Ik vind het indd ook erg fijn om te kunnen delen en te kletsen met dames die in hetzelfde schuitje zitten. Wat naar zeg, vooral omdat je gevoel al zei dat er iets niet klopte en ze je gewoon hebben laten wachten Ik had dat gevoel ook eerst, voelde onwerkelijk en kon en wilde me niet hechten aan de baby. Was zo blij verrast dat de echo met 8 weken goed was, zag het toen echt niet meer aankomen. Als ik 5 dagen later de echo had gehad was het al overleden. Zo oneerlijk, moest er nu pas weken later achter komen... nu zit het ook al 3 weken dood in mn buik. Ik wil ook echt geen curretage eigenlijk, zie daar echt tegenop. Heb nare ervaringen met narcose en ben zo bang voor verklevingen, denk dat ik sowieso nog even wil wachten (al raad iedereen me dat af) maarja hoelang dan nog wachten?
Pffff... afschuwelijk. Ja... dat leek me nog erger. De baby al gezien hebben en dan alsnog een foute echo. Dat is me bespaard gebleven. Bij ons heeft het vruchtje nooit een hartslag gehad waarschijnlijk. Ik heb dus ook niet het gevoel een baby of vruchtje te zijn verloren. Het is bij mij meer het verdriet van het verlies van de zwangerschap. Ik was intens gelukkig. En dacht nergens anders aan. Maar dat zal je vast herkennen. Maar denk dat je bij jou het geestelijke gedeelte echt niet moet onderschatten. Omdat je man echt niet wil. En dat maakt het allemaal nog veel vervelender. Ik wil je niet verdrietig maken, maar ik hoop dat je genoeg steun of hulp kan vinden om het te verwerken. En dat je het niet weg stopt.
Ow, en dat is precies waarom ik geen curettage wil. De kans op verklevingen, en dat het meestal onder narcose gaat. Daar hou ik echt niet van... ik moet volgens mij iedere week op controle komen. En ik bespreek gewoon iedere week wat verstandig is. En bij koorts natuurlijk gelijk aan de bel trekken!
Herkenbaar inderdaad, was zo blij dat ik zwanger was en zag dit echt als mijn laatste kans. Merk dat ik het hem erg kwalijk neem en er niet met hem over kan praten. Hij wilde in eerste instantie een abortus en dacht dat heel makkelijk over, uiteindelijk heeft hij zich bij dit ukkie neergelegd, omdat ik graag wilde en absoluut geen abortus zou doen. Ergens denk ik dat we daarom gestraft zijn, al is dat misschien een gekke gedachte. Ook nu toont hij weinig interesse en snapt hij niet zo goed dat ik het er verschrikkelijk moeilijk mee heb, extra frustrerend. Op sommige momenten lijk ik het ook nog niet helemaal te beseffen, voel me dan zo verdoofd... herken je dat? Gelukkig heb ik veel lieve collega's en vriendinnen die me elke dag bellen en bloemen en kaarten hebben gestuurd, heel fijn om daar een hoop steun uit te halen. Wachten op de miskraam lijkt me bovendien een veel mooiere en fijnere manier dan het operatief te laten weghalen. Wanneer je dan wakker wordt is het weg, zo'n naar idee, denk echt dat je daar zo'n klap van kunt krijgen. Waren jullie allang bezig voor een kindje?
Och! Wat erg zeg! Ik wilde het niet ter sprake brengen maar ik vroeg me al wel af of je partner nu hij dit heeft meegemaakt misschien toch open staat voor nog een kindje. Wat naar om te horen dat dit echt niet zo zal zijn. Ik vind ook de meeste steun bij vriendinnen. Gewoonweg omdat zij zich er meer in kunnen inleven. Mijn vriend probeert het wel, maar het lukt hem gewoon niet zo heel goed. We waren nog niet lang bezig. Dit was de eerste ronde. Maar ik wil het al best lang. En mijn vriend wilde vanalles eerst op de rit hebben. Nu kon het voor mijn gevoel einnnnnndelijk. En het mocht in 1 keer raak zijn. Helaas... toch niet. Maar ik wil ook niet mopperen. Want de situatie waar jij in zit is velen malen vervelender! Ik kan me je verdriet en ook je boosheid richting hem wel een beetje voorstellen. Ik zou het mijn vriend denk ik ook kwalijk hebben genomen. De situatie waar je in zit is ook wel echt keihard hoor
Nee helaas niet, hoop dat hij het straks alsnog wil als hij ziet dat dit mij verdrietig maakt maar dat denk ik niet. Hij blijft ook maar roepen dat dit zo heeft moeten zijn en het een teken is dat het er bij 2 moeten blijven, dat vind ik onzin natuurlijk... als niemand meer zou proberen na een miskraam zou de wereld een stuk leger zijn. Hoe voel je je vandaag? Ik had gister echt een goede dag, voelde me goed en heb een hoop gedaan, maar vandaag voel ik me echt slecht (geestelijk en lichamelijk) en blijf ik het liefst in bed. Er gebeurd sinds vanmorgen weer wat, vanmorgen wat bruin/roze met een stolsel en nu is het meer bruin geel, snap er echt niks meer van en dat maakt me erg onzeker. Jij mag overmorgen naar de gyn toch? Ik hoop dat dit alles snel voorbij is en je snel weer zwanger mag zijn! Ik ben echt dol gelukkig met mijn 2 kinderen, maar toen ik gister een zwangere vriendin zag en de baby foto's van mijn kinderen zag schoot ik toch weer vol. Wat een rollercoaster van emoties!
