij dat ze niet meer zo verdrietig was /leek. Mijn stiefvader heeft ze ongeveer 3 jaar na zijn dood leren kennen. Ze is een jaar na mijn huwelijk met hem getrouwd, in 2012. Een schat van een man en een super 'vader' voor mij en mijn zus. Mijn huwelijk, de geboortes en doop van onze kinderen, daar was hij allemaal bij. Onze kinderen zagen hem ook echt als opa, ze hebben mijn echte vader natuurlijk nooit gekend. Nu heeft hij vorig jaar ook kanker gekregen en 3 weken na de diagnose is hij overleden. Vreselijke tijd en we hebben het nog lang niet verwerkt. En nu belde mijn moeder net met de mededeling dat ze een nieuwe vriend heeft. Heel pril, ze was ook helemaal niet op zoek, maar het kwam op haar pad. Ik heb positief gereageerd, want ze klonk voor het eerst in maanden weer een beetje blij. En dat vind ik fijn. Maar jemig, ik ben niet blij. Wel voor haar hoor, maar de emoties tollen door mijn hoofd en ik weet niet wat ik moet denken of voelen. Ik weet dat ze niet goed alleen kan zijn, dat zei ze zelf ook,maar dit is wel extreem snel. Ik heb in ieder geval nog geen behoefte om die man te ontmoeten en mijn kinderen wil ik daar helemaal nog niet mee confronteren. Dat vind ik veel te verwarrend voor ze. Ze huilen nog regelmatig om opa. Ik kan gewoon niet stoppen met huilen, weet niet wat ik ermee aan moet. Over de telefoon kon ze mijn gezicht gelukkig niet zien, maar zondag ga ik naar haar toe. Ik hoop dat ik mijn gezicht in de plooi kan houden, maar wat gaat dat moeilijk zijn. Ze gaat vast aan me zien wat ik er echt van vind en dat wil ik niet. Wat een rotsituatie
Wat vreselijk voor jouw moeder dat ze tweemaal haar man is verloren en vreselijk voor jou tweemaal een vader(figuur). Ik kan mij voorstellen dat het voor jou allemaal wat vroeg is, maar mijn eerste gevoel is: wees blij voor haar. Zij is degene die weer een man is kwijtgeraakt. Haar manier van rouwen en de draad weer oppakken mag er zijn. Jij zit elke avond met jouw man en kinderen aan tafel, zij zit alleen thuis. Het leven is te kort om jezelf regels op te stellen hoe lang je alleen moet blijven om niet anderen voor het hoofd te stoten. Bovendien: beter dit (verliefd en continue bij dezelfde) dan dat ze als een waanzinnige in de rondte gaan wippen en jou daar mee confronteert, toch? Hoe dan ook: van jouw kant snap ik het ook, maar zij heeft niet om de situatie gevraagd om tweemaal weduwe te worden. Ik hoop voor jou dat je er vrede in kunt vinden. Je moeder leeft maar 1 keer! Dus probeer het alsjeblieft van je af te zetten en blij voor haar te zijn. Je zult ‘de nieuwe man’ niet (direct) papa te noemen, toch
Sommige mensen vinden het nu eenmaal heel moeilijk om alleen te zijn en voelen zich beter met een partner. Iemand waarmee ze leuke dingen kunnen doen, die 's avonds gezellig koffie komt drinken, die ze als een verlengstuk van zichzelf zien. Op zich is daar natuurlijk niks mis mee. Het staat ook vaak los van de relatie die ze met de voorgaande (overleden) partner hebben gehad en je moet dat ook niet zien als dat ze de overledene wil vervangen of dat diegene de partner niet meer mist/niet meer van houdt. Maar dus wel als een stukje invulling aan hun eigen leven. Ik vind het knap en lief van jou dat je aangeeft dat je het je moeder wel gunt, maar dat je het zelf nog heel moeilijk vind om haar met een ander te zien, dat mag. Dat is jouw gevoel nu eenmaal. Ik denk dat je voor nu aan het idee moet wennen. Gun jezelf de tijd hier ook voor en spreek uit naar je moeder dat je het haar wel gunt, maar dat je het wel heel erg moeilijk vind, omdat jij je stiefvader en je kinderen hun opa zo missen. Ik denk, als je dit heel open en eerlijk bespreekt je moeder dit best kan begrijpen. Doe het stap voor stap. Ook je moeder geeft aan dat het nog maar heel pril is, dus het kan best nog heel lang duren eer jullie kennis gaan maken. Dat geeft jullie de tijd om aan het idee te wennen. Veel sterkte met de situatie, ik snap best dat dit moeilijk is.
Ik ben ook blij voor haar hoor, absoluut. Maar dat zei ik geloof ik al.En ik mag ook niet oordelen.Maar ik heb het er zelf gewoon even heel moeilijk mee, het komt nogal rauw op mn dak.
Ik herken het wel hoor. Mijn zus ging scheiden (voor ons 'out of the blue') en ze had binnen 2 weken een nieuwe vriend en woonde daar ook al. Daar heb ik het een tijd lang moeilijk mee gehad. Geef jezelf de tijd, het komt wel goed.
Je zou aan je moeder aan kunnen geven dat je het fijn voor haar vind, maar dat je zelf nog wel wat meer tijd nodig hebt om alles te verwerken en daarmee ook die meneer nu nog niet wilt ontmoeten.
Ik kan me jou helemaal voorstellen hoor! Mijn vader is in 2002 overleden, op 54 jarige leeftijd. Mijn moeder heeft sindsdien nooit meer een man gehad/gewild. Inmiddels zou ik het eigenlijk wel fijn vinden, maar als ze tussendoor getrouwd was geweest en je in feite opnieuw een vader(en opa-)figuur hebt verloren lijkt me dat heel moeilijk. Ik denk dat je best tegen haar kunt zeggen dat je het voor haar heel fijn vindt, maar dat je persoonlijk (en ook je kinderen) nog rouwt om je stiefvader. En dat je het daarom heel moeilijk vindt om hem te ontmoeten.
Ik snap zeker dat dit pijnlijk is voor je en dat je het moeilijk vind richting je moeder. Ik denk dat het goed is om dat uit te spreken. Precies zoals je schrijft, je gunt het haar, bent blij voor haar met voor JOU is het moeilijk. Dat mag ook, en dat zegt niets over haar niet gunnen. Maar het is ook goed als zij weet hoe je erin staat, het veranderd misschien niets maar dat ze het weet is al fijn voor jullie beide.