Voor hem is het misschien een teken dat het zo heeft moeten zijn. Maar dan is een doodongelukkig vriendin misschien een teken dat er nog eentje zou moeten komen.. overigens een hele pijnlijke opmerking om te horen. Want ik vind het al pijnlijk als mensen zeggen: dan heeft het zo moeten zijn en was er iets niet goed met het kindje. Maar als iemand zoiets tegen je zegt als je je wens al op moet geven dan lijkt me dat extreem zeer doen Ik leef heel erg met je mee. Je situatie grijpt me erg aan en ik denk er veel aan. Ik hoop dat je vriend nog van gedachten veranderd. Bedankt voor je lieve woorden. Dat je dat zo zegt, dat je voor mij hoopt dat ik snel weer zwanger mag zijn vind ik heel lief. Dank je wel... Zet het bij jou al door? Vanmorgen begon er weer iets toch? Hier helemaal niks meer woensdag mag ik inderdaad weer terug naar de gyn. Ik kijk daar naar uit. Ik heb een hoop vragen.
@MamaZijnIsDeBom Ja ik hoop het, vandaag heeft hij me nagenoeg de hele dag verdrietig gezien. En zo zullen er nog vele dagen volgen. Het is inderdaad een pijnlijke opmerking, veel mensen weten ook niet hoe ze moeten reageren... iemand zei laatst: "nou gelukkig was het nu toch nog eigenlijk niks." Mijn oom belde en ik merk dat ik er niet over kan praten zonder te huilen. Jij ook bedankt voor de lieve woorden, ik gun iedereen echt een goede een mooie zwangerschap en dit wens ik echt niemand toe! Maar vind het wel prettig om het er met iemand over te hebben die in hetzelfde schuitje zit. Vriendinnen vinden het rot voor me, maar niemand heeft zoiets meegemaakt dus begrijpen het toch niet helemaal. Het begon vanmorgen weer hoopvol, maar nam al snel af en vanmiddag is het gestopt, vind dat echt heel slopend. Ben benieuwd hoe het bij jou is woensdag. Ik ga morgen wel werken, totaal geen zin maar hopelijk geeft het afleiding.
Ik vind het ook echt fijn. Omdat je volledig begrijpt waar die ander doorheen gaat en ook nog eens op hetzelfde moment. Wilde in eerste instantie even niet meer op het forum na de slechte echo. Maar ben achteraf toch blij dat ik het wel gedaan heb. Super balen dat het weer niet door heeft gezet. Het is echt heel zwaar he? Ik heb ook echt momenten dat ik het even niet meer zie zitten hoor. Dan gaan we morgen samen weer werken! Ik hoop dat het me goed doet. Denk het wel. Laat je weten hoe je dag was? Doe ik het ook
Pff jeetje meis wat een onzekerheid dat t niet doorzet je loopt er zo lang mee e hoe verdrietig ook je wil dan ook dat t klaar is. Wat enorm heftig dat je man zo stellig is. Misschien idd dat dit verdriet bij hem toch nog wat doet en iig open staat.voor gesprek op later moment erover. En pff die ongelooflijk ongevoelige opmerkingen die je kan krijgen, vreselijk! Weet dat ik aan je denk meis!
Het werken opzich ging wel, had echt geen zin... vannacht rot geslapen (man had nachtdienst) en ik voelde me zo alleen. Het werken ging dus wel, totdat ik weer thuis kwam... ben ontzettend boos, verdrietig en chagrijnig. Ik ben ongewild chaggo tegen mijn kids en tegen mijn man doe ik al helemaal boos en afstandelijk. Wordt gek van mezelf, weet me echt geen raad maar wat voel ik me slecht zeg. Hoe ging het bij jou? Hopelijk voel jij je beter dan ik.
@Christien1801 Vandaag bij de gyn geweest, vooraf had ik me erop ingesteld dat het waarschijnlijk een curretage zou worden omdat de pillen niks hebben gedaan. Toch enigszins blij verrast dat ik toch het vruchtje ben verloren! Wel nog een hoop restweefsel. Hij gaf me daarom de keuze uit nog een 3e keer cytotec of een curretage, uiteindelijk heb ik gekozen om toch nog een poging te wagen met de cytotec, het heeft toch wat uitgehaald en t rommelt nog in mijn lichaam.. dus hopelijk is dit het laatste zetje! Vier dit weekend de verjaardag van mijn zoon en man, dus neem ze pas zondag avond en dan mag ik volgende week weer terug!
Oh dat klinkt hoopvol toch het vruchtje al verloren. Hopelijk doet de volgende x cytotec ook wat! Weet dat ik iig aan je denk!
Helaas heeft ook de 3e keer cytotec weinig uitgehaald en krijg ik woensdag een curretage... zie er echt tegenop
Ohhh! Snap je zo goed!!! Dat is ook mijn grootste angst. Vind het zo erg voor je. Onder algehele narcose? Of ruggenprik? Wat enorm klote dat je dit ook nog mee moet maken